«...ἡ ζωή ἤ τό φῶς τῶν ἀνθρώπων...»

Τό Φῶς ἦρθε στόν κόσμο!

Κεντρικό σημεῖο στόν κύκλο τῶν ἑορτῶν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

«Αὕτη ἐστί ἑορτή ἑορτῶν καί πανήγυρις πανηγύρεων» στήν ὁποία «εὐλογοῦμεν Χριστόν εἰς τούς αἰώνας».

Ἡ χαρά, ἡ ἀγαλλίαση καί τό «θάμβος» τῆς Ἀναστάσεως δέν εἶναι τό συναισθηματικό φορτίο τῶν ἡμερῶν ἀλλά ἡ βεβαιότητα τῆς κατάργησης τοῦ θανάτου καί τῆς μετάδοσης τῆς νέας ἀναστημένης θεανθρώπινης ζωῆς. 

Ἡ γνώση τῆς μετά θάνατον ζωῆς ἦταν ὡς τότε ἄγνωστη στούς ἀνθρώπους. Ὅλα τελείωναν μέ τό θάνατο. Τώρα πλέον οἱ ἄνθρωποι ἐλπίζουν. Καί ἡ ἐλπίδα μαρτυρεῖται ἀπό τό φῶς τῶν κεριῶν καί τά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων. Τώρα πλέον ὁ Χριστός Ἀνέστη, ἡ ζωή συνεχίζεται καί «νεκρός οὐδείς ἐν τῷ μνήματι».

Ὁ ἄνθρωπος κοινωνώντας τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἐνσωματώνεται στήν αἰώνια θεία Ζωή. Κοινωνώντας εἰσάγεται μέσα του ὁ σπόρος τῆς Ἀναστάσεως, τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ.

«...καί Θεός ἥν ὁ Λόγος». Εὐθύς ἐξαρχῆς ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ξεκάθαρα διακηρύσσει τή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Εἶναι ὁ «Θεός Λόγος», ὁ «Υἱός τοῦ Πατρός», τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἶναι «ἐν ἀρχή», στήν ἀρχή, καί εἶναι ἡ ἀρχή καί ὁ Δημιουργός του κόσμου. «Ἐξ αὐτοῦ καί δί’ αὐτοῦ καί εἷς αὐτόν τά πάντα» γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Ρωμαίου, (11, 36). Ὁ Θεός Πατέρας διά τοῦ Υἱοῦ ἐν Ἁγίω Πνεύματι δημιουργεῖ τόν κόσμο.

Στή Γένεση διαβάζουμε (2, 7): «Καί ἐνεφύσησε εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν». Ὁ Δημιουργός πλάθει τόν ἄνθρωπο καί μέ αὐτό τόν τρόπο τοῦ δωρίζει τήν «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, τόν Χριστόν» (Κόλ. 1, 15). Τοῦ μεταδίδει μέσω τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν «ἐν Χριστῷ» θεία Ζωή. Τοῦ μεταδίδει τή θεϊκή Ἀγάπη, τήν κοινωνία τῶν Πρόσωπων τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ὁ Θεός μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί πάλι φανερώνει καί προσφέρει στόν ἄνθρωπο τή ζωῆς τῆς Ἀγάπης. «Ποῦ σου Ἅδη τό νίκος;».

Τό σκοτάδι καί ὁ διχασμός πού προκάλεσε ἡ ἁμαρτία χάνουν τή δύναμή τους. «Τά πάντα πεπλήρωται φωτός», τά πάντα γιορτάζουν τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τόν ἐρχομό τοῦ Φωτός καί τόν ἐγκεντρισμό στή θεία Ζωή.

Μάρτυρας τῆς Ζωῆς καί τοῦ Φωτός ἦταν ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. 

Αὐτός μέ τό κήρυγμα τῆς μετανοίας ἑτοίμαζε τόν κόσμο γιά νά δεχτεῖ τό Φῶς. Τό Φῶς πού εἶναι ἀπό μόνο του, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο. Αὐτό τό Φῶς εἶναι μέσα σέ κάθε ἄνθρωπο, εἶναι ἡ ἀθάνατη θεία εἰκόνα, εἶναι τό κέντρο τοῦ κάθε ἀνθρώπου.

Ἀλλά ἡ ἐλευθερία, ἡ δυνατότητα πού ἔδωσε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο νά ἐξουσιάζει τόν ἑαυτό του, πολλές φορές στέκεται ἐμπόδιο στόν ἐρχομό τοῦ Φωτός, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος κάνει κακή χρήση τῆς ἐλευθερίας του. 

Πόση δυστυχία!!! Πόση πικρία!!!

«...οἱ ἴδιοι...», οἱ δικοί Του, τά δικά Του πλάσματα, τά παιδιά Του, «...αὐτόν οὐ παρέλαβον...». Τόν ἀρνήθηκαν, Τόν πρόδωσαν, Τόν ἐσταύρωσαν!

Ἔκλεισαν μέ πεῖσμα τά μάτια στό Φῶς. Αὐτάρεσκα, φίλαυτα, μέ περίσσιο ἐγωισμό ἔφτιαξαν τό σκοτάδι καί ἔκλεισαν τό εἶναι τούς μέσα σ’ αὐτό.

Ὅλοι;

Ὄχι.

Ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι πού ἄνοιξαν τήν καρδιά τους καί οἴδαν τό Φῶς, ἀναγεννήθηκαν καί διά τοῦ Χριστοῦ ἔγιναν παιδιά τοῦ Θεοῦ, παιδιά τοῦ Φωτός.

«...ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἠμίν...». Ὁ Χριστός προσλαμβάνει τόν ἄνθρωπο. Στή θεία φύση Του προσθέτει τήν ἀνθρώπινη. Ὄχι γιά νά τήν καταργήσει, μά νά τή θεραπεύσει. Νά τῆς φανερώσει τήν ἀληθινή φύση, νά τήν ἐλευθερώσει καί νά τήν ἀνυψώσει «δεξιά του Θεοῦ καί Πατρός».

Τώρα πλέον ὁ ἄνθρωπος ὑπάρχει μέ νέο τρόπο. Σκοπός τῆς ζωῆς του γίνεται ἡ μετοχή στή ζωή τοῦ Φωτός. Ἡ κοινωνία μέ τό Χριστό τόν κάνει μέτοχο της θείας Ζωῆς καί ἡ Ἄκτιστη Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀκτινοβολεῖ καί πάλι στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ ἄνθρωπος λυτρώνεται ἀπό τό σκοτάδι, νικάει τό ἐγώ, δέ ζεῖ πλέον ἀτομικά καί μόνο βιολογικά. Ζεῖ γιά, διά καί μέσα στόν «ἀναστάντα Κύριον», ἀνασταίνεται, ἀναγεννιέται.

Μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀκολουθεῖ ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Υἱός καί Λόγος θά ἀναληφθεῖ στόν οὐρανό καί ὁ Θεός Πατήρ θά ἐκπορεύσει ἄλλον Παράκλητο, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας γιά νά μείνει στόν κόσμο. Αὕτη ἄλλωστε ἦταν ἡ ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ πρός τούς Μαθητές Του (Ἰωάν. 14, 16 & 15, 26).

Ὁ ἄνθρωπος διά τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ γίνεται καί πάλι μέτοχος τῆς Θείας Χάριτος καί δέχεται τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ χαρά, ἡ ἀγάπη, ἡ εἰρήνη, ἡ μακροθυμία, ἡ χρηστότητα, ἡ ἀγαθοσύνη, ἡ πίστη, ἡ ἐγκράτεια (Γαλ. 5, 16) κοσμοῦν καί χαρακτηρίζουν τόν διά τοῦ Φωτός ἀναγεννημένο ἄνθρωπο.

Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία καλεῖ καί διαλαλεῖ: «Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα, συγγνώμη ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε», κανένας νά μή φοβᾶται τό θάνατο «...ἠλευθέρωσε ἠμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος».

Αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα τώρα. Ὄχι πλέον Νόμος. Τώρα ὁ Θεός διανέμει τά δῶρα τῆς ἀγάπης Του καί μᾶς δίνει τή δυνατότητα νά φτάσουμε στό ἀνώτατο ἐπίπεδο τήν ὕπαρξή μας. Νά ἑνωθοῦμε μαζί Του καί νά γίνουμε κατά Χάριν παιδιά Του.

Ὁ ἕνας νά ζεῖ γιά τόν ἄλλο, ὁ ἕνας νά ἀποκαλεῖ ἀδελφό τόν ἄλλο, ἀκόμη καί τόν ἐχθρό του. «Εἴπωμεν, ἀδελφοί, καί τοῖς μισούσιν ἠμᾶς»:

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Νά συγχωροῦμε τούς πάντες καί τά πάντα γιά νά ἔχουμε τή δύναμη νά βροντοφωνάξουμε πώς δέν ὑπάρχουν πιά νεκροί γιατί: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Καλή Μεγάλη Ἑβδομάδα καί Καλή Ἀνάσταση.

Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Κίτσιος

Ἐφημέριος Ἁγίου Χαραλάμπους Περάματος

ΠΗΓΗ