“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”

Κυριακή 23η Μαΐου 2021

Κυριακή του Παραλύτου

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Μεγάλη δωρεά καί εὐλογία ἔλαβε ὁ Παράλυτος τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Κύριο. Τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια ζοῦσε ἕνα βασανιστικό δρᾶμα λόγῳ τῆς σωματικῆς του δοκιμασίας,ἀλλά καί τῆς καθημερινῆς ἀδιαφορίας καί ἀπορρίψεως ἀπό τούς  συνανθρώπους του.Ἀλήθεια, πόσο μεγάλο πόνο προκαλεῖ σέ ἕναν ἄνθρωπο μία σοβαρή σωματική ἀσθένεια! Πόσο μεγάλο πόνο προκαλεῖ  ὅμως και η ἀδιαφορία τῶν συνανθρώπων του.

Πολλές φορές ἡ ὀδύνη εἶναι μεγαλύτερη όταν ὁ διπλανός σου, ὁ γείτονάς σου, ὁ συγχωριανός σου, ὁ ὁποῖος σέ βλέπει καθημερινά νά δοκιμάζεσαι, νά πονᾶς, νά πάσχεις, σέ προσπερνᾶ ἀδιάφορα καί ψυχρά ἐνδιαφερόμενος μόνο γιά τό προσωπικό του πρόβλημα. Ἀλήθεια, πόση μοναξιά ὑπάρχει πλέον στήν κοινωνία μας!Παντοῦ συναντᾶς  ἀνθρώπους πού εἶναι κοντά σου,μπορεῖ νά εἶναι καί δίπλα σου,ἀλλά ταυτόχρονα τούς αἰσθάνεσαι τόσο μακριά σου!

Σέ μία τέτοια ἀπελπιστική κατάσταση βρισκόταν καί Παραλυτικός τοῦ Εὐαγγελίου. Δέν ὑπῆρχε ἄνθρωπος ὅλα αὐτά τά χρόνια νά τοῦ δώσει ἕνα χέρι βοηθείας καί νά τόν ὁδηγήσει στά θεραπευτικά ὕδατα τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ.Ὁ Παραλυτικός εἶναι μιά συγκλονιστική εἰκόνα ἀνθρώπινης δυστυχίας,ἔκφραση τῆς θλίψεως,τῆς ὀδύνης καί τοῦ πόνου τῶν ἀνθρώπων.

Δέν ὑπάρχει οἰκογένεια καί κοινωνία, πού νά μήν ἔχει ἀνθρώπους  πάσχοντες. Δέν λείπουν ποτέ οἱ ἀσθενεῖς, οἱ παράλυτοι, οἱ τυφλοί,οἱ πεινασμένοι, οἱ γυμνοί, οἱ ἄστεγοι, οἱ ἀπόκληροι τῆς κοινωνίας. Στίς μέρες μας προστέθηκε καί ἡ νόσος τοῦ Κορονοιοῦ, που οδήγησε σέ μιά ἀδυσώπητη πραγματικότητα, καθώς γέμισε τήν ζωή μας με πόνο, μοναξιά καί ανασφάλεια. Ἐάν μποροῦσε κάποιος νά πετάξει πάνω ἀπό τήν γῆ, ἐάν εἶχε διαπεραστική ὅραση καί ὀξεία ἀκοή, θά ἔβλεπε παντοῦ τήν θλίψη καί τά δάκρυα ποτάμι, θά ἄκουγε σάν βοή νά ἀνεβαίνουν στόν οὐρανό οἱ στεναγμοί καί οἱ λυγμοί, τά παράπονα καί οἱ ἱκεσίες τῶν θλιβομένων. Πανανθρώπινο φαινόμενο ἡ θλίψη.Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές τοῦ “ἐν τῷ κόσμω τούτω, θλῖψιν ἔξετε” (Ιω.ιστ΄ 33). Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Κυρίου ἐπεκτείνεται σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους.

Γιατί ὅμως τόσες θλίψεις; Ἐκπληρώνουν κάποιο σκοπό; Γιατί τις ἐπιτρέπει καί τις παραχωρεῖ ὁ Θεός; Μά ἀσφαλῶς, γιατί εἶναι Πανάγαθος! Ὀξύμωρο ἀκούγεται, ὁ Πανάγαθος Θεός, πού θέλει τό καλό μας καί θυσιάστηκε γιά μᾶς, νά μᾶς ἐπιτρέπει νά βιώνουμε τόσες  θλίψεις.Ὅμως, μέ μια  πιό θεολογική προσέγγιση, θά διαπιστώσουμε πώς διά μέσου τῶν θλίψεων καί δοκιμασιῶν, συνερχόμαστε καί ἐπανερχομάστε στόν πραγματικό μας ἑαυτό. Τότε μόνο, δυστυχῶς, θυμόμαστε τόν Θεό, τόν ὁποῖο πολλές φορές λησμονοῦμε. Ἀναλογιζόμαστε τίς ἁμαρτίες μας καί  συναισθανόμαστε τίς ἐνοχές μας, ἐνῶ ταυτόχρονα σκεφτόμαστε τίς συνέπειες τῶν ἁμαρτωλῶν πράξεών μας.

Ὅσο καί ἄν προσπαθοῦμε ἀπό μόνοι μας, ἤ ἔστω διά μέσου τῆς βοήθειας ὁρισμένων ἀνθρώπων νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά βάσανα μας, διαπιστώνουμε  τήν ἀδυναμία μας καί τότε μόνο  προσβλέπουμε στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτόν παρακαλοῦμε, σέ αὐτόν ἐλπίζουμε καί με αὐτόν πιστεύουμε ὅτι θά λυτρωθοῦμε καί θά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τίς πίκρες καί τίς δοκιμασίες, σωματικές καί ψυχικές. Καταλαβαίνουμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἡ μόνη ἀσφαλής καταφυγή μας Βλέπουμε νά πραγματοποιεῖται αὐτό πού εἶπε ὁ προφήτης Ησαΐας: “Κύριε, ἐν θλίψει ἐμνήσθημεν σου” (Ησ.Κστ΄16). Ὁ πόνος μᾶς πλησιάζει πρός τόν Θεό. Ἀναπτερώνει τόν νοῦν καί τήν καρδιά μας πρός Ἐκεῖνον. “Ἐν ἡμέρα θλίψεως μου τόν Θεόν ἐξεζήτησα” (Ψαλμ.Οστ΄ 3). Τότε ,ἡ πίστη μας τονώνεται, ἡ προσευχή μας γίνεται θερμότερη, ἡ ἐλπίδα μας ἰσχυρότερη. Τότε, τά αἰσθήματα μετανοίας καί ἐπιστροφῆς πρός τόν Θεό πλημμυρίζουν τήν καρδιά μας. Τότε,κινούμεθα ἐντονώτερα πρός μετάνοια καί ἐξομολόγηση καί ὁ καθένας μας λέγει μέ εἰλικρίνεια, ὅπως ὁ μετανοήσας, μέγας προφητάναξ  Δαυίδ ,“ἡμάρτηκα τῷ Κυρίῳ” (Βασ.Β,Ιβ΄ 13).

Ὡς ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἐσωτερικῆς διεργασίας ἔρχεται ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐεργεσία, ἡ χάρις καί ἡ εἰρήνη, ἡ χαροποιός συναίσθηση ὅτι ἐπανήλθαμε κοντά στόν Πανάγαθο καί Οὐράνιο Πατέρα μας.Αἰσθανόμαστε τήν στοργική του παρουσία καί συμπαράσταση καί ἡ καρδιά μας γεμίζει ἀπό ἀγαλλίαση καί χαρά. Συμβαίνει τότε τό παράδοξο, ἐνῶ τό σῶμα νά πάσχει καί νά πονᾶ, ἡ ψυχή νά χαίρεται.Αὐτό τό παράδοξο φαινόμενο ζοῦσαν καθημερινά οἱ μάρτυρες. Ἄλλωστε καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει:“χαίρω ἐν τοῖς παθήμασι μου” (Κόλασ. Α,24).

Ὅπως τά τοῦβλα, λέγει ὁ Μ. Βασίλειος, ἐάν δέν ψηθοῦν,εἶναι λάσπη καί διαλύονται ἀπό τήν βροχή,ὅταν ὅμως ψηθοῦν εἶναι ἰσχυρά σάν βράχος,“οὕτω καί αἱ καρδίαι τῶν ἀνθρώπων ἐν τῇ καμίνῳ τῆς θλίψεως δοκιμασθεῖσαι” γίνονται ἰσχυρές στούς πνευματικούς ἀγῶνες. Ἀμήν.      

ΠΗΓΗ