Κήρυγμα 10.7.2016

Κυριακή Γ΄ Ματθαίου– (Ματθαίου στ΄ 22-33)

Ἀνάγκες ποικίλες πιέζουν τόν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς. Καί ἡ ἀνήσυχη φροντίδα γιά τό αὔριο ἀποτελεῖ συνήθως τρόπο ζωῆς γιά πολλούς ἀνθρώπους. Δέν ταλαιπωρεῖ μόνο τούς οἰκονομικά ἀδύνατους, ταράζει ποικιλότροπα καί τούς εὐκατάστατους. Αὐτοί βέβαια δέν ἀνησυχοῦν γιά τήν καθημερινή τροφή καί ἐνδυμασία. Ταλαιπωροῦνται ἀπό ἄλλα αἰτήματα, πού ἡ καταναλωτική κοινωνία μας ἀδιάκοπα πολλαπλασιάζει.

Ἀπό αὐτή τήν ἀγχώδη μέριμνα πού στραγγαλίζει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ζητεῖ ὁ Χριστός νά μᾶς ἐλευθερώσει. «Μή μεριμνᾶτε ...» τονίζει μ’ ὅλο τό κύρος του. Μήν ἀνησυχεῖτε οὔτε καί γιά τά πιό ἄμεσα καί ἀπαραίτητα. Μήν ἀφήνετε νά σᾶς τυραννοῦν ἀγχώδεις σκέψεις γιά τό μέλλον, γιά τήν ζωή σας. Σπᾶστε τά δεσμά τῆς ἀνησυχίας μέ μία χαρούμενη ἐμπιστοσύνη στό Θεό. Γιά νά μήν ἀφήσει περιθώρια γιά ἀμφιβολίες καί ἀμφισβήτηση, ὁ Κύριος ἀναπτύσσει τό μήνυμα του αὐτό σέ μία σειρά συλλογισμῶν ντυμένων στήν πιό ὄμορφη γλώσσα.

«Δέν ἀξίζει ἡ ζωή περισότερο ἀπό τήν τροφή καί στό σῶμα (περισσότερο) ἀπό τό ἔνδυμα;». Tό πρῶτο ἐπιχείρημα στηρίζεται στήν ψύχραιμη λογική: Ὁ Θεός πού ἔδωσε τό κατ’ ἐξοχήν μεγάλο, τήν ἀνθρώπινη ζωή, τό σῶμα τό πλασμένο μέ ἀσύγκριτη σοφία, δέν θά χαρίσει καί τό λιγότερο πού ἀπαιτεῖται γιά τήν συντήρησή του; Ὁ δεύτερος συλλογισμός στρέφει τήν προσοχή στό ἄμεσο περιβάλλον, στήν φύση, στά πουλιά πού ἐλεύθερα πετοῦν στόν οὐρανό, στά κρινολούλουδα, πού ντυμένα χαρούμενα χρώματα λικνίζονται στό ἀγέρι τοῦ κάμπου. Ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώνεται μέσα στήν φύση, σ’ ὅλα. Ἀκόμη καί στά πιό ἀσήμαντα. Πόσο περισσότερο δέν θά φροντίσει γιά σᾶς ὁ Θεός «ὀλιγόπιστοι;»

Καί τό τρίτο ἐπιχείρημα : Τί βγαίνει τάχα μέ τήν ἐναγώνια φροντίδα; Tί οὐσιαστική ἀλλαγή στή ροή τῶν γεγονότων μπορεῖ νά ἐπιτύχει ὁ ἄνθρωπος, ἁπλῶς μέ τήν βιοτική μέριμνα; Ἡ ἀνησυχία αὐτή εἶναι ἀτελέσφορη, ἄχρηστη. «Ποιός ἀπό σᾶς ὅσο καί ἄν φροντίσει μπορεῖ νά προσθέσει στό ἀνάστημά του ἕνα πήχυ;»

Στήν οὐσία τέταρτο, ἡ μέριμνα γιά τήν ζωή φανερώνει εἰδωλολατρικό φρόνημα, ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στό Θεό, στίς σαφεῖς ἐγγυήσεις καί διαβεβαιώσεις του. «Ὅλα αὐτά τά ἐπιδιώκουν οἱ ἐθνικοί. Ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος γνωρίζει ὅτι ἔχετε ἀνάγκη ἀπό ὅλα αὐτά».

Ζήστε λοιπόν γαλήνια. Λυτρωθεῖτε ἀπό τό σκυθρωπό, γεμᾶτο σκοτοῦρες ὕφος. Χαμογελᾶστε ἀβίαστα στήν κάθε μέρα. Ἀφεθεῖτε ἤρεμα μέ εὐφροσύνη καί ἐμπιστοσύνη στό Θεό.

Ὅλα αὐτά δέν σημαίνουν ἀδιαφορία γιά τά βιοτικά, ρομαντική ἀνεδαφικότητα, τεμπελιά. Τό «μή μεριμνᾶτε» τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τό «μήν ἐργάζεσθε». Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς ἐπί πολύ διάστημα ἐργάσθηκε χειρωνακτικά. «Τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ» κάθε ἄλλο παρά τεμπελιάζουν ὁλομερίς πετοῦν, χρησιμοποιοῦν τήν παρατηρητικότητα, τό ράμφος, τίς φτεροῦγες τους. «Τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ» συνεχῶς ἀξιοποιοῦν τίς δυνατότητές τους καί ρουφοῦν συνεχῶς χυμούς καί ὀξυγόνο. Ὅλα ὅμως αὐτά τά κάνουν ἁπλά καί ἤρεμα, φυσικά χωρίς ἄγχος.

Ὁ Κύριος δέν συνηγορεῖ γιά μία παθητικότητα ἔναντι τῆς ζωῆς. Δέν περιφρονεῖ τήν σοβαρή, ἐπίμονη καί προγραμματισμένη ἐργασία. Σέ ἄλλη εὐκαιρία μέ τήν παραβολή τῶν ταλάντων σαφῶς καταδικάζει τήν ραθυμία, τήν ὁποιαδήποτε δικαίωση τῆς ὀκνηρίας. Ἐκεῖνο πού θέλει ἐδῶ νά κτυπήσει εἶναι ἡ ἀγωνιώδης μέριμνα, ἡ ὁποία ταλαιπωρεῖ τήν ἀνθρώπινη ψυχή. Ἀκόμη θά ἦταν πονηρή ὑποκρισία νά χρησιμοποιηθοῦν αὐτά τά λόγια τοῦ Χριστοῦ σάν πρόσχημα ἀσπαλγχνίας καί ἀδιαφορίας γιά τίς ἀνάγκες τῶν γύρων μας. Ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ δέν ἀνταποκρίνεται κάθε φορά στά προβλήματα τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας μέ ἔκτακτες θαυματουργικές ἐνέργειες ὅπως π.χ. κάποτε στήν ἔρημο μέ τό μάννα ἐξ οὐρανοῦ, ἀλλά μέ τίς φωτισμένες πρωτοβουλίες ὅσων τόν πιστεύουν καί τόν ἀγαποῦν. Τό «μή μεριμνᾶτε» δέν σημαίνει παραθεώρηση τῶν βασικῶν ἀναγκῶν τῆς ζωῆς. Ἀντίθετα, ὁ Χριστός ἀναγνωρίζει τήν σημασία καί ἀναγκαιότητά τους. «Εἶδε γάρ ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρήζετε τούτων ἀπάντων». Ὁ Κύριος δέν ἀμφισβητεῖ ὅτι ἡ τροφή καί τό ἔνδυμα εἶναι ἀπαραίτητα «ὅλα αὐτά - ὑπόσχεται- θά σᾶς χορηγηθοῦν». Τονίζει ὅμως μία θεμελιώδη προϋπόθεση. «Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνη αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν».

Δέν μένει στό «ἔχει ὁ Θεός». Συνιστᾶ μιά δυναμική καί ὑπεύθυνη τοποθέτηση μέσα στήν ζωή, τονίζοντας, ὅτι πρίν ἀπ’ ὅλα εἶναι «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ» καί ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ, ἡ νέα πραγματικότητα πού ἐγκαινίασε ἐκεῖνος μέ τήν ζωή καί τό ἔργο του πού θά ἐνεργοποιήσει στήν συνέχεια ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τό Ἅγιο Πνεῦμα – αὐτή ἡ βασιλεία τῆς ἀγάπης πού ἀποτελεῖ τόν σκοπό τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, τοῦ καθενός μας καί σύμπαντος τοῦ κόσμου.

Τό πρόβλημα λοιπόν εἶναι σέ τί θά δώσουμε προτεραιότητα. Ἄν θά βάλουμε «πρῶτον», ὅπως ταιριάζει τήν «βασιλεία τοῦ Θεοῦ» τήν πραγματοποίηση δηλαδή τοῦ θελήματός του ἄν θά προτάξουμε «τήν δικαιοσύνη αὐτοῦ», τήν ἐφαρμογή τῆς δικαιοσύνης, ὅπως ἐκεῖνος τήν δίδαξε καί ὄχι ὅπως ἐμεῖς τήν τροποποιοῦμε σύμφωνα μέ τίς ἐγωϊστικές μας ἐπιθυμίες. Τά ὑπόλοιπα θά ἔρθουν μόνα τους. Ἐδῶ βρίσκεται τό κλειδί γιά νά βγοῦμε ἀπό τό δεσμωτήριο τῆς μέριμνας. Μία τέτοια τοποθέτηση σημαίνει ἐνεργητική στάση ἀπέναντι στήν ἀνθρώπινη ζωή καί κοινωνία, εὐαισθησία γιά τά θέματα δικαιοσύνης, ἱκανότητα διακρίσεως τοῦ οὐσιώδους ἀπό τά ἐπουσιώδη, συναίσθηση ὅτι τό σημαντικότερο εἶναι ὁ Θεός «ὁ ὤν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος». Ὅταν νιώθουμε τή μέριμνα καί τήν ἀνησυχία νά μᾶς πιέζουν εἶναι σκόπιμο νά ρωτοῦμε τόν ἑαυτό μας: Τί ζητᾶμε «πρῶτον»; Μήπως τήν ἀσφάλεια, τήν ἠσυχία μας καί γι΄ αὐτό καταλήγουμε στήν δειλία καί σέ χίλιους δύο φόβους; Μήπως τήν εὐχαρίστηση, τήν ἄνεση καί ἔτσι φθάνουμε στήν πικρία καί τόν διαρκή ἐκνευρισμό. Μήπως τήν δύναμη τήν ἐξουσία καί ἔτσι τελικά βρισκόμαστε δεμένοι μέ ἁλυσίδες καχυποψιῶν καί ἀνησυχιῶν; Ἡ μέριμνα καί τό ἄγχος πού ταλαιπωροῦν τήν ψυχή πολλῶν ἀνθρώπων γιά τά κάθε μορφῆς «βιοτικά» μ’ ἕνα μόνο τρόπο ἀντιμετωπίζονται ριζικά: Μέ τό νά γίνει «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ» τό κέντρο τῶν ἐπιδιώξεών μας. Ὅταν εἶναι τό «πρῶτον» πού ζητᾶμε, τότε ἡ ἐσωτερική εἰρήνη, ἡ ἀσφάλεια, ἡ πνευματική ἰσοροπία θά ἀκολουθοῦν ὡς φυσική, θεόσδοτη συνέπεια. 

ΠΗΓΗ