<<ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ>>

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΛΟΥΚΑ

9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

              Ὁ εὐαγγελιστής Λουκάς μᾶς διηγήθηκε σήμερα μέ σύντομο καί παραστατικό τρόπο τό θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ μοναδικοῦ παιδιοῦ μιᾶς γυναίκας χήρας πού ζοῦσε στήν κωμόπολη τῆς Ναΐν. Ἡ κωμόπολη αὐτή βρίσκεται στά νότια τοῦ ὄρους Θαβώρ,στήν Γαλιλαία.

   Ἐκεῖ πήγαινε ὁ Κύριος συνοδευόμενος ἀπό τούς μαθητάς Του καί πολύ κόσμο.Μόλις πλησίασε τήν πύλη, ἀπό τήν ὁποία ἔμπαιναν στήν πόλη,βρέθηκε μπροστά στήν νεκρική πομπή.Τό νεκρό παιδί συνοδεύουν στόν τάφο ἡ χήρα Μητέρα του,πού ἔμεινε πλέον μόνη στή ζωή,οἱ συγγενεῖς καί οἱ συγχωριανοί του. Ἡ θλίψη ὅλων καί ἰδιαίτερα τῆς Μητέρας,εἶναι ἀβάστακτη.

  Τά πράγματα ὅμως μέ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ παίρνουν ἀμέσως ἄλλη τροπή. Ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς συναντιέται μέ τόν θάνατο! Ἐκεῖνος πού εἶναι ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου,ἔρχεται ἀντιμέτωπος μέ ἕνα γεγονός πού ἔσβησε κάθε ἐλπίδα ἀπό τήν Μητέρα αὐτή.Καί ὁ Κύριος φυσικά δέν εἶναι κάποιος τυχαῖος. Εἶναι ὁ μόνος δυνατός,εἶναι ὁ μόνος πού νικᾶ τόν θάνατο,διώχνει τήν θλίψη καί τόν πόνο καί φέρνει στόν κόσμο τήν χαρά.Εἶναι ὁ μόνος πού ἔχει ἐξουσία πάνω στόν θάνατο καί μπορεῖ νά πεῖ τά λόγια πού ἀκούσαμε: ''Νεανίσκε,σοί λέγω ἐγέρθητι”.Καί ἡ ἐντολή τῆς ζωῆς πρός τόν θάνατο ἐκτελέστηκε ἀμέσως,ὁ θάνατος ἡττήθηκε ἀπό τόν ἀθάνατο Κύριο.Τό νεκρό παιδί ὑπάκουσε στήν ἐντολή τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς ζωῆς,σηκώθηκε καθιστό μέσα στό φέρετρο,ἄρχισε νά μιλάει στόν Κύριο καί Ἐκεῖνος τό παρέδωσε ζωντανό πλέον στήν ἀπελπισμένη χήρα.

     Ἔτσι ἀνέλπιστα, ἡ χαρά ἦλθε καί πάλι στό πρόσωπό της καί οἱ παρόντες δόξασαν τόν Θεό λέγοντας ὅτι ἕνας μεγάλος προφήτης παρουσιάστηκε ἀνάμεσά τους καί ὅτι ὁ Θεός ἐπισκέφθηκε τόν λαό Του. Δέν ἦταν καθόλου μικρό αὐτό πού εἶδαν.Ἕνας νεκρός ἀναστήθηκε μέ τό θαυματουργικό πρόσταγμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ λύπη πού εἶχε κυριεύσει τήν ψυχή τους ἔφυγε ἀμέσως καί στή θέση της ἦλθε ἡ χαρά.

    Ὁ θάνατος εἶναι ὁπωσδήποτε  φοβερός γιά τόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἕνα ἀφύσικο γεγονός πού δέν ἐπινοήθηκε ἀρχικά ἀπό τόν Δημιουργό μας,ἀλλά ἦλθε στήν ζωή μας σάν συνέπεια τῆς πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων.Ἐμεῖς θεωροῦμε φυσιολογικό τό νά γερνᾶμε καί νά πεθαίνουμε.Δέν ἦταν ὅμως αὐτό τό ἀρχικό σχέδιο τοῦ Πλάστη μας. Ἡ εἴσοδος τοῦ γεγονότος τοῦ θανάτου στήν ζωή μας,ἦταν μία οἰκονομία τοῦ Θεοῦ γιά νά μήν γίνει τό κακό ἀθάνατο. Ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε γιά νά ζοῦμε,ὄχι γιά νά πεθαίνουμε.Μᾶς ἔδωσε τήν ζωή γιά νά τήν ἀπολαμβάνουμε καί νά εἴμαστε χαρούμενοι.

