«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Κυριακή 10 Ἰουλίου 2016

Γ΄ Ματθαίου (Ματθαίου ς΄ 22-33)

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Τήν προηγούμενη Κυριακή ὁμιλήσαμε γιά τήν σπουδαιότητα τῆς προσωπικῆς μας ἱεραποστολῆς, ὅπως μας τήν ἀναθέτει ὁ Χριστός. Συναφής μέ αὐτήν εἶναι ἡ διάθεση νά ἐμπιστευόμαστε τή ζωή μας στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὁποία ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, τμῆμα τῆς ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία τοῦ Κυρίου μας, ἐπέχει θέση τοῦ καταστατικοῦ χάρτη γιά τή ζωή μας. Ἐκτείνεται στά κεφάλαια 5, 6, καί 7 τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ματθαίου καί περιέχει τίς πάνσοφες συμβουλές τοῦ Κυρίου μας γιά μιά ζωή σύμφωνη μέ τό θεῖο Του θέλημα, πού ἐγγυᾶται ἀσφαλῶς τήν σωτηρία μας. Γι’ αὐτό καλό θά ἦταν, ὅσο τό δυνατόν περισσότερο, νά ἐντρυφοῦμε μελετώντας συχνά τά τρία αὐτά κεφάλαια, γιά νά ἀντιλαμβανόμαστε εὐκολώτερα κάθε φορά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας.

Ἡ παράθεση τῆς ζωῆς μας μέ ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ δέν σημαίνει ἐπ’ οὐδενί τήν ἀδιαφορία γιά τήν ζωή, οὔτε τήν ὀκνηρία. Ἐμπιστεύομαι τήν ζωή μου στήν θεία πρόνοια σημαίνει, πώς εἶμαι βέβαιος, ὅτι ὁ Θεός φροντίζει γιά τήν ζωή μου. Συνεπῶς θέλω ὁ Θεός νά προπορεύεται στή ζωή μου και μοῦ ἀρκεῖ νά Τόν ἀκολουθῶ, κάνοντας κι ἐγώ τόν δικό μου ἀγῶνα.

Οἱ πιό πολλοί ἄνθρωποι ἀδυνατοῦν νά συλλάβουν τήν ἔννοια αὐτῆς τῆς διατύπωσης στήν καθημερινή ζωή. Ὄχι γιατί δέν τήν καταλαβαίνουν, ἀλλά γιατί δέν τήν ζύγισαν ποτέ μέ διάθεση νά τήν ἀξιοποιήσουν στή ζωή τους. Δέν τήν ἀξιολόγησαν καί δέν τήν συνήθισαν, γιατί δυσπιστοῦν στούς λόγους τοῦ Χριστοῦ.

 Ὁ διάβολος, ὅπως συνέβη καί μέ τούς πρωτοπλάστους Ἀδάμ καί Εὔα, ξανά καί ξανά, συνεχίζει νά διαβάλλει τόν Θεό στόν ἄνθρωπο καί νά τόν πείθει νά ἀκολουθήσει τήν δική του πρόταση ζωῆς και ὄχι τοῦ Χριστοῦ. Κι ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ἐπιδίδεται μέ ὅλη του τήν δύναμη σέ ἕνα ἀγῶνα ἐπιβίωσης, ἀλλά ὄχι ζωῆς. Ἕνα ἀγῶνα ἐπιβίωσης χωρίς τέλος, ἀλλά κυρίως χωρίς ἐλπίδα. Σάν τό ἀγῶνα τῆς γυναίκας τοῦ πολυάθλου Ἰώβ, πού μέσα στή θλίψη της ἀπό τίς δοκιμασίες τους, ἔλεγε: «Περιπλανῶμαι πηγαίνοντας ἀπό τόπο σέ τόπο καί ἀπό σπίτι σέ σπίτι καί περιμένω πότε να δύσῃ ο ἥλιος, γιά νά ἀναπαυθῶ από τους σωματικούς κόπους και τίς ψυχικές ὀδύνες, πού μέ πιέζουν καί μέ περισφίγγουν» (Ἰώβ 2,9δ).

