Οι καταστρεπτικές συνέπειες των παθών καί η θεραπεία τους διά μέσου της Εκκλησίας
Β. Χαιρετισμοί 2.3.2007
Χαίρε φλογός παθών απαλλάττουσα.
Δηλαδή χαίρε Υπεραγία Θεοτόκε που λυτρώνεις με τις πρεσβείες σου τον άνθρωπον από τη φλόγα των παθών.
Χριστιανοί μου από τότε που αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τον εαυτόν μας, μέχρι και σήμερα, στην όποια ηλικία και αν είμεθα, παιδιά, νέοι, μεσήλικες και γερόντια, διαπιστώνομε με λύπη ότι μας πολεμούν συνεχώς και μας κατατυραννούν πολλά πάθη.
Πριν από κάθε ορθρινό ή εωθινό Ευαγγέλιο, όπως και στις παρακλήσεις ψάλουμε το γνωστό σε όλους μας «εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη».
Από μωρά δηλαδή μας πολεμούν τα πάθη που είναι και οι αρρώστιες της ψυχής.
Όπως κάθε αρρώστια έχει τις εκδηλώσεις της, πυρετό, πόνους, ζάλη, εμετούς, εξανθήματα, πύον και άλλα πάρα πολλά, έτσι και τα πάθη έχουν και αυτά τις δικές τους εκδηλώσεις.
Εκδηλώνονται δηλαδή ως κακές επιθυμίες, ως διεστραμμένες ορμές, ως πονηρές συνήθειες και κακές έξεις.
Κάθε άνθρωπος που γεννιέται σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, γεννιέται με την ροπή προς το κακό και την αμαρτία.
Μας το βεβαιώνει η Αγία Γραφή όταν μας λέγει ότι ο άνθρωπος ρέπει προς τα πονηρά εκ νεότητος αυτού.
Φωλιάζουν μέσα μας τα πάθη σαν τους σπόρους που φυτεύονται στη γή.
Κάποτε αυτοί οι σπόροι, και με τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες, και τις περιποιήσεις των γεωργών φυτρώνουν, μεγαλώνουν, γιγαντώνουν και δίδουν τους καρπούς των.
Το ίδιο συμβαίνει και με την ποικιλία των διαφόρων αδυναμιών και κακών κλίσεων που έχουμε μέσα μας και που δυστυχώς έχουμε κληρονομήσει από τότε, από την πτώση των Πρωτοπλάστων.
Τις περισσότερες φορές, αυτά τρέφονται και μεγαλώνονται και γίνονται πάθη, από τους ίδιους τους γονείς, που στα παιδιά τους, δηλαδή στα παιδιά μας δίδουμε το κακό παράδειγμα.
Όσο πικρή και αν είναι αυτή η αλήθεια, πρέπει να τη λέμε.
Άλλοτε πάλι οι γονείς είναι μεν ευσεβείς, αλλά με τις αδυναμίες τους ανέχονται πολλά μικρά στραβά τους πταίσματα και θάλεγα είναι πέρα από κάθε μέτρο επιεικείς, προσφέροντας με αφθονία και αδιάκριτα πολλά υλικά αγαθά, και δεν ελέγχουν με αυστηρότητα και τις πλέον μικρές παρεκτροπές τους.
Άλλοι πάλι απ’ τους γονείς είναι πολύ νευρικοί, πολλοί θυμώδεις με πολλές φωνές και αδιάκριτες ξυλιές, και άλλοτε πάλι είναι τελείως αδιάφοροι.
Άσε που μερικοί διδάσκουν στα παιδιά τους, πώς να διαπράττουν την αμαρτία, το κακό, την πονηριά, το ψέμα και τόσα άλλα.
Υπάρχουν όμως και κακοί μπαμπάδες, μην εξαιρούμε τους εαυτούς μας, που όλα τα στραβά τα ρίχνουν στις γυναίκες τους, ενώ η κυρίως αιτία είναι η αδιαφορία τους.
Υπάρχει που υπάρχει το κακό μέσα στις παιδικές ψυχούλες από γενεσιμιό, και αντί εμείς να καλλιεργήσουμε το καλό, το αγαθό και το θεοσεβές, δηλαδή την θεοσέβεια και την αρετή, εμείς με την όλη διαγωγή μας τρέφουμε τις αδυναμίες τους, τα κάνομε πάθη και τα οδηγούμε στην καταστροφή.
Και όλα αυτά μέχρι ποια ηλικία, μέχρι έξι, μέχρι επτά.
Μετά απ’ την ηλικία αυτή αρχίζει το παιδί να αποκτά την δική του κρίση, γι’ αυτό και στις νεκρώσιμες ακολουθίες, μετά το έβδομο έτος, διαβάζομε την συγχωρητική ευχή των μεγάλων.
Το παιδί αποκτά την δική του κρίση, κάνει τις δικές του επιλογές, κι έχει και τις δικές του ευθύνες, ανάλογα με το πώς επηρεάστηκε από το περιβάλλον, είτε αυτό είναι οικογενειακό, κατά πρώτον λόγον οικογενειακό, και ύστερα βέβαια το κοινωνικό.
Στην έξαψη των παθών, και στην καλλιέργεια των διαστροφών και της ανηθικότητος επιδρά πολύ άσχημα το σχολικό περιβάλλον από το Δημοτικό σχολείο, και ύστερα Γυμνάσιο και Λύκειο.
Σχολείον ειδικής διαφθοράς των παιδιών μας, είναι τα ανήθικα θεάματα των τηλεοράσεων, που αφήνουμε τα παιδιά μας ανεξέλεγκτα να τα απολαμβάνουν, το ιντερνέτ (Internet), τα κομπιούτερ (computers), τις ιστοσελίδες και τόσα άλλα.
Χωριστά οι χώροι των Πανεπιστημίων και η στρατιωτική θητεία.
Αλλά ο,τι κακό σπέρνουμε εμείς στα παιδιά μας, και ο,τι σπέρνεται από το σχολικό και το κοινωνικό περιβάλλον, μαζί με τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, αυτό και θα θερίσουμε.
Αυτό και θα θερίσουν και τα παιδιά, όχι μόνον εμείς, που μεγαλώνοντας, ποιος το ξέρει, ή θα γιγαντώσουν ακόμα περισσότερο μέσα τα πάθη τους, ή θα τα σμικρύνουν και θα τα εξαφανίσουν με τον πνευματικό αγώνα που θα κάνουν μέσα από την Ορθόδοξη Παράδοση και διδασκαλία της Εκκλησίας μας.
Με τη συμμετοχή στα πανάγια σωστικά μυστήρια, από μικρά στην Ιερά Εξομολόγηση και στη Θεία Κοινωνία, με την τήρηση των Ευαγγελικών εντολών, με την καλλιέργεια των θειοτάτων αρετών, μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης, μετά συντριβής και μετανοίας.
Δυστυχώς χριστιανοί μου, όλοι μας έχουμε ελλείψεις, αδυναμίες, ελαττώματα και πάθη που μας ταλαιπωρούν και βασανίζουν, αναστατώνουν τα νεύρα μας, ανακατεύουν τα σωθικά μας, σκοτίζουν το μυαλό μας, ερεθίζουν τις αισθήσεις μας και στο τέλος μας κολάζουν.
Άλλοτε πάλι έρχονται στιγμές εξάψεως και από ασήμαντες αφορμές, φουντώνουν τα πάθη ακόμα πιο πολύ, μας τυλίγουν σαν φλόγες, φωτιές, και καταστρέφουν την ειρήνη μέσα στο σπίτι, την αγάπη μεταξύ των συζύγων, μεταξύ των αδελφών και των λοιπών συγγενών, αφαιρούν την ασφάλεια από τα παιδιά μας, γκρεμίζουν την οικογενειακή ευτυχία, χαλάνε μακροχρόνιες φιλίες, και εκμηδενίζουν κάθε πνευματική προσπάθεια για την πρόοδο και σωτηρία.
