ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ρωμ. 12, 6-14)

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁρίζοντας μὲ τὸν καλύτερο τρόπο τὸν χριστιανισμό, μᾶς συμβουλεύει καὶ μᾶς λέγει: «Εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας ὑμᾶς, εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε».

Δὲν εἶναι πρέπον ὁ χριστιανὸς νὰ μισεῖ, νὰ μὴν ἀνέχεται τοὺς ἄλλους, νὰ λέει κακὰ καὶ ἄσχημα λόγια γιὰ αὐτούς, ἢ καὶ νὰ ἀγανακτεῖ ἐναντίον τους. Δὲν ἔχει σημασία ἐὰν κάποιος μᾶς βρίζει, μᾶς συκοφαντεῖ ἢ μᾶς ἐπηρεάζει μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο. Ἐμεῖς δὲν πρέπει νὰ παραφερόμαστε. Δὲν πρέπει δηλαδὴ νὰ συμπεριφερόμαστε ὅπως φέρονται ὅσοι δὲν γνώρισαν ποτὲ τὸν Χριστὸ καὶ δὲν ἄκουσαν τὴ διδασκαλία του. Ἀντ᾿ αὐτοῦ πρέπει νὰ προσευχόμαστε καὶ νὰ παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου καὶ βέβαια καὶ τῶν ἀνθρώπων ποὺ μᾶς καταδιώκουν, μᾶς θέτουν ἐμπόδια καὶ μᾶς διαβάλλουν μὲ διάφορους τρόπους.

Στὸ Γεροντικὸ ἀναφέρεται ἕνα σχετικὸ περιστατικὸ μὲ τὸν ἀββᾶ Μακάριο τὸν Αἰγύπτιο. Ἡ διήγηση ἔχει μία ἁπλότητα, ἀλλὰ καὶ μία παραστατικότητα, χάρη στὶς ὁποῖες διδασκόμαστε τὴ δύναμη τῆς ἀγάπης καὶ τῆς διακριτικότητας. Ὁ μεγάλος αὐτὸς πατέρας τῆς αἰγυπτιακῆς ἐρήμου συνοδοιποροῦσε μία μέρα μὲ τὸν μαθητή του. Σύμφωνα μὲ τὰ ἀσκητικὰ θέσμια ὁ μαθητής, καθὸ ἀρχάριος, προπορευόταν, ὥστε νὰ μὴν ἐμποδίζει καὶ νὰ μὴν διασπᾶ τὴν προσοχὴ τοῦ ἀββᾶ Μακαρίου ἀπὸ τὴν προσευχή. Κάποια στιγμὴ ὁ προπορευόμενος μαθητὴς συνάντησε ἕνα ἱερέα τῶν εἰδώλων καὶ φερόμενος ἀπερίσκεπτα, ἐγωιστικὰ καὶ καθόλου χριστιανικὰ τὸν ἐξύβρισε, χαρακτηρίζοντάς τον ὡς «δαίμονα». Ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ ἐξαγριωθεῖ ὁ εἰδωλολάτρης ἱερέας καὶ νὰ κτυπήσει τόσο πολὺ τὸν ἀρχάριο μοναχό, ὥστε νὰ τὸν ἀφήσει ἡμιθανῆ. 

Συνεχίζοντας τὸν δρόμο του ὁ εἰδωλολάτρης ἱερέας συνάντησε καὶ τὸν ἀββᾶ Μακάριο, ὁ ὁποῖος ὡς ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς προσευχῆς, ὡς ἀληθινὸς δηλαδὴ χριστιανός, τὸν χαιρέτησε μὲ πραότητα. Αὐτὸ παραξένεψε τὸν εἰδωλολάτρη, ποὺ κοίταξε ἀπορημένος τὸν Μακάριο καὶ ἀπάντησε: «ἀπὸ τὰ λόγια σου φαίνεται νὰ εἶσαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, σὲ ἀντίθεση μὲ ἕνα ἄλλο κακόγερο ποὺ συνάντησα πιὸ πάνω καὶ μὲ ἐξύβρισε, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐγὼ τὸν κτύπησα». Ὁ Μακάριος κατάλαβε ὅτι μιλοῦσε γιὰ τὸν μαθητή του, γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν βοηθήσει νὰ τὸν περιμαζέψει καὶ νὰ τὸν πάει στὸ κελί του γιὰ ἀνάρρωση. Πρᾶγμα ποὺ ἔγινε. Ὅταν ἔφτασαν στὸ κελὶ καὶ περιποιήθηκαν τὸν ἀρχάριο καὶ ἀθυρόστομο μοναχό, ὁ εἰδωλολάτρης στράφηκε πρὸς τὸν Μακάριο καὶ τοῦ εἶπε ὅτι δὲν θέλει νὰ φύγει ἀπὸ κοντά του καὶ ὅτι τὸν παρακαλεῖ νὰ τὸν προσλάβει ὡς ὑποτακτικό του!

