ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2019

Ι΄ ΛΟΥΚΑ – ΚΕ’  ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ

(Εφεσ. δ΄ 1-7) (Λουκ. ιγ΄ 10-17)

Ουράνια πυξίδα

«αξίως περιπατήσαι της κλήσεως»

Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα ο Παύλος καλεί όλους τους ανθρώπους «αξίως περιπατήσαι της κλήσεως, ής εκλήθησαν». Δηλαδή να αξιωθούν να βαδίζουν στη ζωή τους σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, το οποίο οδηγεί στην εν Χριστώ σωτηρία. Ακριβώς, στο Πρόσωπο του Χριστού ανακεφαλαιώνεται η χάρη του Θεού που καθιστά τον άνθρωπο «συμμέτοχον της Βασιλείας του Θεού εν Χριστώ».

«Αξίως περιπατήσαι»

Τι σημαίνει όμως για τον άνθρωπο να περιπατεί στη ζωή του, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού; Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται και σε άλλες περιπτώσεις για την ευλογημένη αυτή πορεία του ανθρώπου, που είναι απόλυτα συμβατή με το Ευαγγέλιο του Χριστού. Όλη η επίγεια πορεία του ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κατεύθυνση πλήρους εμπιστοσύνης και παράδοσης όλης της ύπαρξης του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η προσφορά αγάπης μεταβάλλεται σε τρόπο καθημερινής έκφρασης και ζωής. Μάλιστα, ο απόστολος Παύλος αναφέρεται προσωπικά στην περίπτωσή του, που συνιστά υπόδειγμα υπέρβασης του ατομισμού και της εγωπάθειας. Όταν γράφει την επιστολή στους Εφεσίους είναι φυλακισμένος στη Ρώμη για το όνομα του Χριστού. Από τη θέση αυτή δεν παρακαλεί τους χριστιανούς της Εφέσου για οτιδήποτε άλλο παρά να βαδίζουν σύμφωνα με την κλήση του Θεού και το θέλημά του, όπως αυτό αυθεντικά απορρέει από την κοινωνία της εν Χριστώ αγάπης. Ο απόστολος Παύλος δεν ευαισθητοποιείται σ’ αυτό το κομμάτι εν ονόματι  της οποιασδήποτε προσωπικής ή κοινωνικής βελτίωσης των πραγμάτων, αλλά για να καταστεί ο άνθρωπος άξιος της ανώτερης κλήσης του Θεού και μέτοχος της ουράνιας κληρονομίας. Να φανερωθεί μέσα του η εν Χριστώ καινή ζωή, η οποία υπερβαίνει τα οποιαδήποτε εγκόσμια σχήματα και αποκαλύπτει ένα νέο τρόπο ύπαρξης, όπως αυτός μορφοποιείται μέσα στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Η πορεία αυτή δεν έχει προσωρινό αλλά αιώνιο χαρακτήρα, γι’ αυτό προσλαμβάνει ανάλογη αξία και περιεχόμενο.

Το «αξίως περιπατήσαι διά της πίστεως», φανερώνει μια πορεία που δεν περιορίζεται στα επίγεια και προσωρινά, αλλά επεκτείνεται σε μια μελλοντική πραγματικότητα. Ωστόσο, αυτή η πορεία εκφράζεται και στο παρόν και μάλιστα εδράζεται σε εντελώς διαφορετικές βάσεις απ’ εκείνες που επιλέγει ο κόσμος.  Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος αναφέρεται συγκεκριμένα σε μια πορεία «μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος και μακροθυμίας». Η ταπεινοφροσύνη συνιστά την υπέρβαση και τη μεταποίηση της εγωκεντρικότητας, η οποία είναι η αιτία όλων των αδιεξόδων και των εμπλοκών. Άλλωστε, κατ’ εξοχή υπόδειγμα πραότητος και υπομονής, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από τον ίδιο τον Κύριο, ο οποίος ακόμα και την αγάπη του ποτέ δεν την επιβάλλει στον άνθρωπο. Ο Θεός προσφέρει αυθεντικό δείγμα ταπεινότητας, όταν προσφέρει την εσταυρωμένη αγάπη του για να υπερυψώσει τον άνθρωπο στην περιοχή της παρουσίας του. Με την ταπείνωση αχρηστεύεται ο εγωισμός, με την πραότητα ο άνθρωπος αποβάλλει την οργή, τον θυμό στις σχέσεις με το συνάνθρωπό του και με την μακροθυμία υπερβαίνει τις όποιες αναταράξεις προκαλούν στη ζωή οι δυνάμεις του κακού και της αμαρτίας. Ο μακρόθυμος είναι πάντα επιεικής και συγχωρητικός. «Ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη». Όταν οι καταστάσεις της ζωής προκαλούν διαιρέσεις και διχόνοιες ανάμεσα στους ανθρώπους, τότε η αγάπη του Χριστού αποκαθιστά την ενότητα και την μεταξύ τους αδελφότητα στην πραγματικότητα της κοινωνίας προσώπων.

Ενότητα του Πνεύματος

Η συνάντηση Θεού και ανθρώπου συντελείται στον χώρο της Εκκλησίας. «Ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ει μη εν Πνεύματι Αγίω» (Α΄ Κορ. ιβ΄ 3). Το Άγιο Πνεύμα όλον συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας. Στο μυστήριο της πραγματοποιείται η βαθύτερη ενότητα και εδραιώνεται η αληθινή ειρήνη ως σχέση ζωής. «Διά γαρ τούτο το Πνεύμα εδόθη, ίνα τους γένει και τρόποις διαφόροις διεστηκότας ενώση», σημειώνει η μεγάλη μορφή του Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ο άνθρωπος στο λειτουργικό χώρο της Εκκλησίας γεύεται εμπειρικά της αγάπης του Θεού που ενσταλάζει στην καρδιά του το Άγιο Πνεύμα.

Αγαπητοί αδελφοί, ο Θεός δίνεται στους ανθρώπους ως δυνατότητα ζωής ανάλογα με την δεκτικότητα τους, τη δίψα που τους διακατέχει για να ενωθούν μαζί του. Ο Θεός προσφέρει την «πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιω. δ΄ 14) ώστε οι άνθρωποι που εγκολπώνονται την αγάπη του να δροσίζουν ολόκληρο τον κόσμο. Το μέτρο της δωρεάς του Θεού εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο κατά πόσο και σε ποιο βαθμό είναι έτοιμος να δεχθεί την χάρη του Θεού και αυτή να πλημμυρίσει την ύπαρξή του. Το παράδειγμα των αγίων μορφών που τιμά η Εκκλησία μας σήμερα, του Παταπίου του οσίου, του Σωσθένη, του Απολλώ, του Κηφά, του Τυχικού, του Επαφρόδιτου, του Σωφρόνιου και του Δαμιανού, μπορεί να λειτουργήσει ως οδοδείκτης και στη δική μας πνευματική πορεία. Άφησαν τον εαυτό τους να καταστεί δοχείο της χάριτος του Θεού, σύμφωνα με τις παραινέσεις του Παύλου. Ας τους τιμήσουμε μιμούμενοι τις αρετές τους.

Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος

ΠΗΓΗ