ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2021

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

( Γαλ. β΄, 16-20)

«Χριστῷ συνεσταύρωμαι. Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός. Ὅ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός  με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.»

Πόσο συγκλονιστικὰ ἀκούγονται τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή του! Πόσο ὑψηλὴ πνευματικὴ κατάσταση μαρτυροῦν καὶ πόσο πολὺ ἐπιβεβαιώνουν ὅτι ὁ Παῦλος ὑπῆρξε ὄντως ὁ πρῶτος μετὰ τὸν Ἕνα, ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ! Γιατί ποιὸς ἄνθρωπος θὰ τολμοῦσε νὰ ἐκστομίσει ἐνώπιον ὅλης της Ἐκκλησίας μὲ παρρησία καὶ κῦρος, τὴν φράση: «Ἔχω σταυρωθεῖ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Δὲν ζῶ πλέον ἐγώ, ἀλλὰ μέσα μου ζεῖ ὁ Χριστός»;

Ἂς ἐξετάσουμε λεπτομερῶς τὸν λόγο αὐτὸ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. «Χριστῷ συνεσταύρωμαι» σημαίνει ὅτι «ἔχω καταστεῖ κοινωνὸς τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, συμπάσχω μὲ τὸν Χριστό, ἀκολουθῶ τὴν ἴδια μαρτυρικὴ πορεία ἀπὸ τὴν σύλληψή Του στὸ Ὅρος τῶν Ἐλαιῶν μέχρι τὴν ἄνοδό Του στὸν Γολγοθὰ καὶ τὴν Σταύρωσή Του». Σὲ κάποιο ἄλλο σημεῖο γράφει στοὺς Γαλάτες: «Ἐγὼ τὰ στίγματα τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω». «Ἔχω ἐπάνω μου τὶς πληγές, τὶς ἐκδορές, τὰ οἰδήματα, ποὺ προκάλεσαν στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ τὰ βασανιστικὰ ὄργανα καὶ κτυπήματα, τὸ φραγγέλιο, ὁ ἀκάνθινος στέφανος, τὰ χαστούκια στὸ πρόσωπο, οἱ καρπαζιές, οἱ γροθιές, καὶ κυρίως τὰ καρφιὰ στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια, καὶ ἡ λόγχη ποὺ τρύπησε τὴν πλευρά Του. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔχω ὑποστεῖ καὶ ἐγὼ μὲ τρόπο ἀνάλογο πρὸς αὐτὸν τοῦ Χριστοῦ». Εἶναι δὲ τόση ἡ ταύτιση τοῦ Ἀποστόλου πρὸς τὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τολμᾶ νὰ γράψει τὴν ἑξῆς φράση: «Ἀνταναπληρῶ τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί μου ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ, ὅ ἐστὶν ἡ ἐκκλησία», δηλαδὴ «ἀναπληρώνω τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ καὶ πάσχω στὸ σῶμα μου ὅσα παθήματα δὲν ἐπρόφθασε νὰ πάθει ὁ Χριστός. Καὶ τὰ ὑποφέρω αὐτὰ ὑπὲρ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ Ἐκκλησία»!

Τὸ σταυρικὸ φρόνημα τοῦ Ἀποστόλου τὸν ἔχει ὁδηγήσει στὴν πλήρη ἀπέκδυση τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καὶ στὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀποδοχὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἔχει καθαρίσει τελείως τὸν ἔσω ἄνθρωπο ἀπὸ πάθη καὶ ἐπιθυμίες βλαβερές, καὶ ἔχει ἀνεβεῖ στὸ πιὸ ὑψηλὸ ἐπίπεδο τελειώσεως, ἔχει ἀποκτήσει τὴν ἀπάθεια καὶ τὴν θεωρία τοῦ Θεοῦ, ἔχει καταστεῖ κατοικητήριο τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Ἂν καὶ ζεῖ στὸν παρόντα κόσμο, ἔχει ξεφύγει ἐντελῶς ἀπὸ τὶς δεσμεύσεις καὶ τὰ θελήματα τοῦ κόσμου καὶ ζεῖ ὡς πολίτης τοῦ Οὐρανοῦ. Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς φράσης: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». Πραγματικὰ πάρα πολὺ μεγάλος λόγος, ὁ ὁποῖος δὲν περιέχει ἴχνος ὑπερηφανείας, ἀλλὰ περιγράφει μία πραγματικότητα, ἄξια μίμησης ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

Τὸ ζήτημα γιὰ τὸν Χριστιανὸ δὲν εἶναι νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλὴ ἐπίδραση τοῦ κόσμου πεθαίνοντας, ἀλλὰ νὰ μεταβάλλει ὁλόκληρη τὴν φυσική, μέσα στὸ σῶμα, ζωὴ του καθιστώντας την ἐνάρετη καὶ ἐνσωματώνοντάς την στὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἀπαρνούμενος ἐντελῶς τὸ κοσμικὸ φρόνημα. Ἀκριβῶς αὐτὸ ἐννοεῖ ὁ Ἀπόστολος, ὅταν γράφει: «Ὅ δὲ νῦν ζῶ, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ». Τὸ θεμέλιό τῆς ὕπαρξής του εἶναι ἡ πίστη στὸν Χριστό, ἡ ὁποία σὰν ἰσχυρότατος μαγνήτης τὸν κρατᾶ προσκολλημένο στὸν Χριστό. Ἡ πίστη δὲ αὐτὴ ἔχει ὡς ἀντικείμενά της τρία πράγματα: Πρῶτον, τὸ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ σαρκωθείς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Δεύτερον, τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς μᾶς ἀγαπᾶ ἀπερίγραπτα, ἀπεριόριστα, ἀνέκφραστα. Τρίτον, τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς παρέδωσε τὸν ἑαυτό του ὡς θυσία γιὰ τὴν σωτηρία μας. Καὶ μάλιστα ἡ ἀγάπη καὶ ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι γενικὴ καὶ ἀπρόσωπη, ἀλλὰ προσωπική, ἀπευθύνεται στὸν κάθε ἄνθρωπο προσωπικά. Αὐτὸ φανερώνουν οἱ προσωπικὲς ἀντωνυμίες πρώτου προσώπου «(τοῦ ἀγαπήσαντος) με» καὶ «(παραδόντος ἑαυτὸν) ὑπὲρ ἐμοῦ». Ὁ Ἀπόστολος πιστεύει ὅτι ὁ Χριστὸς αὐτὸν προσωπικὰ ἀγαπᾶ καὶ γιὰ αὐτὸν προσωπικὰ θυσιάστηκε, ὅπως ἐξίσου προσωπικὰ ἀγαπᾶ κάθε ἕναν ἀπὸ τὰ δισεκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔχουν ζήσει στὴ γῆ καὶ γιὰ αὐτὸν τὸν ἕναν ἀπὸ τὰ δισεκατομμύρια θυσιάστηκε.

Μεγάλες ἀλήθειες, ὑψηλὰ νοήματα, τὰ ὁποῖα ἀκοῦμε καὶ μένουμε ἄναυδοι. Πόσο μεγάλη εἶναι ἡ πίστη μας, πόσο μεγάλη εἶναι καὶ ἡ εὐθύνη μας! Ἐμεῖς, οἱ Χριστιανοὶ τοῦ σήμερα, ποὺ ζοῦμε σὲ ἕναν κόσμο ὁλότελα ἐχθρικὸ πρὸς τὸ σταυρικὸ φρόνημα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἂς ἐντρυφήσουμε στὸν λόγο του: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι», καὶ ἂς τὸν κάνουμε σύνθημα τῆς ζωῆς μας. Ἂς προσπαθήσουμε σιγὰ σιγὰ νὰ ξεκινήσουμε ἢ νὰ συνεχίσουμε τὴν δική μας προσωπικὴ σταυρικὴ πορεία, τὸν δρόμο τὸν δύσβατο καὶ σκληρό της ἀληθινῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἂς παλεύουμε ἐνάντια στὶς ἐμπαθεῖς ὁρμές μας, ἂς ἀποκρούουμε τὰ βέλη τῶν κακῶν λογισμῶν, ἂς διεγειρόμαστε καθημερινὰ πρὸς τὴν ἐργασία τῶν ἀρετῶν, ἀποτινάσσοντας τὸν βαρὺ ὕπνο τῆς ραθυμίας, ἂς ἀκολουθοῦμε μὲ ἀκρίβεια καὶ ζῆλο τὸ μονοπάτι τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἂς σκορπᾶμε ἁπλόχερα ἀγάπη, ἀγάπη παντοῦ. Ἂς συσταυρωνόμαστε καθημερινὰ καὶ ἂς συμπάσχουμε μὲ τὸν Χριστὸ μὲ τὴν βέβαιη ἐλπίδα ὅτι «ἦλθεν διὰ τοῦ Σταυροῦ χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ» καὶ ὅτι μετὰ τὴν Σταύρωση ἔρχεται ἡ λαμπροφόρος Ἀνάσταση γιὰ κάθε φιλότιμα ἀγωνιζόμενο πιστό. Ἀμήν, γένοιτο!

ΠΗΓΗ