ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ»

«Θέλεις ὑγιής γενέσθαι;». Ὁ παραλυτικὸς κοίταξε τὸν ξένο ξαφνιασμένος. Τί ἐρώτηση ἦταν αὐτή πού τοῦ ἀπηύθυνε. Ἂν ἤθελε, λέει, νὰ γίνη ὑγιής; Μὰ ζητοῦσε καὶ τίποτε ἄλλο; Τριάντα ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια ζοῦσε μ’ αὐτὴ τὴ λαχτάρα. Ἡ ἐλπίδα τῆς θεραπείας τὸν ἔκανε νὰ παραμένει τόσον καιρὸ σ’ αὐτὸ τὸν θαυματουργικὸ τόπο τῆς Βηθεσδᾶ -προσμένοντας τὸ Θαῦμα. Ὅμως ἦταν μόνος, ὁλομόναχος. Οὔτε ἕναν ἄνθρωπο δὲν εἶχε νὰ τὸν «βάλει στὴ δεξαμενή, ὅταν τὸ νερὸ ταραχθῆ». Τὰ μάτια του ἔλαμψαν ἀπὸ μιὰ ἀναπάντεχη ἐλπίδα.Ἀλλὰ ἡ πρώτη ἔκπληξη ἀποκορυφώνεται ὅταν ἄκουσε τόν Χριστό νά τοῦ λέγει «Σήκω ἐπάνω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτησε». Αὐτὸ ποὺ χρόνια τώρα καρτεροῦσε, τοῦ δινόταν ἔτσι ἀπροσδόκητα, σὲ μιὰ στιγμή, ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀπ’ ὅτι τὸ περίμενε. Τὸ βλέμμα του, ταραγμένο, ἐπίμονο, στυλώθηκε στὸ βαθὺ καὶ γαλήνιο βλέμμα τοῦ Κυρίου.

Ὁ παραλυτικὸς ὑπακούει στὴν προσταγὴ τοῦ Χριστοῦ, παραμερίζοντας κάθε ἐπιφύλαξη καὶ μ’ αὐτὴ του τὴν στάση μᾶς δίνει ἕνα θαυμάσιο πρότυπο γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ δεχόμαστε τὶς ἐκ πρώτης ὄψεως «παράδοξες» ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.  Θά μποροῦσε ἴσως νά σκεφθεῖ, ὅταν ἄκουσε τό «ἔγειραι, ἆρον τόν κράβαττον σου», «Ἐγώ δέν μπορῶ νά γυρίσω στό κρεβάτι μου καί θά τό πάρω στόν ὦμο μου;» Τίποτα ὅμως δὲν ἀναστέλλει τὴν θέληση του νὰ ὑπακούσει. Ἒπρεπε  νά σηκωθεῖ καί νά περπατήσει, νά ἀποδεχθεῖ καί νά ἐπιχειρήσει αὐτό πού διέταξε ὁ Χριστός καί ἀκριβῶς πάνω στήν προσπάθεια θά ἔπαιρνε τή δύναμη γιά νά τό πραγματοποιήσει.Πολλές φορές ὁρισμένες ἐντολές τοῦ Χριστοῦ ἠχοῦν παράδοξα μέσα μας.  Τό λογικό μας, ἡ καρδιά μας δυσκολεύονται νά τίς ἀποδεχθοῦν. Ὅμως παρά τόν πρῶτο δισταγμό μας, ἄς φροντίζουμε νά τίς ἐκτελοῦμε μέ ἐμπιστοσύνη. Καί πάνω στήν προσπάθεια ὁ Θεός θά μᾶς δίνει σάν ἐπιβράβευση τήν δύναμη πού ἀπαιτεῖται.Ἀλλά καί ἕνα ἄλλο πολύτιο στοιχεῖο ὑπάρχει στή συμπεριφορά τοῦ παραλυτικοῦ.

«Εἶναι Σάββατο» τὸν παρατηροῦν οἱ συμπατριῶτες του καί «δὲ σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ μεταφέρης τὸ κρεβάτι σου», «ἀπαγορεύεται σήμερα νά κάνουμε δουλειές», παρανομεῖς. Καί ὁ παραλυτικὸς σφίγγοντας στὸν ὦμο του τὸ κρεβάτι ἀπαντᾶ σταθερά, δὲν  ξέρω τί λέτε ἐσεῖς, ἀλλά Ἐκεῖνος πού μέ ἐκανε ὑγιῆ, Ἐκεῖνος μοῦ εἶπε σήκωσε τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτησε». Τά λόγια τοῦ Χριστοῦ πού εἶχαν τήν δύναμη νά μέ λυτρώσουν ἀπό μιά μακροχρόνια ἀρρώστια ἔχουν περισσότερο κῦρος ἀπό τίς γνώμες σας.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΠΗΓΗ