Κήρυγμα 24.7.2016

Κυριακή Ε΄ Ματθαίου– (Ματθαίου η΄ 28-39,θ΄1)

Μία ἀπό τίς λίγες φορές πού οἱ δαίμονες εἶπαν τήν ἀλήθεια ἦταν στήν ἔρημο τῆς χώρας τῶν Γεργεσηνῶν. Ἐκεῖ τυραννοῦσαν δύο δυστυχισμένες ὑπάρξεις. Τούς εἶχαν κάνει ράκη, τούς εἶχαν ἀπομονώσει ἀπό τήν κοινωνία, τούς εἶχαν καταντήσει φόβητρα ὁλόκληρης τῆς περιοχῆς.

Μόλις ὅμως ὁ Κύριος παρουσιάσθηκε τά δαιμόνια πανικοβλήθηκαν. Κάτω ἀπό τήν ἀνθρώπινη ὄψι του ἀναγνώρισαν τόν Λυτρωτή τοῦ κόσμου. Καί ἀναγκάσθηκαν νά προβοῦν σέ μία ὁμολογία «Ποιά σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σέ σένα καί σέ μᾶς, Ἰησοῦ Υἱέ τοῦ Θεοῦ;» Μᾶς χωρίζει χάσμα ἀγεφύρωτο. Τρέμουμε τήν παρουσία σου. Τί ἔχουμε νά κάνουμε μαζί σου, Ἰησοῦ Υἱέ τοῦ Θεοῦ; Ἐσύ κι ἐμεῖς βρισκόμαστε στά δύο ἀντίθετα ἄκρα.

Ἀλήθεια – ψέμα. Ἡ ἀντίθεση ἀνάμεσα στόν πονηρό καί στόν Κύριο εἶναι συνέπεια τῆς βαθειάς καί οὐσιαστικῆς ἀλλαγῆς, τήν ὁποία ὑπέστη ὁ διάβολος μετά τήν ἀνταρσία του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί τήν πτώση του. Ἀγγελική ὕπαρξη  ἦταν πρίν. Μποροῦσε ν’ ἀκούσει τόν Θεό, νά τόν νιώθει, νά τόν ὑπηρετεῖ. Στήν πονηρία βυθίστηκε μετά. Ἔγινε πηγή κι ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ κακοῦ. Αὐτόματα δημιουργήθηκε τό χάσμα.

«Ἐγώ εἰμί ἡ ἀλήθεια», βεβαιώνει μέ ὅλο τό θετικό του κύρος ὁ Χριστός. Μιλάει τήν γλώσσα τῆς ἀπόλυτης ἀλήθειας καί ἀπαιτεῖ σάν ἀνταπόκριση  τήν ὁλοπρόθυμη προσφορά της. Στό ἄλλο ἄκρο ὁ διάβολος. Ἔμπνευσή του τό ψέμα. «Εἶναι ψεύτης καί πατέρας τοῦ ψεύδους» (Ἰωάν. η΄ 44). Αὐτός γεμίζει τίς κοινωνίες μας μέ τό ψέμα καί τήν ἀπάτη Αὐτός ἐφευρίσκει τίς τόσες παραλλαγές του καί τίς τόσες μάσκες, γιά νά τό καμουφλάρει καί νά τό παρουσιάζει στά μάτια τῶν ἀνθρώπων σάν τήν πιό καθαρή καί ἀναμφισβήτητη πραγματικότητα.

Φῶς – σκοτάδι. Τό χάσμα εἶναι ἀφάνταστα πιό εὐρύ. Ὁ διάβολος εἶναι ὁ καταλύτης κάθε ἠθικῆς ἀξίας καί κάθε ἀρετῆς. Ἡ ἁγία Γραφή γιά νά χαρακτηρίσει τό ἄθλιο βάθος καί τό καταστροφικό ἔργο του τόν ὀνόμασε «ἐξουσίαν τοῦ σκότους» (Κολ. α΄ 13) καί «κοσμοκράτορα τοῦ σκότους» (Ἐφεσ. στ΄ 12)

«Ὁ Θεός φῶς ἐστί» (Α΄ Ἰωάν. α΄ 5). Ὁ Θεός ντύθηκε μ’ αὐτό τό ὄνομα πού δηλώνει καθαρότητα, ἀστραφτερή ἁγνότητα, δύναμη ἐπιβολῆς καί γλυκειά θαλπωρή. Ἀντίθετα τό βασίλειο τοῦ διαβόλου ἁπλώνεται στό ἔρεβος. Τό φῶς τό μισεῖ. Ἀγωνίζεται νά ἁπλώσει στίς κοινωνίες μας σκοτάδι συγχύσεως, σκοτάδι παθῶν. Παρακινεῖ σέ ὅσα «κρυφή γινόμενα αἰσχρόν ἐστι καί λέγειν» (Ἐφεσ. 5, 12). Ἀδύνατο νά ὑπάρξει συμφιλίωση ἀνάμεσα στόν Χριστό καί στόν διάβολο. «Τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; Τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελιάλ;» (B΄ Κορ. στ΄ 14-15).

