ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

22 Απριλίου 2018 - Κυριακή των Μυροφόρων

Την Τρίτη Κυριακή από την Ανάσταση του Χριστού μας προβάλλονται και μνημονεύονται αυτά τα ιερά πρόσωπα τα οποία υπούργησαν το μυστήριο του πάθους και της ταφής του Ιησού Χριστού, αλλά και έγιναν οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως Του. Μνημονεύουμε τις άγιες Μυροφόρες, τον Ιωσήφ τον από Αριμαθέας και τον Νικόδημο το νυκτερινό μαθητή του Χριστού μας, ανθρώπους δηλαδή κατά πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους που όμως τους ένωσε η αγάπη τους προς το πρόσωπο του Ιησού και η αφοσίωσή τους σ’ Εκείνον ακόμη και αυτή τη στιγμή που οι υπόλοιποι μαθητές φοβισμένοι έτρεχαν να κρυφτούν μακριά Του.

Αυτά τα πρόσωπα δε δείλιασαν να υπηρετήσουν τον Ιησού και αγωνίστηκαν, όταν όλα φαίνονταν να έχουν χαθεί, να φροντίσουν το Ιερό Σώμα Του κατά την Ταφή Του. Αυτή η φροντίδα που προσέφεραν ουσιαστικά έδειξε ότι ανάμεσα στους ανθρώπους πάντοτε θα υπάρχουν και εκείνοι που με ανιδιοτέλεια και αγάπη για το Χριστό θα εργάζονται εντός της Εκκλησίας, θα αποτελούν το μικρό έστω προζύμι της ανθρωπότητας που πάντοτε θα υπηρετεί το σχέδιο του Ιησού Χριστού, θα εμπνέεται από την αγάπη Του και θα προσπαθεί να Του την αποδώσει.

Οι γυναίκες αυτές που ξεκινούν μ’ άκρα μυστικότητα «όρθρου βαθέως» χωρίς να γνωρίζουν ποιος θα τις βοηθήσει για να σύρουν το λίθο και να ευπρεπίσουν το σώμα του κεκοιμημένου Ιησού, που πηγαίνουν στον τάφο χωρίς καμία βεβαιότητα ούτε φυσικά από κάποιο προσωπικό όφελος, κινούμενες μόνο από αγάπη και σεβασμό για το δάσκαλό τους γίνονται οι μάρτυρες της Αναστάσεως, οι πρώτοι θεατές του Λευκοφορεμένου Αγγέλου αλλά και του Ίδιου του Αναστημένου Ιησού Χριστού. Είναι εκείνες που πρώτες θα πέσουν στα πόδια Του να Τον προσκυνήσουν να Τον ακούσουν να τις καλεί με το όνομά τους να τους δίνει τις πρώτες εντολές για τη σύσταση του νέου σώματος, της Εκκλησίας.

Η διακονία αυτή των Μυροφόρων αλλά και του Ιωσήφ και του Νικοδήμου, γίνεται αιώνιο πρότυπο για όλους τους ανθρώπους που είναι μέλη της Εκκλησίας και οφείλουν να φροντίσουν ο καθένας τον αδελφό του. Η αγάπη και η φροντίδα προς τον αδελφό, αλλά και προς την Εκκλησία γίνονται τα απαραίτητα στοιχεία που οικοδομούν το Εκκλησιαστικό Σώμα. Αυτό φαίνεται χαρακτηριστικά στη περικοπή από το βιβλίο των πράξεων που σήμερα διαβάζουμε στις Εκκλησίες μας, το οποίο αναφέρεται στην εκλογή και χειροθεσία των επτά διακόνων.

Όπως ήταν ίσως ανθρώπινο μέσα στις τάξεις των πρώτων χριστιανών άρχισαν κάποιες διαμάχες επειδή οι χήρες των εξ Ελλήνων Χριστιανών δεν έχαιραν της ίδιας φροντίδας με τις χήρες των εξ Ιουδαίων Χριστιανών. Πολλές φορές ο κακός μας εαυτός, όσο κι αν εμείς θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά, να ωριμάσουμε πνευματικά δεν μας αφήνει και η έξις γίνεται εμπόδιο στη πνευματική πρόοδο, την ατομική αλλά και του συνόλου. Αυτό όπως μας λέει σήμερα η περικοπή λύνεται μόνο με τον διάλογο με τον ανώτερο πνευματικά που θα μπορέσει να μας καθοδηγήσει ώστε να βρεθεί μία λύση στο κάθε πρόβλημα. Έτσι οι εξ Ελλήνων Χριστιανοί απευθύνονται στους αποστόλους ώστε να τους βρουν μία λύση στο πρόβλημά τους. Οι απόστολοι δίνουν την εντολή να βρεθούν επτά πρόσωπα επτά διάκονοι οι οποίοι θα φροντίζουν την ομαλή διεξαγωγή των αγαπών, χωρίς να αδικείται κανείς. Τότε για πρώτη φορά εκλέγονται οι επτά διάκονοι τους οποίους οι απόστολοι χειροθετούν σ’ αυτή τη διακονία.

Από τη περικοπή αυτή κατανοούμε ότι μέσα στην Εκκλησία υπήρχαν υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα πολλές ευκαιρίες για όλους όσους θέλουν να εργαστούν να το κάνουν. Ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός αλλά και κυρίως με δείκτη την αγάπη και τη αφοσίωση μας στο έργο της Εκκλησίας μπορούμε να αναλάβουμε πολλά διακονήματα που θα εξυπηρετούν τους αδελφούς μας και θα φανερώνουν ότι αυτή η μικρή ζύμη των εργατών του Ευαγγελίου δε θα σβήσει ποτέ. Η διακονία μέσα στην Εκκλησία όταν γίνεται με προϋποθέσεις, που δεν είναι άλλες από την υπακοή στους θεσμικά ανώτερους και την ανιδιοτελή αγάπη, οικοδομεί το μυστικό σώμα του Χριστού, δείχνει στους ανθρώπους εκτός Εκκλησίας ότι κάτι σημαντικό τελείται εντός των τειχών της, αλλά και φανερώνει τα διάφορα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος με τα οποία έχουν προικιστεί οι πιστοί.

Δεν είναι τυχαία η προτροπή που μας απηύθυνε ο ιερός υμνογράφος μέσα από τους ύμνους της μεγάλης εβδομάδας όταν στον όρθρο της Μεγάλης Τρίτης ψάλλαμε «Δεῦτε πιστοί, ἐπεργασώμεθα προθύμως τῷ Δεσπότῃ· νέμει γὰρ τοῖς δούλοις τὸν πλοῦτον, καὶ ἀναλόγως ἕκαστος, πολυπλασιάσωμεν, τὸ τῆς χάριτος τάλαντον. Ὁ μέν σοφίαν κομιείτω, δι’ ἔργων ἀγαθῶν. Ὁ δὲ λειτουργίαν λαμπρότητος ἐπιτελείσθω, κοινωνείτω δὲ τοῦ λόγου, πιστος τῷ ἀμυήτῳ, καὶ σκορπιζέτω τὸν πλοῦτον, πένησιν ἄλλος· οὕτω γὰρ τὸ δάνειον πολυπλασιάσομεν, καὶ ὡς οἰκονόμοι πιστοὶ τῆς χάριτος, δεσποτικῆς χαρᾶς ἀξιωθῶμεν, αὐτῆς ἡμᾶς καταξίωσον, Χριστε ὁ Θεός, ὡς φιλάνθρωπος.» ελάτε οι πιστοί να εργαστούμε με προθυμία για τον Δεσπότη μας … ο ένας ας προσφέρει μέσα από καλά έργα τη σοφία του, ο άλλος ας λειτουργεί με λαμπρότητα, αυτός που είναι πιστός ας ελκύει τους αμύητους και κάποιος άλλος ας σκορπίζει τον πλούτο του στους Φτωχούς… και έτσι να είμαστε σίγουροι ότι θα αξιωθούμε και εμείς της Χαράς του Δεσπότου, της Χαράς της Αναστάσεως.

ΠΗΓΗ