Διά τών εντολών βαστάζουμε καί εμείς τή Θεία Χάρι
Α' Χαιρετισμοί, 2008
Ας πούμε ότι είμαστε μια βραδιά στις κατακόμβες.
Και τότε οι χριστιανοί μετά φόβου και λαχτάρας, ευλαβείας και τρόμου, άκουγαν τον λόγον του Θεού. Και βγαίναν πιο δυνατοί, πιο ενισχυμένοι, πιο ισχυροί. Και κρατώντας τα κεριά στα χέρια τους, έβγαιναν απ’ αυτές, και όσοι συλλαμβάνονταν οδηγούνταν στα αμφιθέατρα και στα μαρτύρια.
Αλλά βγαίνοντας όμως από τις κατακόμβες, είχαν μέσα στην καρδιά τους και στην αγκαλιά τους τον ίδιο τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους και όλους εκείνους οι οποίοι είχαν μαρτυρήσει πριν απ’ αυτούς. Και το αίμα εκείνο, για κείνους, ήταν δυνατό, διότι κυκλοφορούσε και στο δικό τους αίμα.
Έτσι λοιπόν, βαστάζοντας αυτόν που βαστάζει τα πάντα, διότι έτσι μας είπε και ο πρώτος Χαιρετισμός, «Χαίρε ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα», τον εβάσταζαν και Αυτόν, δηλαδή τον Χριστόν, και μπορούσαν να μπουν στις αρένες, και να τους σκοτώσουν οι μονομάχοι ή να τους φάνε τα άγρια θηρία, ή να υποστούν τα φρικτά μαρτύρια εκείνοι οι πραγματικοί λεβέντες, γιατί σήμερα οι περισσότεροι από μας τους λεγομένους Ορθοδόξους Χριστιανούς, κάθε άλλο παρά έχομε πνευματική μέσα μας εσωτερική λεβεντιά. Οι περισσότεροι είμαστε νερόβραστα κολοκύθια, και τίποτα περισσότερο.
Με τους Χαιρετισμούς βέβαια τιμούμε την Παναγία μας, την Μητέρα του Χριστού, αφού ο Κύριος είναι τέλειος άνθρωπος και συγχρόνως και τέλειος Θεός, αδιαιρέτως, ασυγχύτως, ατρέπτως και αναλλοιώτως, ενωμένος στο ένα πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Η Παναγία μας έφερε στη γη τον Χριστόν, όταν Τον γέννησε εκ Πνεύματος Αγίου, εκεί στη Βηθλεέμ, όταν Τον θήλαζε από τους παρθενικούς μαστούς της, όταν Τον αγκάλιαζε τρυφερά, και του μάθαινε τα πρώτα βηματάκια της ζωής, όπως κάνει η κάθε μια μητέρα. Τον υπηρέτησε πιστά εδώ στη γη, για τη δική μας σωτηρία. Γιατί; Για να δούμε κατά πρώτον την Παναγία μας να βαστάζει τον βαστάζοντα τα πάντα.
«Χαίρε», λοιπόν, μας λέγει αυτός ο σημερινός Χαιρετισμός, συ Παναγία μου που βαστάζεις στην αγκαλιά σου, Αυτόν που βαστάζει, κρατεί, ολόκληρον τον κόσμον στα χέρια Του. Και τον ορατόν, και τον αόρατον. Και τον υλικόν και τον πνευματικόν κόσμον των αγγέλων. Δια της Παναγίας μητρός Του, μας καλεί ο Κύριος όλους μας, και μας καλεί παρ’ όλες τις αμαρτίες και τις αισχρότητες και τις αναξιότητές μας, μας καλεί, πού; Στο σπίτι Του, στην Κιβωτό της σωτηρίας, στην Εκκλησία με τα μυστήριά της, εκεί μας καλεί!
Και μέσα σ’ αυτό το ουράνιο παλάτι του Χριστού, θα συναντήσουμε πρώτα πρώτα τους Αποστόλους και μαθητάς Του, που δόξασαν τον Θεόν ως Ευαγγελισταί και κήρυκες του Ευαγγελίου εν όλη τη Οικουμένη. Και κήρυξαν Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών, τον παθόντα και ταφέντα και Αναστάντα την τρίτη ημέρα.
Κήρυξαν μετάνοια και πίστη στη νέα θρησκεία της Αναστάσεως των νεκρών! Αυτή είναι η θρησκεία μας, αυτή είναι η πίστις μας, η πίστις μας στην Ανάσταση των νεκρών και της δικαίας Κρίσεως όλων των ανθρώπων, μηδενός εξαιρουμένου.
