ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μθ. 6, 22-33)

Διὰ τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ὁ Κύριος ἀποτρέπει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴ φιλοχρηματία, ἀπὸ τὴν προσκόλληση δηλαδὴ στὸν πλοῦτο. Δὲν καταδικάζει βέβαια τὸν πλοῦτο καὶ τοὺς πλουσίους, ἀλλὰ τὴν ὑποδούλωση στὸν πλοῦτο. Ἄλλωστε πολλὰ βιβλικὰ πρόσωπα ἦταν πλούσια, πλήν, ὅμως, δὲν ἦταν ὑποδουλωμένα στὸν πλοῦτο τους. Ἀντ᾿ αὐτοῦ ὁ πλοῦτος ἦταν δοῦλος αὐτῶν καὶ τὸν διέθεταν, βοηθώντας, ὅλους ὅσοι εἶχαν ἀνάγκη, τοὺς φτωχούς, τοὺς ἐμπερίστατους, τὶς χῆρες, τὰ ὀρφανά. Στὴν ἀντίθετη περίπτωση, ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσκολλᾶται δουλικὰ στὸν πλοῦτο του, τότε προκύπτει θέμα πίστεως στὸν Θεό. Ἐνῶ ὁ Θεὸς ζητᾶ νὰ μεταδίδεται, διὰ φιλανθρωπίας, ὁ πλοῦτος, ὁ ἄνθρωπος τὸν ἀποθηκεύει ἐγωιστικά. 

Ὁ Χριστὸς προτρέπει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ζητοῦν πρῶτα ἀπὸ ὅλα τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ θέτουν σὲ δεύτερη μοῖρα ἀκόμη καὶ τὰ ἁπλὰ καὶ καθημερινά, ὅπως τὴν τροφὴ καὶ τὴν ἐνδυμασία: «Μὴ μεριμνᾶται τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε... ζητεῖται δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ». Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐλευθερώνεται κανεὶς ἀπὸ τὴν προσκόλληση στὰ ὑλικὰ πράγματα καὶ στρέφεται μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ πρόνοια τοῦ ὁποίου ἀγκαλιάζουν καὶ συντηροῦν ὅλη τὴν κτίση.

Σὲ αντίθετη περίπτωση, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀναλύεται στὶς μέριμνες καὶ τὶς φροντίδες σὲ σχέση μὲ τὴν ἐπίγεια διαβίωσή του, λησμονώντας τὴ μέριμνα τοῦ δωρεοδότη Θεοῦ, τότε καταντᾶ σκλάβος τῶν ὑλικῶν πραγμάτων. Ἀπὸ ἐδῶ προκύπτει καὶ τὸ παράδοξο, ὅπου οἱ ἄνθρωποι, ἐνῶ γνωρίζουν τὴν ὕπαρξη τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τῆς ζωῆς «τοῦ μέλλοντος αἰῶνος», ὅμως ὅλος ὁ ἀγώνας τους καὶ ἡ καθημερινή τους φροντίδα καὶ μέριμνα γιὰ ἀπόκτηση πλούτου καὶ μεγαλείων, χωραφιῶν καὶ πολυτελῶν κατοικιῶν, δείχνει ὅτι τὴν ἔχουν λησμονήσει ἐντελῶς.

Τὸ νὰ περιορίσει κάποιος τὶς φροντίδες καὶ τὶς μέριμνές του στὰ ἀπαραίτητα τῆς ἐπίγειας διαβίωσης δὲν σημαίνει ὅτι ἐγκαταλείπει καὶ ὅτι ἀρνεῖται τὴ ζωή. Πιὸ πολὺ αὐτὸ ὀφείλεται στὴν πίστη του στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος καὶ ἐντέλλεται κάτι τέτοιο. Ὀφείλεται, ὅμως, καὶ στὴ γνώση περὶ τοῦ ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἐντέλλεται στοὺς ἀνθρώπους ἀδύνατα πράγματα˙ ὁ Θεὸς ἀφενὸς εἶναι ὁ δημιουργὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀφετέρου ἔλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση διὰ τῆς ἐνανθρώπησης, καὶ ἄρα γνωρίζει τὸ μέτρο τῆς ἀνθρώπινης δυνατότητας.

Οὐσιαστικὰ ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος μένει μακριὰ ἀπὸ τὶς περιττὲς μέριμνες τοῦ κόσμου τούτου, εἶναι ἕνας ἄριστος ἔμπορος. Ἀνταλλάσσει τὴ σκλαβιὰ στὸ δίχως τέλος κυνήγι γιὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ μὲ τοὺς θησαυροὺς τοῦ οὐρανοῦ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως δείχνει ὅτι ἡ πίστη του στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι μία ἁπλὴ θεωρία, ἀλλὰ οὔτε λόγια χωρὶς ἀντίκρισμα. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν ἀναγνωρίζει ἁπλῶς κάποιες θρησκευτικὲς ἢ ἠθικὲς ἀλήθειες, ἀλλὰ ἀποδέχεται τὴν ἐν Χριστῷ φανέρωση τοῦ Θεοῦ. Ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους εἶναι παράλληλη καὶ μὲ συγκεκριμένες ἐντολές, ὅπου μία ἐξ αὐτῶν εἶναι καὶ ἡ ἀμεριμνία ὡς πρὸς τὰ πράγματα τοῦ κόσμου καὶ ἡ ἐκζήτηση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Μόνο οἱ ὀλιγόπιστοι καὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα ἐπικεντρώνουν τὶς προσπάθειές τους στὴν ἀπόκτηση καὶ συσσώρευση ὑλικῶν πραγμάτων. Δηλαδὴ πραγμάτων ποὺ προσφέρουν μία ἀσφάλεια στὸν ἄνθρωπο καὶ παράλληλα γεμίζουν καὶ τὸ κενὸ ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν ἀπουσία τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἀγωνιστὲς τῆς πίστης ὅμως θέτουν ὡς στόχο τους τὴν αἰώνια ζωή, καταφρονοῦν τὴν προσκόλληση στὰ ἐπίγεια, βλέπουν μὲ πολλὴ ἀγάπη τὶς ἀνάγκες κάποιων ἐμπερίστατων ἀνθρώπων καὶ μὲ αὐταπάρνηση προσπαθοῦν νὰ τηρήσουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. 

ΠΗΓΗ