ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 8, 5-15)

Στὸ ση­με­ρι­νὸ εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα ὁ Χρι­στὸς ὡς σπο­ρέ­ας, σπεί­ρει τὸν ἴ­διό του τὸν λό­γο στοὺς ἀν­θρώ­πους καὶ οἱ ἄν­θρω­ποι ἐ­λεύ­θε­ρα δι­α­κρί­νουν τοὺς ἑ­αυ­τούς τους σὲ τέσ­σε­ρεις κα­τη­γο­ρί­ες. Αὐ­τὲς οἱ κα­τη­γο­ρί­ες ἔ­χουν καὶ δι­α­φο­ρε­τι­κὴ δε­κτι­κό­τη­τα ὡς πρὸς τὴν ἀ­πο­δο­χὴ τοῦ λό­γου τοῦ Θε­οῦ.

Ἔτσι, ἡ πρώ­τη κα­τη­γο­ρί­α ἀντιστοιχεῖ σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔ­χουν τὴν καρ­δί­α τους τό­σο σκλη­ρή, ὅ­σο σκλη­ρὴ εἶ­ναι καὶ μί­α ὁ­δὸς χω­μά­τι­νη. Καὶ εἶ­ναι γνω­στὸ ὅ­τι ἕ­νας δρό­μος χω­μά­τι­νος ὅ­ταν πα­τεῖ­ται δι­αρ­κῶς γί­νε­ται τό­σο σκλη­ρός, ὡ­σὰν νὰ εἶ­ναι στρω­μέ­νος μὲ ἄ­σφαλ­το. Καὶ στὴν ἄ­σφαλ­το δὲν βλα­στά­νει ὁ­τι­δή­πο­τε. Οἱ σπό­ροι ποὺ ρί­χνον­ται σὲ αὐ­τὴ δὲν μπο­ροῦν νὰ βλα­στή­σουν καὶ κα­τα­στρέ­φον­ται. Αὐ­τοὶ λοι­πὸν οἱ ἄν­θρω­ποι μὲ τὴ σκλη­ρὴ καρ­δί­α δὲν ἀ­πο­δέ­χον­ται τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ καὶ μέ­νουν ξη­ροὶ καὶ ἄ­καρ­ποι.

Ἡ δεύ­τε­ρη κα­τη­γο­ρί­α ἀ­φο­ρᾶ στοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ δέ­χον­ται μὲν τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ, ἑλ­κύ­ον­ται ἀ­πὸ τὶς πνευ­μα­τι­κές του δι­α­στά­σεις καὶ ἐ­πι­θυ­μοῦν νὰ ζή­σουν σύμ­φω­να μὲ αὐ­τόν. Ὅ­μως, ἡ ἀ­πο­δο­χὴ τοῦ λό­γου τοῦ Θε­οῦ δὲν γί­νε­ται μὲ τὶς σω­στὲς προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Δὲν κα­τα­νο­οῦν οἱ ἄν­θρω­ποι αὐ­τοὶ ὅ­τι ἡ ζω­ὴ τοῦ Χρι­στια­νοῦ εἶ­ναι μί­α ἐ­πώ­δυ­νη πο­ρεί­α ἀ­πὸ τὰ ἐ­φή­με­ρα ἐ­πί­γει­α στὰ μό­νι­μα ἐ­που­ρά­νι­α καὶ ἀ­πὸ τὰ δυ­σχε­ρῆ καὶ λυ­πη­ρὰ στὰ εὐ­φρό­συ­να τοῦ πα­ρα­δεί­σου. Θε­ω­ροῦν ὅ­τι ὁ χρι­στι­α­νι­σμὸς εἶ­ναι κα­λο­πέ­ρα­ση καὶ ἔ­τσι στὸν πρῶ­το πει­ρα­σμὸ καὶ στὴν πρώ­τη δυ­σχέ­ρει­α ἐγ­κα­τα­λεί­πουν τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ.