Ὁ ἀγαθὸς ἀββᾶς Μακάριος δὲν ἀρνήθηκε καὶ ἔτσι ἀπὸ τὴ μέρα ἐκείνη ὁ εἰδωλολάτρης ἱερέας, χάρη στὴν ἀγάπη ποὺ ἔμπρακτα βίωσε, ἔγινε μαθητὴς τοῦ ἁγίου. Ὅταν μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ ὁ ἀββᾶς Μακάριος βρέθηκε σὲ μία σύναξη γερόντων τῆς ἐρήμου, ἐξέθεσε τὸ περιστατικὸ καὶ μίλησε μὲ θαυμασμὸ γιὰ τὸν ζῆλο τοῦ πρώην εἰδωλολάτρη ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς πίστης του. Τότε οἱ ἄλλοι γέροντες χάρηκαν γιὰ τὴ μεταστροφὴ τοῦ ἱερέα καὶ ἐπεσήμαναν τὸ ἑξῆς: «ὁ λόγος ὁ κακὸς τοὺς καλοὺς τοὺς κάνει κακοὺς καὶ τοὺς κακοὺς χειρότερους, ἐνῶ ὁ λόγος ὁ καλὸς τοὺς κακοὺς τοὺς κάνει καλοὺς καὶ τοὺς καλοὺς καλύτερους».

Ὁ ἀρχάριος μοναχὸς δὲν ἦταν σωστὸς χριστιανός. Ζοῦσε σὲ μία αὐτάρκεια, θεωρῶντας ὅτι ὅλοι οἱ ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι ζοῦσαν διαφορετικὰ ἀπὸ αὐτὸν καὶ πίστευαν κάτι ἄλλο, ἀνῆκαν στὸν Σατανᾶ, καὶ ὡς ἐκ τούτου μποροῦσε νὰ τοὺς βρίζει καὶ νὰ τοὺς καταρᾶται. Δὲν σκέφτηκε ὅτι αὐτὸ ποὺ μετρᾶ εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ θὰ δείξει ὁ ἄνθρωπος στοὺς συνανθρώπους του, ἀνεξάρτητα τοῦ τί ἢ ποῦ πιστεύουν. Στὸ κάτω κάτω μπορεῖ αὐτοὶ νὰ μὴν γνώρισαν ἀπὸ πουθενὰ τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ τὴν ψάχνουν. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἀντιπροσώπευε καὶ ὁ εἰδωλολάτρης ἱερέας. Ναὶ μὲν λάτρευε καὶ θυσίαζε στὰ εἴδωλα, ὅμως δὲν ἤξερε τί ἔκανε καὶ οὔτε τὸ θεωροῦσε μεμπτό. Γι᾿ αὐτὸν ἡ θρησκεία καὶ ὁ Θεὸς ἦταν ἀγάπη. Στὸν ἀρχάριο μοναχὸ δὲν διέκρινε ἀγάπη, ἀλλὰ ἀπόρριψη, ὅμως τοῦ ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοὶ κατὰ τὴ συνάντησή του μὲ τὸν ἀληθινὸ χριστιανό, τὸν ἀββᾶ Μακάριο, ὁ ὁποῖος δὲν ἔβριζε, δὲν καταριόταν, ἀλλὰ ἀγαποῦσε, ὑπακούοντας στὴν ἐντολὴ τοῦ Δεσπότη Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀβίαστα ἑλκύστηκε στὴν ἀληθινὴ πίστη.



ΠΗΓΗ