ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2021

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

(Ἑβρ. θ΄ 1-7)

Μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἀγαπητὲς θεομητορικὲς  ἑορτὲς , τὴν ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, πανηγυρίζει σήμερα μὲ λαμπρότητα καὶ ἀγαλλίαση ἡ Ἐκκλησία μας. Ἡ μικρὴ Μαριὰμ, στὴν ἡλικία τῶν τριῶν ἐτῶν, συνοδεύεται ἀπὸ τοὺς ἁγίους γονεῖς τῆς Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα καὶ εἰσάγεται στὸν Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων. Ἐκεῖ τὴν ὑποδέχεται ὁ ἀρχιερέας Ζαχαρίας, τὴν εὐλογεῖ καὶ τὴν εἰσάγει στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, στὸν ἱερότερο χῶρο τοῦ Ναοῦ, ὅπου ἡ Παναγία μας θὰ παραμείνει γιὰ πολλὰ χρόνια δεχόμενη οὐράνιες εὐλογίες καὶ ἐμβαθύνοντας στὰ μέγιστα μυστήρια τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ κάποια χρόνια ἀργότερα πρόκειται νὰ γίνει ἡ Ἴδια συνεργὸς ὡς Μητέρα Θεοῦ στὸ μεγαλύτερο μυστήριο, τὸ «ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένον», στὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Αὐτὸ τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς περιγράφει ποιητικώτατα τὸ κοντάκιο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς: «Ὁ καθαρώτατος ναὸς τοῦ Σωτῆρος, ἡ πολυτίμητος παστὰς καὶ Παρθένος, τὸ ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, σήμερον εἰσάγεται ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, τὴν χάριν συνεισάγουσα τὴν ἐν Πνεύματι θείῳ». Ἡ Θεοτόκος εἶναι ὁ ναὸς ὁ πιὸ καθαρός, μέσα στὸν ὁποῖο κατοίκησε ὁ Σωτήρας, εἶναι τὸ πολύτιμο νυφικὸ κρεβάτι, στὸ ὁποῖο ἑνώθηκαν ἀσυγχύτως καὶ ἀδιαιρέτως οἱ δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ, ἡ θεϊκὴ καὶ ἡ ἀνθρώπινη, εἶναι τὸ ἱερὸ θησαυροφυλάκιο τοῦ ἀκτίστου θείου φωτός. Ἡ Θεοτόκος, ὁ ναὸς ὁ ἔμψυχος, εἰσάγεται στὸ Ναὸ τοῦ παλαιοῦ μωσαϊκοῦ Νόμου καὶ φέρνει μαζί της τὴν ὑπέρβαση τοῦ Νόμου, τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ἐγκαινιάζει τὴ νέα περίοδο τῆς ἀνθρωπότητος, τὴν ἐποχὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Αὐτὸν τὸν σημαντικότατο ἱερὸ τόπο τῆς λατρείας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης προβάλλει τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, τὴν Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου. Αὐτὴ χωριζόταν σὲ δύο μέρη. Στὸ πρῶτο μέρος, τὸ ὁποῖο ὀνομαζόταν Ἅγια, εἶχαν τοποθετηθεῖ τό χρυσὸ θυμιατήριο, ἡ λυχνία καὶ ἡ τράπεζα τῆς προθέσεως τῶν ἄρτων. Σὲ αὐτὸ τὸ πρῶτο μέρος ἔμπαιναν οἱ ἱερεῖς ὅλο τὸν χρόνο γιὰ νὰ ἐπιτελοῦν τὶς καθιερωμένες ἱεροτελεστίες. Τὸ δεύτερο μέρος, τὸ ὁποῖο ὀνομαζόταν Ἅγια Ἁγίων, χωριζόταν ἀπὸ τὸ πρῶτο μὲ τὸ καταπέτασμα, μία βαριὰ κουρτίνα, καὶ μέσα περιεῖχε τὰ ἱερότερα ἀντικείμενα τοῦ Ἰσραήλ. Ἐκεῖ ὑπῆρχε ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης, ἡ ὁποία ἦταν ὅλη ἐπενδεδυμένη μὲ χρυσό. Μέσα στὴν Κιβωτὸ ὑπῆρχε ἡ χρυσὴ στάμνος ποὺ εἶχε μία ποσότητα ἀπὸ τὸ μάννα, τὴν οὐράνια τροφὴ ποὺ ἔτρεφε θαυματουργικά τούς Ἑβραίους κατὰ τὴν περιπλάνησή τους στὴν ἔρημό τοῦ Σινᾶ, ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών ποὺ ἐβλάστησε ἐπικυρώνοντας τὴν  ἱερωσύνη του, ὅταν αὐτὴ εἶχε ἀμφισβητηθεῖ, καὶ οἱ θεόγραφες πλάκες τῆς Διαθήκης ποὺ δόθηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸ Μωυσῆ στὸ ὄρος Σινᾶ. Ἐπάνω ἀπὸ τὴν Κιβωτὸ εἶχαν τοποθετηθεῖ δύο χρυσᾶ Χερουβὶμ, ἔνδοξα, διότι μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν Χερουβὶμ ἐμφανιζόταν καὶ ὁμιλοῦσε ὁ Θεός. Αὐτὰ μὲ τὶς φτεροῦγες τους σκέπαζαν καὶ κατεσκίαζαν τὸ χρυσὸ κάλυμμα τῆς Κιβωτοῦ, τὸ ὁποῖο ὀνομαζόταν ἱλαστήριον. Στὴν δεύτερη αὐτὴ σκηνή, στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἔμπαινε μόνο μία φορὰ τὸν χρόνο, κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ ἐξιλασμοῦ, ὁ ἀρχιερέας μόνος του, κρατώντας ἕνα δοχεῖο μὲ αἷμα τὸ ὁποῖο προσέφερε ὡς ἐξιλαστήρια θυσία γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ εἶχε διαπράξει ἐξ ἀγνοίας του ὁ λαός.

Σὲ αὐτὸν τὸν ἱερώτατο καὶ ἁγιώτατο χῶρο ἐγκαταστάθηκε ἡ Μαριὰμ καὶ διέμεινε ἐκεῖ, γιὰ νὰ καθαρθεῖ τελείως καὶ νὰ γίνει κατάλληλο δοχεῖο γιὰ τὴν Ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε, ὅλα τὰ ἱερὰ ἀντικείμενα ποὺ ὑπῆρχαν μέσα σὲ αὐτὸν τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο προεικόνιζαν, ὅπως λέγει ὁ ὕμνος ποὺ ψάλλεται στὶς ἀγρυπνίες κατὰ τὴν ἔνδυση τοῦ ἀρχιερέως: «Ἄνωθεν οἱ προφῆται σὲ προκατήγγειλαν στάμνον, ράβδον, πλάκα, κιβωτόν, λυχνίαν, τράπεζαν, χρυσοῦν θυμιατήριον.» Τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ποὺ περιεῖχαν ὅλες αὐτὲς τὶς προτυπώσεις τῆς Παναγίας μας, δέχονται ὡς ἔνοικο τὴν ἴδια τὴν προτυπουμένη Θεοτόκο, ἡ ὁποία εἶναι τὰ πραγματικὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Ἂς ἀκούσουμε τί μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὸν ὑπέροχο λόγο του εἰς τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου: «Ἀπετέθη, λοιπὸν, δικαίως σήμερα στὰ ἅγια ἄδυτα σὰν θησαυρὸς τοῦ Θεοῦ ἡ Κόρη ποῦ ἐξελέγη ἀνάμεσα στοὺς ἐκλεκτοὺς ἀπὸ αἰῶνες, πού ἀναδείχθηκε ἁγία τῶν ἁγίων, ποῦ ἔχει τὸ σῶμα καθαρώτερο καὶ θειότερο ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ διὰ τῆς ἀρετῆς κεκαθαρμένα πνεύματα, ὥστε νὰ μὴν εἶναι δεκτικὸ μόνο τοῦ τύπου τῶν θείων λόγων, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ ἐνυποστάτου καὶ μονογενοῦς Λόγου τοῦ προανάρχου Πατρός· σὰν θησαυρὸς  πού ὁ Λόγος θὰ τὸν χρησιμοποιοῦσε στὸν καιρό του, ὅπως καὶ ἔγινε, γιὰ πλουτισμὸ καὶ ὑπερκόσμιο καὶ συγχρόνως παγκόσμιο κόσμημα. Κι ἔτσι καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο δοξάζει τὴ μητέρα του καὶ πρὶν ἀπὸ τὴ γέννησι καὶ μετὰ τὴ γέννησι. Ἐμεῖς δέ, κατανοώντας τὴ σημασία τῆς σωτηρίας πού μᾶς ἑτοιμάσθηκε δι’ αὐτῆς, ἀποδίδουμε μὲ ὅλη τὴ δύναμί μας τὴν εὐχαριστία καὶ τὸν ὕμνο…….

Ἀλλὰ ἂς μετοικίσωμε κι’ ἐμεῖς τοὺς ἑαυτούς μας, ἀδελφοί, ἀπὸ τὴ γῆ στὰ ἄνω· ἄςμεταφερθουμε ἀπὸ τὴν σάρκα στὸ πνεῦμα· ἄς μεταθεσωμε τὸν πόθο ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα στὰ μόνιμα· ἂς καταφρονήσωμε τὶς σαρκικὲς ἡδονές, ποῦ ἔχουν εὑρεθῆ ὡς δέλεαρ κατὰ τῆς ψυχῆς καὶ παρέρχονται γρήγορα· ἂς ἐπιθυμήσωμε τὰ πνευματικὰ χαρίσματα πού μένουν ἄφθαρτα· ἂς ὑψώσωμε ἀπὸ τὴν κάτω τύρβη τὴ στάσι καὶ τὴν διάνοιά μας· ἂς τὴν ἀνεβάσωμε στὰ οὐράνια ἄδυτα, σὲ ἐκεῖνα τὰ ἅγια τῶν ἁγίων, ὅπου τώρα κατοικεῖ ἡ Θεοτόκος.

Διότι ἔτσι θὰ εἰσέλθουν σ’ αὐτὴν ἐπωφελῶς γιὰ μᾶς μὲ θεάρεστη παρρησία καὶ τὰ ἄσματά μας καὶ οἱ δεήσεις μας πρὸς αὐτὴν κι ἔτσι ἐκτὸς ἀπὸ τὰ παρόντα μὲ τὴ μεσιτεία της θὰ γίνωμε κληρονόμοι καὶ τῶν μελλόντων καὶ μενόντων ἀγαθῶν, μὲ τὴ χάρι καὶ φιλανθρωπία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας πού ἐγεννήθηκε ἀπὸ αὐτὴν γιά μᾶς, στὸν ὁποῖο πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, μαζὶ μὲ τὸν ἄναρχο Πατέρα του καὶ τὸ συναΐδιο καὶ ζωοποιὸ Πνεῦμα, τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων». Ἀμήν, γένοιτο!

ΠΗΓΗ