Τα πάθη δεν καταστρέφουν μόνον προσωπικά τον άνθρωπο, αλλά στην έξαψή τους, επαναλαμβάνω, διαλύουν την οικογένεια, ακόμα και ολόκληρες κοινωνίες, λαούς και έθνη.
Χαίρε φλογός παθών απαλλάττουσα.
Η εικόνα αυτή των πυρίνων φλογών που χρησιμοποιείται στους χαιρετισμούς, είναι πολύ χαρακτηριστική.
Είναι χαιρετισμός της στάσεως που απαγγείλαμε πριν λίγο.
Όπως η πυρκαγιά όταν απλώνεται στο δάσος τυλίγει με τις φλόγες της τα πάντα, και αφήνει πίσω της σεληνιακά τοπία στάχτης και ολοκληρωτικής καταστροφής, έτσι και η φλόγωση των παθών απλώνεται πρώτα στο νου μας τον οποίον θολώνει και σκοτίζει, αδυνατεί, εξουδετερώνει την θέληση και την προαίρεσή μας, κατεβαίνει κατόπιν στην καρδιά προκαλώντας αφόρητη κατάσταση φρίκης και κολάσεως.
Τα παραδείγματα θα τα πάρομε από τον ίδιο τον εαυτό μας, και ύστερα βέβαια από την κοινωνία, από όσα βλέπομε και ακούμε.
Τρέφεις τη φωτιά; Αυτή φουντώνει, θεριεύει.
Τρέφομε τα πάθη μας; Μεγαλώνουν, φουντώνουν και μας καταστρέφουν και μάς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Τα τρέφομε τα πάθη μας θα πει ότι ικανοποιούμε τις αμαρτωλές επιθυμίες μας.
Και όσο περισσότερο τις ικανοποιούμε, τόσο και περισσότερον αυξάνονται αυτές οι επιθυμίες.
Έτσι αυτή η πονηριά καθίσταται ψύχωση και μανία και καταλήγει στην αιχμαλωσία, στην εξάρτηση και τέλος στον αιώνιο θάνατο της ψυχής μας.
Και όταν κάποιος δεν μπορεί άμεσα να ικανοποιήσει το πάθος του που τον κατατρώγει σαν φωτιά, στην αρχή λυπάται, αδημονεί, στεναχωριέται, μελαγχολεί.
Ύστερα αρχίζει σιγά σιγά να οργίζεται, να θυμώνει, να βλαστημά, ακόμα και τα θεία, και να δημιουργεί άσχημες σκηνές.
Και αν και τώρα δεν ικανοποιηθεί το πάθος του, τότε ολοκληρώνει την αυτοκαταστροφή του, γίνεται ψεύτης, κλέφτης, ακόμα και φονιάς.
Χωριστά ότι ξεπουλάει τα πάντα, ακόμα και την τιμή του, και την πατρίδα του.
Τα ακούμε συχνά στις ειδήσεις.
Και τώρα μπαίνει το ερώτημα: Σώζεται αυτός ο άνθρωπος;
Δόξα τω Θεώ, σώζεται.
Και σώζεται από τον Σωτήρα και Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν, που ήλθε στον κόσμο, όχι για να τον κρίνει, αλλά για να τον σώσει.
Ούτος ήλθε ίνα σώσει τον κόσμον, και όχι να κρίνει αυτόν.
Και επιπλέον δεν θέλει τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέψαι και ζείν αυτόν.
Με την πίστη λοιπόν προς την φιλανθρωπία, και την αγάπη του Θεού, τη μετάνοια, την προσευχή και τα πανάγια μυστήρια, μπορούμε όλοι μας να ελευθερωθούμε από τα πάθη μας, να ειρηνεύσουν σιγά σιγά οι λογισμοί μας, να φωτισθεί ο νους μας, το μυαλό μας δηλαδή, να καθαρισθούν οι αισθήσεις μας, να ξαναζωντανέψουν και να αναζωογονηθούν όλες οι ψυχικές μας δυνάμεις για να βάλουμε μια καινούργια αρχή.
Στην προαίρεσή μας είναι να κατεργασθούμε μετά φόβου Θεού, και τρόμου τη σωτηρία μας, ακολουθώντας τον δρόμον του Σταυρού και της θυσίας.
