<<ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ>>

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΛΟΥΚΑ

  30 0ΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

    Δύο τελείως διαφορετικούς ἀνθρώπους μᾶς παρουσιάζει ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Ὁ ἕνας εἶναι πλούσιος τοῦ ὁποίου τό ὄνομα δέν ἀναφέρεται. Τρέφεται μέ πολλά καί ἀκριβά φαγητά, ντύνεται καλά καί γενικώς ζεῖ μέσα στίς ἀνέσεις. Ἔχει σκληρή καρδιά καί ἀδιαφορεῖ γιά τούς φτωχούς ,τίς χήρες καί τά  ὀρφανά. Νομίζει ὅτι τά πλούτη εἶναι μόνο γιά τόν ἑαυτό του καί κλείνει τά μάτια του μπροστά στήν  ἀνθρώπινη δυστυχία καί μάλιστα τήν στιγμή πού κάποιος φτωχός πού ὑστερεῖται τά πάντα ζεῖ καθημερινά κοντά του καί δέν μπορεῖ νά περάσει μέρα χωρίς νά τόν δεῖ. Ὁ τρόπος πού ζεῖ φανερώνει ὅτι  δέν τόν ἐνδιαφέρει οὔτε ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ θεοποίησε τά ὑπάρχοντά του καί πίστεψε ὅτι δέν τοῦ χρειάζεται κάτι ἄλλο στήν ζωή του.Γιά τήν ἀθάνατη ψυχή του δέν δίνει καμιά σημασία.οὔτε πιστεύει στήν αἰώνια ζωή. Ὅ,τι χαρεῖ στόν κόσμο αὐτό καί τίποτα περισσότερο!

   Τό  ἄλλο πρόσωπο τῆς περικοπῆς ἔχει ὄνομα. Λέγεται Λάζαρος καί εἶναι πολύ φτωχός. Ζεῖ στήν αὐλή τοῦ πλουσίου καί προσπαθεῖ νά χορτάσει ἀπό τά ἀποφάγια τοῦ πλουσίου, παρέα μέ τούς σκύλους πού τοῦ παίρνουν τό φαγητό καί γλύφουν τίς πληγές πού ὑπάρχουν στό ἄρρωστο κορμί του! Ἐνῶ ὅμως βιώνει τήν ἔσχατη ἐξαθλίωση ἔχει τήν ἐλπίδα του στόν Θεό. Δέν παραπονιέται γιά τήν δυστυχία του, δέν κακολογεῖ  τόν πλούσιο γιά τήν σκληρότητα πού τοῦ δείχνει καθημερινά. Εἶναι ἱκανοποιημένος πού μπορεῖ καί κρατιέται στή ζωή ἔστω καί μέ αὐτά τά ἐλάχιστα.

    Κάποτε ὅμως πέθαναν καί οἱ  δυό τους καί τά πράγματα ἀντιστράφηκαν. Ὁ φτωχός Λάζαρος μεταφέρεται τιμητικά ἀπό τούς Ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ στόν Παράδεισο, στήν ἀγκαλιά τοῦ Ἀβραάμ. Ζεῖ τώρα τήν αἰώνια εὐτυχία καί μακαριότητα μαζί μέ τούς ἐκλεκτούς τοῦ  Θεοῦ.Ἐδῶ δέν μπορεῖ νά τόν ἀγγίξει οὔτε ὁ ἀνθρώπινος πόνος οὔτε ἡ ἀνθρώπινη δυστυχία. Ἐδῶ καί τό ἀκριβότερο ροῦχο δέν τοῦ χρειάζεται. Καί τό ὡραιότερο ἀπό τά φαγητά πού μαγείρευε ὁ πλούσιος δέν ἔχει καμία χρησιμότητα.

     Ὁ πλούσιος ἀντίθετα ὑποφέρει πάρα πολύ γιατί βρίσκεται στόν τόπο τῆς βασάνου,ἐκεῖ πού εἶναι αἰώνια ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοί καί ἄσπλαχνοι, ὅπως ἦταν αὐτός κατά τήν ἐπίγεια ζωή του. Βλέπει διαρκῶς τήν ἀπέραντη εὐτυχία αὐτοῦ πού περιφρονοῦσε προκλητικά στήν ἐπίγεια ζωή του καί ζητάει ἀπό τόν Ἀβραάμ νά τόν στείλει  στό μέρος του προκειμένου νά δροσίσει λίγο τήν γλῶσσά του μέ τό δάκτυλό του. Αὐτό ὅμως εἶναι ἀδύνατον γιατί οἱ δίκαιοι δέν ἔχουν ἐπικοινωνία μέ τούς

ἁμαρτωλούς, οὔτε αἰσθάνονται τήν δυστυχία πού βιώνουν οἱ ἄνθρωποι πού ζοῦν ἀκόμη ἐδῶ. Μία τέτοια ἐμπειρία θά ἦταν ἱκανή νά διαταράξει τήν παραδείσια μακαριότητα.

   Ὁ Ἀβραάμ ὑπενθυμίζει στόν πλούσιο τἰς ἐπίγειες ἀπολαύσεις του καί τίς στερήσεις τοῦ Λαζάρου. Ἡ κατάσταση ἄλλαξε ὁριστικά καί δέν ὑπάρχει τώρα καμιά δυνατότητα γιά νά γίνουν καί οἱ παραμικρές διορθωτικές κινήσεις. Ὅ,τι μπορέσουμε νά κάνουμε στήν ζωή αυτή. Ὅταν τό τρένο φύγει δέν ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νά γυρίσει πίσω.

