ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Απόστολος: (Πράξ. στ΄1-7)

Ευαγγέλιο: (Μάρκ. ιε΄43- ΙΣΤ΄8)

22 Απριλίου 2018

«Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε·ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν»

Κυριακή των Μυροφόρων, σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, και το ευαγγελικό ανάγνωσμα μας μεταφέρει νοερά στα Ιεροσόλυμα, το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής. Κατά το δειλινό, παραμονή του Σαββάτου, ένα αξιοσέβαστο μέλος του Συνεδρίου, που καταγόταν από την Αριμαθαία και περίμενε κι’ αυτός τη βασιλεία του Θεού, τόλμησε να πάει στον Πιλάτο και να του ζητήσει το σώμα του Ιησού. Ο Πιλάτος, σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή, απόρησε που ο Ιησούς είχε κι’ όλας πεθάνει. Κάλεσε, λοιπόν, τον εκατόνταρχο και τον ρώτησε αν είχε πεθάνει από ώρα. Όταν πήρε την απάντηση από τον εκατόνταρχο, χάρισε το σώμα στον Ιωσήφ. Εκείνος αγόρασε ένα σεντόνι, κατέβασε τον Ιησού από τον Σταυρό, τον τύλιξε με το σεντόνι και τον τοποθέτησε σ’ ένα τάφο, που ήταν λαξεμένος σε βράχο. Μετά κύλισε μια πέτρα κι έκλεισε έτσι την είσοδο του τάφου. Η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιωσή, παρακολουθούσαν πού Τον έβαλαν.

Όταν πέρασε το Σάββατο, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη, αγόρασαν αρώματα για να πάνε ν’ αλείψουν το σώμα του Ιησού. Την επομένη μέρα του Σαββάτου, μόλις ανέτειλεν ο ήλιος, πολύ πρωί ήρθαν στον τάφο κι έλεγαν μεταξύ τους. Ποιος θα μας κυλίσει την πέτρα από την είσοδο του τάφου; Γιατί ήταν πολύ μεγάλη. Μόλις όμως κοίταξαν προς τα εκεί, παρατήρησαν ότι η πέτρα είχε κυλίσει από τον τόπο της. Μόλις μπήκαν στο μνήμα, είδαν ένα νεαρό με λευκή στολή να κάθεται στα δεξιά και τρόμαξαν. Αυτός όμως τους είπε «Μη τρομάζετε· ψάχνετε για τον Ιησού από τη Ναζαρέτ τον σταυρωμένο; Αναστήθηκε δεν είναι εδώ. Να και το μέρος όπου Τον είχαν βάλει». Όλα αυτά, μας δίνουν σήμερα την αφορμή, να δούμε από κοντά και να φέρουμε μπροστά μας, τις Μυροφόρες, τον βουλευτή Ιωσήφ και τον φαρισαίο Νικόδημο για να δούμε κι εμείς, τι χαρίζει στην ψυχή μας η αγάπη προς τον Χριστό.

Το πρώτο που μας διδάσκει το παράδειγμα των Μυροφόρων, είναι ότι η αγάπη προς τον Χριστό είναι πηγή δύναμης, που υπερνικά κάθε φόβο και δυσκολία. Κι επειδή είχαν μέσα τους αυτή τη δύναμη, άντλησαν θάρρος και τόλμη, ώστε να ξεκινήσουν πρωί - πρωί για τον Πανάγιο Τάφο, χωρίς να υπολογίσουν τί ήταν πιθανό να πάθουν, από τους φανατικούς εβραίους. Αυτή η αγάπη τους τις ανέδειξε ηρωίδες και αυτή η αγάπη τις έκαμε να αψηφήσουν κάθε δυσκολία, έστω κι αν ήξεραν ότι θα τις εμπόδιζε ο πελώριος λίθος, που έφρασσε τον τάφο. Είναι αλήθεια ότι όπου υπάρχει αγάπη προς τον Χριστό, υποχωρούν τα πάντα. Τούτο το βλέπουμε και μετά την Ανάσταση με τους πολλούς μάρτυρες που εθυσιάζοντο, πολλοί μάλιστα στο άνθος της ηλικίας τους. Έπειτα έχουμε την χορεία των Οσίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, που εγκατέλειψαν τον κόσμο και ανεδείχθησαν μεγάλοι Όσιοι Πατέρες, από την  αγάπη και μόνο του Χριστού, στον Οποίον είχαν δώσει την πρώτη θέση στην καρδιά τους. Είναι ευχάριστο γιατί και σήμερα μερικοί άνθρωποι και μάλιστα νέοι, ζουν ζωή αληθινά χριστιανική και δεν επηρεάζονται από τους μολυσμούς του αμαρτωλού κόσμου. Τουναντίον, επηρεάζονται από την αγάπη και πάλιν του Χριστού, που ανέστη εκ νεκρών, νικητής του θανάτου που ζει μαζί μας και κατευθύνει τη ζωή μας.

Παράλληλα, όμως, με την αγάπη, μας χρειάζεται πίστη και τόλμη, όταν και στη δική μας καθημερινή ζωή παρουσιάζονται διάφορα προβλήματα και αδιέξοδα. Οικογενειακά, οικονομικά, συνειδησιακά, εργασιακά, υγείας και τόσα άλλα. Δυστυχώς, σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες, μερικές φορές απελπιζόμαστε, τα χάνουμε, νομίζουμε ότι χάθηκαν τα πάντα και πως βουλιάξαμε στα άλυτα προβλήματά μας. Σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές της ζωής μας θα πρέπει να προχωρούμε με πίστη και τόλμη και να δίνουμε τις μεγάλες μάχες, έστω κι αν μας φαίνεται ότι είναι ακατόρθωτο να παραμερισθούν τα εμπόδια. Και στην περίπτωση αυτή, παρ’ όλο που πολλές φορές χάνουμε το θάρρος μας, ο Θεός, που παρακολουθεί τη ζωή μας, ανοίγει δρόμους σ’ όλα τα αδιέξοδα. Οι δυσκολίες εξαφανίζονται, το σκοτάδι διαλύεται, φτάνει εμείς να προχωρούμε με πίστη και τόλμη, όπως προχώρησαν οι Μυροφόρες και ο Ευσχήμων Ιωσήφ μαζί με τον Νικόδημο.

Μια τέτοια τόλμη και ευψυχία πρέπει να αποκτήσουμε όλοι μας.

Βέβαια, σήμερα δεν μας απειλούν με διωγμούς, με μαρτύρια, ή με θάνατο.

Όμως, πρέπει να το έχουμε καταλάβει ότι η χριστιανική ζωή είναι, για όσους

θέλουν να την ζήσουν με συνέπεια, ζωή ομολογίας, θυσιών και αγώνων και σαν

τέτοια απαιτεί ηρωισμό και παρρησία. Είναι αλήθεια ότι η εκπλήρωση των

θρησκευτικών μας καθηκόντων και η συνειδητή τήρηση του νόμου του Θεού,

προκαλούν πάντοτε τις ειρωνείες, τους ονειδισμούς, τις πιέσεις και αντιδράσεις

των ανθρώπων του κόσμου. Αν, λοιπόν, δεν διαθέτουμε ευψυχία, τόλμη και

θάρρος μπροστά στα εμπόδια αυτά, θα λυγίσουμε, θα δειλιάσουμε, θα

υποχωρήσουμε και θα ηττηθούμε. Η γιορτή των αγίων Μυροφόρων, γίνεται

αφορμή να θερμάνουμε ακόμα περισσότερο την αγάπη, που τρέφουμε κι εμείς

προς τον Χριστό. Ας ζητούμε, λοιπόν, τις πρεσβείες τους και ας ικετεύουμε με

αυτές τον Κύριο, να ενισχύσει ο Ίδιος τη θέλησή μας, για να μη ελκύεται ποτέ

η καρδιά μας από μάταιες αγάπες, αλλά να στρέφεται πάντοτε προς Εκείνο

που χαρίζει θάρρος και δύναμη στην ψυχή.

Αδελφοί μου! Οι Μυροφόρες γυναίκες, μαζί με τον γενναίο βουλευτή

Ιωσήφ και τον Νικόδημο, έχουν γίνει πλέον σύμβολα. Σαν άλλοι φωτεινοί

φάροι μας δείχνουν τον δρόμο, που πρέπει να βαδίσουμε όλοι. Τον δρόμο της

πίστεως, που οδηγεί στη δόξα και τιμή, με την οποία αμείβει ο Κύριος όσους

Τον ευλαβούνται και Τον αγαπούν.

† Ηγούμενος Χρυσορρογιατίσσης Διονύσιος

ΠΗΓΗ