Κήρυγμα εις την Α’ Στάση των Χαιρετισμών π. Χρήστος Πιτυρίνης

Κήρυγμα εις την Α’ Στάση των Χαιρετισμών π. Χρήστος Πιτυρίνης

«Τῇ Ὑπερμἀχῳ στρατηγῷ τά νικητήρια»

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί «χαίρει ἡ κτίσις ὅλη», στους πρώτους «χαιρετισμούς» στην Παναγία Μητέρα του Θεού μας και όλου του γένους των Χριστιανών. Σήμερα,«οἱ οὐρανοί ἀγάλλονται» και οι στρατιές των ουρανίων ταγμάτων πανηγυρίζουν, για την τιμή που κάνουν οι χριστιανοί στο πρόσωπο της τιμιωτέρας και αγιωτέρας των Χερουβείμ σήμερα, σκιρτά η πά-ναγνη ψυχή της Παναγίας, εκεί στα δεξιά του Υιού της, όπου βρίσκεται, σαν βλέπει τα πλήθη των Ορθοδόξων, να πλημμυρίζουν τους Ναούς, με τη σκέψη τους σ’ αυτήν, να την υμνούν, με τον υπέροχο σε φράσεις και εικόνες και ανερμήνευτο σε βάθος, θείο χαιρετισμό«Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε», που μόνο σ’ αυτήν βρήκε την ανταπόκριση και εκπλήρωσή του, και σε καμιά άλλη γυναίκα.

Σήμερα, χαίρει όλη η γη και μας φανερώνει την χαρά της, στολισμένη με τα πρώτα άνθη της ανοίξεως, για να συμμετάσχει στην πανορθόδοξη χαρά, και να προσφέρει τα πρώτα της άνθη, για να στολισθεί η εικόνα της Παναγίας, να σμίξουν τα άνθη της ανοίξεως με το «ἄνθος τό ἀμάραντο» σήμερα, ο ορθόδοξος λαός νοερά σμίγει, με την σκέψη του, την καρδιά του και με την ακάθιστη στάση του, με τις χιλιάδες εκείνες των χριστιανών των βυζαντινών χρόνων, γύρω από το Ιερό Ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, που ψάλλουν τον «Ἀκάθιστο Ὑμνο», μαζί με τον σεβάσμιο και άγιο τότε Πατριάρχη Σέργιο.

Ο Γέροντας Πατριάρχης όρθιος όλη τη νύκτα εκείνη την τραγική, της πρώτης επίθεσης των βαρβάρων κατά της βασιλεύουσας, δεν κουράζεται να προφέρει, με το άγιο του στόμα τα λόγια της παρακλήσεως και των εγκωμίων στην Θεοτόκο, για να απαλλάξει την Πόλη της «ἐκ παντοίων κινδύνων» και να την ελευθερώσει από την επιδρομή των βαρβάρων. Και ο Χριστιανικός λαός τού Θεού «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ», ακάθιστος και αυτός ακολουθεί τον Πατριάρχη του στον δρόμο των ψυχικών εξάρσεων και μετεωρισμών και παρασύρεται στην ίδια πίστη και στην ίδια ελπίδα προς την Παναγία, όπως και τώρα, κάθε Παρασκευή βράδι της Μεγάλης Σαρακοστής, όπου ό Ορθόδοξος λαός συγκεντρώνεται στους Ναούς να ικετεύσει την Παναγία.

Πέρασαν δώδεκα και πλέον αιώνες, αφ’ ότου αντήχησαν, για πρώτη φορά οι πανευφρόσυνες στροφές τού  «Ἀκαθίστου Ὕμνου», στο σεμνό ναό της Παναγίας των Βλαχερνών. Το έθνoς μας ακρωτηριάσθηκε, διαμελίσθηκε από χριστιανικούς λαούς, κατέπεσε, ανορθώθηκε, ένα  μέρος της Κύπρου είναι σκλαβωμένο, οι Τετρακόσιες χιλιάδες Βορειοηπειρώτες Έλληνες χριστιανοί, στενάζουν στις φυλακές και στα κάτεργα του άθεου καθεστώτος της Αλβανίας, με την σταλινική σκληρότητα αλλά και από  τότε τόσοι αιώνες πέρασαν, η ψαλμωδία τού «Ἀκαθίστου Ὕμνου» ενώνει πνευματικά ότι χώρισε ή κτηνώδης βία και ή πολιτισμένη αδικία.

Ποιός έγραψε αυτόν τον υπέροχο ύμνο προς την Θεoτόκo, τον εμπνευσμένο από θεία Χάρη και φώτιση Θεού; Οπωσδήποτε ο Ακάθιστος Ύμνος, είναι αθάνατο και αιώνιο μνημείο θρησκευτικών και εθνικών θριάμβων, πού πραγματοποιήθηκαν κατ’ αρχάς γύρω από τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως, όταν οι πρόγονοί μας πολεμούσαν «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερία», όπου οι πρόγονοί μας πέτυχαν ένδoξες νίκες «κατά βαρβάρων», αγωνιζόμενοι ηρωικά και αναθέτοντας την καλήν έκβασιν των πολέμων στο Θεό, και την μητέρα Του Παναγία, ή οποία «ὡς βροντή τούς ἐχθρούς καταπλήττουσα», έγινε του έθνους «ἰσχύς καί ὀχύρωμα, φυλακτήριον καί χαράκωμα καί κραταίωμα καί ἱερόν καταφύγιον».

Τι τρόμος τότε μα και τι θάρρος και ελπίδα στους χριστιανούς της Κωνσταντινουπόλεως, όταν είδαν τις βαρβαρικές στρατιές και έψαλλαν, μπροστά στην εικόνα του Ευαγγελισμού, τον Ακάθιστο Ύμνο. Μέσα στους στίχους του«Ἀκαθίστου», η αιώνια ελληνική ψυχή έχει στρέψει τον θαυμασμό της και την αγάπη της, που θα μπορούσε να προβάλει από ευγενική ψυχή προς την Θεοτόκο, ή οποία ανέγραψε τα νικητήρια, διότι ή Παναγία έχουσα «τό κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων κινδύνων ἐλευθέρωσε» με την πρωτεύουσα του Βυζαντίου και ολόκληρο το ελληνικό Έθνος. Τότε, κάτω από το κράτος τής βαθύτερης πίστεως και ευλαβέστερης ευγνωμοσύνης προς την Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία, που έγινε«σκέπη καί κραταίωμα, τεῖχος καί ὀχύρωμα καί βοήθεια τῶν πιστῶς δεομένων της»υπερασπιστών τής Πατρίδος, δημιουργήθηκε ό «Ἀκάθιστος Ὕμνος», ο λεγόμενος συνήθως «Χαιρετισμοί τῆς Παναγίας».

Από τότε και μέχρι σήμερα «οἰ χαιρετισμοί» έγιναν αγαπημένη ακολουθία των χριστιανών, πού έρxoνται κάθε χρόνο με την ίδια λαχτάρα και μέσα στο μοσχομύριστο από θυμίαμα περιβάλλον των Εκκλησιών, να τούς ακούσουν, να σταυροκοπηθούν, να συγκινηθούν, γιατί πάντα «οἰ χαιρετισμοί» κρατούν την ίδια ένταση και επικαιρότητα και ασκούν την ίδια επίδραση σε κάθε χριστιανική ψυχή πού τούς ακούει, σε λαμπρούς ναούς, σε αραχνιασμένα εξωκκλήσια, σε σπηλιές, σε λόφους, σε λόγγους και πεδιάδες. Ο «Ἀκάθιστος Ὕμνος», Είναι σάλπισμα πού μας αφυπνίζει. Είναι δύναμις και δίδαγμα που καθοδηγεί τις ελληνικές γενεές στο καθήκον, είναι υπομνηστήριο των υποχρεώσεών μας, προς την θρησκεία και την Πατρίδα μας. Ο Θεός δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου της προστάτιδος  όλου του Ορθοδόξου έθνους μας,  ας είναι σκέπη, φρουρός και προστάτης, να μας  διαφυλάτει από κάθε κίνδυνο, να μας χαρίζει υγεία και θεία φώτιση στον κάθε ένα  προσωπικά μετά των οικογενειών μας. ΑΜΗΝ