Ἡ τρί­τη κα­τη­γο­ρί­α ἀν­τι­στοι­χεῖ στοὺς ἀν­θρώ­πους, ποὺ ζοῦν κο­σμι­κά, μὲ τρυ­φή, κα­λο­πέ­ρα­ση, πολ­λὲς ἀ­χρεί­α­στες μέ­ρι­μνες, ἰ­δι­ο­τε­λῆ πλου­τι­σμὸ καὶ ἄ­νο­μη σαρ­κι­κὴ ἡ­δο­νή. Ὅ­λα τοῦ­τα εἶ­ναι ἀγ­κά­θια ποὺ πνί­γουν τὸν κα­λὸ σπό­ρο καὶ δὲν τοῦ ἐ­πι­τρέ­πουν νὰ ἀ­να­πτυ­χθεῖ. Καὶ ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ὁ κα­λὸς σπό­ρος, ποὺ φτά­νει στὶς καρ­δί­ες αὐ­τῆς τῆς κα­τη­γο­ρί­ας ἀν­θρώ­πων, ἀλ­λὰ δὲν κα­τα­φέρ­νει νὰ ρι­ζώ­σει καὶ νὰ ἀ­πο­δώ­σει καρ­ποὺς πνευ­μα­τι­κούς. Οἱ ἀ­πο­λαύσεις τῆς ζω­ῆς, ὅ­ταν ἀ­πο­λυ­το­ποι­οῦν­ται, κα­ταν­τοῦν θη­λι­ὰ στὸν λαι­μὸ τῶν ἀν­θρώ­πων καὶ πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο τῶν Χρι­στια­νῶν. Ἐ­κεῖ ποὺ θὰ ἔ­πρε­πε οἱ ἄν­θρω­ποι νὰ ζοῦν ὀρ­θά, πνευ­μα­τι­κά, μὲ τὸ ὄμ­μα τῆς ψυ­χῆς στραμ­μέ­νο στὴ μό­νι­μη πα­τρί­δα, τὴ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ, πα­ρα­σύ­ρον­ται ἀ­πὸ τὶς εὔ­κο­λες ἐ­πί­γει­ες ἡ­δο­νὲς καὶ ξε­χνοῦν τὸν Θε­ό. Ὅ­ταν ὅ­μως οἱ ἄν­θρω­ποι ξε­χά­σουν τὸν Θε­ὸ καὶ κλεί­σουν τὴν καρ­δί­α τους στὸν λό­γο του -καὶ τὸ κλεί­σι­μο τῆς καρ­δί­ας γί­νε­ται ὅ­ταν αὐ­τὴ δο­θεῖ στὶς ἐ­φή­με­ρες ἀ­πο­λαύ­σεις- τό­τε μέ­νουν ἄ­καρ­ποι, δί­χως τὴν ἀληθινὴ ζω­ὴ τοῦ Χρι­στοῦ μέ­σα τους. Αὐ­τὸ εἶ­ναι ἐ­πι­κίν­δυ­νο καὶ τρα­γι­κό, κυ­ρί­ως γιὰ ὅ­σους θε­ω­ροῦν­ται Χρι­στια­νοὶ καὶ οἱ ὁ­ποῖ­οι βα­πτί­στη­καν καὶ τρά­φη­καν μὲ τὸ αἷ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου.

Ἡ τέ­ταρ­τη κα­τη­γο­ρί­α ἀ­φο­ρᾶ στοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ δι­α­τη­ροῦν ἀ­νοι­κτὴ τὴν καρ­δί­α τους στὴ σπο­ρὰ τοῦ λό­γου τοῦ Θε­οῦ. Οἱ ἄν­θρω­ποι τῆς κα­τη­γο­ρί­ας αὐ­τῆς δὲν εἶ­ναι δι­α­φο­ρε­τι­κοὶ ἀ­πὸ τοὺς ἀν­θρώ­πους τῶν ἄλ­λων κα­τη­γο­ρι­ῶν. Δι­α­φο­ρο­ποι­οῦν­ται μό­νο στὸ ὅ­τι θέ­λουν, ἐ­πι­θυ­μοῦν καὶ ἀ­γω­νί­ζον­ται στὴν τή­ρη­ση τοῦ λό­γου τοῦ Θε­οῦ. Τοῦ λό­γου ποὺ δὲν δί­νε­ται μό­νο σὲ αὐ­τούς, ἀλ­λὰ σὲ ὅ­λους. Αὐ­τοί, ὅ­μως, θέ­λουν νὰ τὸν τη­ρή­σουν. Μπο­ρεῖ νὰ πέ­φτουν σὲ σφάλ­μα­τα καὶ μπο­ρεῖ νὰ πει­ρά­ζον­ται, ὅ­πως ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι, ἀλ­λὰ ἐ­πι­δει­κνύ­ουν ἐ­πι­μο­νὴ καὶ ὑ­πο­μο­νὴ σὲ αὐ­τὸ ποὺ θέ­λουν. Δὲν βλέ­πουν τὸν Χρι­στι­α­νι­σμὸ ἐ­πι­φα­νει­α­κά, ἀλ­λὰ οὐ­σι­α­στι­κά. Ἡ καρ­δί­α τους βρί­σκε­ται στραμ­μέ­νη στὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ καὶ ὄ­χι στὶς ἡ­δο­νὲς τοῦ κό­σμου. Γι᾽ αὐ­τὸ καὶ ἐν τέ­λει, ἀ­γω­νι­ζό­με­νοι, καρ­πο­φο­ροῦν πνευ­μα­τι­κά. Τοῦ­το ἀ­κρι­βῶς ἐ­πι­ση­μαί­νει καὶ ὁ Χρι­στός «τὸ δὲ ἐν τῇ κα­λῇ γῇ, οὗ­τοί εἰ­σιν οἵ­τι­νες ἐν καρ­δί­ᾳ κα­λῇ καὶ ἀ­γα­θῇ ἀ­κού­σαν­τες τὸν λό­γον κα­τέ­χου­σι καὶ καρ­πο­φο­ροῦσιν ἐν ὑ­πο­μο­νῇ».

Συ­νε­πῶς, γιὰ νὰ μπο­ρέ­σου­με καὶ ἐ­μεῖς νὰ καρ­πο­φο­ρή­σου­με πρέ­πει νὰ ἀ­πο­κτή­σου­με δε­κτι­κό­τη­τα, νὰ ἀ­νοί­ξου­με τὴν καρ­δί­α μας στὸ εὐ­αγ­γέ­λι­ο τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ. Καὶ ἀ­φοῦ τὴν ἀ­νοί­ξου­με καὶ δε­χθοῦ­με τὸν σπό­ρο τοῦ λό­γου τοῦ Θε­οῦ, νὰ μὴν ἐ­πι­τρέ­ψου­με σὲ πράγ­μα­τα ἐ­φή­με­ρα νὰ μᾶς ἀ­πο­σπά­σουν ἀ­πὸ τὴν τή­ρη­σή του. Ἡ τή­ρη­σή του πάν­τως δὲν θὰ εἶ­ναι τό­σο εὔ­κο­λη, ὅ­σο ἐν­δε­χο­μέ­νως εἶ­ναι ἡ ἀ­πά­τη τῆς εὐ­δαι­μο­νί­ας τοῦ κό­σμου. Ἐ­δῶ χρει­ά­ζε­ται ὑ­πο­μο­νὴ καὶ ἐ­πι­μο­νή. Ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς κά­θε πρᾶγ­μα ποὺ ἀ­ξί­ζει. Δι­ό­τι τὸ εὔ­κο­λο ἔ­χει λί­γη καὶ μὴ στα­θε­ρὴ ἀ­ξί­α. Ὁ Χρι­στὸς ὅ­μως καὶ οἱ ἐ­παγ­γε­λί­ες του ἀ­φο­ροῦν στὴ μο­νι­μό­τη­τα τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ.

ΠΗΓΗ