ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ – 15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2019

(Λκ. ιδ΄ 16-24)

Ἀγαπητοί ἀδελφοί. Μέ τή σημερινή παραβολή ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖ τήν εἰκόνα τοῦ μεγάλου δείπνου, γιά νά δηλώσει μία βαθειά πραγματικότητα, πού δημιουργεῖ σέ κάθε ἐποχή μία ἰσχυρή ἐντύπωση.

Ἡ περικοπή ἔχει δεχτεῖ πολλές ἑρμηνεῖες μέχρι σήμερα. Ἡ θέση της στό λειτουργικό ἔτος κοντά στή γιορτή τῶν Χριστουγέννων, δίνει τήν εὐκαιρία νά γίνει λόγος γιά τήν προσέλευση στή Θεία Κοινωνία. Ἄλλοι ἀναζητοῦν στό λόγο τοῦ Χριστοῦ ἄλλους συμβολισμούς καί ἐφαρμογές.

Χωρίς νά ἀποκλείεται τίποτα ἀπό αὐτά στούς διδακτικούς σκοπούς τοῦ κηρύγματος, δέν πρέπει νά παραγνωρίζεται τό γεγονός, ὅτι ἡ παραβολή ἔχει συγκεκριμένη ἱστορική ἀφορμή.

Εἶναι ἡ ἀπάντηση σέ μία συγκεκριμένη πρόκληση πού ἔγινε στό Χριστό. Βρισκόταν καλεσμένος στό σπίτι κάποιου Φαρισαίου, ὅταν ἐνθουσιασμένος ἕνας ἀπό τούς συνδαιτυμόνες φώναξε: «μακάριος ὅς φάγεται ἄρτον ἐν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Μακάριος ὅποιος θά πάρει μέρος στό τραπέζι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἦταν μία ἔμμεση ἀπάντηση στόν προηγούμενο λόγο τοῦ Χριστοῦ: «ἀνταποδοθήσεται γάρ σοί ἐν τή ἀναστάσει τῶν δικαίων». Θά σού ἀνταποδοθεῖ ὅταν οἱ δίκαιοι θ’ ἀναστηθοῦν.

Ὁ Φαρισαῖος μέ τή φράση αὐτή θέλησε νά ἐκφράσει τήν αὐτάρεσκη βεβαιότητά του ὅτι σάν εὐσεβεῖς οἱ Φαρισαῖοι θά λάβουν μέρος στό τραπέζι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, στό ὁποῖο φυσικά, κατά τή φαρισαϊκή ἀντίληψη, δέν μποροῦν νά παρακαθίσουν οἱ ἀνάξιοι ἄνθρωποι τοῦ φτωχοῦ καί ἀμόρφωτου λαοῦ. Στή δοξασία τῶν Φαρισαίων ὁ Χριστός ἀπαντᾶ μέ τήν παραβολή πού ἀκούσαμε γιά νά δείξει, ποιοί στό τέλος γίνονται συνδαιτυμόνες στό συμπόσιο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, στή Βασιλεία Του.

Ὑπενθυμίζοντας σιωπηρά τή στάση τῆς ἐβραϊκῆς ἡγεσίας ἀπέναντί του ὁ Χριστός, παρουσιάζει ἀνάγλυφα τήν ἀχαρακτήριστη διαγωγή τους, πού ἰσοδυναμεῖ μέ ἄρνηση στή Θεία πρόσκληση.

Μέ τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο παρατίθεται σέ κάθε ἄνθρωπο «δεῖπνο μέγα», στό ὁποῖο καλεῖται βέβαια ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα, ἀλλά πρῶτος ὁ ἐβραϊκός λαός.

Ὅμως τί τραγικό. Τήν πρόσκληση αὐτή τήν ἀπέρριψε ὁμόφωνα ἡ ἐβραϊκή ἡγεσία, γιατί δέν θέλησε νά ἀναγνωρίσει στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τήν τράπεζα τῆς Οὐράνιας Βασιλείας. Ἔτσι γιά διάφορους λόγους, πού μποροῦν ὅμως κάλλιστα νά συνοψιστοῦν στόν ἑωσφορικό ἐγωισμό, ἀρνήθηκαν τήν πρόσκληση καί ἔμειναν ἔξω ἀπό τό δεῖπνο συμπαρασύροντας καί τό λαό,. Καί συμβαίνει τό περίεργο, «ἐκλεκτοί» νά γίνονται οἱ φτωχοί καί ἀνάπηροι καί χωλοί καί τυφλοί, ὅσοι δηλαδή ἦταν γιά τούς Φαρισαίους ἀνάξιοί της Θείας ἀγάπης. Ὁ περιφρονημένος ἐθνικός κόσμος «ἀναγκάζεται», ἐνθαρρύνεται καί προτρέπεται νά προσέλθει στό δεῖπνο. Νά δεχτεῖ τό Χριστό καί νά ἐνταχθεῖ στή Βασιλεία Του.

Ἡ ἄρνηση τῶν Φαρισαίων στή Θεία πρόσκληση, πού εἶχε σάν ἐντονότερη ἔκφρασή της τή σταυρική καταδίκη τοῦ Χριστοῦ, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ἡ φαρισαϊκή συμμορία πού ἀπέρριψε τό Χριστό, σάν χιονοστιβάδα ὀγκώθηκε στό πέρασμα τῶν αἰώνων συμπαρασύροντας στό καταστροφικό κατρακύλισμά της κάθε ἀρνητικό στοιχεῖο, ὅλα τά ἀνθρωπόμορφα θηρία πού «μισοῦν τό φῶς γιά νά μήν ἐλεγχθοῦν τά ἔργα τους ἀπό τό Φῶς». Ἔτσι σχηματίζεται τό σατανικό στρατόπεδο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, πού μοναδικό σκοπό ἔχουν τόν πόλεμο «κατά τοῦ Κυρίου καί κατά τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ».

Ἀποτελεῖ ὅμως τουλάχιστον μωρία νά πιστεύουν οἱ Φαρισαῖοι ὅλων τῶν αἰώνων πώς εἶναι δυνατόν ἔτσι νά ματαιώσουν τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, πού μέ τό αἷμα τοῦ Υἱοῦ Του ἐγκατέστησε στόν κόσμο ἀμετάκλητα τή Βασιλεία Του. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι Βασιλεία Δύναμης, πού δέν μπορεῖ ἀπό τίποτε νά νικηθεῖ, μά πού νικᾶ καί συντρίβει κάθε δύναμη ἐναντία. Ὅσο κι ἄν τρίζουν τά δόντια τούς οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους δέν μποροῦν νά κλείσουν τίς πύλες της. Ἡ Θεία πρόσκληση στό δεῖπνο τῆς Οὐράνιας Βασιλείας ἀκούγεται ὅλο καί πιό ξάστερα. Οἱ λαοί τῆς γῆς ἀρχίζουν νά διακρίνουν τό οὐράνιο φῶς, πού ροδοχαράζει, τήν αὐγή τῆς καινούριας ἡμέρας, τῆς ἡμέρας τῆς Θείας δικαιοσύνης στά ἀνθρώπινα. Ἀπό κάθε πλατεία καί ρύμη, μέσα ἀπό κάθε φτώχεια καί ἀναπηρία, δειλά-δειλά ἀλλά σταθερά μακρές στρατιές νοσταλγῶν τῆς Θείας δικαιοσύνης προχωροῦν πρός τόν Γολγοθά, ἐκεῖ πού στήθηκε τό τραπέζι τοῦ Μεγάλου Δείπνου. Ὅ,τι κι ἄν κάνουν οἱ «Φαρισαῖοι», ὅλο καί περισσότερο αὐξάνουν τόν πόθο γιά τό Δεῖπνο τῆς Οὐράνιας Βασιλείας.

Ἡ κλήση στό δεῖπνο τῆς Βασιλείας εἶναι κλήση στό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Γιατί Αὐτός εἶναι ὄχι μόνο ὁ προσφέρων τό δεῖπνο, ἀλλά καί τό φαγητό καί τό ποτό τοῦ δείπνου, σάν ἄρτος καί οἶνος τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἡ Ἐκκλησία παραθέτοντας στό κεντρικότερο μυστήριο τόν «Οὐράνιο ἄρτον, τήν τροφήν τοῦ παντός κόσμου», δέν κάνει τίποτε ἄλλο παρά νά καλεῖ συνεχῶς στό μέγα δεῖπνο «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον».

π. Κ.Ι.Κ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