ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ – 29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2018

(Ἰω. 5, 1 – 15)

Ἐνῶ οἱ ἡμέρες καὶ οἱ ἑβδομάδες περνοῦν καὶ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς λαμπρῆς καὶ πανεφρόσυνης ἡμέρας τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἐμεῖς ὡς μέλη τῆς ἀγίας Ἐκκλησίας συνεχίζουμε νὰ πανηγυρίζουμε καὶ νὰ ζοῦμε μέσα στὴν ἴδια ἀναστάσιμη χαρά. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Εἶναι αὐτὴ ποὺ φωτίζει καὶ δίνει νόημα στὸν βίο μας. Γι’ αὐτὸ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὅλη αὐτὴ τὴν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου μὲ τὸ λατρευτικό της πρόγραμμα, μὲ τοὺς ὕμνους καὶ μὲ τὰ ἀναγνώσματα, ἀγωνίζεται νὰ διατηρήση στὰ παιδιά της ἔντονη τὴν ἐμπειρία τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως.

Ἡ σημερινὴ Κυριακή, τετάρτη κατὰ σειρὰν μετὰ τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα, εἶναι γνωστὴ ὡς Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει τὸ θαυμαστὸ σημεῖο τῆς τέλειας θεραπείας ἑνὸς παραλυτικοῦ, γιὰ νὰ στερεώση τὴν πίστη μας στὴν ἀνάσταση καὶ στὴ θεότητα τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ τὸ κάνει συγχρόνως καὶ γιὰ νὰ τονίση τὶς ἀρετὲς τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ προσήλκυσε τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Χριστοῦ καὶ δέχθηκε τὴν θεραπεία.

Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ θεραπεύτηκε ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἦταν ἕνας κοινὸς ἄνθρωπος μέσα ἀπὸ τὸ ἀνώνυμο πλῆθος τῶν ἰουδαίων. Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς σοβαρὰ ἀσθενεῖς τῆς Παλαιστίνης, ἕνας παράλυτος γιὰ δεκαετίες. Ἐὰν δὲν εἶχε συμβῆ ἡ θαυμαστὴ θεραπεία του ἀπὸ τὸν Χριστό, οὔτε θὰ τὸν ἤξερε, οὔτε θὰ τὸν μνημόνευε κανείς. Ὁ παντογνώστης ὅμως Κύριος, ὄχι μόνο τὸν θεράπευσε, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀνέδειξε. Κι ὄχι ἁπλῶς τὸν ἀνέδειξε, ἀλλὰ ἔκανε αἰώνιο τὸ μνημόσυνό του σὲ ὅσους ἀκοῦν τὸ Εὐαγγέλιό του.

Οἱ λεπτομέρειες τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου δείχνουν ὅτι ὁ παράλυτος ποὺ θεραπεύτηκε ὑπῆρξε στὴν πραγματικότητα διδάσκαλος τῆς ὑπομονῆς, τῆς ἐπιμονῆς καὶ τῆς ταπεινοφροσύνης. Τριανταοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια βρισκόταν καθηλωμένος σ’ ἕνα ἀναπηρικὸ κρεββάτι καὶ περίμενε καρτερικὰ νὰ προθυμοποιηθῆ κάποιος ἄνθρωπος νὰ τὸν βάλη μέσα στὴν κολυμβήθρα ὕστερα ἀπὸ τὴν ταραχὴ τοῦ ὕδατος, γιὰ νὰ γίνη καλά. Καμμία φορὰ μέχρι τώρα δὲν μπόρεσε νὰ πετύχη τὸ ποθούμενο, διότι ἄλλος πρὶν ἀπὸ αὐτὸν πρόφθαινε καὶ ἔμπαινε πρῶτος στὸ νερό. Κι ὅμως δὲν ἀπελπίστηκε. Συνέχισε νὰ ὑπομένη καὶ νὰ ἐπιμένη. Κι ὅλα τὰ ἔκανε μὲ ἀληθινὴ ταπείνωση. Ὁ παράλυτος τῆς Βηθεσδὰ ἦταν ταπεινωμένος ἀπὸ τὴ βαρειά του παράλυση, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἐγκατάλειψη τῶν συνανθρώπων του. Ἰδιαίτερη, ὅμως, ἀξία εἶχε ἡ ἐσωτερική του ταπείνωση. Παρόλον ὅτι βρισκόταν σὲ τόσο δύσκολη κατάσταση δὲν γόγγυζε ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Οὔτε κατηγοροῦσε τοὺς ἀνθρώπους. Μόνον μὲ πολλὴ εὐγένεια ἐξέφραζε ἕνα ἁπλὸ καὶ ἀνθρωπίνως δικαιολογημένο παράπονο· «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», δηλαδή, Δὲν ἔχω ἕναν ἄνθρωπο κοντά μου νὰ μὲ σκεφθῆ στὴν μεγάλη ἀδυναμία ποὺ εὑρίσκομαι καὶ νὰ μὲ βοηθήση. Ὅ,τι ἔλεγε καὶ ὅ,τι ἔκανε τὸ ἔκανε καὶ τὸ ἔλεγε μὲ μέτρο, μὲ ἁπλότητα καὶ μὲ σεμνότητα. Κι αὐτὸ εἶναι γνώρισμα τῆς ἀληθινῆς ταπεινοφροσύνης. Καὶ γι αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπιβραβεύθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο.

Ἡ ταπεινὴ στάση τοῦ παραλύτου ποὺ θεράπευσε ὁ Χριστὸς ἀποτελεῖ παράδειγμα γιὰ τὸ πῶς ἕνας σωστὸς ἄνθρωπος, ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἀντιμετωπίζει τὶς δυσκολίες τοῦ βίου: τὶς ἀρρώστειες, τοὺς πόνους, τοὺς πειρασμούς, τὶς ὁποιεσδήποτε θλίψεις. Ὅλα αὐτὰ δὲν τὰ ἀντιμετωπίζει μὲ ἄγχος καὶ ἀπόγνωση. Οὔτε μὲ ἐπιθέσεις ἐναντίον ἄλλων. Οὔτε μὲ γογγυσμὸ πρὸς τὸν Θεό. Ἀλλὰ μὲ καρτερία, μὲ ταπείνωση, μὲ προσευχὴ καὶ μὲ ἐλπίδα στὸν Θεό.

Μαζὶ μὲ ὅλα αὐτὰ ἀξίζει πρωτίστως νὰ προσέξουμε τὴν παρουσία καὶ τὴν συμπεριφορὰ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς, ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς, εἶναι τὸ τέλειο πρότυπο συμπεριφορᾶς.

Ὡς παντογνώστης βλέπει τὰ πάντα, τὴν ἐπιφάνεια καὶ τὸ βάθος. Τὰ βλέπει μὲ ἀκρίβεια καὶ διαύγεια. Ζυγίζει ἀκριβοδίκαια καὶ συμπεραίνει σταθερά. Βραβεύει τὴν ὑπομονὴ τοῦ παραλυτικοῦ. Τοῦ χαρίζει καὶ τὴν σωματικὴ ὑγεία. Συγχρόνως ἀποκαλύπτει καὶ τὴν πραγματικὴ αἰτία τῆς ἀσθένειας, τὴ ρίζα της ποὺ εἶναι ἡ ἁμαρτία. Καὶ μετὰ δίνει τὴ συνταγή. «Μηκέτι ἁμάρτανε». Εἶναι ὡσὰν νὰ τοῦ λέγη· Κόψε τὴ ρίζα τοῦ κακοῦ, τὴν ἁμαρτία. Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία, ὄχι μόνον τῆς ἀρρώστειας, ἀλλὰ καὶ κάθε κακοῦ, κυρίως ὅμως τοῦ αἰώνιου χωρισμοῦ ἀπὸ τὸν Θεό, τῆς αἰώνιας αὐτῆς καταδίκης στὴν κόλαση.

Θὰ τελειώσω μὲ τὴν τελευταία ὁμολογία τοῦ θεραπευμένου παραλύτου. Ὁταν τὸν ρώτησαν οἱ Ἰουδαῖοι γιὰ πρώτη φορὰ, ποιὸς σοῦ εἶπε, Πάρε τὸ κρεββάτι καὶ περπάτα, ἐκεῖνος δὲν γνώριζε, διότι ὁ Χριστὸς εἶχε φύγει ἀπαρατήρητος ἀπὸ κοντά του μετὰ τὴν θεραπεία. Ὅταν ὅμως ἀργότερα συνάντησε τὸν Χριστὸ στὸν ναὸ καὶ κατάλαβε ποιὸς ἦταν, ἔφυγε ἀμέσως καὶ πῆγε στοὺς Ἰουδαίους γιὰ νὰ τοὺς πῆ ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦταν αὐτὸς ποὺ τὸν γιάτρεψε. Δὲν χρειάστηκε νὰ πῆ τίποτε ἄλλο παρὰ μόνον ὅτι Αὐτὸς τὸν γιάτρεψε. Ὅταν κανεὶς ἔχει τὴν ἐμπειρία δὲν χρειάζονται ἄλλα ἐπιχειρήματα. Αὐτὴ ἡ ἐμπειρία στερέωσε τὴν πίστη του καὶ γέμισε τὴν καρδιά του μὲ ἀμέτρητη χαρά. Αὐτὴν τὴν ἐμπειρία τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ ἔχουν οἱ ἅγιοι. Καὶ γι αὐτό, ὄχι μόνον δὲν ἔχουν ἀμφιβολίες γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ζοῦν στὸν βίο τους μέσα στὴν ἀναστάσιμη χαρὰ καὶ εὐφροσύνη. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Α.Γ.Μ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