Και κει θα αντικρύσουμε όλους τους προφήτας της Παλαιάς Διαθήκης, και εκεί θα τυφλωθούμε από την θεϊκήν λάμψη, που θα ακτινοβολείται από τους χορούς των εκατομμυρίων μαρτύρων και ομολογητών που υπέστησαν για την αγάπη του Χριστού, με χιλιάδες χιλιάδες βασανιστήρια, εξορίες, διωγμούς, φυλακίσεις και θάνατους πολλούς. Εκεί θα συναντήσουμε όλους τους ασκητάς και τους ερημίτες, όλους τους οσίους που διέλαμψαν με τα σκληρά ασκητικά παλέσματά τους, με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή και εγκράτεια, λαβόντες ουράνια χαρίσματα.
Το ψάλλουμε και στο απολυτίκιο, «νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών», ψάλλομε αυτό το απολυτίκιο για κάθε μεγάλο όσιο της Εκκλησίας μας.
Εκεί θα δούμε και τους δια Χριστόν σαλούς να δοξάζονται, με πολλή δόξα επειδή νίκησαν κάθε ανθρώπινο πάθος και κάθε ανθρώπινη αδυναμία, νικώντας ακόμα και κατά κράτος και αυτόν τον διάβολο και τις μηχανές του.
Θα συναντήσουμε και όλους τους σεσωσμένους χριστιανούς, τους απλούς ανθρώπους του λαού και τον ταπεινό κλήρο.
Θα συναντήσουμε ακόμα και θα αγκαλιάσουμε θερμά και όλους τους δικούς μας που ήδη έχουν σωθεί, έστω και την τελευταία στιγμή της ζωής τους, δηλαδή τους γονείς μας, τα αδέλφια μας, τα παιδιά μας τυχόν, τους συγγενείς μας, τους φίλους, τους γείτονας, τους συναδέλφους και άλλους πολλούς.
Στο παλάτι του Θεού χριστιανοί μου, στη Βασιλεία των Ουρανών, θα έχουμε πολλές πολλές εκπλήξεις. Εκεί βέβαια θα δοξάζονται πρώτον, όλοι όσοι νίκησαν τον εαυτόν τους, και μετέπλασαν τα πάθη τους σε αρετές.
Δεύτερον. Όλοι όσοι προσεύχονταν συνεχώς, με νηστείες, αγρυπνίες, και σωματικές κακοπάθειες για όλον τον κόσμο, σηκώνοντας πάνω και μέσα στις καρδιές τους τις θλίψεις, τους πόνους και τις χαρές όλων των ανθρώπων της γης.
Τρίτον, εκεί δοξάζονται όλες οι τάξεις των αγίων και των σεσωσμένων χριστιανών που αναφέραμε προηγουμένως.
Τέταρτον οι πτωχοί τω πνεύματι, διότι ο ίδιος ο Κύριος, βεβαιώνει λέγοντας «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η Βασιλεία των Ουρανών». Δηλαδή όσοι δεν τήρησαν στην ζωή τους την ταπείνωση, και το ταπεινό φρόνημα εφ’ όρου ζωής, ως ένδυμα ζωής, χωρίς καμιά κατάκριση ή και κρίση ακόμα.
Θα συναντήσουμε και όλες τις τάξεις των αγίων και σεσωσμένων, που έλαβαν την Θεία Χάρη, είτε διά της Θείας Κοινωνίας, είτε δια του Αίματος του μαρτυρίου. Διότι για πολλούς και πάρα πολλούς το αίμα που έχυσαν ήταν ταυτόχρονα και λουτρό βαπτίσματος. Άρα νοερά και αισθητά, αγκάλιασαν τον ίδιο τον Χριστό, όπως και ο ίδιος τους πήρε στην αγκαλιά τη δική Του, στην αγκαλιά της Βασιλείας Του.
Και όσοι από τους βαπτισμένους Ορθοδόξους Χριστιανούς, μετενόησαν την τελευταία στιγμή, αλλά χωρίς Θεία Κοινωνία, διότι οι συνθήκες δεν το επέτρεψαν, και σ’ αυτούς ήλθε η νοερά γεύσις της Θείας Μεταλήψεως, όταν για πρώτη φορά κοινώνησαν ως βρέφη μετά το Άγιον Βάπτισμά τους.
Έτσι λοιπόν, βαστάξαμε και μείς, και βαστάζουμε τον Χριστόν μέσα μας, κάθε φορά που κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων. Η σωστική όμως Χάρις, έρχεται πρώτα από το Άγιον Βάπτισμα, εφόσον βαπτιζόμεθα μωρά, ύστερα από το Χρίσμα, ακολουθεί η πίστις και η μετάνοια και σφραγίζεται με τη Θεία Κοινωνία.
Αν όμως βαπτιστούμε μεγάλοι, τότε προηγείται η πίστις. Η πίστις άλλωστε εξ ακοής, αποδέχεται κανείς πλήρως το Σύμβολον της Πίστεως, αποτάσσει τον Σατανά, συντάσσεται με το στράτευμα του Ιησού Χριστού και κατόπιν μπαίνει στο λουτρό του Βαπτίσματος. Για να ακολουθήσει το Χρίσμα και ευθύς αμέσως η Θεία Κοινωνία. Και τότε γίνεται ο κάθε νεοβαπτισμένος, και ένα μέλος της Βασιλείας των Ουρανών, γίνεται μέλος της Εκκλησίας του Σώματος του Ιησού Χριστού, και μείς, εμείς, γινόμεθα μέλη Του. Αυτός μας έχει μέλη Του. Δικά Του μέλη. Γι’ αυτό όταν κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων παίρνουμε και βάζουμε μέσα μας το Αίμα του Ιησού Χριστού, και μας κάνει σύσσωμους με Αυτόν, και σύναιμους με Αυτόν.
Δεν μεταβάλλεται το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού στα συστατικά τα δικά μας, που το παραλαμβάνουν δηλαδή εντερικές λάσπες, όχι, αλλά εμείς μεταβαλλόμεθα σε Αυτό που παίρνουμε. Και έτσι γινόμεθα Χριστοφόροι και Θεοφόροι.
Σκοπός είναι να μεταμορφωθούμε. Εάν μεταμορφωθούμε θα μπορέσουμε να βαστάξουμε ακόμα και με την προσευχή μας, και με το κομποσχοινάκι μας, και με τη μελέτη του Ιερού Ευαγγελίου, που την ξεχνάμε αυτήν την μελέτη, την ξεχνάμε. Ο λόγος και το Ευαγγέλιο που κρατάμε στα χέρια μας, είναι ο ζωντανός Θεός, είναι η φωνή που ακουγόταν σε όλη την Γαλιλαία και σε όλη την Ιουδαία, και σε όλη την Σαμάρεια, και σε ολόκληρη την Ιερουσαλήμ, και σε κάθε καρδιά ανθρώπου. Αυτός ο λόγος βαστάζεται στην καρδιά μας, πραγματοποιεί το θαύμα, τη μεταμόρφωση και τη σωτηρία.
Επομένως λοιπόν η προσευχή, η μελέτη του Ευαγγελίου, ο εκκλησιασμός, η εξομολόγησις, η μετάνοια και η συντριβή, τα δάκρυα για τις πτώσεις μας και τις αμαρτίες μας και η Θεία Κοινωνία, μαζί με την τήρηση των εντολών και την καλλιέργεια των θείων αρετών, θα μας δώσουν αυτήν την αίσθηση, την πνευματική, και μακάρι να λειτουργούσαν οι πνευματικές μας αισθήσεις, μακάρι να λειτουργούσαν πάντοτε, και τότε θα καταλαβαίναμε, θα νοιώθαμε, θα ζούσαμε πώς να σας το πω, πως νοιώθετε το ρούχο που φοράτε πάνω σας, πως νοιώθουμε ότι μασάμε την τροφή και την καταπίνουμε, πως νοιώθουμε το νερό, που μας ξεδιψάει από τη δίψα, κάτι παρόμοιο θα μπορούσα να πω, έχει μια αίσθηση η Θεία Χάρις μέσα στην ψυχή. Είναι η πληροφορία της μεταμορφώσεώς μας, μια πρόγευσις για τη σωτηρία μας. Μια πρόγευσις ότι βαστάζουμε μέσα μας και μείς, αν όχι τον ίδιο τον Κύριο, βαστάζουμε όμως την Χάρη Του, διότι η Βασιλεία του Θεού, εντός ημών εστί.
Εύχομαι αυτήν την στάση, αυτήν την αίσθηση, να την έχουμε και μείς για πάντα σε όλη μας τη ζωή, ιδιαιτέρως δε, την ώρα που θα ξεψυχάμε να έχουμε μέσα μας την αίσθηση ότι βαστάζουμε τον βαστάζοντα τα πάντα,
Αμήν.
Ας πούμε ότι είμαστε μια βραδιά στις κατακόμβες.
Και τότε οι χριστιανοί μετά φόβου και λαχτάρας, ευλαβείας και τρόμου, άκουγαν τον λόγον του Θεού. Και βγαίναν πιο δυνατοί, πιο ενισχυμένοι, πιο ισχυροί. Και κρατώντας τα κεριά στα χέρια τους, έβγαιναν απ’ αυτές, και όσοι συλλαμβάνονταν οδηγούνταν στα αμφιθέατρα και στα μαρτύρια.
Αλλά βγαίνοντας όμως από τις κατακόμβες, είχαν μέσα στην καρδιά τους και στην αγκαλιά τους τον ίδιο τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους και όλους εκείνους οι οποίοι είχαν μαρτυρήσει πριν απ’ αυτούς. Και το αίμα εκείνο, για κείνους, ήταν δυνατό, διότι κυκλοφορούσε και στο δικό τους αίμα.
Έτσι λοιπόν, βαστάζοντας αυτόν που βαστάζει τα πάντα, διότι έτσι μας είπε και ο πρώτος Χαιρετισμός, «Χαίρε ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα», τον εβάσταζαν και Αυτόν, δηλαδή τον Χριστόν, και μπορούσαν να μπουν στις αρένες, και να τους σκοτώσουν οι μονομάχοι ή να τους φάνε τα άγρια θηρία, ή να υποστούν τα φρικτά μαρτύρια εκείνοι οι πραγματικοί λεβέντες, γιατί σήμερα οι περισσότεροι από μας τους λεγομένους Ορθοδόξους Χριστιανούς, κάθε άλλο παρά έχομε πνευματική μέσα μας εσωτερική λεβεντιά. Οι περισσότεροι είμαστε νερόβραστα κολοκύθια, και τίποτα περισσότερο.
Με τους Χαιρετισμούς βέβαια τιμούμε την Παναγία μας, την Μητέρα του Χριστού, αφού ο Κύριος είναι τέλειος άνθρωπος και συγχρόνως και τέλειος Θεός, αδιαιρέτως, ασυγχύτως, ατρέπτως και αναλλοιώτως, ενωμένος στο ένα πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Η Παναγία μας έφερε στη γη τον Χριστόν, όταν Τον γέννησε εκ Πνεύματος Αγίου, εκεί στη Βηθλεέμ, όταν Τον θήλαζε από τους παρθενικούς μαστούς της, όταν Τον αγκάλιαζε τρυφερά, και του μάθαινε τα πρώτα βηματάκια της ζωής, όπως κάνει η κάθε μια μητέρα. Τον υπηρέτησε πιστά εδώ στη γη, για τη δική μας σωτηρία. Γιατί; Για να δούμε κατά πρώτον την Παναγία μας να βαστάζει τον βαστάζοντα τα πάντα.
«Χαίρε», λοιπόν, μας λέγει αυτός ο σημερινός Χαιρετισμός, συ Παναγία μου που βαστάζεις στην αγκαλιά σου, Αυτόν που βαστάζει, κρατεί, ολόκληρον τον κόσμον στα χέρια Του. Και τον ορατόν, και τον αόρατον. Και τον υλικόν και τον πνευματικόν κόσμον των αγγέλων. Δια της Παναγίας μητρός Του, μας καλεί ο Κύριος όλους μας, και μας καλεί παρ’ όλες τις αμαρτίες και τις αισχρότητες και τις αναξιότητές μας, μας καλεί, πού; Στο σπίτι Του, στην Κιβωτό της σωτηρίας, στην Εκκλησία με τα μυστήριά της, εκεί μας καλεί!
Και μέσα σ’ αυτό το ουράνιο παλάτι του Χριστού, θα συναντήσουμε πρώτα πρώτα τους Αποστόλους και μαθητάς Του, που δόξασαν τον Θεόν ως Ευαγγελισταί και κήρυκες του Ευαγγελίου εν όλη τη Οικουμένη. Και κήρυξαν Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών, τον παθόντα και ταφέντα και Αναστάντα την τρίτη ημέρα.
Κήρυξαν μετάνοια και πίστη στη νέα θρησκεία της Αναστάσεως των νεκρών! Αυτή είναι η θρησκεία μας, αυτή είναι η πίστις μας, η πίστις μας στην Ανάσταση των νεκρών και της δικαίας Κρίσεως όλων των ανθρώπων, μηδενός εξαιρουμένου.
