Ἡ θεραπεία τῆς συγκύπτουσας γυναίκας

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 5 Δεκεμβρίου 2021, Ι΄ Λουκᾶ (Λουκ. ιγ΄ 10-17)

1. Πόθος γιὰ τὴ θεία Λατρεία

Ἕνα διδακτικότατο θαῦμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς περιέγραψε ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα: Ἦταν Σάββατο· ἡμέρα ἱερὴ γιὰ τοὺς Ἑβραίους, ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Θεὸ καὶ τὴ λατρεία του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀ­παγορευόταν κάθε εἴδους ἐργασία τὴν ἡμέρα αὐτή. Κάθε Σάββατο οἱ Ἑβραῖοι συγκεντρώνονταν στὴ Συναγωγὴ καὶ μελετοῦσαν τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνο δὲ τὸ Σάββατο ὁ Κύριος Ἰησοῦς δίδασκε σὲ κάποια Συναγωγή.

Ἀνάμεσα στὸ πλῆθος τῶν ἀκροα­τῶν ἦταν καὶ κάποια γυναίκα, ἡ ὁποία ἐπὶ δεκαοχτὼ χρόνια ὑπέφερε ἀπὸ μιὰ ἀσθένεια ποὺ τὴν ταλαιπωροῦσε. «Ἦν συγ­κύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές», σημειώνει ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Τὸ σῶμα της δηλαδὴ ἦταν καμπουριασμένο, κυρτωμένο τελείως. Ἦταν διπλωμένη στὰ δύο, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ἀνορθώσει καθόλου τὸ κεφάλι της, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ἀντικρίσει τὰ πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων, νὰ ἀτενίσει τὸν οὐρανό, νὰ στρέψει τὸ βλέμμα της κάπου ἀλλοῦ πέρα ἀπὸ τὸ χῶμα τῆς γῆς. Ἐπὶ δεκαοχτὼ χρόνια ἕνα διαρκὲς μαρτύριο γιὰ τὴ συγ­κύπτουσα γυναίκα.

Πόσο κουραστικὸ καὶ καταπονητικὸ θὰ ἦταν γιὰ κείνη νὰ πηγαίνει κάθε Σάββατο στὴ Συναγωγὴ γιὰ νὰ παρακολουθεῖ τὴ διδασκαλία τοῦ Νόμου! Καὶ πόσο ἡ ἄθλια κατάστασή της θὰ τὴν ἔκανε νὰ σκέφτεται ὅτι προκαλεῖ σχόλια, ἴσως καὶ εἰρωνεῖες ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους! Θὰ ἦταν ἔτσι δικαιολογημένη, ἂν παρέμενε στὸ σπίτι της. Ὅμως ὄχι! Ἦταν τόση ἡ δίψα της γιὰ τὸν Θεό, γιὰ τὴ μελέτη τοῦ Νόμου του· ἦταν τόση ἡ λαχτάρα της γιὰ τὴ θεία λατρεία του, ποὺ τῆς ἔδινε τὴ δύναμη νὰ ξεπερνᾶ κάθε ἐμπόδιο καὶ δυσκολία καὶ νὰ σέρνει τὰ βαριὰ βήματά της ἐκεῖ, στὸν ἱερὸ τόπο τοῦ Θεοῦ.

Μᾶς διδάσκει μὲ τὸ παράδειγμά της ἡ συγκύπτουσα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου ὅτι καμία δικαιολογία, καμία πρόφαση δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἐμποδίζει ἀπὸ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ. Οὔτε ἡ κούραση, οὔτε ἡ ὀρθοστασία, οὔτε ἐπαγγελματικοὶ λόγοι ἢ ἀθλητικὲς καὶ ἄλλες ψυχαγωγικὲς δραστηριότητες θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν ἱερὸ χῶρο τοῦ ναοῦ, ἀπὸ τὸν κυριακάτικο ἐκκλησιασμό, ἀπὸ τὴ θεία Λειτουργία. Ἂς ξεπερνοῦμε κι ἐμεῖς τυχὸν ἐμπόδια καὶ δυσκολίες προκειμένου νὰ βρεθοῦμε στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μετέχουμε στὴ θεία λατρεία του.

2. Ἡ ἀνόρθωση τῆς ψυχῆς μας

Ὁ καρδιογνώστης καὶ δικαιοκρίτης Κύριος διέκρινε τὴ δίψα καὶ τὴ λαχτάρα ποὺ εἶχε ἡ συγκύπτουσα νὰ βρίσκεται στὴ Συν­αγωγὴ παρὰ τὶς δυσκολίες της καὶ νὰ παρακολουθεῖ τὴ διδασκαλία τοῦ Νόμου· γι᾿ αὐτὸ τὴν ἀντάμειψε μὲ μοναδικὸ τρόπο. Κάποια στιγμὴ λοιπὸν κι ἐνῶ ἐκείνη ἄκουγε μὲ προσοχὴ τὴ διδασκαλία του, ὁ Χριστὸς τὴν πρόσεξε ἰδιαιτέρως, τὴν πλησίασε, κι ἀφοῦ ἔβαλε ἐπάνω της τὰ χέρια του, τῆς εἶπε: «Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου». Δηλαδή, γυναίκα, εἶσαι λυμένη, ἐλευθερωμένη ἀπὸ τὴν ἀρρώστια σου. Τὴν ἴδια ἐκείνη στιγμὴ ἔγινε τὸ μεγάλο θαῦμα: Ἡ πρώην συγκύπτουσα ἐπανέκτησε τὴν ὄρθια στάση τοῦ σώματός της· ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὴν πολυετὴ ὀδύνη της.

Θεραπεύθηκε πλήρως καὶ γεμάτη ἐνθουσιασμὸ δόξαζε τὸν Θεὸ γιὰ τὴ μεγάλη εὐεργεσία του.

Τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονὸς κίνησε τὸν φθόνο τοῦ ἀρχισυναγώγου, ὁ ὁποῖος ἀν­τέδρασε προφασιζόμενος ὅτι ἡ θεραπεία κατέλυε τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου. Ὁ Κύριος ὅμως ποὺ διέβλεπε τὴν ἐμπαθή του δι­ά­θεση, τὸν ἤλεγξε δριμύτατα: «Ὑποκριτή, ὁ καθένας σας δὲν λύνει τὸ βόδι του ἢ τὸ γαϊδουράκι του τὸ Σάββατο γιὰ νὰ τὸ ὁδηγήσει στὴν πηγὴ καὶ νὰ τὸ ποτίσει; Αὐτὴ λοιπὸν ἡ γυναίκα ποὺ εἶναι ἀπόγονος τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ποὺ τὴν εἶχε δεμένη ὁ σατανᾶς τόσα χρόνια, δὲν ἔπρεπε νὰ λυθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμά της τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου;» Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Κυρίου ἀποστόμωσαν τὸν ἀρχισυνάγωγο καὶ μετέδωσαν χαρὰ καὶ ἐνθουσιασμὸ στὸ παρευρισκόμενο πλῆθος.

Κάνει ἐντύπωση πόσο πλούσια ἐπιβραβεύει ὁ Κύριος τὴν παρουσία τῆς συγκύπτουσας στὴ Συναγωγή: Τὴν ἀνορθώνει, τὴν ἐλευθερώνει, τῆς χαρίζει τὴν ὑγεία της· στρέφει τὸ ταπεινωμένο βλέμμα της καὶ πάλι στὸν οὐρανό! Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ἀντίστοιχα καὶ μεγαλύτερα ἀκόμη ὀφέλη ἀποκομίζουμε κι ἐμεῖς μὲ τὴ συν­ειδητὴ συμμετοχή μας σὲ κάθε θεία Λειτουργία. Ἀνεκτίμητος θησαυρὸς μᾶς χαρίζεται. Εἰσερχόμαστε στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ κεφάλι κάποτε κυρτωμένο ἀπὸ τὰ πάθη, τὶς ἀδυναμίες κι ἀπὸ τὶς δοκιμασίες ποὺ ἀντιμετωπίζουμε στὴ ζωή. Κατὰ τὴ θεία Λειτουργία ὅμως ἡ ψυχή μας ἀλ­λοιώνεται. Λαμβάνει τὴν εἰρήνη καὶ τὴν εὐ­λογία τοῦ Θεοῦ, ἀνασταίνεται, ἀνορθώ­νεται, στρέφεται καὶ πάλι στὸν οὐρανό, ἀτενίζει τὸν Κύριο. Ἐκεῖ ἐπιτελεῖται ὅ,τι ἱερότερο καὶ ὑψηλότερο συμβαίνει στὴ γῆ: Συναντᾶ ἡ ψυχή μας τὸν Δημιουργό της, τρέφεται μὲ τὸ Ἄχραντο Σῶμα καὶ τὸ Τίμιο Αἷμα του. Ἐκεῖ ἑνώνεται ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος μὲ τὸν ἄπειρο Θεό, τὸν Ἰατρὸ καὶ Σωτήρα του.

ΠΗΓΗ