ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφέρεται στήν θεραπεία τοῦ παραλύτου. Ὁ Χριστός ἀνέβηκε στά Ἱεροσόλυμα γιά τήν ἑορτή τῶν Ἰουδαίων καί στάθηκε στήν Κολυμπήθρα πού εἶχε πέντε στοές καί ὀνομαζόταν στά Ἑβραϊκά Βηθεσδά. Σέ αὐτήν μαζεύονταν μεγάλος ἀριθμός ἀρρώστων, τυφλοί, χωλοί, παράλυτοι καί περίμεναν νά κατέβει Ἄγγελος Κυρίου νά ταράξει τά νερά. Ὁ πρῶτος πού ἔπεφτε μέσα μετά θεραπευόταν ἀπό τήν ἀσθένειά του.

Ἐκεῖ λοιπόν ἦταν καί ἕνας ἄνθρωπος πού εἶχε τριάντα καί ὀχτώ ἔτη ταλαιπωρημένος ἀπό τήν ἀσθένειά του. Ὁ Χριστός τόν εἶδε καί γνωρίζοντας ὅτι ἦταν τόσα χρόνια παράλυτός του λέγει «θέλεις νά γίνεις ὑγιής;». Τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ ἀσθενής: «Κύριε, ἄνθρωπο δέν ἔχω νά μέ βάλει στήν κολυμπήθρα ὅταν ταραχτεῖ τό νερό. Ἐνῶ λοιπόν ἐγώ προσπαθῶ νά ἔρθω, ἄλλος κατεβαίνει πρίν ἀπό ἐμένα». Τότε τοῦ ἁπαντά ὁ Ἰησοῦς «Σήκω, πάρε τό κρεβάτι σου καί περπάτα». Ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἀμέσως ἔγινε ὑγιής πῆρε τό κρεβάτι του καί περπάτησε. Ἐκείνη τήν ἡμέρα ἦταν Σάββατο.

Ὅταν τόν εἶδαν οἱ Ἰουδαῖοι Θεραπευμένο τοῦ ἔλεγαν: «Εἶναι Σάββατο, καί δέ σοῦ ἐπιτρέπεται νά σηκώσεις τό κρεβάτι σου». Ἀμέσως τούς ἀποκρίθηκε: «Ἐκεῖνος πού μέ ἔκανε ὑγιῆ, ἐκεῖνος μου εἶπε: Πάρε τό κρεβάτι σου καί περπάτα». Ἔκπληκτοι τόν ρωτοῦσαν «Ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού σου εἶπε: Πάρε το καί περπάτα;» Ἀλλά αὐτός πού γιατρεύτηκε δέν ἤξερε ποιός εἶναι, γιατί ὁ Ἰησοῦς ξέφυγε, ἐπειδή ὑπῆρχε πλῆθος σ’ ἐκεῖνον τόν τόπο. Μετά ἀπό αὐτά τόν βρίσκει ὁ Ἰησοῦς μέσα στό ναό καί τοῦ εἶπε: «Δές, ἔχεις γίνει ὑγιής. Μήν ἁμαρτάνεις πιά, γιά νά μή σοῦ γίνει κάτι χειρότερο».

Τό σημεῖο πού πρέπει νά δώσουμε ἰδιαίτερη σημασία εἶναι ἡ κραυγή ἀγωνίας τοῦ παραλύτου πού περιμένει ἐδῶ καί τριάντα ὀχτώ ἔτη νά γευτεῖ τήν εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπό τήν θεραπεία τῆς ἀσθένειας. Μέ πόνο ψυχῆς λέγει στόν Ἰησοῦ « Κύριε ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Κατανοοῦμε πώς μέσα ἀπό τήν φράση τοῦ παραλύτου πώς τόσα χρόνια μέσα στήν θλίψη του καί στήν δοκιμασία τοῦ ἀγωνίζεται νά τά καταφέρει μόνος του ἀλλά δέν μπορεῖ. Χρειάζεται μιά βοήθεια, καί αὐτή ἡ βοήθεια εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. 

Μέσω τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου μας δίνει νά κατανοήσουμε πώς δέν εἴμαστε μόνοι σέ αὐτήν τήν ζωή. Εἶναι δίπλα μας βοηθός καί λυτρωτής στήν ἀσθένεια, στόν πόνο στήν θλίψη.

Ὁ Χριστός ὅταν ξαναβρίσκει τόν παράλυτό του λέει νά προσπαθήσει πλέον στήν ζωή του νά ζήσει ἐνάρετα καί νά μήν ξαναπέσει στήν ἁμαρτία. Μία εὔλογη σκέψη πού περνᾶ ἀμέσως ἀπό τό μυαλό μᾶς εἶναι ὅτι γιά τήν ἀσθένειά του εὐθύνεται ἀποκλειστικά ὁ ἁμαρτωλός βίος πού θά εἶχε. Ὅπως γνωρίζουμε ἁμαρτία εἶναι ἡ ζωή μακριά ἀπό τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία. Ἡ ἁμαρτία μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀποξένωση, στήν θλίψη, στόν πόνο, στήν μοναξιά. Ὁ μόνος τρόπος γιά νά μήν γευτοῦμε αὐτά τά δύσκολα καί συνάμα ἄσχημα συναισθήματα καί καταστάσεις εἶναι νά ἀγωνιζόμαστε νά ἀποφύγουμε τήν ἁμαρτία καί νά εἴμαστε σωματικά καί ψυχικά κοντά στήν Ἐκκλησία.

Ὁ τρόπος ζωῆς μας πρέπει καθημερινά νά εἶναι ἕνας διαρκῆς ἀγώνας κοντά στόν Θεό. Μόνο τότε δέν θά γευτοῦμε ποτέ τήν μοναξιά, δέν θά χρειαστεῖ ποτέ νά φωνάξουμε ὅπως ὁ παράλυτος «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», γιατί πάντοτε θά ἔχουμε δίπλα μας τόν ἴδιο τόν Χριστό. Τόν Θεάνθρωπο Κύριο ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστό.

Αἰδεσ. Πρεσβύτερος

Βασίλειος Ντίνος

ΠΗΓΗ