ΣΥΜΦΕΡΟΝ Η ́ ΠΛΗΡΩΜΑ ΑΛΗΘΟΥΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ;

Κυριακή της Σαμαρείτιδος (Ιωάν. Δ ́5-42)

Εἶναι δυνατόν ὁ ἄνθρωπος πού στοχεύει στίς ὑλικές μόνον ἀπολαυές νά φθάσει τελικῶς στήν κορυφή τῆς ἀποκαλύψεως κατά τήν ἐπικοινωνία του μέ τόν Θεό; Εἶναι δυνατόν ἡ συνείδηση νά ἀνέλθει τήν κλίμακα τῆς Χάριτος, ὥστε ὁ πιστός νά καταξιωθεῖ, ὡς πρόσωπο, νά ἀνέλθει στήν ἀτμόσφαιρα τῆς ὁμολογίας; Ἡ Εὐαγγελική περικοπή τῆς Σμαρείτιδος ἐπιβεβαιώνει τοῦ λόγου τό ἀληθές.

Ὅταν ἡ ἀγαθή συνείδηση, σάν ''λύχνος τυφόμενος'', συμπορεύεται μέ τήν ἀσίγαστη δίψα τῆς ἀληθείας, τότε ὄντως τό πρᾶγμα γίνεται πολύ εὔκολο. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός φωτίζει τόν ὁρίζοντα καί ἡ ἀγάπη Του μετακινεῖ τά ὄρη τῶν ἀνυπέρβλητων δυσκολιῶν. Τότε οἱ ποικίλες προλήψεις καί οἱ ὀδυνηρές ἀγκυλώσεις τῆς ψυχῆς ἐξοβελίζονται καί χάνονται μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τοῦ εὐλογημένου ἀγῶνα. Ἄς παρακολουθήσουμε τήν ἀποκαλυπτική αὐτή πορεία.

Στήν ἀρχή, κατά τήν γνωριμία της μέ τόν Ἰησοῦ, ἡ Σαμαρείτιδα παραμένει στήν πρώτη βαθμίδα. Στήν ἁπλῆ πεζότητα· στήν ἁμαρτωλότητα. Μέ τή διαλεκτική της ἀποζητᾶ ἀνέσεις γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τή σωματική δίψα καί τούς κόπους τῆς καθημερινῆς ὁδοιπορίας φορτωμένη μέ τό σταμνί. «Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα μὴ διψῶ, μηδέ ἔρχωμαι ἐνθάδε ἀντλεῖν». Κύριε, δός μου αὐτό τό νερό, λέει τοῦ Χριστοῦ, γιά νά μή διψῶ, μήτε νά ἔρχομαι ἐδῶ νά ἀντλῶ.

Ὅμως, μετά τά ὅσα ἀκούει ἀπό τόν Χριστό γιά τήν προσωπική της ζωή, ἡ διψασμένη της καρδιά αὐθόρμητα περνᾶ στό ἑπόμενο σκαλοπάτι· ἀνεβαίνει ψηλότερα. Τώρα, μέ τά λόγια της ἀνιχνεύει διαφορετικές σφαῖρες. Μπροστά της ἀνοίγεται τό μοναδικό μυστήριο τοῦ Προφητικοῦ κόσμου: «Κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ». Γνωρίζεις, τοῦ λέει, ὅλα αὐτά πού ἐνεργῶ, βυθισμένη στό σκοτάδι τῆς πλάνης καί τῆς σαρκικῆς ἀδηφαγίας.

Τώρα πλέον λησμονεῖται ἀπό τήν Σαμαρείτιδα ἡ σωματική δίψα κι ἔρχεται στήν ἐπιφάνεια ἡ δίψα τῆς ψυχῆς. Ὁ διάλογος μέ τόν Θεάνθρωπο ἀνέρχεται σέ ἀκόμα ὑψηλότερο ἐπίπεδο, καί νέα ὑπαρξιακά ἐρωτήματα ἀναδύονται, προβάλλοντας τή λαχτάρα τῆς γνώσεως τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ καί τῆς αὐθεντικῆς Του λατρείας.

Ποιός, τελικά, ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους στέκει ἐνώπιόν Του, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Θεός θέλει; Ποιοί ἄνθρωποι ἀποδίδουν τή σωστή λατρεία στόν Παντοκράτορα; Οἱ Σαμαρεῖτες στό ὄρος Γαριζίν, ἤ οἱ Ἰουδαῖοι στόν Ναό τῶν Ἱεροσολύμων; 

Ἡ ὥρα τῆς μοναδικῆς ἀποκαλύψεως στούς ἀνθρώπους ἔχει σημάνει. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, μέσῳ τῆς ἄγνωστης ἕως τότε ἐκείνης γυναίκας, φανερώνει τή μεγάλη ἀλήθεια: 

«Πνεῦμα ὁ Θεὸς καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Ὁ Θεός εἶναι πνεῦμα. Καί ἐκεῖνοι πού τόν αἰσθάνονται, αὐτοί πού τόν προσεγγίζουν γιά ν ̓ ἀποδώσουν τήν λατρεία τους, πρέπει νά συνειδητοποιήσουν πώς τοῦτο δέν μπορεῖ νά συμβαίνει μέσῳ μιᾶς παχυλῆς ἀντιλήψεως. Χρειάζεται νά συνειδητοποιήσει τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ ὅτι τό πνεῦμα του εἶναι ἐκεῖνο διά τοῦ ὁποίου θά προσφερθεῖ ἡ ἀληθινή λατρεία στόν Θεό.

Ὁ Θεός εἶναι πνεῦμα. Γι ̓ αὐτό καί δέν περιορίζεται σέ τόπους καί χρόνους. Καί ἐκεῖνοι πού τόν λατρεύουν πρέπει νά τόν προσκυνοῦν μέ τίς ἐσωτερικές τους πνευματικές αἰσθήσεις καί δυνάμεις, μέ ἀφοσίωση τῆς καρδιᾶς καί τοῦ νοῦ, ἀλλά καί μέ ἀληθινή ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ καί τῆς λατρείας πού Τοῦ πρέπει.

Δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά πλησιάζει τόν Θεό μέ τήν νοοτροπία τοῦ συμφέροντος. 

Εἶναι λάθος ἕνας ἄνθρωπος νά παρουσιάζεται στόν προσωπικό Θεό προσδοκῶντας ἀπό Αὐτόν μόνον ὑλικές δωρεές. Ἐκεῖνο πού ζητᾶ ὁ οὐράνιος Πατέρας ἀπό τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ οὐσία τῆς ὑπάρξεώς του. Ζητᾶ τήν ''καθ ̓ αὐτό ὕπαρξη''. Νά τοῦ δώσει ὁ ἄνθρωπος τήν καρδιά του. Ὅταν συμβαίνει αὐτό καί ὁ ἄνθρωπος καθαρίσει τήν ψυχή του μέ τήν μετάνοια, τότε πραγματοποιεῖται μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου ἡ θεοκοινωνία. Τότε ὁ ἄνθρωπος βιώνει τά δῶρα τῆς Χάριτος, καί ἡ ὕπαρξίς του μεταβαίνει στήν κατάσταση τοῦ κατά φύσιν, ὁδεύοντας διά τῶν ἐντολῶν καί τῆς μετανοίας στόν ἁγιασμό, δηλαδή στό ὑπέρ φύσιν. Αὐτό πραγματοποιήθηκε καί στή Σαμαρείτιδα ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία, βιώνοντας τή μετάνοια καί τήν ἀλλαγή, ἔφθασε ἕως τήν κορυφή. Δέν μένει τώρα λοιπόν παρά ν ̓ ἀφήσει τήν «ὑδρίαν αὐτῆς» καί νά τρέξει νά διαδώσει στούς συμπατριῶτες της τό μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. «Ἐλᾶτε νά ἰδῆτε ἕναν ἄνθρωπο πού μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔχω διαπράξει.

Μήπως αὐτός εἶναι ὁ Χριστός (ὁ Μεσσίας); Βγῆκαν τότε ἀπό τήν πόλη οἱ Σαμαρεῖτες καί ἔρχονταν πρός αὐτόν».

Μιά νέα προσωπικότητα ἀναδεικνύεται διά τῆς μετανοίας ἀνάμεσά μας. Μέ τό λόγο της, καί ἰδίως μέ τήν πολιτεία της, ἡ Σαμαρείτιδα ἀποδεικνύει ὅτι ὁ πιστός εἶναι ἱκανός νά περνᾶ ἀπό τόν θρησκευτικό παράδρομο τῆς ἱκανοποιήσεως καί τῆς ἐξυπηρετήσεως τοῦ ἐγώ, στήν ὁλοκληρωτική προσφορά τῆς ὑπάρξεώς του στόν Θεό. Στήν κοινωνία μετά τοῦ Θεοῦ «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ», πού σέ ἀρκετές περιπτώσεις ὁδηγεῖ τόν πιστό ἀκόμη ὑψηλότερα, ἀκόμη καί σ ̓ αὐτή τήν θυσία γιά τήν ἀγάπη καί τή δόξα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι γεμάτη ἀπό τέτοιες ὑπάρξεις. Κοσμεῖται ἀπό διαμάντια, τούς Ἁγίους μας, πού ἀντικατοπτρίζουν στό περιβάλλον τους τήν ἀλήθεια, τή Χάρη τῆς μετανοίας, τήν ἐλπίδα καί τήν εὐωδία Χριστοῦ.

Ἀδελφοί μου, στό χέρι μας καί στή θέλησή μας εἶναι νά ζητοῦμε τό ἀληθινό καί νά βιώνουμε τό γνήσιο στήν ἐπικοινωνία μας μέ τό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Οἱ εὐκαιρίες ὑπάρχουν παντοῦ καί πάντοτε στήν πορεία τῆς ζωῆς μας. Ἡ Σαμαρείτιδα, μεταξύ ἄλλων, μᾶς δείχνει τόν δρόμο.

Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος

ΠΗΓΗ