Γι’ αὐτό καί ἰδιαιτέρως στίς ἡμέρες μας πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, πού πασχίζουν ὁλοένα καί περισσότερο, μόνο καί μόνο γιά τήν τροφή, τήν ἔνδυση, τήν κατοικία καί τήν ἐν γένει ἐνδιαίτισή τους. Ἀλγεῖ ἡ καρδιά μας, ὅταν ἀκόμη καί κάποιοι ἀπ’ ὅσους ἀγωνίζονται στό σκάμμα τῆς Ἐκκλησίας, λιποψυχοῦν ἐξαιτίας τῆς οἰκονομικῆς κρίσης καί ἐνδιαφέρονται κι αὐτοί, μονοδάστατα γιά τά ὑλικά ἀγαθά. Καί τό κακό αὐτό ἔχει δύο ὄψεις. Ἀπό τή μιά πληγώνουμε τήν ψυχή μας, γιατί τήν ἐμποδίζουμε νά ἀναπαυθεῖ στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ κι ἀπό τήν ἄλλη παύουμε νά διαφέρουμε καί ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ὅπως ξεκάθαρα μᾶς τονίζει ὁ Χριστός. Ἔτσι ὅμως ἀναστέλλουμε τήν δυναμική τῆς προσευχῆς μας, τῆς νηστείας μας, τῆς ἀγρυπνίας μας καί ὅλων τῶν πνευματικῶν θυσιῶν, πού ἔχουμε στή διάθεσή μας. Τό χειρότερο ὅμως ὅλων εἶναι, ὅτι μεταβάλλουμε τόν ἱερό πόθο τῆς ζωῆς μας, σέ ἐπιθυμία πρόσκαιρης ἐπιβίωσης.

Μέσα ἀπό τήν δισχιλιετῆ πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας, μέσα ἀπό τήν ζωή τῶν Ἁγίων καί τῶν μαρτύρων, πού πληθωρικά κατ’ αὐτόν τόν μῆνα προβάλλονται ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, διδασκόμαστε τό τρόπο γιά νά ἐμπιστευόμαστε τή ζωή μας στή θεία πρόνοια.

Καλό εἶναι τά προγράμματα καί τά ὄνειρα τῆς ζωῆς μας, νά τά ἐναποθέτουμε διά τῆς προσευχῆς μας στόν Χριστό καί νά τοῦ ζητοῦμε Ἐκεῖνος νά εὐλογήσει τήν πραγμάτωσή τους, ἄν εἶναι γιά τό καλό μας, γιά τή σωτηρία μας.

Καλό εἶναι ὅταν ἀντιλαμβανόμαστε, ὅτι μᾶς ἐπέτρεψε μιά δυσκολία ὁ Θεός καί πώς ἐναπέθεσε ἕνα σταυρό στούς ὥμους μας, πού μᾶς δυσκολεύει κάπως, νά μήν διαμαρτυρόμαστε, ἀλλά νά τοῦ ζητοῦμε δύναμη νά φέρουμε σέ αἴσιο πέρας τήν δοκιμασία, πού ἡ πρόνοιά Του μᾶς ἐμπιστεύθηκε. Ἄς ἔχουμε κατά νοῦ δέ, ὅτι ὅλοι μας, ἄλλος ἔτσι, ἄλλος ἀλλιῶς, σηκώνουμε ἕνα σταυρό, μικρότερο ἤ μεγαλύτερο, ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις μας. Ὁ σταυρός ὅμως ἀπό μόνος του δέν σώζει, ὅπως δέν ἔσωσε καί τόν ἐξ εὐωνύμων ληστή. Γλυκαίνει ὁ πόνος καί σώζει ὁ σταυρός, ὅταν τόν ἀποδεχόμαστε ὡς μέσον σωτηρίας καί ὄχι τιμωρίας.