Ἀγάπη – Μίσος. Γιά νά συμπληρωθεῖ κάπως ἡ εἰκόνα ἄς προσθέσουμε καί μία Τρίτη ἀντίθεση. «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί»  (Α’ Ἰωάν. δ΄ 16). Ἡ τέλεια ἀγάπη. Ὁ διάβολος ἀντίθετα εἶναι προσωποποίηση τοῦ μίσους, ἑστία καί πηγή του. Μισεῖ. Μόνο μισεῖ. Κι ὅλο μισεῖ. Τόν εἴδαμε στήν ἀφήγηση τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου νά βασανίζει τά θύματά του. Ἀνάλογα ταλαιπωρεῖ τόν κάθε ἄνθρωπο κι ἐπιδιώκει νά κουρελιάσει τήν ψυχική του ἀκμή, νά φθείρει τήν πνευματική του ὑπόσταση. Ὁ διάβολος «ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ’ ἀρχῆς» (Ἰωάν. η΄ 44). Κι ἐξακολουθεῖ νά χαρακτηρίζεται ἀπό τό ἴδιο ἄσπονδο μῖσος γιά τό λογικό δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπο. Σ’ ὅποιον τόν πλησιάζει τοῦ ἐμπνέει μίσος, τόν γεμίζει μέ μίσος, τόν κάνει ἕνα θλιβερό πλάσμα πού δέν ξέρει τίποτε ἄλλο παρά νά ἐκπέμπει μίσος.

Στήν σύγχρονη τεχνική τοῦ ἐγκλήματος πού εἶναι μία ἀπό τίς πιό τυπικές σατανικές πραγματοποιήσεις, βασική μέθοδος καί ἐπιδίωξη εἶναι νά κρύβεσαι, νά ἀποφεύγεις νά ἀφήσεις ἴχνη. Ἔτσι ἀσφαλέστερα οἱ ἐγκληματίες συνεχίζουν τήν δουλειά τους, ἐνῶ πολλοί δέν ὑποπτεύονται κἄν τήν ὕπαρξή του. Αὐτή τήν μέθοδο ἐφαρμόζει ἀπό καιρό ὁ διάβολος. Προσπαθεῖ νά πείσει ὅσο γίνεται περισσότερο καί μάλιστα τούς ἔχοντας λόγο στήν σύγχρονη κοινωνία, ὅτι δέν ὑπάρχει.

Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀποκαλύπτει μέ τρόπο συνταρακτικό :

Πρῶτον, τήν πραγματικότητα τοῦ Σατανᾶ, ὁ ὁποῖος καταδυναστεύει τήν ἀνθρώπινη ψυχή καί σπρώχνει στήν ἐξαλλωσύνη, στήν ἀπομόνωση καί σέ σειρά ἀντικοινωνικῶν ἐκδηλώσεων.

Κι ἀκόμη δεύτερον ἀποκαλύπτει ὅτι οὔτε παντοδύναμος εἶναι ὁ πονηρός, οὔτε τόν τελευταῖο λόγο ἔχει. Πιό δυνατός ἀπ’ αὐτόν εἶναι ὁ Χριστός. Ἀκριβῶς «εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, ἵνα λύσῃ τά ἔργα τοῦ διαβόλου» (Α΄ Ἰωάν. γ΄ 8). Στό δικό του τό πρόσταγμα ἡ θρασύτητα τοῦ Σατανᾶ γίνεται πανικός, καί ἡ πονηρία τοῦ ἀποδεικνύεται βλακεία. Σέ ἀρκετούς κύκλους διαδίδεται ἡ πλάνη ὅτι ὁ διάβολος εἶναι κατ’ ἐξοχήν ἔξυπνος. Σέ τελευταία ὅμως ἀνάλυση δέν εἶναι εὐφυής, ἀλλά πονηρός. Διαθέτει πονηρία γεμάτη ἐγωϊσμό, πού καταλήγει σέ μία τραγική ἀνοησία. Διότι ἀλλιῶς δέν θά καταντοῦσε διάβολος !  Δέν θά τά ἔβαλε ἀμετανόητα μέ τόν Θεό πού εἶναι ἡ ὑπέρτατη πραγματικότητα καί δύναμη.

Μέ τό λυτρωτικό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἡ ἡγεμονία τοῦ Σατανᾶ στήν ἀνθρώπινη κοινωνία καταργήθηκε. Στό διάστημα ὅμως πού ἀκόμη μεσολαβεῖ μέχρι τόν τελικό ἐρχομό τοῦ Νικητοῦ, ὁ «ἀντίχριστος» συνεχίζει μέ σπασμούς καί πείσμα τόν ἀγώνα καί τήν ἀντίστασή του. «Ὡς λέων ὡρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρου ε΄ 8). Ἀναζητεῖ νέα θύματα, χρησιμοποιώντας ποικίλα προσωπεῖα, παγίδες καί τεχνάσματα.

Τό μυστικό πάντως γιά τήν ἀντιμετώπισή του ἐξακολουθεῖ νά παραμένει ἕνα : Ὁ οὐσιαστικός σύνδεσμος μέ τόν Χριστό, πού συνέτριψε τό κράτος του. Μέ τήν συμμόρφωση στό εὐαγγέλιο, ζώντας στή χάρι τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἰδιαίτερα μέ τήν κοινωνία τοῦ τιμίου Σώματος καί Αἵματος ἡ ἐπήρεια καί τό κράτος τοῦ πονηροῦ ἐξαρθρώνονται, οἱ παγίδες του ἀποκαλύπτονται καί τά δηλητήριά του ἐξουδετερώνονται.

Ριζικώτερη λοιπόν ἀντίθεση σέ ὅ, τι ὁ διάβολος ὑποβάλλει. Ὅχι στό ψέμα, στό σκοτάδι, στό μῖσος!

Καί στενότερος δεσμός μέ τόν Ἰησοῦ, τόν «Υἱό τοῦ Θεοῦ» μέ ὁλόψυχη κατάφαση στήν Ἀλήθεια, τό φῶς καί τήν Ἀγάπη του.

ΠΗΓΗ