   Ὁ θάνατος ἐπέρχεται στήν ζωή μας ὅταν ἡ ψυχή χωρίζεται ἀπό τό σῶμα.Μόλις ἡ ἀθάνατη ψυχή ἐγκαταλείψει τό θνητό μας σῶμα αὐτό πεθαίνει καί στήν συνέχεια διαλύεται στά συστατικά ἀπό τά ὁποῖα προῆλθε. Ἡ ἀθάνατη ψυχή ὅμως ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ περιμένοντας τήν κοινή ἀνάσταση γιά νά ἑνωθεῖ ξανά μέ τό σῶμά της,τό ὁποῖο μέ πολύ πόνο καί μεγάλη ἀγωνία προσωρινά ἀποχωρίστηκε. Τό σῶμα μετά τήν ἀνάσταση δέν εἶναι πλέον φθαρτό,ἀλλά ἀφθαρτοποιημένο,χωρίς ὑλικές ἀνάγκες καί τόν κίνδυνο τῆς φθορᾶς. Μέ τό σῶμα αὐτό ἡ ψυχή θά ζήσει αἰώνια, χωρίς κανένα φόβο νά τό ἀποχωριστεῖ ξανά μέ τόν ὀδυνηρότατο τρόπο πού ἀναγκάστηκε νά τό ἀποχωριστεῖ τήν πρώτη φορά.Αὐτή εἶναι ἡ φυσική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου.Νά παραμένει μία ἑνιαία ὀντότητα.Σῶμα καί ψυχή μαζί. Ὁ χωρισμός εἶναι κάτι βίαιο, πολύ ὀδυνηρό καί μή φυσιολογικό ἀπό τήν ἀρχή.

    Ἡ ἐπανασύσταση τῆς ἀνθρώπινης ὀντότητας καί ἡ ἐκ νέου ἑνοποίησή της εἶναι τό μεγάλο δῶρο τοῦ νικητῆ τοῦ θανάτου Κυρίου μας,καρπός καί ἀποτέλεσμα τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ἡ διαφορά στόν τρόπο πού ἀναστήθηκε ὁ Κύριος καί στόν τρόπο πού θά ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς εἶναι μία. Ἐκεῖνος ἀναστήθηκε ἀπό μόνος Του μέ τήν θεϊκή Του ἐξουσία ἐμεῖς θά ἀναστηθοῦμε μέ τό δικό Του πρόσταγμα, ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε καί μέ τό παιδί τῆς χήρας τῆς Ναΐν.Ἐκεῖνος μόνον ὡς Θεός εἶχε τήν ἐξουσία νά θυσιάσει τήν ζωή Του καί νά τήν ξαναπάρει πάλι πίσω.

   Δύσκολα πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐπειδή δέν ἀπέκτησαν τήν ἐμπειρία τῆς ἀναστάσεως νικώντας τά πάθη τους μέ τόν προσωπικό τους ἀγῶνα καί τήν συνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.Οἱ δοῦλοι τῆς φθορᾶς καί τῶν παθῶν,δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχουν ἀναστάσιμες ἐμπειρίες. Νά βιώνουν δηλαδή προσωπικά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί νά γεμίζει ἡ ζωή τους ἀπό χαρά. Μετά τήν Ἀνάσταση εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο νά συνεχίσουμε νά ἀναπνέουμε τήν ἀπελπιστική ἀτμόσφαιρα τοῦ θανάτου.Ὅταν χάσουμε τήν ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς,ἡ ζωή μας κυριαρχεῖται ἀπό τήν ἀγωνία καί τόν τρόμο τοῦ θανάτου. Δέν ὑπάρχει ἡ γνήσια χαρά καί στή θέση της ὑπάρχουν τά διάφορα ὑποκατάστατα, πού στήν ἀρχή μᾶς δίνουν μία γεύση χαρᾶς καί σέ λίγο ἔρχεται ἡ πίκρα πού αἰσθανόταν ὁ ἄσωτος ὅταν γευόταν τά ξυλοκέρατα τῆς ἁμαρτίας.

   Γνωρίζω ἀνθρώπους πού ἐνῶ ἰσχυρίζονται ὅτι πιστεύουν στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἀδυνατοῦν νά πιστέψουν ὅτι ὁ Κύριος κατά τήν Δευτέρα Του Παρουσία θά ἀναστήσει τά νεκρά μας σώματα καί θά μᾶς χαρίσει τήν αἰώνια ζωή. Τί νά τό κάνω ὅμως νά πιστεύω στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ χωρίς νά πιστεύω ὅτι ὁ Κύριος μέ τήν Ἀνάστασή Του εἶναι ὁ πρῶτος πού νίκησε τόν θάνατο,ὁ πρῶτος ἀπό τούς νεκρούς πού ἀναστήθηκε καί ὅτι κάποτε θά ἀναστήσει καί ἐμᾶς γιά νά ζήσουμε μαζί Του αἰώνια;Γιά ποιό λόγο νά ἀγωνίζομαι,νά νηστεύω,νά πηγαίνω στήν ἐκκλησία,νά κάνω ἐλεημοσύνες καί ἄλλες ἀγαθοεργίες,χωρίς νά ἔχω μέσα μου τήν βέβαιη ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς;

   Ἡ Πίστη μας στηρίζεται πάνω στόν ἄδειο τάφο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ὀνομάζεται καί εἶναι  Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως γιατί τό βάρος τό δίνει στήν Ἀνάσταση.Ἐκτός ἀπό τήν ἀναστάσιμη περίοδο καί ὅλες οἱ Κυριακές τοῦ χρόνου εἶναι ἀφιερωμένες στήν γιορτή τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι πάντα ἕνα χαρμόσυνο καί ἀναστάσιμο μυστήριο.

    Τί μᾶς λείπει λοιπόν καί δυσκολευόμαστε νά πιστέψουμε στό ἱστορικό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ; Ἡ ἀναστάσιμη ἐμπειρία πού εἴπαμε καί πρίν.Καί ἄν εἴμαστε τόσο ἀδύναμοι καί δέν μποροῦμε οὔτε μία φορά στήν ζωή μας νά σταυρώσουμε,νά νεκρώσουμε δηλαδή τά πάθη μας καί νά λάβουμε ἔτσι τήν πεῖρα,τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως,ὑπάρχουν οἱ Ἅγιοί μας πού ἔζησαν μέσα στήν ἐμπειρία αὐτή καί μποροῦμε νά τήν γευτοῦμε μέ ἀσφαλῆ τρόπο μελετώντας τήν δική τους ζωή καί ἀποκτώντας τήν δική τους πείρα.

    Πόσοι Μάρτυρες ὑπάρχουν στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας πού ἀψήφισαν τά πάντα καί θυσιάστηκαν γιά τόν Χριστό μας ὑπομένοντας φρικτά βασανιστήρια; Δέν λογάριασαν οὔτε πλούτη, οὔτε νειάτα, οὔτε τήν ζωή τους ὁλόκληρη προκειμένου νά ἐπισφραγίσουν μέ τό αἷμά τους τήν Πίστη τους καί τήν ἀγάπη τους πρός τόν Χριστό. Δέν τούς πτόησαν οἱ ἀπειλές τῶν τυράννων οὔτε οἱ ὑποσχέσεις τους γιά ἐπίγεια πλούτη καί ἀξιώματα. Προτίμησαν τήν αἰώνια δόξα ἀπό τήν πρόσκαιρη γιατί εἶχαν ἤδη συνδεθεῖ ἀπό ἐδῶ μέ τόν Χριστό,εἶχαν κοινωνία μαζί Του καί γνώριζαν ἐκ πείρας ὅτι ἐγκαταλείποντας τόν πρόσκαιρο κόσμο θά συναντήσουν νωρίτερα τόν Νυμφίο τῆς ψυχῆς τους καί θά ζήσουν αἰώνια μαζί Του.

   Καί οἱ ἄλλοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας πού δέν ἀξιώθηκαν τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος ὑπέμειναν καρτερικά τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως ὑπομένοντας τίς εἰρωνίες τοῦ κόσμου καί κοπίασαν στήν ἄσκηση,στήν ἱεραποστολή,στήν διακονία τοῦ πλησίον χωρίς νά ἀποβλέπουν σέ οἰκονομικά ἤ ἄλλα ὀφέλη.Ποιός ὁ λόγος νά κοπιάζουν,νά κακοπαθοῦν,νά χλευάζονται ἀπό τούς ἀπίστους,νά διώκονται,νά συκοφαντοῦνται νά αἰσθάνονται σάν κατάδικοι γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ;

    Ὑπάρχει λοιπόν ὁ θάνατος,ἀλλά μοιάζει σάν ἕνας μικρός ὕπνος γιά ὅσους πιστεύουν στόν Χριστό. Δέν πρέπει νά μᾶς πτοεῖ ὡς γεγονός γιατί μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό αὐτόν ὁ ζωοποιός θάνατος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἀς μήν τόν φοβόμαστε ἀλλά νά ζοῦμε ὡς τέκνα  τῆς Ἀναστάσεως περιμένοντας τήν σάλπιγγα τοῦ ἀγγέλου πού θά μᾶς καλέσει ὅλους στήν αἰώνια ἀνάσταση καί στήν μετοχή μας στήν δόξα τοῦ Θεοῦ.

    Μακάρι ὅλοι μας νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά τήν συνάντηση αὐτή.

ΠΗΓΗ