ΠΙΣΤΟΙ Σ᾿ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016

Γ΄ Ματθαίου: Ρωμ. ε΄ 1-10

Ἀδελφοί, δικαιωθέντες ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐσχήκαμεν τῇ πίστει εἰς τὴν χάριν ταύτην ἐν ᾗ ἑστήκαμεν, καὶ καυχώμεθα ἐπ᾿ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος ῾Αγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν. ἔτι γὰρ Χριστὸς ὄντων ἡμῶν ἀσθενῶν κατὰ καιρὸν ὑπὲρ ἀσεβῶν ἀπέθανε. μόλις γὰρ ὑπὲρ δικαίου τις ἀποθανεῖται· ὑπὲρ γὰρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα τις καὶ τολμᾷ ἀποθανεῖν. συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε. πολλῷ οὖν μᾶλλον δικαιωθέντες νῦν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ σωθησόμεθα δι᾿ αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀργῆς. εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ.

ΠΙΣΤΟΙ Σ᾿ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ

1. Εἴμαστε πιστοὶ Χριστιανοί;

   Στὸ ἐρώτημα ἂν εἴμαστε πιστοὶ Χριστιανοί, πολὺ εὔκολα θὰ ἀπαντούσαμε θετικά. Ὡστόσο ἂς μὴ βιαστοῦμε νὰ δώσουμε ἀπάντηση. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς καλεῖ μέσα ἀπὸ τὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ νὰ δοκιμάσουμε τὴν πίστη μας καὶ νὰ τὴ δοῦμε μὲ δια­φορετικὸ τρόπο ἀπὸ ὅ,τι τὴ βλέπουν οἱ πολλοί. Διότι ἡ πίστη δὲν εἶναι κάποια θεωρητικὴ παραδοχή, οὔτε ἡ τυπικὴ τήρηση κάποιων καθηκόντων, ἀλλὰ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν πανάγαθο Θεό, ποὺ κάνει τὰ πάντα γιὰ τὴ σωτηρία μας.

   Ἂς δοῦμε ὅμως τί μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος:

   ─Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ποὺ δικαιωθήκαμε ἀ­πό τήν πίστη, ἔχου­­με εἰρήνη μὲ τὸν Θεὸ διὰ μέσου τοῦ Κυ­ρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁ-ποῖος μὲ τὴν πίστη μας πρὸς Αὐτὸν μᾶς ἔχει ἤδη φέ­ρει στὴν κατάσταση αὐτὴ τῆς χάριτος, στὴν ὁποία στε­­κόμαστε στερεά. Καὶ ὄχι μόνο ἔχουμε εἰρήνη, ἀλλὰ καὶ καυχόμαστε ἐλπίζον­τας ὅτι θὰ ἀπολαύ­σουμε τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. 

   Καὶ δὲν καυχόμαστε μόνο γιὰ τὴ δόξα ποὺ ἐλπίζουμε, ἀλλὰ καυχόμαστε καὶ γιὰ τὶς θλίψεις μας· διότι γνωρίζουμε ὅτι «ἡ θλῖψις ὑπο­μονὴν κατεργάζεται»· ἡ θλίψη ἀσκεῖ σὲ ὑπομονή, ἡ ὑπομονὴ παράγει ἀρετὴ δοκιμασμένη, καὶ ἡ δοκιμασμένη ἀρετὴ παράγει τὴν ἐλπίδα στὸ Θεό.  

   Καὶ ἡ ἐλπίδα αὐτὴ δὲν ντροπιάζει καὶ δὲν διαψεύδει αὐτὸν ποὺ τὴν ἔχει, διότι ἡ ἀγάπη ποὺ ἔδειξε σὲ μᾶς ὁ Θεός, στὸν Ὁποῖο ἐλπίζουμε, ἐκχύθηκε καὶ πλημμύρισε τὶς καρδιές μας μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ μᾶς δόθηκε ὡς ἀρραβώνας τῆς ἐλπίδας μας. 

   Ἡ πίστη μας λοιπὸν καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ τὴ σωτηρία μας βασίζονται στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὸς ἀνέλαβε νὰ μᾶς συμφιλιώσει μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα, θυσιάστηκε γιὰ μᾶς καὶ μᾶς ἐξασφάλισε τὴ σωτηρία καὶ τὴν αἰώνια δόξα. 

   Αὐτὴ ἡ θεϊκὴ δόξα εἶναι ἡ ἐλπίδα καὶ τὸ καύχημά μας. Ὡστόσο ὁ ἀπόστολος Παῦλος προσθέτει κι ἕναν ἀκόμη λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο ὀφείλουμε νὰ καυχόμαστε, ὁ ὁποῖος ἀκούγεται ὅμως πολὺ παράδοξος: «καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν», γράφει. Εἶναι δυνατὸν νὰ καυχόμαστε γιὰ τὶς θλίψεις καὶ τὶς δοκιμασίες ποὺ ἀντιμετωπίζουμε; 