Η ξεδιάντροπη προβαλλομένη σαρκολατρεία, τα φοβερά έκτροπα -επαναλαμβάνω των τηλεοράσεων-, ο πάνδημος υλιστικός τρόπος της ζωής των ημερών μας, και η κατάλυσις των αξιών της Ευαγγελικής διδασκαλίας της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, συντελούν στο να εξάπτωνται στο έπακρον τα ακατανόμαστα πάθη.
Έτσι παρασύρονται και πέφτουν στις μεγάλες αμαρτίες οι χριστιανοί μας στην πατρίδα μας, αλλά όπου υπάρχουν χριστιανοί και σ’ ολόκληρον τον κόσμο, ειδικότερα στη Δύση και στην Αμερική.
Αλλά όπως ο Πανάγιος Θεός προστάτεψε τους τρείς παίδας στην κάμινον του πυρός με θαυματουργικό τρόπο, έτσι και όλους εμάς που ζούμε μέσα στην κόλαση της φωτιάς των παθών μας, της αμαρτωλής και ξεδιάντροπης αυτής εποχής μας, μπορεί να μας προστατέψει ο Θεός, με πολλούς τρόπους, αρκεί να το θελήσουμε.
Η θέλησίς μας και η καλή μας προαίρεσις θα μας οδηγήσουν στην αληθινή μετάνοια.
Και δια της μετανοίας θα ζωντανέψει μέσα η πίστις μας προς τον Τριαδικόν Θεόν, την Θεανθρωπότητα του Ιησού Χριστού, τα Πάθη Του, τη Θυσία Του, τη Ταφή Του, την Ανάστασή Του, την Ανάληψή Του, θα ενεργοποιηθεί η αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον, και αυτόν ακόμα που μας έχει κάνει μεγάλο κακό και μας μισεί, ή εμείς τον αποστρεφόμεθα, και θα πολλαπλασιαστεί η προσευχή μας, θα πολλαπλασιαστεί το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» συνεχώς και αδιαλείπτως, από πρωίας μέχρι νυκτός, και από νυκτός έως πρωίας, θα αρχίσει η συχνή μελέτη της Αγίας Γραφής και ειδικότερα της Καινής Διαθήκης και του Ψαλτηρίου και των Πατέρων της Εκκλησίας μας, θα αυξηθεί η συναίσθησις της αμαρτωλότητός μας και όλα θα πάρουν τον ίσιο δρόμο, τον δρόμο της σωτηρίας.
Στην αποδυνάμωση των παθών, και στο σβήσιμο της αδηφάγου φλόγας των κακών και πονηριών μας, θα συντελέσουν στα μέγιστα οι πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Σ’ αυτήν θα καταφεύγουμε για να σβηστούν τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού τα καθ’ ημών δολίως κινούμενα.
Στην Παναγία μας όταν μας κυκλώνουν οι πειρασμοί.
Στην Παναγία μας όλα τα προβλήματα, τα βάσανα, και τις θλίψεις της ζωής.
Στην Παναγία μας θα γονατίζουμε και Αυτήν θα επικαλούμεθα, και Αυτήν θα παρακαλούμε να μεσιτεύσει για τη σωτηρία μας και για να σβήσει μέσα μας και την φλόγα των παθών μας.
Χριστιανοί μου, η μόνη ασφαλής οδός προς τον Σωτήρα μας Χριστόν είναι η Παναγία Μητέρα Του, η Υπεραγία Θεοτόκος, που με τη Μητρική της μεσιτεία, αλλά και τη δική μας μετάνοια, μας απαλλάσσει από τις καταστρεπτικές φλόγες των διαφόρων παθών μας.
Γι’ αυτό κάθε μέρα να διαβάζουμε τους Χαιρετισμούς, και άλλοι βέβαια μπορούν και τρείς και τέσσερεις φορές, ή θα πιάνουμε το κομποσχοίνι στο χέρι, και σε κάθε κόμπο θα φωνάζομε λέγοντας,
«Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς».
«Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς»,
«Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με τον αμαρτωλόν»,
Αμήν.
Χαίρε φλογός παθών απαλλάττουσα.
Δηλαδή χαίρε Υπεραγία Θεοτόκε που λυτρώνεις με τις πρεσβείες σου τον άνθρωπον από τη φλόγα των παθών.
Χριστιανοί μου από τότε που αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τον εαυτόν μας, μέχρι και σήμερα, στην όποια ηλικία και αν είμεθα, παιδιά, νέοι, μεσήλικες και γερόντια, διαπιστώνομε με λύπη ότι μας πολεμούν συνεχώς και μας κατατυραννούν πολλά πάθη.
Πριν από κάθε ορθρινό ή εωθινό Ευαγγέλιο, όπως και στις παρακλήσεις ψάλουμε το γνωστό σε όλους μας «εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη».
Από μωρά δηλαδή μας πολεμούν τα πάθη που είναι και οι αρρώστιες της ψυχής.
Όπως κάθε αρρώστια έχει τις εκδηλώσεις της, πυρετό, πόνους, ζάλη, εμετούς, εξανθήματα, πύον και άλλα πάρα πολλά, έτσι και τα πάθη έχουν και αυτά τις δικές τους εκδηλώσεις.
Εκδηλώνονται δηλαδή ως κακές επιθυμίες, ως διεστραμμένες ορμές, ως πονηρές συνήθειες και κακές έξεις.
Κάθε άνθρωπος που γεννιέται σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, γεννιέται με την ροπή προς το κακό και την αμαρτία.
Μας το βεβαιώνει η Αγία Γραφή όταν μας λέγει ότι ο άνθρωπος ρέπει προς τα πονηρά εκ νεότητος αυτού.
Φωλιάζουν μέσα μας τα πάθη σαν τους σπόρους που φυτεύονται στη γή.
Κάποτε αυτοί οι σπόροι, και με τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες, και τις περιποιήσεις των γεωργών φυτρώνουν, μεγαλώνουν, γιγαντώνουν και δίδουν τους καρπούς των.
Το ίδιο συμβαίνει και με την ποικιλία των διαφόρων αδυναμιών και κακών κλίσεων που έχουμε μέσα μας και που δυστυχώς έχουμε κληρονομήσει από τότε, από την πτώση των Πρωτοπλάστων.
Τις περισσότερες φορές, αυτά τρέφονται και μεγαλώνονται και γίνονται πάθη, από τους ίδιους τους γονείς, που στα παιδιά τους, δηλαδή στα παιδιά μας δίδουμε το κακό παράδειγμα.
Όσο πικρή και αν είναι αυτή η αλήθεια, πρέπει να τη λέμε.
Άλλοτε πάλι οι γονείς είναι μεν ευσεβείς, αλλά με τις αδυναμίες τους ανέχονται πολλά μικρά στραβά τους πταίσματα και θάλεγα είναι πέρα από κάθε μέτρο επιεικείς, προσφέροντας με αφθονία και αδιάκριτα πολλά υλικά αγαθά, και δεν ελέγχουν με αυστηρότητα και τις πλέον μικρές παρεκτροπές τους.
Άλλοι πάλι απ’ τους γονείς είναι πολύ νευρικοί, πολλοί θυμώδεις με πολλές φωνές και αδιάκριτες ξυλιές, και άλλοτε πάλι είναι τελείως αδιάφοροι.
Άσε που μερικοί διδάσκουν στα παιδιά τους, πώς να διαπράττουν την αμαρτία, το κακό, την πονηριά, το ψέμα και τόσα άλλα.
Υπάρχουν όμως και κακοί μπαμπάδες, μην εξαιρούμε τους εαυτούς μας, που όλα τα στραβά τα ρίχνουν στις γυναίκες τους, ενώ η κυρίως αιτία είναι η αδιαφορία τους.
Υπάρχει που υπάρχει το κακό μέσα στις παιδικές ψυχούλες από γενεσιμιό, και αντί εμείς να καλλιεργήσουμε το καλό, το αγαθό και το θεοσεβές, δηλαδή την θεοσέβεια και την αρετή, εμείς με την όλη διαγωγή μας τρέφουμε τις αδυναμίες τους, τα κάνομε πάθη και τα οδηγούμε στην καταστροφή.
Και όλα αυτά μέχρι ποια ηλικία, μέχρι έξι, μέχρι επτά.
Μετά απ’ την ηλικία αυτή αρχίζει το παιδί να αποκτά την δική του κρίση, γι’ αυτό και στις νεκρώσιμες ακολουθίες, μετά το έβδομο έτος, διαβάζομε την συγχωρητική ευχή των μεγάλων.
Το παιδί αποκτά την δική του κρίση, κάνει τις δικές του επιλογές, κι έχει και τις δικές του ευθύνες, ανάλογα με το πώς επηρεάστηκε από το περιβάλλον, είτε αυτό είναι οικογενειακό, κατά πρώτον λόγον οικογενειακό, και ύστερα βέβαια το κοινωνικό.
Στην έξαψη των παθών, και στην καλλιέργεια των διαστροφών και της ανηθικότητος επιδρά πολύ άσχημα το σχολικό περιβάλλον από το Δημοτικό σχολείο, και ύστερα Γυμνάσιο και Λύκειο.
Σχολείον ειδικής διαφθοράς των παιδιών μας, είναι τα ανήθικα θεάματα των τηλεοράσεων, που αφήνουμε τα παιδιά μας ανεξέλεγκτα να τα απολαμβάνουν, το ιντερνέτ (Internet), τα κομπιούτερ (computers), τις ιστοσελίδες και τόσα άλλα.
Χωριστά οι χώροι των Πανεπιστημίων και η στρατιωτική θητεία.
Αλλά ο,τι κακό σπέρνουμε εμείς στα παιδιά μας, και ο,τι σπέρνεται από το σχολικό και το κοινωνικό περιβάλλον, μαζί με τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, αυτό και θα θερίσουμε.
Αυτό και θα θερίσουν και τα παιδιά, όχι μόνον εμείς, που μεγαλώνοντας, ποιος το ξέρει, ή θα γιγαντώσουν ακόμα περισσότερο μέσα τα πάθη τους, ή θα τα σμικρύνουν και θα τα εξαφανίσουν με τον πνευματικό αγώνα που θα κάνουν μέσα από την Ορθόδοξη Παράδοση και διδασκαλία της Εκκλησίας μας.
Με τη συμμετοχή στα πανάγια σωστικά μυστήρια, από μικρά στην Ιερά Εξομολόγηση και στη Θεία Κοινωνία, με την τήρηση των Ευαγγελικών εντολών, με την καλλιέργεια των θειοτάτων αρετών, μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης, μετά συντριβής και μετανοίας.
Δυστυχώς χριστιανοί μου, όλοι μας έχουμε ελλείψεις, αδυναμίες, ελαττώματα και πάθη που μας ταλαιπωρούν και βασανίζουν, αναστατώνουν τα νεύρα μας, ανακατεύουν τα σωθικά μας, σκοτίζουν το μυαλό μας, ερεθίζουν τις αισθήσεις μας και στο τέλος μας κολάζουν.
Άλλοτε πάλι έρχονται στιγμές εξάψεως και από ασήμαντες αφορμές, φουντώνουν τα πάθη ακόμα πιο πολύ, μας τυλίγουν σαν φλόγες, φωτιές, και καταστρέφουν την ειρήνη μέσα στο σπίτι, την αγάπη μεταξύ των συζύγων, μεταξύ των αδελφών και των λοιπών συγγενών, αφαιρούν την ασφάλεια από τα παιδιά μας, γκρεμίζουν την οικογενειακή ευτυχία, χαλάνε μακροχρόνιες φιλίες, και εκμηδενίζουν κάθε πνευματική προσπάθεια για την πρόοδο και σωτηρία.
Τα πάθη δεν καταστρέφουν μόνον προσωπικά τον άνθρωπο, αλλά στην έξαψή τους, επαναλαμβάνω, διαλύουν την οικογένεια, ακόμα και ολόκληρες κοινωνίες, λαούς και έθνη.
