ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ρωμ. 10, 1 - 10)

Γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι «ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ». Ἡ πίστη δηλαδὴ στὸν Χριστὸ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴ σωτηρία.

Ἡ πίστη, ὅμως, κατὰ πῶς διερμηνεύει ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, πρέπει νὰ εἶναι συγκεκριμένη. Προσφέρουμε πίστη στὸν Θεό, καὶ πιστεύουμε τὸν Θεό˙ πιστεύουμε τὸν Θεὸ σημαίνει ὅτι θεωροῦμε βέβαιες καὶ ἀληθινὲς τὶς ἐπαγγελίες ποὺ μᾶς ἔδωσε, ἐνῶ πίστη στὸν Θεὸ σημαίνει ὅτι φρονοῦμε ὀρθῶς περὶ αὐτοῦ.   

Μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Χριστός τὴν κληρονομία τῆς αἰώνιας ζωῆς καὶ τρυφῆς καὶ δόξας καὶ βασιλείας, ἐνῶ ταυτόχρονα μᾶς παρήγγειλε νὰ πτωχεύουμε, νὰ νηστεύουμε, νὰ ζοῦμε μὲ ταπείνωση καὶ αὐταπάρνηση, νὰ σταυρώνουμε τοὺς ἑαυτούς μας μαζὶ μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐφάμαρτες ἐπιθυμίες μας. Ἐὰν λοιπὸν τὰ τηροῦμε αὐτὰ καὶ πιστεύουμε στὴν ἐπαγγελία τοῦ Χριστοῦ, τότε ὄντως πιστεύουμε τὸν Θεό. Κατὰ τὸ παράδειγμα μάλιστα τοῦ Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος πίστευσε τὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ καὶ γι᾽ αὐτὸ δικαιώθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, ἔτσι ἀνταποδίδει καὶ σὲ μᾶς ὁ Θεός. Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ σωφροσύνη καὶ ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ταπείνωση, ἡ ὑπομονὴ στοὺς πειρασμούς, ἡ φιλανθρωπία, ἡ πνευματικὴ ἄσκηση, ὄχι μόνο εἶναι ἀπόδειξη ὅτι πιστεύουμε ἀληθινὰ στὶς ἐπαγγελίες τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ καθιστᾶ, τρόπον τινά, τὸν Θεὸ ὀφειλέτη νὰ ἀντιπροσφέρει σὲ μᾶς τὴν ἀΐδια καὶ ἄφθαρτη ζωὴ καὶ τρυφή, τὴ δόξα καὶ βασιλεία του.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος πρὸς ἐμᾶς ἀφενὸς λέγει: «μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι διότι δική τους εἶναι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν˙ μακάριοι οἱ πενθοῦντες, μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, μακάριοι οἱ διωκόμενοι γιὰ τὴ δικαιοσύνη», καὶ ἀφετέρου «ἀλλοίμονο στοὺς σκληρόκαρδους πλουσίους, ἀλλοίμονο σὲ αὐτοὺς ποὺ ζοῦν τρυφηλὴ ζωή, ἀλλοίμονο σὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν βοηθοῦν τοὺς ἔχοντας ἀνάγκη, ἀλλοίμονο ὅταν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σᾶς κολακεύουν». Αὐτὸς λοιπὸν ποὺ εἶναι στραμμένος ὄχι πρὸς αὐτὰ ποὺ ὁ Κύριος μακαρίζει, ἀλλὰ πρὸς αὐτὰ ποὺ κατηγορεῖ καὶ ἐλεεινολογεῖ, πῶς θὰ θεωρηθεῖ ὅτι ἐμπιστεύεται τὸν Θεό; «Δεῖξον μοι», γράφει ὁ Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος «τὴν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου», καὶ ὅποιος εἶναι σοφός «δειξάτω ἐκ τῆς καλῆς ἀναστροφῆς τὰ ἔργα αὐτοῦ». Ἄρα, τὸ ὅτι πιστεύουμε ἀληθινὰ τὸν Θεό, ἀναγνωρίζουμε μὲ ἄλλα λόγια, ἀληθινὲς καὶ βέβαιες τὶς ἐπαγγελίες ἢ ἀπειλές του πρὸς ἐμᾶς, καὶ περιμένουμε νὰ ἐκδηλωθοῦν γρήγορα, εἶναι πρᾶγμα, τὸ ὁποῖο ἀποδεικνύεται διὰ τῆς τήρησης τῶν θείων ἐντολῶν καὶ φαίνεται στὰ ἀγαθά μας ἔργα.

Ἔπειτα, τὸ ὅτι πιστεύουμε ὀρθῶς καὶ εὐσεβῶς στὸν Θεό, ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴ συμφωνία τῆς πίστης μας πρὸς τοὺς θεοφόρους Πατέρες. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία, ἡ πνευματική μας τροφός, ἀφενὸς κηρύττει καὶ δημοσιοποιεῖ αὐτοὺς ποὺ ἔλαμψαν κατὰ τὴν εὐσέβεια καὶ ἀρετὴ καὶ προβάλλει τὶς Συνόδους καὶ τὰ θεῖα δόγματα ποὺ διατυπώθηκαν σ' αὐτές˙ ἀφετέρου ἀποκηρύσσει μὲ τὸν πιὸ ἐπίσημο τρόπο τοὺς ὀπαδοὺς τῆς δυσσέβειας καὶ τὰ πονηρὰ διδάγματα καὶ φρονήματά τους, ἔτσι ὥστε καὶ ἐμεῖς νὰ τοὺς ἀποστρεφόμαστε, καὶ νὰ ἀκολουθοῦμε τοὺς ὀρθοδόξους, πιστεύοντες ὀρθῶς στὴν Ἁγία Τριάδα, στὸν ἕνα Θεό, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Συνεπῶς, ἐπειδὴ καὶ ἡ πίστη χωρὶς ἔργα εἶναι νεκρὴ καὶ ἀνενέργητη, καὶ τὰ ἔργα χωρὶς τὴν πίστη εἶναι μάταια καὶ ἄχρηστα, ἐμεῖς ἂς σπεύσουμε νὰ τηρήσουμε καὶ νὰ ἐφαρμόσουμε καὶ τὰ δύο˙ καὶ πίστη ὀρθὴ καὶ ἔργα θεάρεστα, ὥστε νὰ ἀπολάβουμε τὶς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ.

ΠΗΓΗ