Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ

«Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων»

   Τὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο μᾶς μεταφέρει στὴν ἀκροθαλασσιὰ τῆς ­Γαλιλαίας. Ἔριχναν τὰ δίχτυα τους ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἀν­δρέας, καὶ λίγο πιὸ πέρα ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης. Τότε τοὺς πλησίασε ὁ Κύριος Ἰησοῦς καὶ τοὺς κάλεσε νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν, ὥστε στὸ ἑξῆς νὰ ­ἁπλώνουν δίχτυα πνευματικὰ καὶ νὰ ἁλιεύουν ψυ­χὲς γιὰ τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν: «Δεῦ­τε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀν­θρώπων», τοὺς εἶπε. Ἀκολουθῆστε με καὶ θὰ σᾶς κάνω ἁλιεῖς ἀνθρώπων.

   «Ἁλιεῖς ἀνθρώπων»! Αὐτὸς ὁ παραβο­λικὸς λόγος τοῦ Κυρίου μᾶς δίνει τὴν ἀ­­­φορμὴ νὰ δοῦμε ποιὸ εἶναι αὐτὸ τὸ ἔργο τῆς ἁλιείας ἀνθρώπων καὶ τὶ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει μὲ τὴ δική μας ζωή.

1. ΕΡΓΟ ΥΨΗΛΟ

   «Ἁλιεία ἀνθρώπων» ὁ Κύριος ὀνόμασε τὸ ἔργο τοῦ κηρύγματος καὶ τῆς ἱεραποστολῆς, ποὺ ὁ Ἴδιος ἀνέθεσε στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους πρῶτα κι ἔπειτα σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία. Μετὰ τὴν Ἀνάστασή του ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἄφησε ὡς ἱερὴ παρακαταθήκη στοὺς μαθητές του τὴν ἐντολὴ νὰ μεταδώσουν τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου σὲ ὅλο τὸν κόσμο: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη», τοὺς εἶπε. Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ κάλεσε τοὺς μαθητές του νὰ ρίχνουν σὰν ἄλλοι ψαράδες τὰ δίχτυα τοῦ θείου λόγου καὶ νὰ ἑλκύουν τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων στὴν ἀληθινὴ ζωὴ. 

   Αὐτὸ τὸ ἔργο τῆς ἁλιείας τῶν ψυχῶν ποὺ ἄρχισαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, τὸ συνέχισαν οἱ διάδοχοί τους, οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τὴν κύρια εὐθύνη στὸ ἔργο αὐτό. Αὐτοί, μὲ τὸ νὰ ­κηρύττουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ συμβουλεύουν καὶ νὰ καθοδηγοῦν τοὺς ἀνθρώπους, κυρίως ὅμως μὲ τὴν τέλεση τῶν ἱερῶν Μυστηρίων, βοηθοῦν ὥστε ὅλο καὶ περισσότερες ψυχὲς νὰ ἀπεγκλωβίζονται ἀπὸ τὰ δίχτυα τοῦ κόσμου καὶ νὰ ἀσφαλίζον­ται στὴ σαγήνη τῆς Ἐκκλησίας.

   Αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι καὶ ἡ ἁποστολὴ τοῦ ἱερέως, ὅπως μᾶς τὴν περιγράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «πτερῶσαι ψυχήν, ἁρπάσαι κόσμου καὶ δοῦναι Θεῷ»· δηλαδή, νὰ δώσει φτερὰ στὴν ψυχή, νὰ τὴν ἁρπάξει ἀπὸ τὰ νύχια τοῦ διεφθαρμένου κόσμου καὶ νὰ τὴν προσφέρει στὸν Θεό. Ὑπάρχει σπουδαιότερη προσφορὰ ἀπὸ αὐτή; Ἀκόμη καὶ μία ψυχὴ νὰ σωθεῖ, τὸ ἔργο αὐτὸ δὲν παύει νὰ εἶναι με-γαλειῶδες. Διότι ὅπως μᾶς βεβαίωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, τίποτε στὸν κόσμου δὲν ἀξίζει ὅσο μία ψυχή (Μάρκ. η΄ 36)! 