     Ἄς μή βιαστοῦμε ὅμως νά ὁδηγηθοῦμε στό συμπέρασμα ὅτι ὁ κεντρικός στόχος τῆς διηγήσεως αὐτῆς εἶναι ἡ καταδίκη τοῦ πλούτου. Ὁ Θεός μᾶς χαρίζει τά ἀγαθά Του πλουσιοπάροχα γιά τίς καθημερινές μας ἀνάγκες. Τά ὑλικά ἀγαθά πού δίνει ὁ Θεός δέν εἶναι ποτέ δυνατόν νά εἶναι κακά καί ἐπιζήμια. Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά κάνει σωστή διαχείριση. Νά μήν εἶναι πλεονέκτης καί νά νομίζει ὅτι ὅλα εἶναι γι’ αὐτόν. Δέν εἶναι δυνατόν νά ὑποδουλωθοῦμε στά πλούτη καί νά στηρίζουμε ὅλες μας τίς ἐλπίδες σ ’αὐτά. Τότε θά λησμονήσουμε Αὐτόν πού μᾶς τά δίνει καί τούς διπλανούς μας πού ὑποφέρουν. Θά πάθουμε ὅτι καί ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς μας.

     Ἡ σκληρότητα, λοιπόν, καταδικάζεται. Ἡ θεοποίηση τοῦ πλούτου καί ἡ ἀδιαφορία γιά τήν αἰώνια ζωή. Ἐφόσον ὑπάρχει θάνατος δέν εἶναι δυνατόν ποτέ νά γίνουμε ὁριστικῶς κάτοχοι ὁποιουδήποτε περιουσιακοῦ στοιχείου. Καλοί οἰκονόμοι καί σωστοί διαχειριστές ὀφείλουμε νά γίνουμε σ’ ὅσα μᾶς ἐμπιστεύθηκε ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

     Ὁ Θεός εἶναι γεμάτος ἀπό ἀγάπη καί μακροθυμία ἀπέναντί μας. Εἶναι ὁ πλάστης καί ὁ σωτήρας μας. Μᾶς σώζει μέ τό ἄπειρο ἔλεός Του, ἐφόσον εἴμαστε καί ἐμεῖς ἐλεήμονες καί εὐσπλαχνικοί σέ ὅσους ἔχουν τήν ἀνάγκη μας. Μήν περιμένουμε τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ τήν στιγμή πού ἐμεῖς φανήκαμε σκληροί καί ἀπάνθρωποι στήν ἐπίγεια ζωή μας. Αὐτό εἶναι ἀπόλυτα ξεκαθαρισμένο καί δέν ἀλλάζει μέ τίποτα. Ἐφόσον δέν ἐλεήσαμε τόν ἀδελφό μας πού τόν βλέπουμε καθημερινά πώς θά  ἔχουμε τήν ἀπαίτηση νά μᾶς ἐλεήσει ὁ Θεός πού δέν τόν βλέπουμε;

    Τήν καρδιά μας θά τήν δώσουμε ἐκεῖ πού εἶναι ὁ ἀληθινός θησαυρός μας. Τά ἀγαθά πού μᾶς δίνει ὁ Θεός στόν κόσμο αὐτό εἶναι προσωρινά καί ἔχουν σκοπό νά καλύψουν τίς βιοτικές μας ἀνάγκες. Στόχος μας πάντα οἱ οὐράνιοι θησαυροί, τά αἰώνια καί ἄφθαρτα ἀγαθά τῆς θείας Βασιλείας.

  Ὅποιος προσφέρει στόν πάσχοντα συνάνθρωπο προσφέρει  στήν πραγματικότητα στόν ίδιο τόν Θεό. Εἶναι ὁ καλύτερος ἔμπορος ἀφοῦ ἀνταλλάσει τά φθαρτά μέ τά ἄφθαρτα,τά πρόσκαιρα μέ τά αἰώνια. Ἄν τό καταλαβαίναμε αὐτό ὅλοι μας δέν θά ὑπῆρχε στόν κόσμο δυστυχία καί ὅλοι μας θά μοιραζόμαστε δίκαια τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ.

 Θά ἦταν ὅπως τά πρῶτα χριστιανικά χρόνια πού οἱ πιστοί μοιράζονταν μεταξύ τους τά πάντα. Ὑπῆρχε κοινοκτημοσύνη καί κανένας δέν πεινοῦσε.Ὁ καθένας νοιαζόταν γιά τό καλό τοῦ διπλανοῦ του καί ὄχι γιά τό καλό τοῦ ἑαυτοῦ του.Ὁ Θεός,βλέπονας τήν ἀνιδιοτέλεια καί τήν θυσιαστική τους διάθεση,οἰκονομοῦσε τά πράγματα κατά τέτοιο τρόπο, πού ὠφελοῦνταν περισσότερο κατά τόν τρόπο αὐτό,παρά ὅταν οἱ ἴδιοι φρόντιζαν ἀναγώνια γιά τόν ἑαυτό τους.

  Τώρα ἔγιναν οἱ καρδιές μας σκληρές καί δέν αἰσθάνονται τόν πόνο τοῦ διπλανοῦ μας. Ἡ κρίση πού περνᾶμε εἶναι μία ἐξαιρετική εὐκαιρία νά δοῦμε τά πράγματα διαφορετικά καί νά ἀνοίξουμε τίς καρδιές μας στούς διπλανούς μας. Τότε ἡ χαρά μας θά εἶναι μεγάλη καί θά χαιρόμαστε περισσότερο νά δίνουμε παρά νά παίρνουμε. Θά μᾶς φύγει τό ἄγχος τοῦ πλουτισμοῦ καί θά νοιώθουμε σάν νά ζοῦμε ἀπό τώρα στόν Παράδεισο.

 π.Γ.Τ.

ΠΗΓΗ