   Ἀλλὰ αὐτὸ ἀκριβῶς φανερώνει τὴ γνησιότητα τῆς πίστεώς μας. Ὁ πιστὸς Χριστιανὸς γνωρίζει ὅτι στὴ ζωὴ θὰ συναντήσει δυσκολίες καὶ ἐμπόδια. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀντιμετωπίζει μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι τὰ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς γιὰ τὸ καλό του. Γιὰ νὰ καταρτιστεῖ καὶ νὰ καλλιεργήσει ἀρετὲς ὅπως ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ ἐλπίδα. Γιὰ νὰ ἀγαπήσει περισσότερο τὸν Κύριο, καθὼς Τὸν νιώθει στὶς δύσκολες ὧρες νὰ τὸν στηρίζει καὶ νὰ τὸν ἐνισχύει. Ὁ συνειδητὸς Χριστιανὸς ἐμπιστεύεται πλήρως τὸν Θεό, διότι εἶναι ἀπολύτως βέβαιος ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἀγαπᾶ. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀποδεικνύεται περίτρανα μέσα ἀπὸ τὸ σωτηριῶδες ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας, ὅπως τονίζει καὶ ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος στὴ συνέχεια:

2. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ

   Εἶναι πραγματικὰ ἀξιοθαύμαστη καὶ μοναδικὴ ἡ ἀγάπη ποὺ μᾶς ἔδειξε ὁ Θεός. Διότι, ὅταν ἐμεῖς ἤμα­σταν ἀκόμη ἀσθενεῖς πνευματικὰ καὶ δὲν μπορούσαμε νὰ ἐργασθοῦμε τὸ καλό, ὁ Χριστὸς στὸν κατάλληλο χρόνο ποὺ εἶχε ὁρίσει ὁ Θεός, πέθανε γιὰ νὰ σώσει ἀνθρώπους ἀσε­βεῖς. 

   Κι αὐτὸ ἀποδεικνύει πράγματι τὴ μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ· διότι μόλις καὶ μετὰ βίας θὰ βρεθεῖ ἄνθρωπος νὰ πεθάνει γιὰ κάποιον δίκαιο. Διότι γιὰ ἕναν καλὸ ἄνθρω­πο ἴσως νὰ εἶχε κανεὶς τὴν τόλμη νὰ πεθάνει. 

   Ὁ Θεὸς ὅμως δείχνει περίτρανα τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του γιὰ μᾶς, διότι «ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέ­θανε». Ὁ Χριστὸς πέθανε γιὰ χά­ρη μας, ὅταν ἐμεῖς ἤμασταν ἀκόμη γεμάτοι ἁμαρ­τίες. 

   Πολὺ περισσότερο λοιπὸν τώρα ποὺ δικαιωθήκαμε μὲ τὸ Αἷμα καὶ τὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, θὰ σωθοῦμε μέσῳ Αὐτοῦ ἀπὸ τὴ μέλλουσα ὀργή. 

   Διότι, ἐὰν συμφιλιωθήκαμε μὲ τὸν Θεὸ μὲ τὸν θάνατο τοῦ Υἱοῦ Του ὅταν ἤμασταν ἐχθροί, πολὺ περισσότερο τώρα ποὺ συμφιλιωθήκαμε, θὰ σωθοῦμε διὰ μέσου τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος δὲν ὑπάρχει πλέον ἀ­­νάγκη νὰ πε­­­­θάνει, ἀλλὰ ζεῖ ἔνδοξος στοὺς οὐρανοὺς ὡς μεσίτης δικός μας. 

   Τί μεγαλεῖο ἀγάπης! Ὁ Χριστὸς πέθανε γιὰ χάρη μας τὴ στιγμὴ ποὺ ἐμεῖς ἤμασταν ἁμαρτωλοί, ἀσεβεῖς, βλάσφημοι, προδότες! Ἤμασταν ἐχθροί Του, κι Ἐκεῖνος ὄχι μόνο μᾶς συγχωρεῖ, ἀλλὰ καὶ θυσιάζεται γιὰ μᾶς! Τί παράφορη ἀγάπη! Καταδικάζεται ὁ Ἀθῶος γιὰ νὰ ἀπαλλάξει ἐμᾶς τοὺς ἐνόχους ἀπὸ τὴν αἰώνια καταδίκη. Παραδίδεται στὸ θάνατο ἡ πηγὴ τῆς Ζωῆς γιὰ νὰ ἐλευθερώσει τοὺς νεκροὺς ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου. Γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει τὴν αἰώνια Ζωή! 

   Ποιὸς μπορεῖ νὰ μείνει ἀσυγκίνητος ἐμ­πρὸς σ’ αὐτὸ τὸ πρωτοφανὲς καὶ ἀσύλληπτο μεγαλεῖο τῆς θεϊκῆς ἀγάπης! 

   Τί ἄλλο ἀπομένει γιὰ ἐμᾶς παρὰ νὰ ἀγαπήσουμε ὁλοκληρωτικὰ τὸν Κύριο; Νὰ Τὸν ἀγαποῦμε ὁλόψυχα ὡς ἀνταπόκριση στὴ δική Του ἀγάπη. Νὰ Τὸν ἐμπιστευθοῦμε ἀπόλυτα ἔχοντας τὴ βεβαιότητα ὅτι μόνο κοντά Του θὰ βροῦμε τὴν ἀλήθεια, τὴ δόξα, τὴ χαρά, τὴν εὐτυχία. Αὐτὸς καὶ μόνο μπορεῖ νὰ ἐκπληρώσει κάθε βαθύτατο πόθο καὶ ἐπιθυμία μας.

ΠΗΓΗ