   Πῶς ὅμως μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ βοηθήσουμε σὲ αὐτὸ τὸ μεγάλο καὶ ὑψηλὸ ἔργο, τὸ ὁποῖο κατ’ ἐξοχὴν ἐπιτελεῖται ἀπὸ τοὺς κληρικούς;

2. ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΧΡΕΟΣ

   Πρωτίστως αὐτὸ ποὺ μποροῦμε ὅλοι νὰ κάνουμε εἶναι νὰ προσευχόμαστε στὸν ἅγιο Θεὸ νὰ ἀναδεικνύει πρόσωπα κατάλληλα καὶ ἄξια γιὰ νὰ ἀναλάβουν μία τόσο ὑπεύθυνη καὶ μεγάλη ἀποστολή. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει: «Δεήθητε οὖν τοῦ κυρίου τοῦ θερισμοῦ ὅπως ἐκβάλῃ ἐργάτας εἰς τὸν θερισμὸν αὐτοῦ» (Ματθ. θ΄ 38)· δηλαδή, προσευχηθεῖτε θερμὰ στὸν Κύριο, ὥστε νὰ βγάλει καὶ νὰ ἀποστείλει ἐργάτες στὸν θερισμό του.

   Ἔπειτα ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς μπορεῖ νὰ συμπαρίσταται στὸ ἔργο τῶν ἱερέων μὲ διάφορους τρόπους: εἴτε στὴ διακονία τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, εἴτε στὸ ἔργο τῆς κατηχήσεως, τῆς φιλανθρωπίας ἢ σὲ κάποια ἄλλη εὐκαιρία ποὺ παρουσιάζεται, ἂς εἴμαστε πρόθυμοι νὰ συνδράμουμε τὸ ἔργο τῆς ἁλιείας ψυχῶν καὶ μὲ τὶς δικές μας πτωχὲς δυνάμεις. 

   Κανεὶς δὲν εἶναι ἄξιος νὰ ἀναλάβει ἀπὸ μόνος του ἕνα τέτοιο ἔργο. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος δὲν εἶπε «ἐλᾶτε νὰ γίνετε ἁλιεῖς ἀνθρώπων», ἀλλὰ τί εἶπε; «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Θὰ σᾶς κάνω ἐγὼ ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Πράγματι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτὴ ποὺ μετέβαλε τοὺς ἀγράμματους ψαράδες σὲ πάνσοφους Ἀποστόλους καὶ κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ Χάρις τοῦ Θε­οῦ εἶναι αὐτὴ ποὺ μπορεῖ νὰ ­ἐμπνεύσει καὶ ἄλλους ὥστε νὰ γίνουν «ἁλιεῖς ψυ­χῶν».

   Ἐμεῖς τὸ μόνο ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ ἀπαντήσουμε πρόθυμα στὴν πρόσκληση τοῦ Κυρίου «δεῦτε ὀπίσω μου...» καὶ νὰ παρακαλοῦμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς δίνει τὴ χάρη του, ὥστε νὰ ἀξιοποιοῦμε κάθε εὐκαιρία ποὺ μᾶς παρουσιάζεται, προκειμένου νὰ ἑλκύσουμε ψυ­χὲς κοντά του: εἴτε προσφέροντας ἕνα ὀρ­­θόδοξο ἔντυπο, εἴτε παρακινώντας γιὰ τὴν ἱερὰ Ἐξομολόγηση, εἴτε μὲ ἕνα λόγο οἰκοδομῆς καὶ στηριγμοῦ, ποὺ τόσο πο­- λὺ ἔχει ἀνάγκη κάθε ἀνθρώπινη ψυχή.

   Στὶς μέρες μας εἶναι φανερὸ ὅτι τὸ κακὸ ἔχει πληθυνθεῖ. Ἁπλώνει τὰ δίχτυα του ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας καὶ παγιδεύει πολλούς. Ἔχει ἀνάγκη λοιπὸν ἡ ἐποχή μας ἀπὸ «ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ἀπὸ ἐκείνους ποὺ θὰ ἁπλώσουν τὸ δίχτυ τοῦ θείου λόγου. Τὸ δίχτυ ποὺ δὲν συλλαμβάνει ἀλλὰ ἀπελευθερώνει. Ὁδηγεῖ τὶς ψυχὲς στὴν ἀληθινὴ ζωὴ καὶ σωτηρία, στὴ σαγήνη τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

ΠΗΓΗ