Καλό εἶναι ὅταν δέν ἐπιτευχθεῖ κάποιος στόχος μας ἤ δέν πραγματωθεῖ ἡ ἐπιθυμία μας, ἤ ἀκόμη κι ἄν μᾶς συμβεῖ κάποια ἀτυχία, νά μήν τά βάλουμε μέ τόν Θεό. Πολλοί δυστυχῶς ἀμνηστεύουν τόν ἑαυτό τους καί μέμφονται τόν Θεό γιά ὅ,τι στραβό τούς τύχει. Ἀδυνατοῦν νά διακρίνουν, ὅτι στά πλαίσια τῆς ἀγάπης Του καί τῆς θείας Πρόνοιάς Του γιά ἐμᾶς, ἐπιτρέπει ἤ ἄλλες φορές παραχωρεῖ νά μᾶς συμβεῖ κάτι, πού μπορεῖ νά εἶναι ἀνεπιθύμητο γιά τήν κοσμική νοοτροπία, ἀλλά ἀποδεικνύεται ἐν καιρῷ τόσο ὠφέλιμο γιά τήν παιδαγωγία μας!

Ἴσως φαίνεται δύσκολο, ἀλλά δέν εἶναι ἀκατόρθωτο.

Ἡ ψυχή, πού ἐμπιστεύεται τόν Θεό καί πορεύεται σύμφωνα μέ τό θέλημά Του μαθαίνει, πώς δέν ζεῖ μόνη της, ἀλλά μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅτι κατορθώνει εἶναι ἔργο ἑνός ἀγῶνα, πού γίνεται μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Μιά ζωή, πού δέν εἶναι ἁπλή ἐπιβίωση, γιατί κρύβει ἐπιμελῶς τήν εὐτυχία, πίσω ἀπό τήν καθημερινή ὑπέρβαση δυσκολιῶν, πού ἐπιτυγχάνεται μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεός γνωρίζει τήν ζωή μας. Τό παρελθόν, τό παρόν καί τό μέλλον μας. Δέν μᾶς τά γνωστοποιεῖ, γιατί σέβεται τήν ἐλευθερία μέ τήν ὁποία μᾶς κόσμησε. Εἴμαστε ἐλεύθεροι ἀκόμη καί νά Τόν ἀρνηθοῦμε, ἀναλαμβάνοντας βεβαίως καί τίς συνέπειες. Εἴμαστε ὅμως ἐλεύθεροι καί νά ἐμπιστευθοῦμε τή ζωή μας στήν θεϊκή Του πρόνοια. Μᾶς διαβεβαίωσε, πώς ἀξίζουμε περισσότερο ἀπό τά πουλιά τοῦ οὐρανοῦ καί πώς διαφέρουμε ἀσύγκριτα ἀπό τά ἄνθη τοῦ ἀγροῦ, γιά τά ὁποῖα παρέχει ἔλεος καί χάρη.

Καί ἐπαλήθευσε τούς θεϊκούς Του λόγους μέ τήν σταυρική Του θυσία. «Μεγαλύτερη ἀγάπη ἀπό αὐτήν ἄλλη δέν ὑπάρχει, ὥστε νά θυσιάζει κάποιος τή ζωή του γιά τούς φίλους του» μᾶς ἐπισημαίνει ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός μέσα ἀπό τό εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου.(ιε 13)

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἄς ἔχουμε τήν βεβαιότητα, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Καλός Ποιμένας τῆς ψυχῆς μας καί κάνει πάντα το καλύτερο γιά ἐμᾶς. Καί τότε μαζί μέ τό πολύαθλο Ἰώβ θά ἀναγνωρίσουμε τό πόσο σπουδαῖο εἶναι νά ἐμπιστευόμαστε τόν ἑαυτό μας στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀναφωνώντας «Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον, ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος», ὅπως στό τέλος κάθε Θείας Λειτουργίας μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ φιλόστοργη Μητέρα μας, ἡ Ἐκκλησία. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