Και κει θα αντικρύσουμε όλους τους προφήτας της Παλαιάς Διαθήκης, και εκεί θα τυφλωθούμε από την θεϊκήν λάμψη, που θα ακτινοβολείται από τους χορούς των εκατομμυρίων μαρτύρων και ομολογητών που υπέστησαν για την αγάπη του Χριστού, με χιλιάδες χιλιάδες βασανιστήρια, εξορίες, διωγμούς, φυλακίσεις και θάνατους πολλούς. Εκεί θα συναντήσουμε όλους τους ασκητάς και τους ερημίτες, όλους τους οσίους που διέλαμψαν με τα σκληρά ασκητικά παλέσματά τους, με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή και εγκράτεια, λαβόντες ουράνια χαρίσματα.
Το ψάλλουμε και στο απολυτίκιο, «νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών», ψάλλομε αυτό το απολυτίκιο για κάθε μεγάλο όσιο της Εκκλησίας μας.
Εκεί θα δούμε και τους δια Χριστόν σαλούς να δοξάζονται, με πολλή δόξα επειδή νίκησαν κάθε ανθρώπινο πάθος και κάθε ανθρώπινη αδυναμία, νικώντας ακόμα και κατά κράτος και αυτόν τον διάβολο και τις μηχανές του.
Θα συναντήσουμε και όλους τους σεσωσμένους χριστιανούς, τους απλούς ανθρώπους του λαού και τον ταπεινό κλήρο.
Θα συναντήσουμε ακόμα και θα αγκαλιάσουμε θερμά και όλους τους δικούς μας που ήδη έχουν σωθεί, έστω και την τελευταία στιγμή της ζωής τους, δηλαδή τους γονείς μας, τα αδέλφια μας, τα παιδιά μας τυχόν, τους συγγενείς μας, τους φίλους, τους γείτονας, τους συναδέλφους και άλλους πολλούς.
Στο παλάτι του Θεού χριστιανοί μου, στη Βασιλεία των Ουρανών, θα έχουμε πολλές πολλές εκπλήξεις. Εκεί βέβαια θα δοξάζονται πρώτον, όλοι όσοι νίκησαν τον εαυτόν τους, και μετέπλασαν τα πάθη τους σε αρετές.
Δεύτερον. Όλοι όσοι προσεύχονταν συνεχώς, με νηστείες, αγρυπνίες, και σωματικές κακοπάθειες για όλον τον κόσμο, σηκώνοντας πάνω και μέσα στις καρδιές τους τις θλίψεις, τους πόνους και τις χαρές όλων των ανθρώπων της γης.
Τρίτον, εκεί δοξάζονται όλες οι τάξεις των αγίων και των σεσωσμένων χριστιανών που αναφέραμε προηγουμένως.
Τέταρτον οι πτωχοί τω πνεύματι, διότι ο ίδιος ο Κύριος, βεβαιώνει λέγοντας «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η Βασιλεία των Ουρανών». Δηλαδή όσοι δεν τήρησαν στην ζωή τους την ταπείνωση, και το ταπεινό φρόνημα εφ’ όρου ζωής, ως ένδυμα ζωής, χωρίς καμιά κατάκριση ή και κρίση ακόμα.
Θα συναντήσουμε και όλες τις τάξεις των αγίων και σεσωσμένων, που έλαβαν την Θεία Χάρη, είτε διά της Θείας Κοινωνίας, είτε δια του Αίματος του μαρτυρίου. Διότι για πολλούς και πάρα πολλούς το αίμα που έχυσαν ήταν ταυτόχρονα και λουτρό βαπτίσματος. Άρα νοερά και αισθητά, αγκάλιασαν τον ίδιο τον Χριστό, όπως και ο ίδιος τους πήρε στην αγκαλιά τη δική Του, στην αγκαλιά της Βασιλείας Του.
Και όσοι από τους βαπτισμένους Ορθοδόξους Χριστιανούς, μετενόησαν την τελευταία στιγμή, αλλά χωρίς Θεία Κοινωνία, διότι οι συνθήκες δεν το επέτρεψαν, και σ’ αυτούς ήλθε η νοερά γεύσις της Θείας Μεταλήψεως, όταν για πρώτη φορά κοινώνησαν ως βρέφη μετά το Άγιον Βάπτισμά τους.
Έτσι λοιπόν, βαστάξαμε και μείς, και βαστάζουμε τον Χριστόν μέσα μας, κάθε φορά που κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων. Η σωστική όμως Χάρις, έρχεται πρώτα από το Άγιον Βάπτισμα, εφόσον βαπτιζόμεθα μωρά, ύστερα από το Χρίσμα, ακολουθεί η πίστις και η μετάνοια και σφραγίζεται με τη Θεία Κοινωνία.
Αν όμως βαπτιστούμε μεγάλοι, τότε προηγείται η πίστις. Η πίστις άλλωστε εξ ακοής, αποδέχεται κανείς πλήρως το Σύμβολον της Πίστεως, αποτάσσει τον Σατανά, συντάσσεται με το στράτευμα του Ιησού Χριστού και κατόπιν μπαίνει στο λουτρό του Βαπτίσματος. Για να ακολουθήσει το Χρίσμα και ευθύς αμέσως η Θεία Κοινωνία. Και τότε γίνεται ο κάθε νεοβαπτισμένος, και ένα μέλος της Βασιλείας των Ουρανών, γίνεται μέλος της Εκκλησίας του Σώματος του Ιησού Χριστού, και μείς, εμείς, γινόμεθα μέλη Του. Αυτός μας έχει μέλη Του. Δικά Του μέλη. Γι’ αυτό όταν κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων παίρνουμε και βάζουμε μέσα μας το Αίμα του Ιησού Χριστού, και μας κάνει σύσσωμους με Αυτόν, και σύναιμους με Αυτόν.
Δεν μεταβάλλεται το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού στα συστατικά τα δικά μας, που το παραλαμβάνουν δηλαδή εντερικές λάσπες, όχι, αλλά εμείς μεταβαλλόμεθα σε Αυτό που παίρνουμε. Και έτσι γινόμεθα Χριστοφόροι και Θεοφόροι.
Σκοπός είναι να μεταμορφωθούμε. Εάν μεταμορφωθούμε θα μπορέσουμε να βαστάξουμε ακόμα και με την προσευχή μας, και με το κομποσχοινάκι μας, και με τη μελέτη του Ιερού Ευαγγελίου, που την ξεχνάμε αυτήν την μελέτη, την ξεχνάμε. Ο λόγος και το Ευαγγέλιο που κρατάμε στα χέρια μας, είναι ο ζωντανός Θεός, είναι η φωνή που ακουγόταν σε όλη την Γαλιλαία και σε όλη την Ιουδαία, και σε όλη την Σαμάρεια, και σε ολόκληρη την Ιερουσαλήμ, και σε κάθε καρδιά ανθρώπου. Αυτός ο λόγος βαστάζεται στην καρδιά μας, πραγματοποιεί το θαύμα, τη μεταμόρφωση και τη σωτηρία.
Επομένως λοιπόν η προσευχή, η μελέτη του Ευαγγελίου, ο εκκλησιασμός, η εξομολόγησις, η μετάνοια και η συντριβή, τα δάκρυα για τις πτώσεις μας και τις αμαρτίες μας και η Θεία Κοινωνία, μαζί με την τήρηση των εντολών και την καλλιέργεια των θείων αρετών, θα μας δώσουν αυτήν την αίσθηση, την πνευματική, και μακάρι να λειτουργούσαν οι πνευματικές μας αισθήσεις, μακάρι να λειτουργούσαν πάντοτε, και τότε θα καταλαβαίναμε, θα νοιώθαμε, θα ζούσαμε πώς να σας το πω, πως νοιώθετε το ρούχο που φοράτε πάνω σας, πως νοιώθουμε ότι μασάμε την τροφή και την καταπίνουμε, πως νοιώθουμε το νερό, που μας ξεδιψάει από τη δίψα, κάτι παρόμοιο θα μπορούσα να πω, έχει μια αίσθηση η Θεία Χάρις μέσα στην ψυχή. Είναι η πληροφορία της μεταμορφώσεώς μας, μια πρόγευσις για τη σωτηρία μας. Μια πρόγευσις ότι βαστάζουμε μέσα μας και μείς, αν όχι τον ίδιο τον Κύριο, βαστάζουμε όμως την Χάρη Του, διότι η Βασιλεία του Θεού, εντός ημών εστί.
Εύχομαι αυτήν την στάση, αυτήν την αίσθηση, να την έχουμε και μείς για πάντα σε όλη μας τη ζωή, ιδιαιτέρως δε, την ώρα που θα ξεψυχάμε να έχουμε μέσα μας την αίσθηση ότι βαστάζουμε τον βαστάζοντα τα πάντα,
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου