ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ο Χριστός μας συγχωράει τα πάντα και ζητεί να κάνουμε κι εμείς το ίδιο στους αδελφούς μας

† Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη

Ενδέκατη Κυριακή του Ματθαίου σήμερα, αγαπητοί. Ο Χριστός μιλάει στους Μαθητάς και Αποστόλους Του για τη συγγνώμη, τη συγγνώμη που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους και οι άνθρωποι δίνουν στους συνανθρώπους τους. Κι αυτό μας το δίνει καλύτερα με μια παραβολή. Και μας λέει:

Ήταν ένας βασιλιάς, που θέλησε να λογαριαστεί με τους φοροεισπράκτορές του. Και καθώς λογαριαζότανε, τού έφεραν έναν φοροεισπράκτορα, που όφειλε μύρια τάλαντα-μεγάλο ποσό και υπερβολικό. Κι εκείνος έπεσε στα πόδια του και τόν παρεκάλεσε να τόν περιμένει, γιατί ο βασιλιάς έδωσε διαταγή εν τω μεταξύ να τον κλείσουν στη φυλακή, και να πωλήσουν τα παιδιά του και τη γυναίκα του και τα υποστατικά του, για να ξεπληρωθεί το χρέος.

Όταν, όμως, είδε τον δούλο του να πέφτει στα πόδια και να τόν παρακαλεί, εκείνος, αφού τόν είχε καταφοβίσει, τώρα όχι μόνο δεν τόν έβαλε στη φυλακή, όχι μόνο δεν τού έδωσε περιθώρια χρόνου, αλλά του εχάρισε και το χρέος. Αυτός είν’ ο Θεός μας, στον Οποίον χρωστάμε τα πάντα, και αμαρτάνομε συνεχώς και Τον προσβάλλουμε και Τον στεναχωρούμε. Κι εκείνος, αντί να μάς κλείσει στην κόλαση και στη φυλακή, αντί να μας τιμωρήσει – το κάνει κάποιες φορές, παιδαγωγικά, βέβαια – τι κάνει; μάς συγχωράει, μάς αγκαλιάζει, αγκαλιάζει τον ένοχο, αγκαλιάζει τον αμαρτωλό, συγχωράει τον φταίχτη και δείχνει άμεση καλοσύνη και στοργή στον κάθε ανθρωπάκο, εις τρόπον ώστε να αφήνει άφωνα τα σύμπαντα και κατάπληκτο τον μέγα εχθρό της ανθρωπότητος και εναντιούμενο στον Θεό, Σατανά.

Εμείς, όμως, δεν καταλαβαίνομε αυτή τη φιλανθρωπία και την αγάπη και την καλοσύνη και τη συγγνώμη του Θεού. Και γι’ αυτό δεν μπορούμε να συγχωρέσομε τον συνάνθρωπο μας. Το λέει στη συνέχεια η παραβολή. Ο φοροεισπράκτορας εκείνος, ο οικονομικός υπουργός, θα λέγαμε, του βασιλέως, βγήκε γεμάτος χαρά, που τού εχάρισε ο αφέντης την οφειλή. Και αντί να είναι εύσπλαγχνος και καλοσυνάτος, τρέχει ευθύς αμέσως και βρίσκει ένα συνάδελφό του, έναν σύνδουλό του, όπως λέει το Ευαγγέλιο, τόν σταματάει, τόν πιάνει από τον λαιμό και τόν πνίγει και τού λέγει: – τού όφειλε αυτός εκατό δηνάρια, ένα ασήμαντο ποσό, «να μού δώσεις αμέσως αυτό που μού οφείλεις», χωρίς να ξέρει και πόσο είναι, «γιατί αλλιώς θα σέ βάλω στη φυλακή».

Το ίδιο δεν κάνομε και μείς; Μας συγχωράει ο Θεός τα πάντα, και δεν συγχωράμε το παραμικρό στον άλλον, γιατί όπως είπαμε και πριν, δεν έχουμε αισθανθεί τη συγγνώμη του Θεού. Άμα την αισθανθούμε, γινόμαστε τόσο απαλοί και τόσο συγχωρητικοί, που συγχωρούμε τα πάντα, εβδομηκοντάκις επτά, δηλαδή απεριορίστως, στους αδελφούς μας.

Το είδανε αυτό οι άλλοι σύνδουλοι, στενοχωρήθηκαν πολύ. Και πήγαν στον βασιλιά και εδιηγήθησαν το συμβάν. Εκείνος τόν κάλεσε, και τώρα τόν εμάλωσε. Και τού είπε, μιλώντας λογικά: «Εγώ σού χάρισα την οφειλή. Δεν όφειλες και σύ, σύμφωνα με τον λόγο της ισότητος, τουλάχιστον, και της λογικής να χαρίσεις στον σύνδουλό σου αυτό που σού όφειλε; τώρα θα πληρώσεις». Και διέταξε τους υπηρέτες και τον έβαλαν στη φυλακή, μέχρις ότου πληρώσει την οφειλή, πράγμα αδύνατον. Έτσι και σε μας θα φερθεί ο Θεός, εάν δεν συγχωρούμε αυτούς που μας φταίνε, δηλαδή τους εν Χριστώ αδελφούς μας. Για τον αδελφό μιλάει εδώ. Για τον Εθνικό και τον Τελώνη. Για τους ανθρώπους που είναι πιο πέρα από μας και έξω από την Εκκλησία υπάρχει άλλος νόμος.

Και βγάζει το συμπέρασμα ο Χριστός. Ότι θα πάθομε και εμείς όπως είπαμε πιο πάνω, το ίδιο, εάν απ’ την καρδιά μας κι όχι με το στόμα μας δεν συγχωρέσομε τον αδελφό.

Βλέπουμε λοιπόν, και για να τελειώσουμε, πως είναι εύκολο να συγχωρεθούμε και να πάμε στον Παράδεισο, αρκεί να συγχωρούμε με την καρδιά μας τους αδελφούς μας, και τότε, ανάλαφροι όντες – διότι η κακία είναι που θα μας βυθίσει στη κόλαση και η αμετανοησία – θα πετάξουμε για τη χαρά του Παραδείσου και για τη βασιλεία του Θεού μας.

† Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, Το κήρυγμα της Κυριακής, τόμος Β΄, σελ.73-76, 31 Αυγούστου 2003.

ΠΗΓΗ