Διά πρεσβειών τής Υπ. Θεοτόκου ο Ιησούς Χριστός γιά μάς σοφία Θεού,δικαιοσύνη,καί αγιασμός καί απολύτρωσις. Μέρος Β
Β Χαιρετισμοί, 2006
Λέγαμε χριστιανοί μου την περασμένη Παρασκευή, ότι δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, ο Υιός της και Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, γίνεται για μας σοφία παρά του Θεού Πατρός, και μάλιστα όταν εμείς απαγγέλουμε συχνά πυκνά τους Χαιρετισμούς της.
Και όχι μόνον με σοφία θεϊκή και θεογνωσία, μπορεί να εμπλουτιστεί ο πεπερασμένος νους του αγωνιζομένου πιστού χριστιανού, αλλά και με άλλα ουράνια χαρίσματα. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη του Προς Κορινθίους Επιστολή, και στο πρώτο Κεφάλαιο γράφει, «εξ αυτού δε υμείς εστέ εν Χριστώ Ιησού, ως εγεννήθη ημίν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε αγιασμός και λύτρωσις».
Εγεννήθη ημίν σημαίνει ότι έγινε για μας, και συνεχώς γίνεται σοφία και θεογνωσία. Ποιος; Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός της Παρθένου, ο Υιός της Παναγίας. Σημαίνει όμως και κάτι άλλο. Ότι ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του Σύμπαντος κόσμου, μας έδωσε τον εαυτόν Του που είναι πηγή πάσης σοφίας, και πάσης δικαιοσύνης και παντός αγιασμού, και πάσης λυτρώσεως.
Οι Χαιρετισμοί λοιπόν αδελφοί μου, όταν λέγονται με ευλάβεια και προσοχή, αναγκάζουν την Παναγία μας να σκύψει από τους ουρανούς και να τους ακούσει. Και κάθε αίτημά μας που θα ακολουθήσει μετά από τους Χαιρετισμούς, αυτό θα το παραλάβει και θα το κάμει μεσιτεία προς τον ουράνιο θρόνο του Υιού της. Και κείνος, ο Ιησούς Χριστός και Θεός ημών θα πάρει την μεσιτεία της, και θα την κάμει έργο και πράξη θείων χαρισμάτων για μας. Έτσι θα γίνει για μας όχι μόνον σοφία από Θεού αλλά και δικαιοσύνη. Γιατί για δικαιοσύνη; Διότι ο Ιησούς Χριστός, με την θεανθρώπινη αναμάρτητη ζωή Του, με την Σταυρική Του Θυσία και την Ανάστασή Του εκ νεκρών, έγινε για μας που βαπτιστήκαμε στο όνομα της Αγίας Τριάδος, στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και που μυρωθήκαμε με το Άγιον Χρίσμα, λαμβάνοντες την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος δικαίως, χρωστούσαμε ας πούμε ένα δισεκατομμύριο ευρώ, και ο Χριστός ήρθε και πλήρωσε και ξόφλησε το χρέος αντί για μας. Και αυτή την θεία ευγνωμοσύνη θα είχαμε αν το έκανε για μας κάποιος συνάνθρωπός μας. Είμασταν καταδικασμένοι σε θάνατο, και ήλθε ο Χριστός και πέθανε για μας, ήλθε στη φυλακή, μας δικαίωσε, και μας ελευθέρωσε, το είπε και το έκανε πράξη, δηλαδή πέθανε πάνω στο Σταυρό αντί για μας.
Εδώ σ’ αυτόν τον κόσμον, αν χρωστάμε στην εφορία, ή στην τράπεζα, ή στους τοκογλύφους, και δεν μπορούμε να εξοφλήσουμε το χρέος μας, ή δεν μας δημεύσουν την περιουσία, αν τυχόν έχουμε κάποιο ακίνητο, ή θα πάμε φυλακή. Αν πάλι κλέψουμε, απατήσουμε, ή σκοτώσουμε κάποιους, ο νόμος και η ανθρώπινη δικαιοσύνη θα μας βάλουν για πολλά χρόνια φυλακή. Και όπου ισχύει η θανατική ποινή και καταδίκη, εκεί βέβαια μπορεί να μας βάλουν και στην ηλεκτρική καρέκλα ή να μας απαγχονίσουν.
Ο Ιησούς Χριστός όμως, όταν εμείς, δηλώσουμε έμπρακτη μετάνοια, μας συγχωρεί τελείως, μας παίρνει το βάρος, και μας αφαιρεί όλες τις ενοχές των αμαρτιών, διότι είναι Αυτός που πλήρωσε όλα τα χρέη μας πάνω στο Σταυρό. Έτσι και πάλι σε αντίθεση με την κοινωνία των ανθρώπων, ο Θεός μας αναγνωρίζει ως παιδιά Του. Δηλαδή, όχι μόνο ως παιδιά Του, ως δίκαια παιδιά Του, ως ηθικά παιδιά Του, - μα προηγουμένως αμαρτήσαμε, απατήσαμε, πορνεύσαμε, χίλια δυό άλλα πράγματα κάναμε – και όμως μας αναγνωρίζει και ως έντιμα παιδιά Του, και ως θεοσεβή και υπάκουα παιδιά Του, και μας καθιστά πάλιν κληρονόμους Του. Φοβερόν. Ποιός ανθρώπινος νόμος το κάνει αυτό; Κανένας! Και όμως ο Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Υιός της Παναγίας και ο Θεός ημών, το έκαμε και συνεχίζει να το κάνει. Και συνεχίζει να το κάνει και με τα άλλα δύο σωστικά μυστήρια, την Θεία Κοινωνία και την Ιερά Εξομολόγηση.
Η συμμετοχή μας όμως στη Θεία Κοινωνία, προϋποθέτει την άδεια του πνευματικού, και την μετά φόβου, πίστεως και αγάπης προσέλευσή μας.
Δεύτερον, η Εξομολόγησις προϋποθέτει την αληθινή μετάνοιά μας. Την αποστροφή μας προς την αμαρτία. Την αλλαγή της ζωής μας και τον αγώνα μας εναντίον των παθών, της πονηριάς, της κακίας. Και ιδού λοιπόν η επαναδικαίωσις από τον Θεόν, σε μας τους μετανοημένους αμαρτωλούς.
Στο Ευαγγέλιο βλέπουμε, όταν βέβαια το διαβάζουμε καμιά φορά, εκεί στα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδος, ότι η ανθρώπινη δικαιοσύνη, τον κακούργο, το ληστή και τον φονιά πού ήταν σταυρωμένος εκ δεξιών του Θεού, τον καταδίκασε σε σταυρικό θάνατο. Ο Χριστός όμως ως Θεός, ακούγοντας την ομολογία του και βλέποντας την μετάνοιά του, τον δικαιώνει, τον σώζει και τον βάζει πρώτον στον Παράδεισο.
Ο Ιησούς Χριστός αδελφοί μου, γίνεται και στον καθέναν από μας, τους Ορθοδόξους Νεοέλληνας Χριστιανούς δικαιοσύνη, ή καλύτερα δικαίωση, εφόσον υπάρχει η βασική προϋπόθεσις πρώτα της αληθινής μετανοίας, και αν βέβαια έχουμε ζωή, και της Θείας Κοινωνίας, που δίδεται εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.
Άλλωστε αυτό είναι και το πλέον ανεκτίμητο δώρο, το πλέον αναντικατάστατον αγαθόν. Ποιό; Η άφεσις. Η συγχώρεσις όλων των αμαρτημάτων, είναι αγαθόν που δεν μπορούν να μας το δώσουν όλες οι ουράνιες δυνάμεις Αγγέλων και Αρχαγγέλων, Χερουβείμ και Σεραφείμ, Θρόνων και Κυριοτήτων, και όλοι οι άνθρωποι μαζί.
Έτσι λοιπόν χριστιανοί μου, βλέποντας η Παναγία τα πονεμένα δάκρυά μας, και ακούγοντας τους στεναγμούς μας και τις παρακλήσεις μας, που της προσφέρουμε με τις προσευχές μας και τους Χαιρετισμούς προς αυτήν, παρακαλεί και μεσιτεύει προς τον Υιόν της και Θεόν ημών, να μας συγχωρήσει, να μας βοηθήσει, να μας δικαιώσει και να μας σώσει. Και ο Ιησούς Χριστός το κάνει.
Η δικαίωσις όμως του Θεού απέναντι στα πλήθη των αμαρτιών μας, λειτουργεί όσο ζούμε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο. Μετά όμως από το θάνατό μας, θα λειτουργήσει ως απόλυτη δικαιοσύνη, δηλαδή ως δικαία κρίσις, αυστηρή, αμερόληπτη, απροσωπόληπτη. Ο Θεός που δεν θέλει τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέψει και ζείν αυτόν, που τον περιμένει όσο ζει σ’ αυτόν εδώ τον κόσμον, να επιστρέψει κοντά Του με αληθινή μετάνοια, εκείνος όχι μόνον θα τον σώσει, αλλά και θα τον δικαιώσει. Και όχι μόνον θα τον δικαιώσει, αλλά και θα τον κάμει και πάλιν κληρονόμον, των αιωνίων αγαθών της Βασιλείας Του.
Επανατονίζω και πάλιν ότι όταν ο Υιός του Θεού, θα έλθει για να κρίνει ζώντας και νεκρούς, με αμερόληπτη δικαιοσύνη όπως το προείπαμε και το τονίσαμε, και για τότε ακόμη, για τη φοβερά εκείνη κρίση δηλαδή, παρακαλούμε να γίνει η Παναγία μας και πάλι μεσίτρια. Και αυτό το ζητάμε στο Μικρό και το Μεγάλο Απόδειπνο με την παρακλητική ευχή που θα ακούσουμε πάλι ύστερα από λίγο, «Άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε, Αγνή Παρθένε» και τα λοιπά. Και ποιο είναι αυτό το αίτημά μας; «Εν δε τη φοβερά ημέρα της κρίσεως, της αιωνίου με ρυομένη κολάσεως, και της απορρήτου δόξης του σου Υιού και Θεού ημών, κληρονόμον με αποδεικνύωσον». Δηλαδή είναι σα να λέμε, «Γλυκιά μας Παναγία, Υπεραγία Θεοτόκε, όταν θα έλθει η φοβερή ημέρα της κρίσεως, σε παρακαλώ θερμά, σε ικετεύω, με δάκρυα σε παρακαλώ, να με λυτρώσεις με τις πρεσβείες σου, από την αιώνιον κόλασιν και να με καταστήσεις άξιον κληρονόμον της απορρήτου δόξης του Υιού σου και Θεού ημών».
Για να γίνει όμως αυτό χριστιανοί μου, μια ζωντανή πραγματικότητα, θα πρέπει από τούτη τη στιγμή, από τώρα, απ’ αυτή την ημέρα, απ’ αυτή την βραδυά, να ζήσουμε ζωή με αληθινή μετάνοια κοντά στο Θεό. Την αρχή την κάνετε με την παρουσία σας στους ιερούς ναούς, αλλά απαιτούνται ακόμα, η συμμετοχή μας στα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας, με έργα ζωντανής πίστεως και ενεργουμένης αγάπης, με προσευχή και τήρηση των εντολών, με νηστεία στις αισθήσεις, στη γλώσσα μας, που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει, και στους κακούς λογισμούς, στους αισχρούς και στους πονηρούς και σε άλλα πολλά ακόμη.
Καθημερινή μας μετάνοια θα είναι να τηρήσουμε μια εντολή, που ο ίδιος ο Κύριος μας την έδωσε. «Ζητείτε στις προσευχές σας», μας λέγει, «πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Του». Εδώ η λέξις δικαιοσύνη έχει την έννοια της αρετής, της οποιασδήποτε αρετής. Αν λοιπόν καλλιεργούμε τις αρετές που διδάσκει το Ευαγγέλιον, και που τις ζητάει από εμάς ο Θεός, τότε αυτές μας βοηθούν στην δικαίωσή μας απέναντι στο Θεό.
Αν δηλαδή καθημερινά καλλιεργούμε το πνεύμα της μετανοίας και λέμε «Θεέ μου συγχώρεσέ με, είμαι αμαρτωλός»,
αν κάνουμε υπομονή στις θλίψεις, στα βάσανα και στους πειρασμούς της ζωής,
αν συγχωρούμε τον πλησίον μας για τα λάθη του,
αν έχουμε ζωντανή πίστη και όχι νερόβραστη και χλιαρή,
αν έχουμε αγάπη μέχρι αυτοθυσίας και προς τον πλησίον και προς τον Θεόν,
αν κάνουμε κρυφά τις ελεημοσύνες μας,
αν πενθούμε για τις αμαρτίες μας,
αν συμμετέχουμε τακτικά στα Πανάγια Μυστήρια και άλλα πολλά,
τότε όλες αυτές οι αρετές ελκύουν το έλεος του Θεού, που απορρέει από τη Σταυρική Θυσία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και μας δικαιώνουν απέναντί Του. Μας χορταίνουν δηλαδή με χίλιες δυό ευλογίες. Το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος. «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην ότι αυτοί χορτασθήσονται».
Αγαπάς και καλλιεργείς μέσα στην καρδιά σου την δικαιοσύνη και κάθε Ευαγγελική αρετή; Αν ναι, τότε ο Θεός θα σε υπερχορτάσει, με γεύση Θείας ευφροσύνης και μακαριότητος και πολλών άλλων ουρανίων αγαθών.
Χριστιανοί μου, ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός της Παναγίας, της Υπεραγίας Θεοτόκου, έγινε για μας και για τη σωτηρία μας, σοφία από Θεού και δικαιοσύνη. Κατέστη για μας όχι μόνο σοφία και θεογνωσία, θεολογία και φως, αλλά και δικαίωση για όλες τις αμαρτίες μας. Πότε; Όταν μετά το Άγιον Βάπτισμα και Χρίσμα ακολουθεί η έμπρακτη μετάνοια και η μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης Θεία μας Κοινωνία.
Τα δυό αυτά αγαθά, της σοφίας και της δικαιώσεως, πολλαπλασιάζονται από τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, προς τον Υιόν της και Θεόν ημών, όταν εμείς προσευχόμεθα προς αυτήν με τους Χαιρετισμούς και τις Παρακλήσεις, με δάκρυα όμως στα μάτια, και πόνο πολύ στην καρδιά.
Η δοκιμή θα πείσει όλους μας.
Θα συνεχίσουμε όμως την άλλη Παρασκευή,
και η Παναγία βοήθειά μας,
Αμήν.
Λέγαμε χριστιανοί μου την περασμένη Παρασκευή, ότι δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, ο Υιός της και Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, γίνεται για μας σοφία παρά του Θεού Πατρός, και μάλιστα όταν εμείς απαγγέλουμε συχνά πυκνά τους Χαιρετισμούς της.
Και όχι μόνον με σοφία θεϊκή και θεογνωσία, μπορεί να εμπλουτιστεί ο πεπερασμένος νους του αγωνιζομένου πιστού χριστιανού, αλλά και με άλλα ουράνια χαρίσματα. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη του Προς Κορινθίους Επιστολή, και στο πρώτο Κεφάλαιο γράφει, «εξ αυτού δε υμείς εστέ εν Χριστώ Ιησού, ως εγεννήθη ημίν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε αγιασμός και λύτρωσις».
Εγεννήθη ημίν σημαίνει ότι έγινε για μας, και συνεχώς γίνεται σοφία και θεογνωσία. Ποιος; Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός της Παρθένου, ο Υιός της Παναγίας. Σημαίνει όμως και κάτι άλλο. Ότι ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του Σύμπαντος κόσμου, μας έδωσε τον εαυτόν Του που είναι πηγή πάσης σοφίας, και πάσης δικαιοσύνης και παντός αγιασμού, και πάσης λυτρώσεως.
