Α' ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ,Ιωαν. 1, 44-52

 

«ΑΥΤΉ Η ΠΙΣΤΙΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ»

Ο θρίαμβος της ορθοδοξίας

Κάθε πρώτη Κυριακή της Μ. Τεσσαρακοστής με χαρά γιορτάζουμε τον θρίαμβο της ορθοδοξίας και φέρνουμε στο νου μας τρία γεγονότα : Το πρώτο ανήκει στο παρελθόν, το δεύτερο είναι του παρόντος και το τρίτο ανήκει ακόμα στο μέλλον.
Κάθε φορά που γιορτάζουμε κάτι χαρούμενο στην Εκκλησία εμείς οι ορθόδοξοι, στρέφουμε το νου μας προς τα πίσω, γιατί στην παρούσα ζωή μας εξαρτόμαστε από το τι συνέβη στο παρελθόν. Βέβαια πάνω απ’ όλα εξαρτώμεθα από τον πρώτο και τελικό θρίαμβο του Χριστού.

Η πίστη μας είναι ριζωμένη σ’ εκείνη την παράξενη ήττα του Χριστού, που έγινε η πιο ένδοξη νίκη. Την ήττα στο σταυρό και την νίκη της ανάστασης.
Αυτός είναι ο πρώτος θρίαμβος της ορθοδοξίας.
Αυτός ο αναστημένος Κύριος είναι το περιεχόμενο όλων των εορτασμών και της χαράς μας.
Ο Ιησούς διάλεξε Δώδεκα άνδρες και τους έδωσε την εξουσία να κηρύξουν εκείνη την ήττα και εκείνη την νίκη σ’ όλο τον κόσμο και να οικοδομήσουν την Εκκλησία, τη νέα Βασιλεία.
Οι Απόστολοι βγήκαν και κήρυξαν. Ο κόσμος τους μίσησε. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία τους καταδίωξε και τους έπνιξε στο αίμα. Αλλά το αίμα αυτό ήταν ακόμα μια νίκη και η Εκκλησία κάλυψε την οικουμένη με την αληθινή πίστη.
Και μετά από τριακόσια χρόνια άνισης σύγκρουσης μεταξύ της πανίσχυρης Ρώμης και της αδύναμης Χριστιανικής Εκκλησίας, η αυτοκρατορία αναγκάστηκε να δεχθεί τον Ιησού ως Κύριο.
Αυτός ήταν ο δεύτερος θρίαμβος της Ορθοδοξίας.
Η Ρώμη αναγνώρισε τον Έναν που σταύρωσε, κι’ εκείνους που κατεδίωξε ως φορείς της αλήθειας και το κήρυγμά τους ως διδασκαλία για την αιώνια ζωή.
Η εκκλησία θριάμβευσε και τότε ακριβώς άρχισε η δεύτερη περίοδος της θλίψεως.
Στους επόμενους αιώνες έγιναν προσπάθειες για την διαστρέβλωση της πίστεως με ανθρώπινες επινοήσεις. Πολλοί δεν μπορούσαν να δεχτούν το μήνυμα του σταυρού και της αναστάσεως και προσπαθούσαν να αλλοιώσουν την πίστη. Πρόκειται για τις αιρέσεις.
Οι διωγμοί ξανάρχισαν. Επίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί υπερασπίστηκαν την πίστη. Καταδικάστηκαν και εξορίστηκαν. Και μετά από πέντε αιώνες συγκρούσεων, διωγμών και συζητήσεων, έφτασε η ημέρα που εορτάζουμε σήμερα. Η ημέρα της τελικής νίκης της ορθοδοξίας, ως την αληθινή πίστη.
Αυτό συνέβη την ’ Κυριακή της Τεσσαρακοστής του έτους 843 στην Κωνσταντινούπολη. Μετά από εκατόν είκοσι χρόνια διωγμών εναντίον των αγίων εικόνων, τελικά η Εκκλησία διεκήρυξε, ότι η αλήθεια έχει ορισθεί και βρίσκεται ατόφια μέσα στην Εκκλησία.
Από τότε ο ορθόδοξος λαός, όπου κι’ αν ζει, συγκεντρώνεται σήμερα αυτήν την Κυριακή για να διακηρύξει την πίστη του σ’ εκείνη την αλήθεια, την πίστη, ότι η Εκκλησία είναι αληθινά αποστολική, ορθόδοξη και καθολική.
Ας απευθύνουμε στον εαυτό μας ένα ερώτημα : όλοι οι θρίαμβοι της ορθοδοξίας – οι νίκες της ανήκουν στο παρελθόν; Κοιτάζοντας το σήμερα νοιώθουμε ώρες- ώρες, ότι η μόνη παρηγοριά μας είναι το παρελθόν. Τότε η ορθοδοξία και η εκκλησία κυριάρχησε. Τι γίνεται όμως σήμερα;
Αν ο θρίαμβος της ορθοδοξίας ανήκει μόνο στο παρελθόν και γιορτάζοντας επαναλαμβάνουμε τους εαυτούς μας τότε η ορθοδοξία είναι νεκρή.
Σήμερα όμως βρισκόμαστε εδώ για να μαρτυρήσουμε , ότι η ορθοδοξία όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά ότι για μια ακόμη φορά και για πάντα γιορτάζουμε τον δικό της θρίαμβο. Τον θρίαμβο της ορθοδοξίας.
Σήμερα όλοι οι ορθόδοξοι ανά την οικουμένη, συγκεντρωμένοι όλοι, διακηρύσσουμε και τονίζουμε πρώτα – πρώτα την ενότητα της εκκλησίας.
Αυτή είναι τώρα ο θρίαμβος της ορθοδοξίας, ότι όλοι μας πέρα από τις εθνικές μας και γλωσσικές διαφορές μπορούμε να προσεγγίσουμε ο ένας τον άλλον και να πούμε, ότι ανήκουμε σ’ εκείνη την ορθόδοξη πίστη, ότι είμαστε όλοι «ἐν Χριστῷ».
Αυτή η πίστη που αρχικά περιορίστηκε στην Ανατολή, τώρα έχει γίνει πίστη παγκόσμια και οικουμενική. Σήμερα μπορούμε να προσευχόμαστε για τον επικείμενο θρίαμβο της ορθοδοξίας σ’ όλο τον κόσμο και να πιστεύουμε ότι δεν είναι τυχαία, αλλά από θ. πρόνοια που η ορθόδοξη πίστη μας μετά από τόσες θλίψεις, σήμερα περιμένει μια νέα μέρα. Κάτι καινούργιο πρόκειται να συμβεί. Και αυτό είναι το μέλλον της ορθοδοξίας, το οποίο πρέπει να εκφράσουμε.
Η ορθόδοξη Εκκλησία κρατά ανόθευτη την αληθινή πίστη. Αν μπορούσαμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει πλήρης και αληθινός Χριστιανισμός, τότε θα βρίσκαμε απάντηση στα ερωτήματα για τα δεινά και τα προβλήματα του κόσμου μας.
Ο κόσμος είναι πολύπλοκος. Αλλάζει συνεχώς. Κι’ εδώ η ορθοδοξία πρέπει να απαντήσει στα προβλήματά του. Ν’ αποκαλύψει στους ανθρώπους ότι αυτή έχει μείνει η μόνη δύναμη του Θεού για πνευματική αναγέννηση, τη θέωση και τη μεταμόρφωση της ανθρώπινης ζωής.
Στην αρχή είναι μόνον άνθρωπος επάνω στο σταυρό.
Η πλήρης ήττα. Με ανθρώπινους υπολογισμούς θα λέγαμε: αυτό είναι το τέλος. Οι δώδεκα τον εγκαταλείπουν. Κανείς δεν ελπίζει.
Ο κόσμος βρίσκεται στο σκοτάδι.
Μετά όμως από τρείς ημέρες, Αυτός ο Κύριος εμφανίστηκε στους μαθητές του και οι καρδιές τους άναψαν, γιατί κατάλαβαν, ότι Αυτός ήταν ο αναστημένος Κύριος.
Κι’ από τότε υπάρχουν άνθρωποι με καιόμενες καρδιές που ένοιωθαν, ότι η νίκη του Χριστού έπρεπε να κηρυχθεί ξανά και ξανά στον κόσμο, για να κερδηθούν νέες ψυχές, για να γίνει η μεγάλη ανατροπή στην ιστορία.
Η ευθύνη αυτή σήμερα ανήκει σε εμάς. Νοιώθουμε ότι είμαστε περιορισμένοι, ότι έχουμε πολλά εμπόδια να ξεπεράσουμε. Όμως κάθε Κυριακή της Ορθοδοξίας ευφραινόμαστε γι’ αυτή την ενότητα που υπάρχει μέσα στην Εκκλησία μας.
’νθρωποι κάθε προέλευσης ανήκουν στην Εκκλησία. Είμαστε ήδη σ’ έναν θρίαμβο και είθε ο Θεός να μας βοηθήσει να κρατήσουμε τον θρίαμβο αυτόν στις καρδιές μας, ώστε να μην μας λείψει η ελπίδα σ’ εκείνο το μελλοντικό γεγονός στην ιστορία της ορθοδοξίας, όταν η ορθοδοξία θα γίνει η νίκη που αιώνια υπερπηδά όλα τα εμπόδια, επειδή είναι η νίκη του ίδιου του Ιησού Χριστού.