Χαίρε φλογός παθών απαλλάττουσα.
Η εικόνα αυτή των πυρίνων φλογών που χρησιμοποιείται στους χαιρετισμούς, είναι πολύ χαρακτηριστική.
Είναι χαιρετισμός της στάσεως που απαγγείλαμε πριν λίγο.
Όπως η πυρκαγιά όταν απλώνεται στο δάσος τυλίγει με τις φλόγες της τα πάντα, και αφήνει πίσω της σεληνιακά τοπία στάχτης και ολοκληρωτικής καταστροφής, έτσι και η φλόγωση των παθών απλώνεται πρώτα στο νου μας τον οποίον θολώνει και σκοτίζει, αδυνατεί, εξουδετερώνει την θέληση και την προαίρεσή μας, κατεβαίνει κατόπιν στην καρδιά προκαλώντας αφόρητη κατάσταση φρίκης και κολάσεως.
Τα παραδείγματα θα τα πάρομε από τον ίδιο τον εαυτό μας, και ύστερα βέβαια από την κοινωνία, από όσα βλέπομε και ακούμε.
Τρέφεις τη φωτιά; Αυτή φουντώνει, θεριεύει.
Τρέφομε τα πάθη μας; Μεγαλώνουν, φουντώνουν και μας καταστρέφουν και μάς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Τα τρέφομε τα πάθη μας θα πει ότι ικανοποιούμε τις αμαρτωλές επιθυμίες μας.
Και όσο περισσότερο τις ικανοποιούμε, τόσο και περισσότερον αυξάνονται αυτές οι επιθυμίες.
Έτσι αυτή η πονηριά καθίσταται ψύχωση και μανία και καταλήγει στην αιχμαλωσία, στην εξάρτηση και τέλος στον αιώνιο θάνατο της ψυχής μας.
Και όταν κάποιος δεν μπορεί άμεσα να ικανοποιήσει το πάθος του που τον κατατρώγει σαν φωτιά, στην αρχή λυπάται, αδημονεί, στεναχωριέται, μελαγχολεί.
Ύστερα αρχίζει σιγά σιγά να οργίζεται, να θυμώνει, να βλαστημά, ακόμα και τα θεία, και να δημιουργεί άσχημες σκηνές.
Και αν και τώρα δεν ικανοποιηθεί το πάθος του, τότε ολοκληρώνει την αυτοκαταστροφή του, γίνεται ψεύτης, κλέφτης, ακόμα και φονιάς.
Χωριστά ότι ξεπουλάει τα πάντα, ακόμα και την τιμή του, και την πατρίδα του.
Τα ακούμε συχνά στις ειδήσεις.
Και τώρα μπαίνει το ερώτημα: Σώζεται αυτός ο άνθρωπος;
Δόξα τω Θεώ, σώζεται.
Και σώζεται από τον Σωτήρα και Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν, που ήλθε στον κόσμο, όχι για να τον κρίνει, αλλά για να τον σώσει.
Ούτος ήλθε ίνα σώσει τον κόσμον, και όχι να κρίνει αυτόν.
Και επιπλέον δεν θέλει τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέψαι και ζείν αυτόν.
Με την πίστη λοιπόν προς την φιλανθρωπία, και την αγάπη του Θεού, τη μετάνοια, την προσευχή και τα πανάγια μυστήρια, μπορούμε όλοι μας να ελευθερωθούμε από τα πάθη μας, να ειρηνεύσουν σιγά σιγά οι λογισμοί μας, να φωτισθεί ο νους μας, το μυαλό μας δηλαδή, να καθαρισθούν οι αισθήσεις μας, να ξαναζωντανέψουν και να αναζωογονηθούν όλες οι ψυχικές μας δυνάμεις για να βάλουμε μια καινούργια αρχή.
Στην προαίρεσή μας είναι να κατεργασθούμε μετά φόβου Θεού, και τρόμου τη σωτηρία μας, ακολουθώντας τον δρόμον του Σταυρού και της θυσίας.