Οι Χαιρετισμοί λοιπόν αδελφοί μου, όταν λέγονται με ευλάβεια και προσοχή, αναγκάζουν την Παναγία μας να σκύψει από τους ουρανούς και να τους ακούσει. Και κάθε αίτημά μας που θα ακολουθήσει μετά από τους Χαιρετισμούς, αυτό θα το παραλάβει και θα το κάμει μεσιτεία προς τον ουράνιο θρόνο του Υιού της. Και κείνος, ο Ιησούς Χριστός και Θεός ημών θα πάρει την μεσιτεία της, και θα την κάμει έργο και πράξη θείων χαρισμάτων για μας. Έτσι θα γίνει για μας όχι μόνον σοφία από Θεού αλλά και δικαιοσύνη. Γιατί για δικαιοσύνη; Διότι ο Ιησούς Χριστός, με την θεανθρώπινη αναμάρτητη ζωή Του, με την Σταυρική Του Θυσία και την Ανάστασή Του εκ νεκρών, έγινε για μας που βαπτιστήκαμε στο όνομα της Αγίας Τριάδος, στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και που μυρωθήκαμε με το Άγιον Χρίσμα, λαμβάνοντες την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος δικαίως, χρωστούσαμε ας πούμε ένα δισεκατομμύριο ευρώ, και ο Χριστός ήρθε και πλήρωσε και ξόφλησε το χρέος αντί για μας. Και αυτή την θεία ευγνωμοσύνη θα είχαμε αν το έκανε για μας κάποιος συνάνθρωπός μας. Είμασταν καταδικασμένοι σε θάνατο, και ήλθε ο Χριστός και πέθανε για μας, ήλθε στη φυλακή, μας δικαίωσε, και μας ελευθέρωσε, το είπε και το έκανε πράξη, δηλαδή πέθανε πάνω στο Σταυρό αντί για μας.
Εδώ σ’ αυτόν τον κόσμον, αν χρωστάμε στην εφορία, ή στην τράπεζα, ή στους τοκογλύφους, και δεν μπορούμε να εξοφλήσουμε το χρέος μας, ή δεν μας δημεύσουν την περιουσία, αν τυχόν έχουμε κάποιο ακίνητο, ή θα πάμε φυλακή. Αν πάλι κλέψουμε, απατήσουμε, ή σκοτώσουμε κάποιους, ο νόμος και η ανθρώπινη δικαιοσύνη θα μας βάλουν για πολλά χρόνια φυλακή. Και όπου ισχύει η θανατική ποινή και καταδίκη, εκεί βέβαια μπορεί να μας βάλουν και στην ηλεκτρική καρέκλα ή να μας απαγχονίσουν.
Ο Ιησούς Χριστός όμως, όταν εμείς, δηλώσουμε έμπρακτη μετάνοια, μας συγχωρεί τελείως, μας παίρνει το βάρος, και μας αφαιρεί όλες τις ενοχές των αμαρτιών, διότι είναι Αυτός που πλήρωσε όλα τα χρέη μας πάνω στο Σταυρό. Έτσι και πάλι σε αντίθεση με την κοινωνία των ανθρώπων, ο Θεός μας αναγνωρίζει ως παιδιά Του. Δηλαδή, όχι μόνο ως παιδιά Του, ως δίκαια παιδιά Του, ως ηθικά παιδιά Του, - μα προηγουμένως αμαρτήσαμε, απατήσαμε, πορνεύσαμε, χίλια δυό άλλα πράγματα κάναμε – και όμως μας αναγνωρίζει και ως έντιμα παιδιά Του, και ως θεοσεβή και υπάκουα παιδιά Του, και μας καθιστά πάλιν κληρονόμους Του. Φοβερόν. Ποιός ανθρώπινος νόμος το κάνει αυτό; Κανένας! Και όμως ο Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Υιός της Παναγίας και ο Θεός ημών, το έκαμε και συνεχίζει να το κάνει. Και συνεχίζει να το κάνει και με τα άλλα δύο σωστικά μυστήρια, την Θεία Κοινωνία και την Ιερά Εξομολόγηση.
Η συμμετοχή μας όμως στη Θεία Κοινωνία, προϋποθέτει την άδεια του πνευματικού, και την μετά φόβου, πίστεως και αγάπης προσέλευσή μας.
Δεύτερον, η Εξομολόγησις προϋποθέτει την αληθινή μετάνοιά μας. Την αποστροφή μας προς την αμαρτία. Την αλλαγή της ζωής μας και τον αγώνα μας εναντίον των παθών, της πονηριάς, της κακίας. Και ιδού λοιπόν η επαναδικαίωσις από τον Θεόν, σε μας τους μετανοημένους αμαρτωλούς.
Στο Ευαγγέλιο βλέπουμε, όταν βέβαια το διαβάζουμε καμιά φορά, εκεί στα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδος, ότι η ανθρώπινη δικαιοσύνη, τον κακούργο, το ληστή και τον φονιά πού ήταν σταυρωμένος εκ δεξιών του Θεού, τον καταδίκασε σε σταυρικό θάνατο. Ο Χριστός όμως ως Θεός, ακούγοντας την ομολογία του και βλέποντας την μετάνοιά του, τον δικαιώνει, τον σώζει και τον βάζει πρώτον στον Παράδεισο.
Ο Ιησούς Χριστός αδελφοί μου, γίνεται και στον καθέναν από μας, τους Ορθοδόξους Νεοέλληνας Χριστιανούς δικαιοσύνη, ή καλύτερα δικαίωση, εφόσον υπάρχει η βασική προϋπόθεσις πρώτα της αληθινής μετανοίας, και αν βέβαια έχουμε ζωή, και της Θείας Κοινωνίας, που δίδεται εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.
Άλλωστε αυτό είναι και το πλέον ανεκτίμητο δώρο, το πλέον αναντικατάστατον αγαθόν. Ποιό; Η άφεσις. Η συγχώρεσις όλων των αμαρτημάτων, είναι αγαθόν που δεν μπορούν να μας το δώσουν όλες οι ουράνιες δυνάμεις Αγγέλων και Αρχαγγέλων, Χερουβείμ και Σεραφείμ, Θρόνων και Κυριοτήτων, και όλοι οι άνθρωποι μαζί.
Έτσι λοιπόν χριστιανοί μου, βλέποντας η Παναγία τα πονεμένα δάκρυά μας, και ακούγοντας τους στεναγμούς μας και τις παρακλήσεις μας, που της προσφέρουμε με τις προσευχές μας και τους Χαιρετισμούς προς αυτήν, παρακαλεί και μεσιτεύει προς τον Υιόν της και Θεόν ημών, να μας συγχωρήσει, να μας βοηθήσει, να μας δικαιώσει και να μας σώσει. Και ο Ιησούς Χριστός το κάνει.
Η δικαίωσις όμως του Θεού απέναντι στα πλήθη των αμαρτιών μας, λειτουργεί όσο ζούμε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο. Μετά όμως από το θάνατό μας, θα λειτουργήσει ως απόλυτη δικαιοσύνη, δηλαδή ως δικαία κρίσις, αυστηρή, αμερόληπτη, απροσωπόληπτη. Ο Θεός που δεν θέλει τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέψει και ζείν αυτόν, που τον περιμένει όσο ζει σ’ αυτόν εδώ τον κόσμον, να επιστρέψει κοντά Του με αληθινή μετάνοια, εκείνος όχι μόνον θα τον σώσει, αλλά και θα τον δικαιώσει. Και όχι μόνον θα τον δικαιώσει, αλλά και θα τον κάμει και πάλιν κληρονόμον, των αιωνίων αγαθών της Βασιλείας Του.
Επανατονίζω και πάλιν ότι όταν ο Υιός του Θεού, θα έλθει για να κρίνει ζώντας και νεκρούς, με αμερόληπτη δικαιοσύνη όπως το προείπαμε και το τονίσαμε, και για τότε ακόμη, για τη φοβερά εκείνη κρίση δηλαδή, παρακαλούμε να γίνει η Παναγία μας και πάλι μεσίτρια. Και αυτό το ζητάμε στο Μικρό και το Μεγάλο Απόδειπνο με την παρακλητική ευχή που θα ακούσουμε πάλι ύστερα από λίγο, «Άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε, Αγνή Παρθένε» και τα λοιπά. Και ποιο είναι αυτό το αίτημά μας; «Εν δε τη φοβερά ημέρα της κρίσεως, της αιωνίου με ρυομένη κολάσεως, και της απορρήτου δόξης του σου Υιού και Θεού ημών, κληρονόμον με αποδεικνύωσον». Δηλαδή είναι σα να λέμε, «Γλυκιά μας Παναγία, Υπεραγία Θεοτόκε, όταν θα έλθει η φοβερή ημέρα της κρίσεως, σε παρακαλώ θερμά, σε ικετεύω, με δάκρυα σε παρακαλώ, να με λυτρώσεις με τις πρεσβείες σου, από την αιώνιον κόλασιν και να με καταστήσεις άξιον κληρονόμον της απορρήτου δόξης του Υιού σου και Θεού ημών».
Για να γίνει όμως αυτό χριστιανοί μου, μια ζωντανή πραγματικότητα, θα πρέπει από τούτη τη στιγμή, από τώρα, απ’ αυτή την ημέρα, απ’ αυτή την βραδυά, να ζήσουμε ζωή με αληθινή μετάνοια κοντά στο Θεό. Την αρχή την κάνετε με την παρουσία σας στους ιερούς ναούς, αλλά απαιτούνται ακόμα, η συμμετοχή μας στα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας, με έργα ζωντανής πίστεως και ενεργουμένης αγάπης, με προσευχή και τήρηση των εντολών, με νηστεία στις αισθήσεις, στη γλώσσα μας, που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει, και στους κακούς λογισμούς, στους αισχρούς και στους πονηρούς και σε άλλα πολλά ακόμη.
Καθημερινή μας μετάνοια θα είναι να τηρήσουμε μια εντολή, που ο ίδιος ο Κύριος μας την έδωσε. «Ζητείτε στις προσευχές σας», μας λέγει, «πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Του». Εδώ η λέξις δικαιοσύνη έχει την έννοια της αρετής, της οποιασδήποτε αρετής. Αν λοιπόν καλλιεργούμε τις αρετές που διδάσκει το Ευαγγέλιον, και που τις ζητάει από εμάς ο Θεός, τότε αυτές μας βοηθούν στην δικαίωσή μας απέναντι στο Θεό.
Αν δηλαδή καθημερινά καλλιεργούμε το πνεύμα της μετανοίας και λέμε «Θεέ μου συγχώρεσέ με, είμαι αμαρτωλός»,
αν κάνουμε υπομονή στις θλίψεις, στα βάσανα και στους πειρασμούς της ζωής,
αν συγχωρούμε τον πλησίον μας για τα λάθη του,
αν έχουμε ζωντανή πίστη και όχι νερόβραστη και χλιαρή,
αν έχουμε αγάπη μέχρι αυτοθυσίας και προς τον πλησίον και προς τον Θεόν,
αν κάνουμε κρυφά τις ελεημοσύνες μας,
αν πενθούμε για τις αμαρτίες μας,
αν συμμετέχουμε τακτικά στα Πανάγια Μυστήρια και άλλα πολλά,
τότε όλες αυτές οι αρετές ελκύουν το έλεος του Θεού, που απορρέει από τη Σταυρική Θυσία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και μας δικαιώνουν απέναντί Του. Μας χορταίνουν δηλαδή με χίλιες δυό ευλογίες. Το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος. «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην ότι αυτοί χορτασθήσονται».
Αγαπάς και καλλιεργείς μέσα στην καρδιά σου την δικαιοσύνη και κάθε Ευαγγελική αρετή; Αν ναι, τότε ο Θεός θα σε υπερχορτάσει, με γεύση Θείας ευφροσύνης και μακαριότητος και πολλών άλλων ουρανίων αγαθών.
Χριστιανοί μου, ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός της Παναγίας, της Υπεραγίας Θεοτόκου, έγινε για μας και για τη σωτηρία μας, σοφία από Θεού και δικαιοσύνη. Κατέστη για μας όχι μόνο σοφία και θεογνωσία, θεολογία και φως, αλλά και δικαίωση για όλες τις αμαρτίες μας. Πότε; Όταν μετά το Άγιον Βάπτισμα και Χρίσμα ακολουθεί η έμπρακτη μετάνοια και η μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης Θεία μας Κοινωνία.
Τα δυό αυτά αγαθά, της σοφίας και της δικαιώσεως, πολλαπλασιάζονται από τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, προς τον Υιόν της και Θεόν ημών, όταν εμείς προσευχόμεθα προς αυτήν με τους Χαιρετισμούς και τις Παρακλήσεις, με δάκρυα όμως στα μάτια, και πόνο πολύ στην καρδιά.
Η δοκιμή θα πείσει όλους μας.
Θα συνεχίσουμε όμως την άλλη Παρασκευή,
και η Παναγία βοήθειά μας,
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου