ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Εφες. δ΄1-7

Ευαγγέλιον: Λουκ. ιγ΄ 10 - 17

8 Δεκεμβρίου 2019

«Και ιδού γυνή ην πνεύμα έχουσα ασθενείας έτη δέκα και οκτώ...»

Ήταν μακροχρόνια και βασανιστική η ασθένεια της γυναίκας της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής. Υπέφερε για δεκαοκτώ χρόνια, μιαν ολόκληρη ζωή. Και η αρρώστια της ήταν βαριά «Ην συγκύπτουσα και μη δυναμένη ανακύψαι εις το παντελές». Ήταν καμπουριασμένη και δεν μπορούσε καθόλου να ανορθωθεί.

Θα αναζήτησε, ασφαλώς, τη θεραπεία της σε νοσοκομεία και γιατρούς.

Το ποθούμενο, όμως, ήλθε από τον Χριστό, ως επιβράβευση της μακροχρόνιας υπομονής και της πίστης της∙ μιας πίστης που, παρά την σωματική παραμόρφωση, δεν της επέτρεπε να μένει μακρυά από τη συναγωγή την ημέρα του Σαββάτου.

Θα μπορούσαμε να σταθούμε και να εξετάσουμε τη μεγάλη πίστη και την μακροχρόνια υπομονή της γυναίκας αυτής. Θα μπορούσαμε να μελετήσουμε και την υποκριτική στάση του αρχισυναγώγου, καθώς και την ορθή χρήση της αργίας του Σαββάτου. Στα λίγα λεπτά, όμως, του κηρύγματος, ας δούμε το θέμα της ασθένειας και τη θεραπείας της, μέσα από το πρίσμα της Αγίας Γραφής.

Η ασθένεια, με τους πόνους που τη συνοδεύουν, συνιστά ένα πρόβλημα για τους ανθρώπους όλων των εποχών, που αναζητούν την αιτία της, τη σημασία της και τρόπους υπέρβασής της. Κάποιοι αποδίδουν την ταλαιπωρία του ανθρώπου από τις ασθένειες σε πονηρά πνεύματα και κακοποιές δυνάμεις που πρέπει να εξευμενισθούν με προσφορές και θυσίες. Αυτοί ενστερνίζονται την αντίληψη της μαγείας. Άλλοι υποστηρίζουν ότι τα αίτια των ασθενειών εξηγούνται επιστημονικά και επομένως η θεραπεία είναι θέμα της επιστήμης και μόνο. Αυτοί υιοθετούν την αντίληψη του ορθολογισμού.

Η Αγία Γραφή, χωρίς να αγνοεί αυτές τις θεωρίες, εξετάζει την ασθένεια και τη θεραπεία μέσα στα πλαίσια του θεϊκού σχεδίου για τη σωτηρία των ανθρώπων. Στο ερώτημα πώς ο παντοδύναμος αλλά και πανάγαθος και φιλάνθρωπος Θεός επιτρέπει τις ασθένειες και τη δυστυχία, που αυτή συνεπάγεται, η απάντηση δίνεται με ένα άλλο ερώτημα: «Τις έγνω νουν Κυρίου ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο;» Ποιος, δηλαδή, γνώρισε τη σκέψη του Θεού ή ποιος μπόρεσε να γίνει σύμβουλός του; 

Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος οφείλει να γνωρίσει τα όρια του, ότι δηλαδή, ως δημιούργημα, είναι ύπαρξη με περιορισμένες δυνατότητες, σε σχέση με τον Θεό, και να αναγνωρίσει την παντοδυναμία του Θεού, προς τον οποίο πρέπει να προσβλέπει με εμπιστοσύνη. Από την άλλη, βέβαια, δεν θα πρέπει να παραθεωρείται η δύναμη της αμαρτίας που απομάκρυνε τον άνθρωπο από την πηγή της ζωής και τον υπέταξε στον νόμο της φθοράς.

Παράλληλα η Αγία Γραφή αποδίδει και θετικά στοιχεία στην ασθένεια, διδάσκοντας τον πιστό να αναζητεί, πίσω από τον πόνο που αυτή προκαλεί, και άλλες παιδαγωγικές κινήσεις του Θεού. Ο Απ. Παύλος αποδίδει την ταλαιπωρία του από την ασθένεια, που τον βασάνιζε, στο σχέδιο του Θεού να του περιστείλει τον εγωϊσμό. «Εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί... ίνα με κολαφίζη, ίνα μη υπεραίρωμαι» λέγει. Στην παράκληση του Παύλου για θεραπεία, ο Θεός απαντά: «Αρκεί σοι η χάρις μου, η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται».

Σου αρκεί δηλ. η χάρη μου, γιατί η δύναμη μου φανερώνεται στην πληρότητά της μέσα από αυτή την αδυναμία σου.

Η Αγία Γραφή, πάλιν, διδάσκει ότι οι ποικίλες θλίψεις και ταλαιπωρίες εδραιώνουν τον άνθρωπο στην πίστη, αφού «η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς ου κατασχύνει».

Στην Ιστορία της ανθρωπότητος αναφέρονται περιπτώσεις παρέμβασης

του Θεού με σκοπό τη σωτηρία των ανθρώπων. Η παρέμβαση αυτή του Θεού

αποσκοπεί στο να βοηθήσει τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις συνέπειες της

υποταγής τους στους νόμους της φθοράς, εξ αιτίας των αμαρτιών τους και της

διακοπής της κοινωνίας τους μαζί του. Οι θαυματουργίες του, τόσο στους

χρόνους της Παλαιάς, όσο και της Καινής, Διαθήκης, αυτό τον σκοπό έχουν.

Το βλέπουμε ξεκάθαρα στον Χριστό, όταν θεραπεύει πρώτα την αμαρτία,

αποκαθιστώντας την κοινωνία του ανθρώπου με το Θεό, και ύστερα χαρίζει τη

σωματική υγεία. Κι ακόμα προτρέπει τον κάθε θεραπευόμενο: «ίδε υγιής

γέγονας μηκέτι αμάρτανε».

Ένας από τους κυριότερους σκοπούς των συχνών θεραπειών, που

ενεργούσε ο Χριστός, ήταν να αποδείξει ότι έφτασε η επηγγελμένη Μεσσιανική

εποχή και αρχίζει η αναίρεση της αθλιότητας και του πόνου της παρούσης

ζωής που είναι το αποτέλεσμα της διακοπής της σχέσης του ανθρώπου με τον

Θεό. Γι’ αυτό και σήμερα «επέθηκεν αυτή (τη γυναικί) τας χείρας» και

«παραχρήμα ανωρθώθη και εδόξασε τον Θεόν». Την έλυσε από τα δεσμά του

σατανά επαναφέροντάς την στη σχέση με το Θεό.

Η απαλλαγή από τη φθορά επρόκειτο να ήταν ο σκοπός και του

κηρύγματος της Εκκλησίας. Ο ίδιος ο Χριστός ανέφερε ότι μεταξύ των

σημείων, που θα εβεβαίωναν τη γνησιότητα του κηρύγματος των απεσταλμένων

του, ήταν ότι «επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι, και καλώς έξουσιν» (Μαρκ.

16,18). Η θεραπεία ασθενών γίνεται στο όνομά του και με τη δύναμή του.

Ωστόσο οι θεραπείες γίνονται όταν υπάρχουν και οι απαραίτητες, για τον Θεό,

προϋποθέσεις. Κύρια προϋπόθεση που ελκύει τη θεραπευτική χάρη του Θεού

είναι η πίστη, κατά τον συνήθη λόγο του Χριστού: «η πίστις σου σέσωκέ σε».

Την πίστη, βέβαια, συνοδεύουν και άλλες αρετές, όπως η ταπείνωση, η

υπακοή, η μετάνοια.

Κατά τις ανεξιχνίαστες, λοιπόν, βουλές του Υψίστου και κατά τον

απρόσιτον «νουν Κυρίου», πάσχει για δεκαοκτώ χρόνια η σημερινή

συγκύπτουσα. Δεν την απέλιπε όμως η πίστη. Κι αξιώθηκε της θεραπείας από

τα χέρια του ίδιου του Κυρίου. Ας γίνει, η γυναίκα αυτή, παράδειγμα πίστης,

εγκαρτέρησης και υπομονής και για μας, που δοκιμαζόμαστε από θλίψεις και

ασθένειες στον κόσμο τούτο.

† Ο Πάφου Γεώργιος

ΠΗΓΗ