« Ὁ τῶν Μυρέων φρουρός ... »

Ἡ εὐλογημένη Πατρίδα μας, περιβρέχεται ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον ἀπό τήν θάλασσα, τήν θάλασσα στήν ὁποία "πλοῖα διαπορεύονται" μεταφέροντας ἀγαθά καί πολιτισμό, καθιστώντας προσβάσιμη τήν ἐπικοινωνία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ἀκριβῶς γιά τό λόγο αὐτό, ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ταυτίστηκε μέ τή ζωή τῶν ναυτικῶν μας, κατέστη ὁ ἀχώριστος σύντροφός τους στά ταξίδια τους, οὐράνιος ἐγγύησης τῆς ἀσφαλοῦς ἐπιστροφῆς τους, στίς οἰκογένειές τους.

Ἀρχαία τῶν ναυτικῶν μας παράδοσις εἶναι, σέ κάθε πλοιάριο μικρό ἤ μεγάλο, δίπλα στό πηδάλιον τοῦ κυβερνήτου, νά δεσπόζει ἡ ἀσκητική καί ταυτόχρονα ἐπιβλητική μορφή τοῦ ἀγαπημένου Ἁγίου, πολλές φορές δέ, ἔχουσα ἀναμμένη κανδήλα φωταγωγοῦσα τό πράον καί σεβάσμιον πρόσωπό Του.  Ἐκεῖ, λοιπόν, εἰς τά ἀπύθμενα νερά τῶν πελάγων, ὅταν τά στοιχεῖα τῆς φύσεως συναγωνίζονται στήν καταιγίδα, μία εἶναι ἡ ἐλπίδα τῆς ἀσφαλεστάτης ἐπιστροφῆς τῶν ναυτικῶν μας στήν πατρίδα τους, ὁ ἄγρυπνος φρουρός τους, ὁ λευκασμένος παππούς, ὁ Ἱεράρχης τῆς τῶν Μυρέων Ἐκκλησίας.

Δέν θά ἀναφερθῶ στά συναξαριστικά στοιχεῖα τοῦ βίου τοῦ ἀγαπημένου σέ ὅλους μας Ἁγίου Νικολάου... Θά ἀναφερθῶ ἐπ’ ὀλίγον στά στοιχεῖα ἐκεῖνα πού κατέστησαν στή συνείδηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος τόν Ἅγιον, ὡς κανόνα Πίστεως, ἐγκρατείας διδάσκαλον καί εἰκόνα πραότητος.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διακηρύσσει ὅτι: «ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστίν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια»· (Γαλ. 5–22), χαρακτηριστικά δηλαδή στοιχεῖα πού καθιστοῦν τό πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου πού τά διαθέτει, δοχεῖον τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί ὁ Ἅγιος Νικόλαος, διέθετε ὅλα αὐτά τά χαρίσματα, τά ὁποῖα πρωτίστως ἀνεγνώρισε ὁ λαός Του, ἡ ποίμνη Του, οἱ ἀπροστάτευτες χῆρες, τά ὀρφανά παιδιά, οἱ πεινασμένοι καί δυστυχισμένοι ἄνθρωποι πού προσέτρεχαν στόν Ἐπίσκοπο καί πατέρα τους, ὥστε νά γίνουν ἀποδέκτες τῆς εὐλογημένης φιλανθρωπίας Του.

Μεγάλο πράγμα ἡ ἀγάπη τοῦ λαοῦ γιά τόν Ἐπίσκοπο καί γιά κάθε Κληρικό! Ὅλα νά τά χάσει ἕνας κληρικός, αὐτό μόνον νά τοῦ ἀπομείνει, ἔχει τά πάντα! Καί ὁ Ἅγιος Νικόλαος κατάφερε ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας Του νά ἐνθρονισθεῖ γιά πάντα στίς καρδιές τοῦ λαοῦ Του. Τό πράον πρόσωπό Του ἀγρίευε ὅπως ἡ θάλασσα μόνον μπροστά στήν ἀδικία! Δέν δίσταζε ὁ λιπόσαρκος γέρων Ἐπίσκοπος νά προτάξει ἀκόμα καί αὐτήν τήν ἰδίαν τήν ζωή Του, ὥστε νά προφθάσει τήν ἀδικία. Ὑψώνοντας τήν δεξιάν Του, ἔδειχνε τόν Οὐρανό, ὑπενθυμίζοντας πώς ὅταν ὁμιλεῖ ὁ Οὐρανός, οἱ ἄνθρωποι σιωποῦν...

Ἔτσι, ὁ γλυκύς στήν ὄψη Ἱεράρχης Νικόλαος προσεγγίζει τόν ἀδύναμο ἄνθρωπο, ὥστε στό πρόσωπό Του νά βροῦν: «οἱ ἐν νόσοις τόν ἰατρόν, οἱ ἐν κινδύνοις τόν ρύστην, οἱ ἁμαρτωλοί τόν προστάτην, οἱ πένητες τόν θησαυρόν, οἱ ἐν θλίψεσι τήν παραμυθίαν· τόν συνοδίτην οἱ ὁδοιπόροι, οἱ ἐν θαλάσσῃ τόν κυβερνήτην» (Δοξαστικόν Αἴνων).

Μέ αὐτόν τόν τρόπο πορεύεται στήν ζωή ὁ ποιμήν ὁ καλός, ἕως τοῦ τέλους τῆς ἐπιγείου ζωῆς Του, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὅστις ἔθηκε τήν ψυχήν Τοῦ ὑπέρ λαοῦ Του, ἔσωσε τούς ἀθώους ἐκ τοῦ θανάτου καί διά τοῦτο ἠγιάσθη ὡς μέγας Μύστης Θεοῦ Τῆς Χάριτος.

Κλίνοντες γόνυ εὐλαβῶς πρό τῆς Σεπτῆς Εἰκόνος, συνενώνουμε τίς προσευχητικές μας δεήσεις καί ἱκεσίες καί ὠδές πνευματικές, ὥστε ὁ ἀγαπημένος ἅγιος του λαοῦ μας νά καταστεῖ φάρος τηλαυγής στό πέλαγος τῆς δικῆς μας ζωῆς, φάρος πού φωτίζει τό σκοτάδι τῆς δικῆς μας νύκτας, δεικνύοντας ἀσφαλεῖς καί ἀπάνεμους λιμένες εἰς τούς ὁποίους ἐμεῖς, οἱ σύγχρονοι τῆς ζωῆς θαλασσομάχοι, θά καταφέρουμε νά βροῦμε τήν ψυχική μας γαλήνη, τήν ἀποζητουμένη εἰρήνη καί τελικῶς τήν ὁδόν τήν ἄγουσαν εἰς ζωήν αἰώνιον. Καί Σύ, τετιμημένε παρά Θεῷ καί ἀνθρώποις, Πανάγιε Νικόλαε, πρόφθασον, ἐξελοῦ ἠμᾶς τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης καί σῶσον τήν ποίμνην σου ταῖς ἰκεσίαις σου.

Πανοσ. Ἀρχιμ. Θωμάς Ἀνδρέου,

Πρωτοσύγκελλος τῆς Ι. Μ. Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