ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (23-5-2021)

ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ

     Σήμερα τέταρτη Κυριακή ἀπό τοῦ Πάσχα, δέν ὥρισε τυχαῖα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία νά διαβάζεται στήν Ἀναστάσιμη περίοδο καί τό Εὐάγγελιο τοῦ Παραλύτου. Πρόκειται γιά θαῦμα ἀναστάσιμο.

    Ὁ παράλυτος τῆς Βηθεσδᾶ ἦταν οὐσιαστικά νεκρός. Νεκρός ἄταφος. Ἄν μπορεῖ νά κινηθεῖ ἕνας νεκρός, ἄλλο τόσο μποροῦσε νά κινηθεῖ καί ὁ παράλυτος. Νεκρός μέ μάτια ἀνοιχτά καί μέ καρδιά πού ἀκόμα κτυποῦσε ἐπί τριανταοκτώ χρόνια. «Ἄταφος νεκρός ὑπάρχων ὁ Παράλυτος, ἰδών σε ἐβόησεν.Ἐλέησόν με Κύριε, ὅτι ἡ κλίνη τύμβος μοι ἐγένετο. Τί μοι κέρδος ζωῆς;» (δοξαστικό καθισμάτων Δευτέρας παραλύτου).

     Ποιός εἶναι χειρότερος; Ἕνας νεκρός ἤ ἕνας παράλυτος, πού ὑποφέρει ἀκίνητος καί πονᾶει; Ἀσφαλῶς ὁ δεύτερος.

     Ὁ Κύριος ἔκανε τό θαῦμα στό χειρότερο νεκρό, στόν ἄταφο νεκρό, μέ ἕνα Του λόγο χαρίζει ζωή, πού γιά τόσο καιρό εἶχε στερηθεῖ, δίνοντάς του τή δύνατοτητα νά σηκωθεῖ στά πόδια του κάι νά περπατήσει. Μάλιστα τοῦ λέει νά σηκώσει στά χέρια του τό κρεβάτι του, γιά νά ἀποδειχθεῖ περίτρανα ὅτι δέν ἔχει πιά τό κρεβάτι ἐξουσία σ’ αὐτόν, ἀλλά ἀντίστροφα, αὐτός ἔχει ἐξουσία πάνω στό κρεβάτι τῆς προηγούμενης ἀσθένειάς του.

    Ἀναστάσιμο τό θαῦμα στόν παράλυτο. Καί προδρομικό. Προτυπώνει τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Προτυπώνει τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Προτυπώνει τήν ἀνάσταση καί ὅλων τῶν πεθαμένων τοῦ σύγχρονου κόσμου. Γέμισε ὁ κόσμος ἀπό κινούμενους νεκρούς. Παντοῦ νεκροί ἄταφοι. Τό τραγικό εἶναι πώς ἐκεῖνα τά ἄτομα ἤ οἱ θεσμοί πού νομίζουν πώς δέν ἔχουν προσβληθεῖ ἀπό τό μικρόβιος τῆς παράλυσης καί τῆς νέκρας εἶναι σ’ ἀκόμη χειρότερη κατάσταση, νοσοῦν διπλᾶ. Γιατί ἐκτός ἀπό τή νόσο ἔχουν καί τήν ψευδαίσθηση πώς εἶναι ὑγιεῖς, παραδομένοι βέβαια στήν τυραννική ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ κάι τῶν διαφόρων ὀργάνων του. Νέοι πεσμένοι σέ παραλυσία. Ἄτομα μέ πόδια ἀκίνητα γιά τό καλό· μέ χέρια σφιχτά, πού δέν σκορποῦν ἐλεημοσύνη. Ἄνθρωποι ἀρτηριοσκληρωτικοί.

     Θά γίνει ἡ Ἀνάσταση, ἀφοῦ προδρομική τῆς δικῆς μας Ἀνάστασης εἶναι ἡ Θριαμβευτική Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, ἄν δέν θά ἀναστηθοῦν καί οἱ νεκροί. Δέν ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, διότι εἶχε ὁ Ἴδιος ἀνάγκη ν’ ἀναστηθεῖ. Ἄν ἐμεῖς δέν εἴχαμε ἀνάγκη ἀναστάσεως, πνευματικῆς καί σωματικῆς, δέν θά ἀνασταινόταν ὁ Ἴδιος, καί φυσικά δέν θά σταυρωνόταν. Ὅλα ἔγιναν γιά τή δική μας Ἀνάσταση.

     Ὁ Χριστός μας μπορεῖ νά ἀναστήσει τήν πνευματικά παράλυτη καί νεκρή κοινωνία μας. Ἀρκεῖ νά μή τοποθετοῦμε ὁδόφραγμα στό δικό Του θαῦμα τή δική μας ἐλευθερία. Σέβεται τήν ἐλευθερία μας ὁ Χριστός μας. Ρωτᾶει προηγουμένως : «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;». Καί ὕστερα προχωρεῖ στή θαυμαστή ἐπέμβασή Του.

    Ἄς παραμερίσουμε, λοιπόν, τό ὁδόφραγμα, ἄς ἀφήσουμε τόν ἐγωϊσμό μας, ἄς ἀνοίξουμε τήν πόρτα στό θαῦμα τοῦ Θεοῦ, ὑποτάσσοντας τή θέλησή μας στό θέλημα Ἐκείνου. Καί τότε ἡ ἀνάσταση θά γίνει. Ἀνάσταση παντοῦ, σέ ὅλα τά πεδία τῆς προσωπικῆς, κοινωνικῆς, ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἀνάσταση ἀληθινή!

π.Φρ.Δημ.

ΠΗΓΗ