Η ξεδιάντροπη προβαλλομένη σαρκολατρεία, τα φοβερά έκτροπα -επαναλαμβάνω των τηλεοράσεων-, ο πάνδημος υλιστικός τρόπος της ζωής των ημερών μας, και η κατάλυσις των αξιών της Ευαγγελικής διδασκαλίας της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, συντελούν στο να εξάπτωνται στο έπακρον τα ακατανόμαστα πάθη.
Έτσι παρασύρονται και πέφτουν στις μεγάλες αμαρτίες οι χριστιανοί μας στην πατρίδα μας, αλλά όπου υπάρχουν χριστιανοί και σ’ ολόκληρον τον κόσμο, ειδικότερα στη Δύση και στην Αμερική.
Αλλά όπως ο Πανάγιος Θεός προστάτεψε τους τρείς παίδας στην κάμινον του πυρός με θαυματουργικό τρόπο, έτσι και όλους εμάς που ζούμε μέσα στην κόλαση της φωτιάς των παθών μας, της αμαρτωλής και ξεδιάντροπης αυτής εποχής μας, μπορεί να μας προστατέψει ο Θεός, με πολλούς τρόπους, αρκεί να το θελήσουμε.
Η θέλησίς μας και η καλή μας προαίρεσις θα μας οδηγήσουν στην αληθινή μετάνοια.
Και δια της μετανοίας θα ζωντανέψει μέσα η πίστις μας προς τον Τριαδικόν Θεόν, την Θεανθρωπότητα του Ιησού Χριστού, τα Πάθη Του, τη Θυσία Του, τη Ταφή Του, την Ανάστασή Του, την Ανάληψή Του, θα ενεργοποιηθεί η αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον, και αυτόν ακόμα που μας έχει κάνει μεγάλο κακό και μας μισεί, ή εμείς τον αποστρεφόμεθα, και θα πολλαπλασιαστεί η προσευχή μας, θα πολλαπλασιαστεί το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» συνεχώς και αδιαλείπτως, από πρωίας μέχρι νυκτός, και από νυκτός έως πρωίας, θα αρχίσει η συχνή μελέτη της Αγίας Γραφής και ειδικότερα της Καινής Διαθήκης και του Ψαλτηρίου και των Πατέρων της Εκκλησίας μας, θα αυξηθεί η συναίσθησις της αμαρτωλότητός μας και όλα θα πάρουν τον ίσιο δρόμο, τον δρόμο της σωτηρίας.
Στην αποδυνάμωση των παθών, και στο σβήσιμο της αδηφάγου φλόγας των κακών και πονηριών μας, θα συντελέσουν στα μέγιστα οι πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Σ’ αυτήν θα καταφεύγουμε για να σβηστούν τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού τα καθ’ ημών δολίως κινούμενα.
Στην Παναγία μας όταν μας κυκλώνουν οι πειρασμοί.
Στην Παναγία μας όλα τα προβλήματα, τα βάσανα, και τις θλίψεις της ζωής.
Στην Παναγία μας θα γονατίζουμε και Αυτήν θα επικαλούμεθα, και Αυτήν θα παρακαλούμε να μεσιτεύσει για τη σωτηρία μας και για να σβήσει μέσα μας και την φλόγα των παθών μας.
Χριστιανοί μου, η μόνη ασφαλής οδός προς τον Σωτήρα μας Χριστόν είναι η Παναγία Μητέρα Του, η Υπεραγία Θεοτόκος, που με τη Μητρική της μεσιτεία, αλλά και τη δική μας μετάνοια, μας απαλλάσσει από τις καταστρεπτικές φλόγες των διαφόρων παθών μας.
Γι’ αυτό κάθε μέρα να διαβάζουμε τους Χαιρετισμούς, και άλλοι βέβαια μπορούν και τρείς και τέσσερεις φορές, ή θα πιάνουμε το κομποσχοίνι στο χέρι, και σε κάθε κόμπο θα φωνάζομε λέγοντας,
«Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς».
«Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς»,
«Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με τον αμαρτωλόν»,
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου