ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Ἡ Ἐκκλησία σήμερα ἑορτάζει καί τιμᾶ ἐκείνους τούς ἄνδρες καί ἐκεῖνες τίς γυναῖκες πού ἐκπλήρωσαν πρός τόν νεκρό Ἰησοῦ τό τελευταῖο τους καθῆκον, νά τόν κατεβάσουν ἀπό τόν σταυρό καί νά τόν ἐνταφιάσουν. Μιά πράξη ἀπόλυτα τυπική καί φυσιολογική γιά κάθε νεκρό ἄνθρωπο.

Ἡ ἀπαξίωση ἀπό τούς ἄρχοντες τοῦ λαοῦ προφανῶς καί θά συνεχιζόταν πρός τό πρόσωπο τοῦ θεανθρώπου Ἰησοῦ, μιᾶς καί δέν εἶχαν ἀπ ́ ὅτι φαίνεται οὔτε καν τήν πρόθεση νά ἀποδώσουν τήν δέουσα τιμή ἔστω καί τώρα, μετά τά συμβεβηκότα ἐπί τοῦ σταυροῦ.

Ὁ Χριστός πεθαίνει ἐπάνω στόν σταυρό σάν κακοῦργος ἐν τῷ μέσῳ δύο ληστῶν συσταυροθέντων, καί αὐτό γίνεται ἡ αἰτία ἀκόμη καί οἱ μαθηταί νά κρύβονται ἀπό τούς Ἰουδαίους ἀπό φόβο μή τυχόν κι αὐτοί ὑποστοῦν τά ἴδια.

Ἕνας ὅμως ἄνθρωπος, ὁ Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀνώτερο μέλος τοῦ Ἐβραικοῦ συνεδρίου, ἀλλά καί κρυφός μαθητής τοῦ Κυρίου, ξεπερνώντας μέσῳ τῆς πίστης του τούς φόβους του, μετά τά ὅσα συνέβησαν, παρουσιάζεται στόν Πιλάτο καί ζητάει τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Πλέον ἀψηφᾶ τίς κυρώσεις τίς ὁποῖες ἐνδεχομένως θά ἔχει ἀπό τήν συναγωγή, γιατί μέ τήν πράξη του αὐτή ἀποκαλύπτεται. Μαζί του ἔχει καί τόν Νικόδημο, ἄλλον μαθητή τοῦ Κυρίου, καί στήν οὐσία μέ τήν ἀποφασιστικότητά τους αὐτή ἀπαιτοῦν τό σῶμα τοῦ Kυρίου. Χρειαζόταν πολλή τόλμη για νά κάνουν μιά τέτοια κίνηση σέ μιά τόσο ὀργισμένη καί φορτισμένη κατάσταση. Ὅταν ὅλοι ἀρνήθηκαν τόν Ἰησοῦ, ἀκόμη καί οἱ μαθητές καί ὅλοι ὅσοι εἶχαν πιστέψει σέ ἐκεῖνον ἁπλοί ἄνθρωποι, αὐτοί οἱ δύο ἄνδρες διέσωσαν, θά λέγαμε, τήν ἀξιοπρέπεια ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας. Εἶχαν ἀγαπήσει καί εἶχαν πιστέψει στόν Χριστό καί ἦταν ὁ μόνος τρόπος νά τό ἀποδείξουν ἔμπρακτα ἔστω καί τήν τελευταία αὐτή στιγμή, γιά νά ἀποδώσουν ἀξιοπρέπεια στό νεκρό σῶμα τοῦ Θεανθρώπου. Γίνονται γιά ἐμᾶς σήμερα ἡ σημαία τῆς τόλμης σέ θέματα πίστεως. Βλέπετε ὑπάρχει ἀκόμη καί σήμερα μιά μεγάλη δυστυχῶς μερίδα ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ἐάν ἐρωτηθοῦν ντρέπονται νά ποῦν πώς πιστεύουν στόν Θεό.

Ὑπῆρχε τήν ἐποχή ἐκείνη μιά πολύ ἀπάνθρωπη καί σκληρή συνήθεια, τούς ἐσταυρωμένους νά μήν τούς ἐνταφιάζουν. Τούς τιμωροῦσαν ἀκόμη καί μετά θάνατο νά μένουν γιά μέρες ἐπί τοῦ σταυροῦ γιά νά κατασπαράσονται ἀπό ὄρνεα καί ἄλλα ἄγρια θηρία .Ἔτσι γιά νά μή φέρουν ἐμπόδια ἀντίδρασης οἱ Ἰουδαῖοι πρός τόν Πιλάτο, καί ἐπειδή ἦταν ἀπόγευμα παρασκευῆς καί τήν ἑπομένη ἡμέρα Σάββατο, ἡμέρα ἀργίας, ἔγινε θά λέγαμε κάπως βιαστικά ἡ ταφή τοῦ Κυρίου μέ τά ἀπολύτως ἀπαραίτητα, λευκή σινδόνη καί ἀρώματα.

Ἐκτός ὅμως τῶν δύο αὐτῶν ἀνδρῶν οἱ ὁποῖοι ὅπως προαναφέρθηκε ἔδειξαν ἡρωισμό, ἔχουμε καί ἡρωίδες γυναῖκες, τίς ἁγίες Μυροφόρες πού τιμᾶ σήμερα ἡ ἐκκλησία.

Ἐκεῖνες, ὅπως μᾶς ἐξιστορεῖται ἀπό τό Εὐαγγέλιο, ἦταν ἐκεῖ παροῦσες κατά τά γενόμενα στόν Γολγοθά. Εἶδαν τήν Σταύρωση καί τήν θεόσωμη ταφῆ καί κατόπιν ἔτρεξαν καί ἀγόρασαν ἀρώματα γιά νά μπορέσουν νά ἔλθουν ἐπί τοῦ μνήματος, λίαν πρωί τῆς μιᾶς Σαββάτου, τήν Κυριακή τό πρωί δηλαδή, γιά νά καθαρίσουν πιό διεξοδικά τό σῶμα καί τόν τάφο τοῦ κυρίου. Τηρώντας τόν νόμο, δέν ἦλθαν τό Σάββατο μιᾶς καί ἀπαγορευόταν κάθε πράξη λόγω ἀργίας, καί περιμέναν νά ξημερώσει Κυριακή ὥστε νά πράξουν τά δέοντα για τόν δάσκαλό τους.

Ἔδειξαν καί ἐκεῖνες θάρρος, πηγαίνοντας πρίν καν ξημερώσει, δίχως νά φοβηθοῦν τό σκοτάδι, τήν ἐρημιά, ἀκόμη καί τούς ἐξαγριωμένους στρατιῶτες οἱ ὁποῖοι ἐφύλασσαν τόν τάφο. Ἀκόμη καί γιά τό πώς θά μετακινήσουν τόν μεγάλο λίθο πού σφράγιζε τήν εἴσοδο τοῦ τάφου δέν εἶχαν τήν λύση, παρά μόνο εἶπαν θά πᾶμε κι ὁ Θεός βοηθός.

Ἔτσι βλέπουμε ἤδη τήν μεγάλη τους πίστη στόν Θεό, πίστη τήν ὁποία θά πρέπει νά ἔχουμε καί ἐμεῖς σήμερα για ὅ,τι κι ἄν κάνουμε, τό ὁποῖο ἐμπεριέχει τό θέλημά του. Ἀξίζει στό σημεῖο αὐτό νά ἀναφέρουμε πώς οἱ στρατιῶτες πού φυλοῦσαν τόν τάφο ἦταν δεκαέξι τόν ἀριθμό καί οἱ μυροφόρες γυναῖκες μόνο τρεῖς. Αὐτό ἦταν κάτι πού σίγουρα μποροῦσε νά τίς ἀποθαρύνει, νά δειλιάσουν, ἀλλά ἐκεῖνες μέ ἀπόλυτη πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό τό τόλμησαν.

Μᾶς λένε οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας πώς γιά νά συναντηθοῦμε μέ τόν ἀναστάντα Κύριο πρέπει νά καλλιεργήσουμε δύο μεγάλες ἀρετές, τήν ἀνδρεία καί τήν φρόνηση. Οἱ ἅγιες Μυροφόρες γυναῖκες πού τιμοῦμε σήμερα, ἔλαβαν τόν μισθό τῆς ἀνδρείας καί τῆς φιλοθεΐας τους.

Καί ἐνῶ φθάνουν ἐπί τοῦ μνήματος προκειμένου νά συμπληρώσουν τίς ἐλλείψεις τῆς ἐσπευσμένης ταφῆς, νά ἀλείψουν μέ μύρα τό νεκρό σῶμα καί νά θρηνήσουν γιά τόν νεκρό, γίνονται οἱ πρῶτοι θεατές τοῦ κενοῦ τάφου. Ἐπίσης πρῶτες ἐκεῖνες ἀκοῦν ἀπό τό στόμα τοῦ ἀγγέλου τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς ἀναστάσεως. Ἔτσι ἀπό ἁπλές καθημερινές γυναῖκες ἀξιώνονται νά γίνουν οἱ πρῶτες εὐαγγελίστριες ἀναγγέλλοντας τό χαρμόσυνο γεγονός στούς μαθητές καί σ’ ὅλον τόν κόσμο.

Πολύ μεγάλη ἡ τιμή γιά ἐκεῖνες ἡ ἐπιλογή τους ἀπό τόν Θεό νά δοῦν καί νά μεταδώσουν τήν Δόξα Του.

Κι ἐμεῖς, ὅμως, σήμερα ἀγαπητοί μου ἀδελφοί ἔχουμε τήν δυνατότητα νά ζήσουμε στήν δική μας ἐποχή ὡς ἀληθινοί χριστιανοί. Νά κάνουμε τό Εὐαγγέλιο τρόπο ζωῆς, τό ὁποῖο δέν εἶναι μιά θεωρητική ὑπόθεση ἀλλά μιά συγκεκριμένη πράξη.

Ἡ ἁμαρτία σήμερα, σέ ὅλες τίς ἀποχρώσεις της, ἀποθρασύνθηκε μέ ἀποτέλεσμα πολλοί ἀπό ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους ἀντί νά τήν ἀποστρεφόμαστε, νά τήν θαυμάζουμε καί νά τήν χειροκροτοῦμε.

Ἑπομένως, εἶναι ἀπαραίτητο νά υἱοθετήσουμε τό θάρρος τῶν δύο αὐτῶν ἀνδρῶν καί τῶν τριῶν γυναικών τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς στήν καθημερινότητά μας, παραμένοντας ἔτσι ἀκέραιοι σέ θέματα τῆς χριστιανικῆς μας πίστης.

Στό Εὐαγγέλιο Ἰησοῦ Χριστοῦ, δέν χωρᾶν ἀπό μέρους μας ἔνοχοι συμβιβασμοί καί ἐκπτώσεις ἠθικῆς, παρά μόνο ἀπόλυτη πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, δίνοντας τήν καθημερινή μας μαρτυρία. Καί ὅπως μᾶς διαβεβαιώνει καί ὁ ἀπόστολος «Οὐ γάρ ἔδωκεν ἠμίν ὁ θεός πνεῦμα δειλίας ἀλλά δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ» ( Β ́ Τιμ. 1, 7 ).

Ἱερέας Ἰωάννης Λεοντάρης

Ἐφημέριος Ἁγίου Νικολάου Μαρμάρων

ΠΗΓΗ