Τά χαρίσματα στόν ἄνθρωπο,

μέσα ἀπό τήν ἀνάγνωση τῆς παραβολῆς τῶν ταλάντων Ὁ Χριστός μιλοῦσε πάντοτε κατανοητά στόν λαό. Μέ λίγα λόγια, ἔλεγε τόσα πολλά σέ ἀντίθεση μέ ἐμᾶς πού λέμε πολλά χωρίς ὅμως τελικά νά λέμε κάτι! Χρησιμοποιοῦσε ἁπλά παραδείγματα καί μάλιστα μέ παραστάσεις τόσο διαχρονικές πού παραμένουν ζωντανές μετά ἀπό εἴκοσι αἰῶνες. Αὐτά τά παραδείγματα εἶναι οἱ παραβολές, δηλαδή οἱ μικρές πλήν ὅμως μεστές περιεχομένου ἱστορίες μέ τίς ὁποῖες μποροῦν νά ταυτιστοῦν ὅλοι οἱ ἀναγνῶστες τους!

Στήν σημερινή παραβολή τῶν ταλάντων, ἀκούσαμε τόν Κύριό μας νά μιλᾶ γιά ἕναν πλούσιο ἄνθρωπο, ἕναν ἄρχοντα τῆς ἐποχῆς , ὁ ὁποῖος πρίν φύγει γιά μακρινό ταξίδι, κάλεσε τούς δούλους του γιά νά τούς μοιράσει τάλαντα, δηλαδή νομίσματα τῆς ἐποχῆς ὥστε νά τά διαχειριστοῦν ὁ καθένας κατά τήν κρίση καί τίς δυνατότητές του, ὅσο ἐκεῖνος θά ἀπουσίαζε. 

Στόν ἕνα δίνει πέντε τάλαντα. Στόν δεύτερο δύο καί στόν τρίτο μόνο ἕνα. 

Κάποιος θά ἀναρωτηθεῖ ἴσως γιατί αὐτή ἡ διαφορά μεταξύ της ποσότητος καί τῶν προσώπων. Αὐτή ὅμως ἡ ἀπορία θά ἀποσαφηνιστεῖ στήν συνέχεια τῆς ἀνάγνωσης τῆς παραβολῆς. Μετά τό μοίρασμα τῶν ταλάντων καί τήν ἀποχώρηση τοῦ ἄρχοντα ξεκινᾶ ἀπό πλευρᾶς τῶν δούλων ἡ διαχείριση τῶν ταλάντων. Ἡ φράση κλειδί γιά τήν κατανόηση τῆς παραβολῆς εἶναι: "ἐκάστω κατά τήν ἰδίαν δύναμιν".

Ὁ ἄρχοντας γνωρίζει τούς δούλους του. Ἔτσι δίνει στόν καθένα ὅ,τι θεωρεῖ πώς μπορεῖ νά διαχειριστεῖ καί νά τό αὐξήσει. Ἀκόμα καί σέ αὐτόν πού, προφανῶς, γνωρίζει πώς δέν θά τό αὐξήσει –γιαυτό τοῦ δίνει μόνο ἕνα τάλαντο–, ὡστόσο τοῦ δίνει τήν εὐκαιρία! Εἶναι σημαντικό αὐτό. Τοῦ δίνει τήν εὐκαιρία νά αὐξήσει αὐτό πού ἔχει.

Ἐπιστρέφοντας ὁ ἄρχοντας ζητᾶ ἀπό τούς παραλῆπτες τῶν ταλάντων Του, γιατί τά τάλαντα δικά Του εἶναι, νά τοῦ δώσουν λογαριασμό πῶς καί μέ ποιό ἀποτέλεσμα τά χρησιμοποίησαν. Ὁ πρῶτος πού παρέλαβε πέντε τάλαντα τοῦ ἐπιστρέφει δέκα δηλαδή διπλάσια ἀπ' ὅσα ὁ ἴδιος του ἔδωσε. Ὁ δεύτερος παρουσιάζει τέσσερα καί πάλι δηλαδή τά διπλάσια ἀναλογικά μέ αὐτά πού πῆρε. Ὁ τρίτος ὅμως ἐπιστρέφει τό ἕνα. Ὅ,τι δηλαδή παρέλαβε χωρίς νά τό ἀξιοποιήσει.

Ἐνδιαφέρον παρουσιάζει στήν συνέχεια ἡ διήγηση τῆς παραβολῆς, ἀφοῦ ὁ ἄρχοντας ἔχει ἤδη ἐκφράσει τήν εὐαρέσκειά του στούς δύο πρώτους, ἐνῶ στηλιτεύει τήν ἀνικανότητα τοῦ τρίτου νά διαχειριστεῖ ὅτι τοῦ ἔδωσε, χαρακτηρίζοντας τόν μάλιστα ὡς πονηρό καί φυγόπονο. Τό χειρότερο εἶναι πώς ὁ τρίτος δοῦλος ἀποτολμᾶ νά ρίξει τήν εὐθύνη τῆς δικῆς του ἀνικανότητας στόν ἄρχοντά του πού δέν τόν ἑξαίρεσε στό μοίρασμα τῶν ταλάντων. 

Τό ἀποτέλεσμα εἶναι ὁ ἄρχοντας, νά διατάξει τήν τιμωρία τοῦ δούλου ἀφοῦ προηγουμένως δίνει τήν ἐντολή νά πάρουν τό τάλαντο ἀπό τόν φυγόπονο ὥστε νά δοθεῖ σέ ἄλλον πού θά τό διαχειριστεῖ μέ σύνεση καί θά τό αὐξήσει.

Ὅταν ὁ ἀναγνώστης φτάσει στό τέλος τῆς παραβολῆς εἶναι ἀδύνατον νά μήν ἔχει καταλάβει τό νόημά της. Νά κατανοήσει πώς ὁ Θεός δίνει χαρίσματα τούς ἀνθρώπους ἀνεξαιρέτως. Στόν κάθε ἕνα ξεχωριστά κάτι διαφορετικό καί ξεχωριστό πού ξέρει, πώς ἄν ὁ ἄνθρωπος τό θέλει, μπορεῖ νά τό αὐξήσει καί αὐτό νά ὠφελήσει ὄχι μόνον τόν ἴδιο ἀλλά καί τούς ἄλλους ἀνθρώπους ἀφοῦ ὁ ἕνας μπορεῖ νά συμπληρώσει ὅ,τι ὁ ἄλλος δέν μπορεῖ νά κάνει.

Μέ τόν τρόπο αὐτό, οἱ ἄνθρωποι αὐξάνουν τά δικά τους τάλαντα.

Πάντα σέ αὐτή τήν ὡραία παραβολή θυμᾶμαι τό παράδειγμα τοῦ μεγάλου μουσικοσυνθέτη Ludwig van Beethoven. Ὁ θρυλικός μουσικοσυνθέτης δέν κατάφερε ποτέ νά ἀκούσει κάποια ἀπό τά τελευταῖα ἀριστουργήματα πού ὁ ἴδιος ἔγραψε λόγω τῆς κώφωσης πού τόν ταλαιπώρησε ἀπό κάποια στιγμή καί μετά στή ζωή του. Ὁ μεγάλος Μπετόβεν, μεγαλούργησε κυρίως μετά τήν κώφωσή του. Δέν ἄφησε ποτέ τό ταλέντο του νά καμφθεῖ καί νά ἐξαλειφθεῖ ἀκόμα καί ὅταν πλέον ὁ ἴδιος δέν μποροῦσε νά ἀκούσει τά θεσπέσια ἔργα του, πού μέχρι σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἀπολαμβάνουμε!

Αὐτή εἶναι ἡ παραβολή τῶν ταλάντων. Ὁ Θεός δίνει εὐκαιρίες σέ ὅλους γιά τήν ἀξιοποίηση τῶν ταλάντων τους. Εὐκαιρίες πού καί ἐμεῖς πρέπει νά δίνουμε ὁ ἕνας στόν ἄλλον. Ἀπό ἐκεῖ καί μετά τόν λόγο τόν ἔχει ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος. Πῶς καί μέ ποιό τρόπο θά καταφέρει νά αὐξήσει ὅ,τι τοῦ δόθηκε. Ἡ ἐπισφράγιση τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως μέ τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά διαχειριστεῖ τό τάλαντό του ἔρχεται μέ τήν καταληκτική φράση :"ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω" δηλαδή ὅποιος θέλει νά ἀκούσει, ἅς ἀκούσει.

Θά δώσουμε λόγο στό Θεό γιατί δέν ἀξιοποιήσαμε ὅ,τι μᾶς ἔδωσε. 

Καί αὐτό θά γίνει γιά ἕναν μόνο λόγο. Γιατί πολλές φορές φθονοῦμε τά χαρίσματα τῶν ἄλλων χωρίς νά εἴμαστε σέ θέση νά ἀξιοποιήσουμε τά δικά μας χαρίσματα. Μέ αὐτήν τήν προοπτική μποροῦμε νά καταλάβουμε τήν παραβολή τῶν ταλάντων μέσα ἀπό τήν ὁποία ὁ καθένας μᾶς καθίσταται μοναδικός καί ξεχωριστός στά μάτια Τοῦ Θεοῦ!

π. Θωμάς Ἀνδρέου

ΠΗΓΗ