Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Ασώτου, Ά Κορ. 6, 12 – 20 εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κωνσταντίας και Αμμοχώστου

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Ασώτου, Ά Κορ. 6, 12 – 20 εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κωνσταντίας και Αμμοχώστου

Την δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου η Εκκλησία θέσπισε όπως αναγινώσκετε το αποστολικό ανάγνωσμα το οποίο είναι παρμένο από την πρώτη επιστολή του Αποστόλου των Εθνών Παύλου προς την εκκλησία της κοσμοπολίτικης τότε Κορίνθου. Πιο συγκεκριμένα το ανάγνωσμα είναι παρμένο από το έκτο κεφάλαιο, στίχους δώδεκα έως είκοσι. Τα αποσπάσματα, αποστολικά και ευαγγελικά, αυτή τη χρονική περίοδο της εκκλησίας – περίοδος Τριωδίου – λίγο πολύ καθοδηγούν και τροχοδρομούν τον πιστό προς την εσωτερική προετοιμασία για τη συμπόρευσή μας με τον Κύριο στο Πάθος και εν τέλει και τη συμμετοχή μας στη Ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου.

 Την περίοδο δράσεως του Αποστόλου Παύλου, η Κόρινθος ήταν μία από τις πλέον κοσμοπολίτικες πόλεις της τότε εποχής. Σύνηθες φαινόμενο για μία πόλη με λιμάνι, που κατ’ επέκταση είχε ως αποτέλεσμα αυξημένες εμπορικές δραστηριότητες, κάτι το οποίο θεωρείτο πόλος έλξης πραματευτάδων και εμπόρων. Το κράμα αυτό το πολυπολιτισμικό κουβαλούσε σωρεία διαφορετικών αντιλήψεων, πεποιθήσεων και θρησκευτικών πιστεύω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Κόρινθος να συγκαταλεγόταν ως μία οικονομικά εύρωστη πολιτεία και συνάμα μία πόλη που ηθικά ήταν βουτηγμένη στο βόρβορο της αμαρτίας. Μέσα από αυτό το πολυποίκιλο ανθρώπινο υφαντό ο Θείος Παύλος χρησιμοποιεί εικόνες μέσω των οποίων διακηρύσσει τον ευαγγελικό λόγο ή αλλιώς χρησιμοποιώντας εικόνες από την καθημερινότητα των Κορινθίων καυτηριάζει κάποιες καταστάσεις στις οποίες υπέπιπταν οι άνθρωποι.

 Στη συγκεκριμένη περικοπή κάνει ανάλυση του γεγονότος ότι κάποιοι άνθρωποι θεωρούν ως δεδομένο, ως κάτι το φυσιολογικό την κατάχρηση του σώματος, την κοιλιοδουλεία και την πορνεία. Εικόνες και καταστάσεις στις οποίες ήταν γνώστες και συχνά άμεσα εμπλεκόμενοι οι Κορίνθιοι. Γίνεται αντιπαραβολή της χρήσης του σώματος στο σημείο που έφτασαν οι άνθρωποι να θεωρούν ως κάτι το φυσιολογικό και δεδομένο την κατάπτωση στην αμαρτία, σε σχέση με την επαφή του ανθρώπου με τον Κύριο. Άραγε ποια η σχέση του σώματος μας με την σωτηρία μας; Ποια η χρησιμότητά του; Ποια η θέση του;

 Η θεολογική διδασκαλία της εκκλησίας μας έρχεται εκ διαμέτρου αντίθετη με τις φιλοσοφικές θεωρίες των ανατολικών γνωστικών θρησκειών και των φιλοσόφων, που θεωρούν και πιστεύουν ότι το σώμα του ανθρώπου είναι το μνήμα, ο τάφος της ψυχής. Η επίγεια δράση του Κυρίου μας έδειξε εξ αρχής το στίγμα Του σε αυτό το θέμα. Κατ’ αρχήν το «ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού» (Ιωαν. 1, 14). Εάν όντως το σώμα ήταν κάτι βδελυρό δεν θα το προσελάμβανε ο Κύριος κατά την ενανθρώπησή του. Σώμα το οποίο ο Θεός ενεφύσησε «πνοήν ζωής» (Γεν. 2, 7) για τη δημιουργία του ανθρώπου. Η επιτέλεση θαυμάτων γινόταν με γνώμονα την θεραπεία του ανθρωπίνου σώματος και κατ’ επέκταση τη σωτηρία της ψυχής, όπως χαρακτηριστικά φαίνεται στη θεραπεία του παραλυτικού της Βηθεσδά όπου ο Κύριος απευθύνεται στον πριν παραλυτικό με τα εξής: «ίδε υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται» (Ιω. 5, 14).

 Ένα άλλο σημείο στο οποίο φαίνεται η θέση της Εκκλησίας σε σχέση με το ανθρώπινο σώμα και δείχνει το ενδιαφέρον της είναι και το γεγονός ότι κατά το βάπτισμα στη χρίση του ελαίου ο ιερέας σφραγίζοντας το σώμα του μέλλειν βαπτισθήναι εκφωνεί «εις ίασιν ψυχής και σώματος». Η λειτουργική αυτή πρακτική της εκκλησίας μας  δείχνει ότι ενισχύει το νεοφώτιστο μέλος της ώστε να ξεφεύγει από τις παγίδες του εχθρού. Ακόμη ένα σημείο υπόδειξης της τακτικής της εκκλησία σε σχέση με το σώμα είναι και το εξής: Εάν ο Κύριος θεωρούσε μιαρό το σώμα και το χαρακτήριζε ως φυλακή για τη ψυχή, τότε δε θα ενεργοποιείτο η χάρις του Παναγίου Πνεύματος διαμέσου των ιερών λειψάνων και των αποτμημάτων αυτών, των Αγίων της εκκλησίας μας.

 Το σώμα μας δημιουργήθηκε για να γίνει δοχείο της χάριτος του Θεού, υλοποιώντας με αυτό τον τρόπο το καθ’ ομοίωσιν της δημιουργίας μας. Αυτό θα υλοποιηθεί σύμφωνα με την χρήση που τυγχάνει από τον κάθε ένα από εμάς. Αποφεύγοντας ο άνθρωπος να υποπέσει στη δουλεία της σάρκας και ασκώντας το σώμα με την κατά Θεό πνευματική «γυμναστική», την εκγύμναση της προσευχής, της νηστείας και της αγρυπνίας («Νηστεία, αγρυπνία, προσευχή ουράνια χαρίσματα λαβών….») θα ισχυροποιηθεί ο δεσμός της ενότητας του σώματός μας με τον Κύριο όπως φαίνεται παρακάτω: «παντός ανδρός η κεφαλή ο Χριστός εστίν» (Α’ Κορ. 11, 2), «Ουδείς γαρ ποτέ την εαυτού σάρκα εμίσησεν αλλά εκτρέφει και θάλπει αυτήν, καθώς και ο Χριστός την εκκλησίαν, ότι μέλη εσμέν του σώματος αυτού» (Εφ. 5, 29-30).

 Στις μέρες που ζούμε βλέπουμε καθημερινά μέσα από τα  ΜΜΕ, το διαδίκτυο, τον έντυπο Τύπο περιπτώσεις και καταστάσεις που γίνεται κατάχρηση και παρά φύση χρήση του ανθρωπίνου σώματος. Είτε με την ώθηση στην εκπόρνευση διαμέσου των κυκλωμάτων λευκής σαρκός παγκοσμίως – το γνωστό human trafficking -, είτε με τον εξευτελισμό της ανθρώπινης οντότητας στο όνομα της διατήρησης του θεσμού της δημοκρατίας είτε και ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης (άνεργος πατέρας που δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του και ξεσπάει μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες μειώνοντας για κάποιους τον εαυτό του και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ή σε άλλη περίπτωση λόγω των δυσβάστακτων καταστάσεων που έφτασαν κάποιοι άνθρωποι ωθούνται στην αυτοκτονία). Αυτές οι τακτικές και οι καταστάσεις είναι δίπλα μας, είναι μπροστά μας, είναι στα σπίτια μας. Ας ακούσουμε τον Κύριο που μας λέει: «Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή.....υμείς τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. 15, 1-5).