ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

Απόστολος: Πράξ. ιστ΄ 16-34

Ευαγγέλιο: Ιω. θ΄ 1-38

2 Ιουνίου 2019

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

του Μητροπολίτη Πάφου Γεωργίου για τη διεξαγωγή εράνου υπέρ των τυφλών

Ο τυφλός του σημερινού ευαγγελίου δεν αντίκρισε ποτέ τον κόσμο. Μόνο τον άκουγε και άγγιζε κάτι απ' αυτόν. Τα πάντα, γι’ αυτόν, καλύπτονταν από βαθύ και αδιαπέραστο σκοτάδι. Μα και σκοτάδι, δεν ήξερε τι θα πει. Γιατί, για να καταλάβει το σκοτάδι, θα έπρεπε προηγουμένως να έχει δει το φως. Βίωνε μια διαρκή κατάσταση θανάτου, αφού ζούσε στερούμενος και μάλιστα από τη γέννησή του, το πιο αυτονόητο και ουσιώδες αγαθό της ζωής, το φως. 

Το μαρτύριό του ήταν δυσβάσταχτο. Δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τις άμεσες συνέπειες της τυφλότητάς του, δηλαδή τις καθημερινές δυσκολίες για αυτοεξυπηρέτηση και αυτοσυντήρηση, αλλά, συγχρόνως, εισέπραττε τη θρησκευτική περιφρόνηση και την κοινωνική απομόνωση από τους ομοεθνείς του. 

Κι αυτό διότι, σύμφωνα με τις λαϊκές αντιλήψεις, εθεωρείτο αμαρτωλός και έφερε πάνω του εμφανώς τα σημάδια της θείας τιμωρίας και εγκατάλειψης.

Ο Χριστός, όμως, με πολλή συμπάθεια και ενδιαφέρον τον πλησίασε, χωρίς εκείνος να τον καλέσει, γιατί δεν Τον έβλεπε και δεν ήξερε ότι κοντά του βρισκόταν ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων. Και με μια θεοπρεπή αλλά συνάμα παράδοξη χειρονομία, ο Κύριος, αναπληρώνει την έλλειψη των σωματικών του οφθαλμών και χαρίζει στον τυφλό το φως του.

Μεγάλο και πρωτοφανές το θαύμα. Μεγάλο για το είδος του και πρωτοφανές για τον τρόπο της θεραπείας. Το ομολογεί περίτρανα ο ίδιος ο θεραπευθείς τυφλός «εκ του αιώνος ουκ ηκούσθη ότι ήνοιξέ τις οφθαλμούς τυφλού γεγεννημένου». Με το θαύμα αυτό διαφαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι ο ερχομός του Χριστού σήμανε την έλευση της μεσσιανικής εποχής, κατά την οποία «οφθαλμοί τυφλών ανοιχθήσονται».

Ο Κύριος, για να θεραπεύσει τον τυφλό του σημερινού ευαγγελίου,

χρησιμοποιεί ένα υλικό μέσο, τον πηλό. Μα ο πηλός δεν ανοίγει τα μάτια αλλά τα

καταστρέφει, ακόμη κι όταν είναι υγιή. Ο Χριστός, όμως, με αυτό τον τρόπο θέλει

να φανερώσει το μεγαλείο της θείας δυνάμεως, η οποία πολλές φορές «εκ των

εναντίων τα εναντία κατασκευάζει». Επιπλέον, η χρήση του πηλού θυμίζει τη

δημιουργία του ανθρώπου από το χώμα και μας διδάσκει ότι αυτός που

δημιούργησε από τη γη τον άνθρωπο και του χάρισε τις άλλες αισθήσεις, ο ίδιος

τώρα δίνει στον τυφλό την όρασή του και τον αποκαθιστά στην πρωταρχική και

ακέραια κατάσταση που τον έπλασε.

Αν, όμως, το πρώτο βήμα για την θεραπεία του τυφλού έγινε από τον

Χριστό, το δεύτερο βήμα έπρεπε να γίνει από τον ίδιο τον τυφλό. Δεν υπάρχει

αμφιβολία ότι ο Χριστός μπορούσε να θεραπεύσει τον τυφλό μ’ έναν μόνο λόγο

Του, όπως έκανε σε άλλες περιπτώσεις. Τον προστάζει, ωστόσο, να πάει να πλυθεί

στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να δοκιμάσει την πίστη του και να

κινητοποιήσει τον ίδιο.

Η πορεία αυτή, της θεραπείας του τυφλού, μας δείχνει τον τρόπο που

χρησιμοποιεί ο Θεός για τη σωτηρία μας. Ο Θεός, από άκρα συγκατάβαση και

αγάπη κινήθηκε προς τον άνθρωπο και ήρθε «αυτεπάγγελτος» για να σώσει τον

κόσμο. Ήρθε να αναζητήσει το χαμένο πρόβατο, χωρίς να περιμένει να έρθει

εκείνο προς τον ποιμένα του. Ο Χριστός έκανε το πρώτο βήμα, χωρίς το οποίο θα

ήταν αδύνατο να σωθούμε όσες προσπάθειες κι αν κάναμε. Είναι, όμως,

απαραίτητη και η δική μας συνεργασία, έστω και ασθενική. Αν ο τυφλός δεν

υπήκουε στην προσταγή του Κυρίου, η ενέργεια του Χριστού θα έμενε χωρίς

αποτέλεσμα. Πρέπει, λοιπόν κι εμείς να ανταποκριθούμε στις ενέργειες του Θεού

για τη σωτηρία μας, για να μη μείνουν αυτές ανενέργητες.

Το θαύμα της θεραπείας του τυφλού δεν περιορίζεται μόνο στην

αποκατάσταση της σωματικής όρασης, όσο σημαντικό και αν είναι αυτό. Το θαύμα

που δεν φαίνεται είναι πιο βαθύ και ουσιαστικό. Είναι ο εσωτερικός φωτισμός, που

θεραπεύει την πνευματική τύφλωση.

Κι ενώ ο πρώην τυφλός βρίσκει το φως του και ομολογεί με παρρησία την

πίστη του στον Χριστό, οι Φαρισαίοι εμμένουν πεισματικά στην πνευματική τους

τυφλότητα και καταδιώκουν τον Χριστό ως εγκληματία. Το φως της αλήθειας

προξενούσε φοβερό πόνο στους γεμάτους εγωισμό οφθαλμούς τους. Τους βόλευε

να αγνοούν αυτόν που ξεσκέπαζε την υποκρισία τους. Γι’ αυτό αρνούνται να

παραδεχτούν το αυτονόητο, ότι δεν μπορεί να μην είναι «παρά Θεού» αυτός που

έκανε ένα τέτοιο πρωτάκουστο θαύμα. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να διασύρουν

τον Χριστό και φρίττουν ακούγοντας να γίνεται δάσκαλός τους ο θεραπευμένος

τυφλός. Το ακαταπόνητο ψυχικό σθένος και η ακλόνητη πίστη του στον Χριστό

καθιστούν τον πρώην τυφλό διαχρονικά φως για όλους εμάς τους μη τυφλούς.

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Η σημερινή περικοπή θέτει ενώπιόν μας, για μια ακόμη φορά, το

ακανθώδες πράγματι, για την κοινωνία και την Εκκλησία, πρόβλημα των τυφλών

αδελφών μας. Ο ανθρώπινος πόνος, παρά την αλματώδη πρόοδο της τεχνολογίας,

εξακολουθεί και σήμερα να βοά. Αλήθεια, πόσες τέτοιες καταστάσεις προσπερνάμε

καθημερινά ανυποψίαστοι; Είναι και τούτο μια απόδειξη του πόσο έχει αμβλυνθεί

το χριστιανικό μας αισθητήριο. Αν ο Χριστός έσπευσε μόνος να χαρίσει το φως

στον άγνωστο επαίτη του δρόμου, άλλο τόσο είναι και δικό μας χρέος να μην

αδιαφορούμε μπροστά στο δράμα των συνανθρώπων μας. Ας συνδράμουμε,

λοιπόν, όλοι μας στον καθιερωμένο έρανο που διεξάγεται σήμερα υπέρ των τυφλών

αδελφών μας, εκδηλώνοντας έτσι με έργα το ενδιαφέρον μας προς τους πάσχοντες

αδελφούς μας. Ας αποδείξουμε εμπράκτως ότι αισθανόμαστε και λειτουργούμε ως

μέλη του ενός σώματος, δηλαδή της Εκκλησίας, που έχει κεφαλή τον Χριστό,

όπου «τα μέλη μεριμνώσι υπέρ αλλήλων και είτε πάσχει εν μέλος συμπάσχει

πάντα τα μέλη». Ο καθένας ας προσφέρει τον οβολό της αγάπης του, από το

περίσσευμα ή το υστέρημά του, με την πίστη ότι «δανείζει Θεώ ο ελεών πτωχόν».

Μετ’ ευχών διαπύρων

† Ο Πάφου Γεώργιος

ΠΗΓΗ