Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως.

Θώραξ και κοντάρι.

(†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας

«Δια πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας… έφραξαν στόματα λεόντων… ενεδυναμώθησαν από ασθενείας… ελιθάσθησαν… εν φόνω μαχαίρας απέθανον …»
Ένας αληθινά εξαίρετος ύμνος προς τους δικαίους και γενναίους μάρτυρας της πίστεως προ Χριστού, είναι το σημερινόν αποστολικόν ανάγνωσμα, αγαπητοί!
Όμως, αν οι προ Χριστού με την πίστιν των κατώρθωσαν τόσον μεγάλα και θαυμαστά έργα, φαντάζεται ο καθείς τι επέτυχον οι μετά Χριστόν πιστοί, οι οποίοι ενεδυναμώνοντο με την χάριν και ευλογίαν Του Χριστού.

Διότι είναι όντως καταπληκτικά τα αποτελέσματα της πίστεως εις την ζωήν του χριστιανού κάθε εποχής. Και επειδή ζώμεν και περίοδον κλονισμού των ιδανικών και των χριστιανικών αρχών, καλόν θα είναι να ασχοληθώμεν δι’ ολίγων εις το σημερινόν μας φυλλάδιον με τους καρπούς της πίστεως.


1. Ενισχύει εις τον αγώνα.
Πόσο δύσκολη είναι η ζωή το ξέρουμε όλοι. Πόσες πικρίες και αποκαρδιώσεις κρύβει, το έχομεν όλοι δοκιμάσει. Έρχονται ώρες που τα πάντα μπροστά μας σκοτεινιάζουν. Χάνομε το θάρρος. Καμμία ακτίνα φωτός δεν έρχεται να μας παρηγορήση. Και τότε τα γόνατα λυγίζουν, τα μάτια θολώνουν. Η ψυχή παραλύει.
Τη στιγμή εκείνη ακούεται η φωνή του Θεού, που μας καλεί να πιστέψωμε, να μη λυγίσωμε. Διότι πιστεύω δεν σημαίνει να λέω ότι παραδέχομαι μερικές αλήθειες της θρησκείας, ότι λόγου χάριν υπάρχει Θεος, ότι υπάρχει ψυχή. Αυτά τα πιστεύει και ο διάβολος. Πιστεύω θα πη: Εμπιστεύομαι απολύτως τα πάντα εις τον Θεόν, δεν αμφιβάλλω για την αγάπη του, δεν αμφιβάλλω για την προστασία του. Έστω και αν γύρω μου οι κεραυνοί και η θύελλα απειλούν καταστροφές. Πολύ ωραία διατυπώνει την αλήθεια ο ποιητής:
Δεν έχεις πίστη όταν τα στάχυα σου
προσμένης να γίνουν σιτάρι,
κι απ’ το άκαρπο δενδρί που κέντρωσες
προσμένης καρπερό βλαστάρι.
Πίστη έχεις όταν απ’ το χέρσωμα
κι απ’ τα αστραποκομμένα ξύλα
προσμένης τους καρπούς ολόχρυσους
και καταπράσινα τα φύλλα.
Πίστη έχεις όταν όσο αλόγιστο
και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρη,
προσμένης ήλιο τα μεσάνυκτα
κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.
Έτσι είναι. Όταν όλοι οι δρόμοι κλείνουν, ο πιστός περιμένει με πίστη διέξοδο. Και ο Θεός τότε δίνει τη θαυμαστή λύση και σώζει το πλάσμα του.

2. Οδηγεί εις φωτεινήν δράσιν.
Όταν ο Χριστιανός πιστεύη, δεν είναι δυνατόν να μην εργασθή και δια το κοινόν καλόν. Η πεποίθησις ότι όλοι οι γύρω μας είναι αδελφοί μας, του δίδει την ορμήν και την όρεξιν προς δημιουργίαν και δράσιν. Θα τρέξη απ’ εδώ, θα τρέξη απ’ εκεί. Θα αγωνισθή με όλας του τας δυνάμεις δια να ανακουφίση τους δυστυχείς, να βοηθήση τους αδυνάτους, να στηρίξη τους κλονισμένους, να υψώση πύργους αγάπης και πολιτισμού γύρω του. Θα συναντήση βεβαίως δυσκολίας. Θα προσκρούση εις εμπόδια. Όμως η πίστις του η βαθειά, ότι δηλ. έχει βοηθόν και προστάτην τον Θεόν, δεν θα τον αφήση να λυγίση από τας δυσκολίας. Μέσα από τα σύννεφα θα ξεπροβάλλη πάντα ελπιδοφόρος ο ήλιος της ελπίδος, που θα τον ζωντανεύη η πίστις εις τον Θεόν.

3. Οδηγεί και εις θυσίας.
Αλλά η πίστις δεν είναι απλώς μια ορμή προς δράσιν. Είναι και μια γενναία απόφασις θυσίας. Όλοι γνωρίζομεν ότι για να γίνουν μεγάλα έργα, για να πραγματοποιηθούν υψηλαί επιδιώξεις, απαιτούνται άνθρωποι με αυταπάρνηση, με ειλικρίνεια, με πνεύμα προσφοράς και θυσίας. Ό, τι μεγάλο εθεμελιώθη εις τον κόσμον, είναι καρπός θυσίας. Όταν υπάρχουν εγωισμοί και συμφέροντα και μικρότητες και πάθη, τα πάντα διαλύονται. Κοιτάξτε. Εθεμελιώθη η χριστιανική θρησκεία επάνω εις την Θυσίαν, εις το Αίμα του Χριστού. Εν συνεχεία προσέφεραν την ζωήν των και οι Απόστολοι. Ακολούθως, μεγάλοι διδάσκαλοι της Εκκλησίας έδωσαν τα πάντα δια την επικράτησιν της νέας θρησκείας. Εκατομμύρια κατόπιν μαρτύρων μέχρι σήμερα εθυσιάσθησαν χάριν της Εκκλησίας του Χριστού. Μάρτυρες, άνδρες και γυναίκες, νέοι και παρθένοι, εις το άνθος της ζωής των, προσέφεραν τα πάντα. Αν δεν επίστευαν, δεν θα ήτο δυνατόν να θυσιάσουν την ζωήν των με τόσην προθυμίαν και ηρεμίαν.
Και σήμερον, αν θέλωμεν να δημιουργηθούν έργα μεγάλα, που να είναι φωτεινά και αθάνατα, θα πρέπη να τα θεμελιώσομεν επάνω εις το πνεύμα της θυσίας. Και αυτό μόνον εις ανθρώπους βαθείας πίστεως θα το εύρωμεν. Αλλοιώς, θα λέγονται μεγάλα λόγια, θα δίδονται μεγαλόστομοι υποσχέσεις, αλλά στο τέλος όλα θα γίνονται καπνός. Χωρίς πίστιν, τίποτε μεγάλο δεν επιτυγχάνεται. Τίποτε…

4. Ασφαλίζει την αρετήν.
Το μεγαλύτερον όμως κατόρθωμα και έργον που ημπορεί να πραγματοποιήση ο άνθρωπος της πίστεως εις την ζωήν του είναι η αρετή, η αγία ζωή! Διότι, αν αι δυσκολίαι δια την επιτυχία των έργων κοινής ωφελείας είναι συχνά μεγάλαι, αι δυσκολίαι δια την επιτυχίαν του ψυχικού αγιασμού είναι ακόμη μεγαλύτεραι. Εις αυτόν τον αγώνα ενώνονται εναντίον του ανθρώπου ο πονηρός εαυτός, ο διάβολος, το αμαρτωλόν περιβάλλον, η συνήθεια, οι συγγενείς, συχνά όλαι αι δυνάμεις του σκότους. Και εμφανίζεται τόσον γλυκειά και γοητευτική η αμαρτία, ώστε η ψυχή συχνά να λυγίζη μπροστά στην πίεση και να υποχωρή και να συνθηκολογή με το κακόν, ώστε να γίνεται δούλη της κακίας και θύμα της απάτης.
Εις τις ώρες αυτές, όταν οι εχθροί επιπίπτουν κατά του φρουρίου της ψυχής μας, μόνον η βαθειά πίστις, η θερμή αφοσίωσις προς τον Θεόν και η απόφασις να μην παραδώσωμεν τα όσια της ψυχής μας εις τον αφανισμόν και την ατίμωσιν, ημπορούν να μας σώσουν. Η πίστις εις την απανταχού παρουσία του Θεού, η πίστις εις την βοήθειαν του Θεού, η πίστις εις τα δωρήματα που θα χαρίση ο Θεός εις τους νικητάς, η πίστις εις την αιωνίαν αμοιβήν της ουρανίου βασιλείας. Αυτή η πίστις μόνον έχει την δύναμιν να κάμη την ψυχήν μας φρούριον απόρθητο και την καρδιά μας θρόνο του Θεού πανάγιο και μυρωμένο.
Μ’ αυτήν την πίστιν οι άγιοι έμειναν απρόσβλητοι
από της αμαρτίας τα θανατηφόρα βέλη.
Αυτή η πίστις είναι ο ουράνιος θώρακας
και του αγώνος το άγιο κοντάρι.
Μακάριοι εκείνοι που την έχουν.
Νικούν αυτοί βασίλεια, φράζουν στόματα λεόντων, πεθαίνουν στη φωτιά και στο μαρτύριο,
μα η ψυχή των μένει ολόρθη και ανίκητη
μέσα στης πίστεως τον απόρθητο τον πύργο…
Ούτε η φτώχεια ούτε η αρρώστια ούτε ο θάνατος ούτε του κόσμου η κακία και το δηλητήριο,
ούτε οι αντιδράσεις και τα σκώμματα,
ούτε η φωτιά και το μαρτύριο,
μήτε των φυλακών τα απαίσια βασανιστήρια,
μήτε του διαβόλου το φαρμακερό το βέλος,
ούτε η ζωή ούτε ο θάνατος μπορούν να βλάψουν τον αγωνιστή
που είναι οπλισμένος με της πίστεως το αήττητο όπλο.
Η πίστις δίνει το στεφάνι το αμάραντο
σ εκείνους που την έχουν στην καρδιά τους…
Ναι! της νίκης το στεφάνι το αμάραντο.

Αγαπητοί,
Κάποτε στα ανθρακωρυχεία του Αν συνέβη ένα τραγικό γεγονός. οι ραγδαίες βροχές έκαμαν να υποχωρήση το έδαφος και να φράξη τις υπόγειες στοές. Ενενήντα εργάτες βρέθηκαν κλεισμένοι στο βάθος των στοών, καταδικασμένοι να πεθάνουν ένα θάνατο γεμάτο φρίκη!
Ο Ουμβέρτος Κοφφέν, διευθυντής του ανθρακωρυχείου, βρέθηκε να είναι μαζί των. Θα μπορούσε να σωθή, μα δεν θέλησε να εγκαταλείψη τους εργάτας του. Τους εμψυχώνει κι’ αρχίζουν όλοι τη δουλειά. Προσπαθούν ν’ ανοίξουν δίοδο και να ελευθερωθούν.
Μέσα στο βαθύ σκοτάδι, που μόλις το διέκοπτε το αμυδρό φως κάποιων λυχναριών, η εργασία εγίνετο χωρίς βάσιμες ελπίδες. Αργότερα. έσβησαν και τα φανάρια. Η κατάσταση ήταν αθλία. Όμως ο Κοφφέν είχε πίστη! Δεν ελύγισε. Έδινε θάρρος στους εργάτες. Την έκτη ημέρα εβδομήκοντα ζωντανοί εδόξαζαν τον Θεόν για την ανέλπιστη σωτηρία.
Η πίστη του Κοφφέν είχε νικήσει.
Αδελφέ, Η πίστις είναι η μεγαλυτέρα δύναμη στον κόσμο. ‘Αρκεί να καίη στην ψυχή μας. Αρκεί να καίη… !

Από το βιβλίο «Φως ταις τρίβοις μου»
του Μητροπολίτου Νικαίας, Γεωργίου Παυλίδου
σελίς 292 και εξής.