«… ἔχοντες χαρίσματα κατά τήν χάριν…»

Τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν ἀποστολικῶν ἀναγνωσμάτων αὐτῆς τῆς περιόδου εἶναι ἡ διά τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας προσφορά τοῦ μηνύματος τῆς σωτηρίας στόν ἄνθρωπο.

Ἡ ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου οἰκείωση τῆς σωτηρίας εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τήν προσωπική του σχέση μέ τό Χριστό. Μία σχέση πού πηγάζει καί ὁλοκληρώνεται διά τῆς συμμετοχῆς του στό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας.

Γιά τήν κατανόηση τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἀπόστολος Παῦλος προσφέρει τήν εἰκόνα τῆς λειτουργίας τοῦ ἀνθρώπινου σώματος.

Αὐτό πού συνέχει καί ζωοποιεῖ τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο διανέμει στόν καθένα χωριστά τα προσωπικά χαρίσματα πού τόν διακρίνουν ἀπό τά ἄλλα μέλη τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος. Σύμφωνα πάντα μέ τή δυνατότητα συμμετοχῆς του στό Σῶμα – Θεσμό τῆς Ἐκκλησίας.

Κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελοῦν ἕνα ἁρμονικά ὀργανωμένο σύνολο ὅπως ἀκριβῶς ἁρμονικά ὀργανώθηκε καί τό ἀνθρώπινο σῶμα.

Ἡ ἀνθρώπινη ἀξία ἀποκτᾶται μέ τή συμμετοχή τοῦ ἀνθρώπου στό ἁρμονικό σύνολο τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος καί πάντοτε καί μόνο ὡς ἀποτέλεσμα τῆς προσφορᾶς καί τῆς ἀλληλοπεριχώρησης στόν ἑαυτό τῆς ὕπαρξης τοῦ ἄλλου κατά τό πρότυπό των Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ὁ ἄνθρωπος εἰσερχόμενος διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἐνισχυόμενος διά τοῦ Ἁγίου Χρίσματος, ἀποκτᾶ τή δυνατότητα τῆς φυσικῆς λειτουργίας τοῦ μόνο ὅταν ἀποδέχεται τή συνεργία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ὅ,τι θετικό ἐπιτυγχάνει ὁ ἄνθρωπος στή ζωή τοῦ τό ἀποδέχεται ὡς ἐπίτευγμα τῆς Θείας Χάριτος καί ὄχι δικό του. Κι ὅσο πλατύτερο εἶναι τό ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς του στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί στενότερη ἡ κοινωνία μαζί Του, τόσο ἐντονότερα καταφαίνεται ἡ ἐνέργεια τῆς Θείας Χάριτος στήν ψυχή του. Ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ζεῖ ἔχοντας στό νοῦ του ἀδιάκοπη τήν αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του.

Στή συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος δίνει λεπτομερεῖς ὁδηγίες γιά τή χρήση τῶν χαρισμάτων στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Συνολικά καί προσωπικά ὁ ἄνθρωπος ἀνακαλύπτει καί ἀποδέχεται τά χαρίσματά του καί ἐκτελεῖ χωρίς γογγυσμό τό ἔργο καί τήν ἀποστολή του στήν Ἐκκλησία.

Ἡ αἴσθηση τῶν χαρισμάτων ὡς δωρεῶν τῆς Θείας Χάριτος ὁπλίζει τόν ἄνθρωπο μέ αὐτογνωσία καί σωφροσύνη. Ὑπ’ αὐτό τό πνεῦμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος καθορίζει τήν ἱεραρχία τῶν χαρισμάτων:

Α) Τό προφητικό χάρισμα, «κατά τήν ἀναλογία τῆς πίστεως», πού φανερώνει καθαρά στούς ἀνθρώπους τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Β) Τό χάρισμα τῆς διακονίας, πού προάγει καί διασώζει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη μέ τήν προσφορά καί τή θυσία πρός τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

Γ) Τό διδακτικό χάρισμα, πού εἶναι συνδεδεμένο μέ τό χάρισμα τῆς διακονίας. Ὁ διδάσκων δέν προστάζει καί δέ διατάζει ἀλλά μέ διακριτικό τρόπο διδάσκοντας καταθέτει τήν ἐμπειρία τῆς σχέσης του μέ τό Χριστό καί τούς ἄλλους.

Δ) Τό παρακλητικό χάρισμα, πού ἀπευθύνεται στόν πάσχοντα στήν ψυχή καί τό σῶμα συνάνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος τώρα ταυτίζει τίς πράξεις καί τά λόγια του μέ αὐτές τοῦ Χριστοῦ, μιᾶς καί «Παράκλητος» εἶναι μόνο Αὐτός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀλλά καί ἡ Θεοτόκος καί οἱ ἄλλοι Ἅγιοι.

Ε) Τό χάρισμα τῆς ἐλεημοσύνης, πού εἶναι ἡ μέ ἁπλότητα καί ἀγάπη μετάδοση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Γιατί τό ἔλεος καί ἡ ἀγάπη ποτέ δέ χωρίζουν, καί φανερώνουν τήν ἄπειρη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε γιά νά εἶναι κανείς ἐλεήμων βλέπει στό πρόσωπο τοῦ ἄλλου τό Χριστό.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν προτρέπει σ’ ἕνα σύνολο τυπικῶν κανόνων, ἀλλά σκοπός τοῦ εἶναι ἡ οἰκοδομή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅταν ἀπουσιάζει ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη καί ἡ ἀγάπη εἶναι ἀνθρώπινη ἤ ὑποκριτική, ἄν ὁ ἀγαπώμενος δέν ἀνταποκριθεῖ, τότε αὐτή ἡ ἀγάπη ἀναστέλλεται.

Ἡ γνήσια ἐν Χριστῷ ἀγάπη δέν προσφέρεται μέ προϋποθέσεις καί ἀπαιτήσεις. Σκοπός αὐτῆς τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἀγάπη. Μόνο ἡ γνησιότητα σώζει τόν ἄνθρωπο. 

Ἡ ἀνιδιοτελής ἀγάπη στηρίζεται στό Χριστό καί τροφοδοτεῖται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Γι’ αὐτό ἡ προσφορά της δέν κουράζει καί δέν ὁδηγεῖ σέ ἀκηδία ἀλλά πάντοτε γρηγορεῖ καί νήφει. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀνακεφαλαιώνει ὅλα τα χαρίσματα στήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη καί τοποθετεῖ τό κέντρο της στήν ἀγάπη τοῦ προσώπου τοῦ ἐχθροῦ. 

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εὐλογεῖ καί δέν καταρᾶται τούς ἐχθρικά πρός αὐτόν κείμενους, βρίσκει ἕνα «καλό λόγο» γιά ὅσους τόν στενοχωροῦν καί τόν θλίβουν, τότε φανερώνει πώς ἐνεργεῖ πάντοτε μέσα του τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τότε μόνο συμμετέχει ἑκούσια στή χαρά καί τή θλίψη τῶν ἄλλων. Τότε μόνο «συμπάσχει».

Πρωτοπρεσβύτερος

Ἰωάννης Κίτσιος

ΠΗΓΗ