ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ὁ Χριστός καί ὄχι ἐγώ

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 29 Ἀπριλίου 2018, τοῦ Παραλύτου (Πράξ. θ΄ 32-42)

«Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστὸς»

Σήμερα ὁ Κύριος θεράπευσε ἕναν παράλυτο δίπλα στὴν «κολυμβήθρα», στὴ μικρὴ λίμνη τῆς Βηθεσδᾶ, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος θεράπευσε τὸν παράλυτο Αἰνέα, ὅπως ἀκούσαμε στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Τὸν θεράπευσε ὁ Πέτρος; Ναί, ἐκεῖνος τὸν θεράπευσε. Ὡστόσο ὁ ἴδιος εἶχε ἄλλη αἴσθηση γιὰ τὸ θαῦμα. Ἀναγνώριζε ὅτι ὁ Χριστὸς θαυματουργεῖ, γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶπε στὸν Αἰνέα: «Σὲ θεραπεύει Ἰησοῦς ὁ Χριστός».

Ἂς δοῦμε λοιπὸν ποιὲς ἀρετὲς δείχνει ὁ λόγος αὐτός.

1. Ἀκλόνητη πίστη

Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, μὲ τὸν ὁποῖο ἐνήργησε τὸ θαῦμα, δείχνει πολὺ δυνατὴ πίστη. Δὲν εἶπε ὁ ἅγιος Ἀπόστολος «Μακάρι νὰ σὲ θεραπεύσει» ἢ «Ἐλπίζω νὰ σὲ θεραπεύσει», οὔτε ἀκόμη «Θὰ σὲ θεραπεύσει», ἀλλὰ «Σὲ θεραπεύει». Τώρα. Ὁ Ἀπόστολος εἶναι ἀπολύτως βέβαιος. Μᾶλλον οὔτε ἁπλὴ βεβαιότητα μποροῦμε νὰ τὴν ὀνομάσουμε, βεβαιότητα ἀνθρώπινη, ἀλλὰ κάτι πολὺ περισσότερο: θεία πληροφορία, τὴν ὁποία παρέχει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα στὴν ἁγιασμένη ψυχὴ στὴν ὁποία κατοικεῖ.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ὑποταγεῖ τελείως στὸν Χριστό, ἔχει γίνει ἕνα μὲ τὸν Χριστό, ζεῖ τὸν Χριστό, καὶ ὅταν ἐνεργεῖ, οὐσιαστικὰ ἐνεργεῖ ὁ Χριστὸς δι᾿ αὐτοῦ. Πρόκειται γιὰ ὑπερφυσικὴ κατάσταση, κατάσταση Χάριτος, τὴν ὁποία ὁ μὴ ἁγιασμένος ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ κατανοήσει, ἁπλῶς ἴσως λίγο νὰ ὑποψιασθεῖ.

Ἐμεῖς βέβαια οὔτε χάρισμα θαυμα­τουρ­γίας ἔχουμε οὔτε τὴν ἁγιότητα τοῦ Ἀποστόλου. Πόρρω ἀπέχουμε! Ὅ­μως ἡ μεγάλη πίστη του μᾶς δίνει τὴν ἀ­φορ­μὴ νὰ ἐλέγξουμε τὸν ἑαυτό μας γιὰ τὴν ὀλιγοπιστία μας, ἐμεῖς ποὺ θέλουμε νὰ λεγόμαστε πιστοί· ἐμεῖς ποὺ τόσες φο­ρὲς καὶ τόσο πολὺ εὐεργετηθήκαμε ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ ἀκόμη ἀμφιβάλλουμε γιὰ τὴ στοργικὴ συμπαράστασή Του στὰ κα­θημερινά μας προβλήματα. Εἶναι εὐ­καιρία μὲ τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα νὰ βάλουμε ἀρχή, νὰ καλλιεργοῦμε λογισμοὺς πίστεως καὶ κατὰ Θε­ὸν αἰσιοδοξίας. Τὸ κυριότερο: νὰ μετανοοῦμε καὶ νὰ καθαριζόμαστε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία· διότι ἔνοχη συνείδηση καὶ ἀ­κλόνητη πίστη δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συν­υπάρχουν.

2. Βαθιὰ ταπεινοφροσύνη

Ὁ λόγος αὐτὸς ὅμως τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου φανερώνει καὶ τὴ βαθιά του τα­πεινοφροσύνη. Ποιὸς ἦταν ὁ ἀπόστολος Πέτρος; Ὁ πρωτοκορυφαῖος, ὁ πρῶτος μεταξὺ τῶν πιὸ στενῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου, ὁ θεόπτης τοῦ Θαβώρ! Ἀπὸ τὸ κήρυγμά του τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς πίστεψαν τρεῖς χιλιάδες· ἡ σκιά του θεράπευε θαυματουργικὰ ἀσθενεῖς, μ᾿ ἕναν του λόγο ἐπετίμησε μὲ θάνατο τὸν Ἀνανία καὶ τὴ Σαπφείρα (βλ. Πράξ. β´ 41, ε´ 1-11, 15)! Καὶ τώρα λέει στὸν παράλυτο Αἰνέα: «Ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστὸς». Ἐξαρχῆς καὶ προκαταβολικὰ διακηρύσσει: «Αἰνέα, σὲ θεραπεύω ὄχι ἐγώ, ἀλλὰ ὁ Χριστός». Εἶναι σὰν νὰ λέει: «Ἐγὼ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου δὲν κάνω τίποτε, τὰ πάντα ἐνεργεῖ ἡ θεία Χάρις, ἡ δύναμη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐγὼ εἶμαι ἕνας ταπεινὸς δοῦλος Του, ἁπλὸ ὄργανο τῆς θαυμαστῆς δυνάμεώς Του».

Πόσα ἔχει νὰ μᾶς πεῖ τὸ φρόνημα τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου! Νὰ ἐξετάσουμε τὸν ἑαυτό μας μήπως ὑπερηφανευόμαστε γιὰ τὰ καλά μας ἔργα, ποὺ ὁπωσδήποτε εἶναι πολὺ μικρότερα ἀπὸ αὐτὰ τοῦ ἀποστόλου Πέτρου. Γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὅτι ἀντίθετα ἀπὸ ὅ,τι κάνουν οἱ Ἅγιοι, ἐμεῖς δὲν θυμόμαστε τὰ ἁμαρτήματά μας, ποὺ εἶναι πολλὰ καὶ κάποτε πολὺ σοβαρά, ἐνῶ, ἂν κατορθώσουμε κάτι μικρό, συνέχεια τὸ σκεφτόμαστε καὶ δὲν σταματᾶμε νὰ ὑπερηφανευόμαστε γι᾿ αὐτό, μέχρις ὅτου καὶ αὐτὸ τὸ μικρὸ «διὰ τῆς ἀλαζονείας κενώσωμεν», τὸ χάσουμε ἀπὸ τὴν ἀλαζονεία μας (PG 47, 419).

Ἔχουμε ἀνάγκη νὰ θυμόμαστε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου: «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω. ιε´ [15] 5). Ὅ,τι κατορθώνουμε, νὰ τὸ ἀποδίδουμε στὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, νὰ λέμε μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο: «Οὐκ ἐγὼ δέ, ἀλλ᾿ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὺν ἐμοί» (Α´ Κορ. ιε´ [15] 10). Νὰ καλλιεργοῦμε τὸ ταπεινὸ φρόνημα. Τότε θὰ μᾶς σκεπάζει ὁ Θεὸς μὲ τὸ ἔλεός Του· καὶ περισσότερη πνευματικὴ προκοπὴ θὰ μᾶς δίνει καὶ ἀληθινὸ ταπεινὸ φρόνημα θὰ μᾶς χαρίζει.

***

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος μὲ τὰ λόγια του αὐτὰ μᾶς δίδαξε ὅτι ἡ ἀληθινὴ πνευματικότητα ἔγκειται στὴν ταπεινοφροσύνη, στὸ νὰ σβήνει τὸ ἐγὼ καὶ νὰ φαίνεται ὁ Χριστός. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ πίστη, ἡ ἀληθινὴ παράδοση τοῦ ἑαυτοῦ μας στὸν Θεό: τὴν ὥρα τῆς θείας Χάριτος νὰ ἀναγνωρίζουμε ὅτι ἐμεῖς ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας εἴμαστε ἕνα μηδὲν καὶ ὅλα τὰ ἀγαθὰ προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεό. Νὰ δώσει ὁ Κύριός μας, ποὺ ἀνέστησε τὸν παράλυτο τῆς Βηθεσδᾶ καὶ διὰ τοῦ Ἀποστόλου Του τὸν παράλυτο Αἰνέα, νὰ ἀναστήσει καὶ τὴν ψυχή μας «τὴν δεινῶς παραλελυμένην» στὴ ζωὴ τῆς ἀληθινῆς πίστεως καὶ ταπεινοφροσύνης.

ΠΗΓΗ