Ἀλήθεια καὶ Σταυρὸς

«εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· Οὐκοῦν βασιλεὺς εἶ σύ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· Σὺ λέγεις ὅτι βασιλεύς εἰμι ἐγὼ. ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ· πᾶς ὁ ὢν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς.» (Ἰωάν., 18, 37).

Στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ τὰ μάτια τῶν μαθητῶν βάρυναν καὶ εὔκολα παραδόθηκαν στὸν ὕπνο. Λίγο πρὶν ὁ Χριστός μας τοὺς εἶχε παραδώσει τὸ Μυστήριο τῆς ἀναίμακτης Θυσίας, τὴν κοινωνία τοῦ Σώματός Του καὶ τοῦ Αἴματός Του. Μάταιες οἱ προτροπές τοῦ Διδασκάλου νὰ γρηγοροῦν καὶ νὰ προσεύχονται γιὰ νὰ μὴν μποῦν σὲ πειρασμό. Τρεῖς φορὲς ἄφησαν μόνο Του τὸν Κύριό μας νὰ ἀγωνιᾶ καὶ νὰ προσεύχεται.

«καὶ αὐτὸς ἀπεσπάσθη ἀπ' αὐτῶν ὡσεὶ λίθου βολήν, καὶ θεὶς τὰ γόνατα προσηύχετο λέγων· Πάτερ, εἰ βούλει παρενεγκεῖν τοῦτο τὸ ποτήριον ἀπ' ἐμοῦ· πλὴν μὴ τὸ θέλημά μου, ἀλλὰ τὸ σὸν γινέσθω. ὤφθη δὲ αὐτῷ ἄγγελος ἀπ' οὐρανοῦ ἐνισχύων αὐτὸν. καὶ γενόμενος ἐν ἀγωνίᾳ ἐκτενέστερον προσηύχετο. ἐγένετο δὲ ὁ ἱδρὼς αὐτοῦ ὡσεὶ θρόμβοι αἵματος καταβαίνοντες ἐπὶ τὴν γῆν.» (Λουκ., 22, 41-44).

Ἡ νύχτα αὐτὴ στὴ Γεθσημανῆ εἶναι γεμάτη ἱδρῶτα ποὺ κυλᾶ σὰν θρόμβος αἴματος καὶ πέφτει ἀπὸ τὸ πρόσωπο στὴ γῆ. Ἡ προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ κοινωνία Του μὲ τὸν Πατέρα, εἶναι ἡ μόνη Του «παρηγοριά». Ἀγωνιᾶ ὁ Κύριος καὶ ὡς Θεὸς Ἀληθινός, Υἱὸς καὶ Ἄνθρωπος, «ἀφήνεται» στὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατέρα.

Οἱ ἄνθρωποι συλλαμβάνουν τὸν Ἀληθινὸ Θεὸ καὶ Ποιμένα καὶ προσωρινὰ τὰ πρόβατα σκορπίζονται. Σύρουν τὴν Ἀλήθεια καὶ Ζωὴ, τὸν ἐνανθρωπήσαντα Υἱὸν καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸ, στὸν Ἄννα καὶ στὸν Καϊάφα καὶ αὐτοὶ μὲ τὴν σειρὰ τους Τὸν παραδίδουν στὸν Πόντιο Πιλᾶτο γιὰ νὰ Τὸν θανατώσει.

Ἡ μαρτυρία τῆς Ἀλήθειας εἶναι ὁ λόγος καὶ τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ μας, ὅμως ὁ Πιλᾶτος ἔχει τὰ δικά του ἀνθρώπινα μέτρα καὶ σταθμὰ γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ εἶναι ἡ πρόσκαιρη καὶ φαινομενικὴ δύναμη ποὺ τοῦ δίνει ἡ ἐξουσία τὴν ὁποία ἔχει. Δὲν εἶναι ἐκ τῆς Ἀληθείας ὁ Πιλᾶτος γιὰ νὰ ἀκούσει τῆς φωνῆς Του, εἶναι θιασώτης τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας, τῆς πτώσης, τῆς ἀποστασίας.

Σταυρωθήτω βοᾶ ὁ ὄχλος! Ὁ ὄχλος ποὺ ἄκουσε τὴν Ἀλήθεια ἀπὸ τὴν μοναδικὴ Ἀληθινή Ἀλήθεια, ὁ ὄχλος που εἶδε Ἀληθινὰ θαυμαστὰ σημεῖα ἀπὸ τὸν Ἀληθινὸ Θεὸ, ὁ ὄχλος ποὺ μόλις πρὶν λίγο ὁμολογοῦσε πὼς κανεὶς ἄλλος δὲν ἔκανε καὶ δὲν εἶπε ὅπως ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς. Σταυρωθήτω βοοῦν καὶ οἱ ἄρχοντες τοῦ λαοῦ, μιᾶς καὶ συμφέρει νὰ χαθεῖ ὁ Ἕνας, ὥστε να μην χάσουν αὐτοὶ τὸν ὄχλο πάνω στὸν ὁποῖο ἀσκοῦν τὴν ψεύτικη ἐξουσία τους. Σταυρωθήτω ἀποφασίζει καὶ ὁ Πιλᾶτος στηριγμένος στὴν ψευδῆ αἴσθηση ἀσφάλειας ποὺ τοῦ δίνει ἡ ἐσφαλμένη ἀνθρώπινη ἀντίληψη περί τῆς ἀλήθειας.

Σταυρὸς, φορτωμένος ἀπὸ ὅλες τὶς ἀμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων φορτώνεται στοὺς ὥμους τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ἔρχεται στὸν Γολγοθᾶ καὶ ὑψώνεται καὶ πάνω Του Σταυρώνεται ἡ Ἀλήθεια, ὁ Κύριός μας καὶ Σωτήρας μας καὶ Θεός μας Ἰησοῦς Χριστὸς.

Κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ ἄλλοι ἐπιβλέπουν, ἄλλοι ὑβρίζουν, ἄλλοι χλευάζουν, ἄλλοι θρηνοῦν, ἄλλοι παρατηροῦν… Πάνω στὸν Σταυρὸ ὁ Χριστὸς μας ἐμπιστεύεται τὴν Θεοτόκο στὸν πεφιλημένο Μαθητὴ, συγχωρεῖ τὸν μετανοημένο ληστὴ καὶ τὸν καθιστᾶ Πολίτη τοῦ Παραδείσου, συντρίβει διὰ τῆς μετανοίας ὅλες τὶς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καθαγιάζει μὲ τὸ Σῶμα Του τὸ εὐτελὲς ξύλο τοῦ Σταυροῦ καὶ τὸ κάνει Τίμιο Ξύλο, θανατώνεται ὡς ἄνθρωπος καὶ ὡς Θεὸς νικᾶ τὸν θάνατο καὶ Ἀνασταίνεται καὶ μᾶς συνανασταίνει μαζί Του. Σκότος γίνεται καὶ σεισμὸς καὶ ὁ Ἐκατόνταρχος τῆς Σταύρωσης ὁμολογεῖ: «Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος.».

Μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας οἱ Μαθητὲς ξαναμαζεύτηκαν γύρω ἀπὸ τὸν Ποιμένα καὶ τώρα πιὰ γρηγοροῦσαν καὶ προσεύχονταν καὶ κήρυξαν στὴν Οἰκουμένη Μετάνοια καὶ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μὲ Βασιλέα τὸν Σταυρωθέντα καὶ Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, τὸν νικητὴν ἐπὶ τοῦ θανάτου, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν, τὸν Σαρκωθέντα Υἱὸν καὶ Λὸγον τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸν.

Ὁ Τίμιος Σταυρὸς πάνω στὸν ὁποῖο ἡ Ἀλήθεια ἐθριάμβευσε ἀρχικὰ χάθηκε, χώματα τὸν σκέπασαν καὶ τὸν ἔκρυψαν ἀπὸ τοὺς διῶκτες της Ἀλήθειας, τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅσων πίστευαν σὲ Αὐτόν. Αὐτὸς ὁ Σταυρὸς ὅμως ἐνέπνεε καὶ στήριζε τοὺς Ζωντανοὺς στὴν πίστη στὸν Χριστὸ μας ἀνθρώπους. 

Ὁ Τίμιος Σταυρὸς πρῶτος ἀναζητήθηκε ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς ὅταν ἡρέμησαν ἀπὸ τοὺς διωγμούς. Ἡ Ἁγία Ἑλένη μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ υἱοῦ της Ἁγίου Κωνσταντίνου καὶ τὶς προσευχὲς τοῦ Ἁγίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Μακαρίου ἀνέσυρε ἀπὸ τὰ χώματα τὸν Τίμιον Σταυρὸν καὶ ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων τὸν Ὕψωσε στὸν Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως ὥστε νὰ φέγγει σὲ ὅλη τὴν Οἰκουμένη καὶ νὰ τὸν προσκυνοῦν οἱ μετανοημένοι ἀποστάτες ἀπὸ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ, οἱ ἐπιστρέφοντες στὴν Δόξα τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι. 

Ὁ Τίμιος Σταυρὸς Ὑψώνεται κάθε χρόνο στὶς ἀρχὲς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους γιὰ νὰ μᾶς Φωτίζει ὅλους καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν Μετάνοια καὶ νὰ μᾶς θυμίζει ὅτι ἡ Ἀλήθεια πάνω Του ἐθριάμβευσε. Ὁ Τίμιος Σταυρὸς Ὑψώνεται κάθε χρόνο στὶς ἀρχὲς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους γιὰ νὰ μᾶς θυμίζει τὴν Γεθσημανῆ, τὴν προδοσία, τὴν Σταύρωση, τὴν νίκη ἐπί τοῦ θανάτου, τὴν Ἀνάσταση.

Ὁ Τίμιος Σταυρὸς Ὑψώνεται κάθε χρόνο στὶς ἀρχὲς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους γιὰ νὰ μᾶς θυμίζει ἀενάως τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν τὴν ὁποία ἐναγωνίως πρέπει νὰ ἐπιδιώκουμε μέσα ἀπὸ τὴν Μετάνοιά μας, γεμάτοι ἱδρῶτα ποὺ κυλᾶ σὰν θρόμβος αἴματος καὶ πέφτει ἀπὸ τὸ πρόσωπο στὴ γῆ.

π. Ἐφραὶμ Ντέτσικας

Ἐφημέριος ἐνορίας Περιβλέπτου

Πόλεως Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