ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2021

Ι΄ ΛΟΥΚΑ 

(Λουκ. ιγ΄ 10-17) (Γαλ.ε΄22-στ΄2)

Ουράνιες ενατενίσεις

«Γύναι, απολέλυσαι της ασθενείας σου»

Ο άνθρωπος στην κατά φύση κατάστασή του δεν μπορεί παρά να αναζητεί την αγάπη του Θεού. Σε μια διάσταση που αισθάνεται ότι καταξιώνεται η ύπαρξή του και αποκτά μια μοναδική πληρότητα. Και αυτό, όσο κι αν οι δυσκολίες και οι δοκιμασίες της ζωής ξεδιπλώνονται καθημερινά σε κάθε βήμα και σε κάθε στιγμή. Η περίπτωση ακριβώς της συγκύπτουσας γυναίκας, την οποία μάς παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αλλά και η μεγάλη μορφή του αγίου Σάββα του Ηγιασμένου, επιβεβαιώνουν την αλήθεια αυτή και την αναδεικνύουν σε υψιπετείς ενατενίσεις.

Η δοκιμασία της γυναίκας

Ο Χριστός βρίσκεται σε μια Συναγωγή, όπως άλλωστε συνήθιζε να κάνει σε αρκετές περιπτώσεις. Ανάμεσα στο πολυπληθές ακροατήριό Του ξεχώριζε μια γυναίκα, η οποία ήταν βυθισμένη στον πόνο λόγω της ασθένειάς της. Την είχε κυριεύσει πονηρό πνεύμα και την ταλαιπωρούσε για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια. Την κρατούσε σκυφτή και αδυνατούσε να ορθώσει το κορμί της που φάνταζε τόσο πονεμένο και καταταλαιπωρημένο. Ήταν συγκύπτουσα, όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς. Η δυστυχία και η δοκιμασία της, όμως, καθόλου δεν την εμπόδισαν να επισκέπτεται ανελλιπώς κάθε Σάββατο τη Συναγωγή και να εκπληρώνει τα λατρευτικά της καθήκοντα.

Στην πιο υψιπετή όμως έκφρασή της, η γυναίκα αυτή ποτέ δεν μεμψιμοιρούσε. Όσο για το πρόβλημά της, τα έβαζε μόνο με τον εαυτό της, γιατί γνώριζε ότι από τον Θεό μόνο αγάπη πηγάζει και μάλιστα σε όλη την πληρότητά της. Η γυναίκα δεν θεωρεί σε καμιά περίπτωση υπεύθυνο τον Θεό για όσα υποφέρει. Γι’ αυτό και δεν απομακρύνεται από την κοινωνία της αγάπης Του. Ζητούσε πάντοτε τη βοήθεια του και συνειδητοποιούσε τη δική της αδυναμία. Μάλιστα, ο Χριστός, αναγνωρίζοντας το μεγαλείο που έκρυβε ο εσωτερικός κόσμος της γυναίκας αυτής, δεν διστάζει να την ονομάσει «θυγατέρα του Αβραάμ», δηλαδή παιδί του Θεού.

Οι ευεργεσίες των πειρασμών

Η ζωή όλων των ανθρώπων περνά μέσα από δοκιμασίες και θλίψεις. Ιδιαίτερα σήμερα με το πέρασμά της η πανδημία σκορπά σε όλο τον πλανήτη τον φόβο, τον τρόμο και την οδύνη. Με το σκηνικό θανάτου που στήνει, αφήνει τους ανθρώπους να βιώνουν τις αποστάσεις ως την πιο οδυνηρή εμπειρία. Η μόνη διέξοδος απ’ όλα αυτά τα εφιαλτικά αδιέξοδα είναι η επίκληση της βοήθειας του Θεού. Ο ευαγγελικός λόγος αλλά και η πατερική σκέψη τονίζουν τις πνευματικές ευεργεσίες που μπορεί ο άνθρωπος ν’ αποκομίσει από τους διάφορους πειρασμούς και τις όποιες δοκιμασίες. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι στέκεται απέναντί τους με πίστη και ελπίδα. Όταν νεκρώνει στη ζωή του το δικό του θέλημα για να φανερώνεται εκείνο του Θεού, ως πυξίδα στη ζωή του.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν κουράζονται να υπενθυμίζουν ότι ο άνθρωπος με τις δοκιμασίες και τις θλίψεις φωτίζεται, γιατί ο πόνος τον οδηγεί στην ταπείνωση και τον επαναφέρει στη φυσική ψυχική του κατάσταση. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακας αναφέρει: «οι πνευματικά αδύνατοι ας γνωρίζουν ότι ο Θεός τους επισκέπτεται, όταν εμφανίζονται σωματικές ταλαιπωρίες και κίνδυνοι και εξωτερικοί πειρασμοί. Ενώ οι τέλειοι ας Τον γνωρίζουν από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος και από την προσθήκη των χαρισμάτων».

Παράδειγμα αγίων

Εν μέσω θλίψεων, δοκιμασιών αλλά και του μαρτυρίου, έλαμψαν σε ύψη τελείωσης οι άγιοι που κοσμούν το Ορθόδοξο χριστιανικό στερέωμα της Εκκλησίας. Η ακτινοβολία που εκπέμπουν μέσα από τη θεάρεστη ζωή τους, τα θαύματα και το μαρτύριο τους, αποτελούν ισχυρό οδοδείκτη για την εν Χριστώ ζωή του κάθε ανθρώπου προσωπικά. Τέτοια μορφή υπήρξε και ο άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος, του οποίου τη μνήμη τιμά σήμερα η Εκκλησία μας. Καλούμαστε κι εμείς ν’ ακολουθήσουμε στη ζωή μας το άγιο παράδειγμά του. Γνωρίζοντας, βέβαια, ότι ο καλύτερος τρόπος τιμής ενός αγίου είναι η μίμησή του.

Πρόκειται για μια κορυφαία μορφή του μοναστικού κόσμου που έζησε κατά τον Ε’ και ΣΤ’ αιώνα. Γεννήθηκε στην Καππαδοκία και σε ηλικία 17 μόλις ετών γνωρίσθηκε και συνδέθηκε με τον όσιο Ευθύμιο, εγκαταβιώσας στο κοινόβιο του οσίου Θεοκτίστου. Σε ηλικία 30 ετών εγκατέλειψε το κοινόβιο και έγινε αναχωρητής, λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της Βηθλεέμ, όπου και άρχισε να δέχεται στο ερημητήριο του μαθητές. Αργότερα και λόγω του πλήθους των προσελθόντων μοναχών, ιδρύθηκε και κτίστηκε η μεγάλη ονομαστή Λαύρα, ως ιερά μονή του αγίου Σάββα. Λόγω της μεγάλης αρετής και αγιότητάς του, ο όσιος Ευθύμιος τον καλούσε «παιδογέροντα και προϊούσης της ηλικίας ηύξανε εις αρετήν και ειργάσατο πολλά θαύματα». Έγινε καθηγητής πολλών μοναχών και «φθάσας εις το ακρότατον της κατά Χριστόν ηλικίας, ως ετών τεσσάρων και ενενήκοντα (δηλαδή 94 ετών) προς Κύριον εξεδήμησεν».

Αγαπητοί αδελφοί, ο βίος και η πολιτεία του αγίου Σάββα του Ηγιασμένου αλλά και της στρατιάς των αγίων που ανέδειξε η Εκκλησία μας, δείχνουν την πορεία που οδηγεί σε λαμπρές τροχιές και αναβάσεις. Εκεί που μπορεί να μας απογειώνει πνευματικά η εμπειρία της αγάπης, ως καρπός του Αγίου Πνεύματος. Ο πνευματικός άνθρωπος έχει αποτάξει το σαρκικό φρόνημα και αφήνει να θρονιαστεί στην καρδιά του η ειρήνη του Χριστού. Τότε πραγματικά γίνεται ειρηνικός, γιατί η ύπαρξη του λειτουργεί αρμονικά στις οριζοντιώσεις της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, τα χαρίσματα του οποίου τον καθιστούν πραγματικά χαριτωμένη ύπαρξη. Έστω κι αν η ζωή του περνά μέσα από ένα κυκεώνα θλίψεων και δοκιμασιών, οι οποίες, όμως, με την χάρη του Θεού μεταβάλλονται σε πηγή δύναμης και ελπίδας.

Ο δρόμος που έδειξε η συγκύπτουσα γυναίκα, η οποία μετά τη θεραπεία της από τον Κύριο «παραχρήμα ανωρθώθη και εδόξαζε τον Θεόν», αλλά και το ισχυρό παράδειγμα ζωής που εκπέμπει η μορφή του αγίου Σάββα, ας γίνουν και δική μας σταθερή πορεία στη ζωή. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον εαυτό μας να γεύεται εμπειρικά την υπέρβαση αυτή ως μια δυνατότητα θείας ευλογίας. Γένοιτο.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

ΠΗΓΗ