ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ

Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀδελφοί μου, ἀναφέρεται σέ ἕνα ἀπό τά πολλά θαύματα τοῦ Κυρίου μας κατά τήν ἐπί τῆς γῆς παρουσία του.

Ἐξέρχεται, βγαίνει, ἀπό τά ὅρια τῆς Ἰουδαίας ὁ Χριστός καί εἰσέρχεται στήν περιοχή τῶν μεγάλων πόλεων τῆς ἐποχῆς του, Τύρου καί Σιδῶνος. Ἀφήνει γιά λίγο τούς Ἰουδαίους, τούς τηρητές τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου καί λάτρεις τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ καί πορεύεται στά ὅρια μιᾶς εἰδωλολατρικῆς περιοχῆς. Καί ὁ πρῶτος ἄνθρωπος τόν ὁποῖο συναντᾶ, εἶναι μιά γυναίκα, Χαναναία, εἰδωλολάτρισσα δηλαδή, ὅπως ὁ ἱερός εὐαγγελιστής μᾶς λέει.

Ἡ γυναίκα τρέχει πρός τό μέρος Του καί ὑψώνει φωνή δυνατή. 

Ἐλέησέ με υἱέ τοῦ Δαυίδ, τοῦ λέει. Ἡ θυγατέρα μου βασανίζεται ἀπό δαιμόνιο. Καί μαζί της βασανίζομαι καί ὑποφέρω καί ἐγώ.

Ὅμως ὁ Χριστός σιωπᾶ. Δέν γυρίζει κάν τό κεφάλι Του πρός αὐτή τήν ταλαίπωρη. Ἡ γυναίκα ἐξακολουθεῖ τίς παρακλήσεις. Τίποτε. Ὁ Χριστός ἀδιαφορεῖ. Αὐτό προκαλεῖ τήν ἐπέμβαση τῶν μαθητῶν. Διῶξε τήν ἐπιτέλους τοῦ λένε. Μήν τήν ἀφήνεις νά “κράζει ὄπισθεν ἠμών“. Καί τότε ὁ Χριστός λέει ἕναν φοβερό λόγο: “Δέν μπορῶ νά πάρω τό ψωμί ἀπό τά παιδιά καί νά τό δώσω στά σκυλιά”. Μήπως δέν κατάλαβε σωστά ὁ εὐαγγελιστής; Μήπως δέν ἀκούσαμε ἐμεῖς καλά; Εἶναι δυνατόν ὁ φιλάνθρωπος Κύριος νά εἶπε αὐτή τήν τόσο προσβλητική κουβέντα;

Τήν εἶπε ἀδελφοί μου γιά νά εἰσπράξει μιά μεγαλειώδη ἀπάντηση:

Ναί Κύριε. Σωστό εἶναι αὐτό πού λές. Ὀλόσωστο. Ὅμως καί τά σκυλιά τρῶνε τά ψιχία, τά ψίχουλα, πού πέφτουν ἀπό τό τραπέζι τῶν κυρίων τους. Δέν ζητῶ τό ψωμί τῶν παιδιῶν. Εἶμαι ἐντελῶς ἀνάξια γί αὐτό. Ὅμως θέλω ἕνα, μόνο ἕνα, ψίχουλο ἀπό τό ψωμί αὐτό καί μοῦ ἀρκεῖ.

Ἅς δώσουμε ἀδελφοί μου ἰδιαίτερη προσοχή σέ ὅσα ἀκούσαμε. Ἅς ζητήσουμε ἀπό τό Χριστό νά μᾶς φωτίσει, νά μᾶς ἀνοίξει τά μάτια τά πνευματικά, γιά νά κατανοήσουμε τά ἔργα Του. Γιατί χωρίς τό φῶς Του νομίζουμε ὅτι βλέπουμε, ἀλλά δέν βλέπουμε τίποτε, δέν ξέρουμε τίποτε καί δέν καταλαβαίνουμε τίποτε.

Βγῆκε ὁ Χριστός ἔξω ἀπό τά σύνορα... Τά ὅρια, τά σύνορα, γιά τά ὁποῖα μιλάει ἐδῶ ὁ εὐαγγελιστής εἶναι πνευματικά. Εἶναι αὐτά πού ὁρίζουν τή γῆ τῆς Ἰουδαίας, ὅπου λατρεύεται ὁ ἀληθινός Θεός, ἀπό τίς εἰδωλολατρικές περιοχές, ὅπου κυριαρχεῖ τό σκοτάδι καί ὁ διάβολος. Ὁ Χριστός μπαίνει σέ αὐτές τίς περιοχές, γιατί καί οἱ εἰδωλολάτρες εἶναι παιδιά Του, πρόβατα πλανεμένα. Εἶναι τά πρόβατα γιά τά ὁποῖα, μιλώντας στούς Ἰουδαίους, εἶπε: “ἔχω καί ἄλλα πρόβατα, τά ὁποῖα δέν ἀνήκουν στήν ποίμνη αὐτή καί τά ὁποῖα πρέπει νά φέρω κοντά μου, γιά νά γίνει μία ποίμνη”, ὅπως ἕνας εἶναι καί ὁ ποιμένας. Ἀρχίζει ὁ ἴδιος τήν ἱεραποστολή στά ἔθνη, τήν ὁποία θά ὁλοκληρώσουν μετά τήν Πεντηκοστή μέ δική Του ἐντολή οἱ μαθητές καί Ἀπόστολοί Του.

Ἅς σταθοῦμε τώρα καί ἅς ἐξετάσουμε τή στάση τοῦ Χριστοῦ ἀπέναντι σέ αὐτή τή γυναίκα. Μᾶς γεννιοῦνται ἐρωτήματα, ὅπως: Πῶς μπορεῖ νά σιωπᾶ σέ τέτοια δυστυχία; Γιατί ἀδιαφορεῖ; Μήπως δέν τήν δέχεται ἐπειδή εἶναι ἀπό ἄλλο ἔθνος; Ἐπειδή εἶναι λάτρης τῶν εἰδώλων;

Τίποτε ἀπό αὐτά ὅμως δέν συμβαίνει. Μέ τή σιωπή Του ὁ Κύριός μας, ὡς ἀληθινός Πατέρας, θέλει νά ὁδηγήσει καί τή Χαναναία καί ἐμᾶς πιό βαθιά στό καλό. Θέλει πρῶτα νά καταλάβουμε σωστά τόν ἑαυτό μας, τόν κόσμο, τήν αἰώνια ζωή, τόν ἴδιο τόν Θεό. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός σιωποῦσε. Γιά νά ὁδηγήσει τήν εἰδωλολάτρισσα στή θεογνωσία. Τό μόνο πού ἤξερε ἡ Χαναναία ἦταν ὅτι ἀγάπαγε τό παιδί της. Τίποτε ἄλλο δέν ἤξερε. Βέβαια, ἤξερε ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ἀλλά ποιός εἶναι καί τί εἶναι, δέν τό ἤξερε καθόλου.

Ἀλλά καί κάτι ἀκόμα. Δέν μπορεῖς νά βάλεις χρονοδιάγραμμα στό Θεό. Οὔτε νά Τόν διατάξεις, οὔτε νά Τοῦ ὑποδείξεις τόν τρόπο πού θά ἐνεργήσει, οὔτε νά Τοῦ ἐπιβάλλεις τό θέλημά σου. Εἶναι μεγαλύτερος καί σοφότερος. Γεμάτος ἀγάπη καί στοργή. Ξέρει τό συμφέρον σου καλύτερα ἀπό σένα. Ὁ Θεός μέ τήν καλωσύνη του δίνει σέ ὅλους ἐκεῖνο πού πρέπει, ἐκεῖνο πού πραγματικά ἔχουν ἀνάγκη. Πρῶτα ὅμως θέλει νά μᾶς βοηθήσει νά ὡριμάσουμε πνευματικά. Νά δοῦμε τά ἔσω καί τά ἄνω. Αὐτή εἶναι ἡ ὡριμότητα. Μέσα ἀπό τά προβλήματα τῆς καθημερινότητος, τῆς ὑγείας μας καί ἐκείνων πού μᾶς συμβαίνουν, μᾶς ὁδηγεῖ ὁ Θεός στό νά ἀποκτήσουμε πίστη ἀληθινή, ἀγάπη ἀληθινή, ἐλπίδα ἀληθινή. Καί γιά νά βοηθήσει ὁ Χριστός τήν Χαναναία, πρόσθεσε στή σιωπή Του καί ἐκεῖνα τά σκληρά λόγια πού προαναφέραμε. Ὅτι “δέν εἶναι καλό πράγμα, νά πάρει κανείς τό ψωμί τῶν παιδιῶν του καί νά τό πετάξει στά σκυλιά”.

Ἀλλά καί κάτι ἄλλο ἔβλεπε ὁ Κύριός μας, ὡς καρδιογνώστης. Τήν μεγάλη πίστη, ἀλλά καί τήν ταπείνωση τῆς γυναίκας αὐτῆς. Καί ἤθελε αὐτά νά τά ἀναδείξει. Πρός ὠφέλεια τῶν μαθητῶν Του καί ἔλεγχο τῶν σκληροκάρδιων Ἰουδαίων.

Ἅς ἔρθουμε τώρα στή θέση τῆς γυναίκας αὐτῆς. Τί θά λέγαμε; Πῶς θά ἀντιδρούσαμε; Φοβᾶμαι πολύ ἄσχημα. Θά πληγωνόταν ὁ ἐγωισμός μας. 

Ὥστε σκυλί εἶμαι ἐγώ; Δέν εἶμαι ἄνθρωπος; Καί θά ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τό Χριστό λέγοντας τά χειρότερα καί χάνοντας κάθε καλή ἰδέα γι’ Αὐτόν.

Ὅμως ἡ Χαναναία δέν σκέφτηκε καθόλου ἔτσι. Ταπεινώθηκε μπροστά στό Θεό. Θεώρησε τήν ὕβρη ὡς φάρμακο θεραπευτικό της ψυχῆς της. Γι’ αὐτό καί τοῦ ἀπάντησε, ὅπως ἤδη εἴπαμε, “Ναί, Κύριε, καί τά σκυλάκια τρῶνε κάτι ἀπό ἐκεῖνο πού περισσεύει ἀπό τά παιδιά”.

Ὅμως ἅς ἐπιμείνουμε λίγο περισσότερο στό σκληρό ὄντως αὐτό λόγο τοῦ Χριστοῦ. Γιατί τῆς τόν εἶπε; Γιατί ἤθελε νά τήν κάνει νά καταλάβει ὅτι ὄντας ἐκεῖνο πού ἦταν –εἰδωλολάτρισσα– δέν βάδιζε καλά.

Ἔπρεπε πρῶτα νά ζητήσει τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί μετά ὅλα θά προστίθονταν σέ αὐτή.

Τῆς δίνει ἔτσι νά καταλάβει ὅτι ἡ πορεία γιά τήν ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἱερό καί μεγάλο πράγμα. Πρέπει νά τήν ποθήσουμε μέ ὅλη τήν καρδιά μας, μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μας καί νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά ὑπομείνουμε τά πάντα γι’ αὐτήν. Ἀρρώστιες, στενοχώριες, βάσανα, ὕβρεις.

Αὐτά ἀκριβῶς πού ἡ Χαναναία ὑπέμεινε. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος τῆς εἶπε: 

«Μεγάλη ἡ πίστη σου! Εἶσαι σέ σωστή πορεία. Γενηθήτω σοί, ὡς θέλεις».

Καί ἀμέσως γιατρεύτηκε ἡ κόρη της.

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, ἀδελφοί μου, πού φαίνονται κοντά στόν Χριστό, μά εἶναι ψυχικά πολύ μακρυά. Καί ἄλλοι πού φαίνεται νά εἶναι μακριά, μά μπορεῖ νά εἶναι καλύτεροι. Γιατί πορεύονται μέ συνέπεια, κατά συνείδηση, καί ἀγωνίζονται πολύ νά εἶναι εὐάρεστοι στόν Χριστό.

Ἡ συνάντηση τῆς Χαναναίας μέ τόν Χριστό, εἶναι τόσο ὡραία, τόσο διδακτική, τόσο ἀφυπνιστική!

Μά καί ὅλο το Εὐαγγέλιο εἶναι ὑπέροχο. Ὅποιος δέν τό διαβάζει, ἀδικεῖ τόν ἑαυτό του. Ὅποιος τό διαβάζει, βλέπει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. 

Νά μᾶς φωτίζει ὁ Θεός, νά κατανοοῦμε μέσα ἀπό τό φῶς Του, τό νόημα τοῦ πόνου καί ὅλων τῶν γεγονότων πού ἔχουν νά κάνουν μέ τήν ὑγεία καί τή ζωή μας. Δυσάρεστων καί εὐχάριστων. Καί τά γεγονότα αὐτά νά γίνονται αἰτία γιά μεγαλύτερη συνειδητοποίηση τοῦ σκοποῦ τῆς ἐπίγειας πορείας μας. Ἀμήν.

π. Δημήτριος Καπρινιώτης

ἐφημέριος Ἁγ. Σεραφείμ καί Ἁγ. 12 Ἀποστόλων

ΠΗΓΗ