“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

(16 Ἰουνίου 2019)

Πεντηκοστή ἑορτάζουμε,ἀδελφοί, καί Πνεύματος ἐπιδημία. Μεγάλη, ἐπίσημη, χαρμόσυνη, κοσμοϊστορική ἡ σημερινή ἡμέρα, κατά τήν ὁποία ἐκπληρώνεται ἡ ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ πρός τούς μαθητές του. Κατῆλθε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καί ἐφώτισε αὐτούς καί διά μέσου αὐτῶν ἵδρυσε τήν Μία, Ἁγία, Ἀποστολική καί Καθολική Ἐκκλησία μας.Τό στάδιο τῆς μαθητείας τελείωσε· μέ τήν φώτιση τοῦ Παναγίου Πνεύματος ξεκίνησε ἕνα νέο στάδιο γιά τούς μαθητές. Τό στάδιο τῆς ἀποστολῆς, τῆς διαδόσεως τοῦ λυτρωτικοῦ καί σωτηρίου μηνύματος τοῦ Χριστοῦ πρός ὁλόκληρη τήν Οἰκουμένη.Ἔπαψαν νά εἶναι μαθητές, ἔγιναν Ἀπόστολοι καί Oἰκουμενικοί Διδάσκαλοι.

Πολλές φορές ὁ Κύριος μίλησε γιά τό Ἅγιον Πνεῦμα καί οἱ ἄνθρωποι ἔμεναν κατάπληκτοι μέ τήν διδασκαλία αὐτή. Ἀκόμη καί οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές, πρίν ἀπό τήν ἐπιφοίτηση ἀποροῦσαν. Ξεκάθαρα ἄκουσαν ἀπό τό στόμα τοῦ Χριστοῦ ὅτι ὑπάρχει Ἅγιο Πνεῦμα καί ὅτι πλουσιοπάροχα θά ἐρχόταν στούς ἀνθρώπους. Ἡ Παλαιά Διαθήκη ἔκανε βέβαια λόγο γιά τό «Ζωοποιόν Ἅγιον Πνεῦμα», ἀλλά συνεσκιασμένα καί συμβολικά. Αὐτό ἔγινε γιά νά προφυλαχθεῖ ὁ Ἑβραϊκός λαός, ὁ ὁποῖος ἦταν ἐπιρρεπής στήν πολυθεΐα.

Ὁ Κύριος ὅμως μίλησε καί ἐπανάλαβε περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στήν Ἑορτή τῶν Ἐγκαινίων παρουσίασε τό Ἅγιον Πνεῦμα ὡς ἀπαραίτητο ὕδωρ γιά τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου. «Ἐκεῖνος πού διψᾶ, ἄς ἔλθει πρός ἐμένα. Ἐγώ θά τοῦ δώσω τό ζωογόνο ὕδωρ, ὥστε καί αὐτός νά ξεδιψάσει καί τῶν ἄλλων τήν δίψα νά δροσίσει καί νά σβήσει» εἶπε ὁ Χριστός. «Τοῦτο δέ, εἶπε, περί τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν» ἀναφέρει τό Εὐαγγέλιον τοῦ Ιωάννη (Ιω.ζ΄39).

Κάθε ἄνθρωπος κυριεύεται ἀπό δίψα ὄχι μόνο σωματική ἀλλά κυρίως κυριεύεται ἀπό πνευματική δίψα, καί ἀναζητᾶ τρόπο καί πηγή νά ξεδιψάσει. Ὁ ἱερός πόθος, ἡ πνευματική, ἡ ἁγία ἐπιθυμία καί ἀναζήτηση, εἶναι στοιχεῖα πού ὁ Θεός ἔχει φυτέψει μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Πόσοι καί πόσοι ἄνθρωποι καθημερινά ἀναζητοῦν νά βροῦν καί νά γνωρίσουν τήν ἀλήθεια γιά τόν ἑαυτό τους, γιά τόν κόσμο, γιά τό σύμπαν, γιά τόν Θεό.

Ἐσωτερικές ἀναζητήσεις καί ὑπαρξιακά ἐρωτήματα ἀπασχολοῦν τόν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς. Ποιός εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μου; Ποιός πραγματικά εἶμαι;Ποιά εἶναι ἡ ἀποστολή μου; Πού θά ὁδηγηθῶ; Ὑπάρχει ζωή μετά θάνατον; Τί θά συναντήσω, ὅταν πεθάνω; Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά τά ἐρωτήματα, γιά τά ὁποία πολλές φορές ὁ ἄνθρωπος μέσα ἀπό διάφορες κοσμοθεωρίες προσπαθεῖ νά πάρει ἀπαντήσεις, νά συγκρίνει, νά ἀξιολογήσει καί νά βγάλει συμπεράσματα;

Ὅλα αὐτά δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ἡ ὑπαρξιακή ἀγωνία τοῦ ἀνθρώπου μπροστά στή συνειδητότητα τῆς πεπερασμένης φυσικῆς του ὕπαρξης. Ποιός μπορεῖ λοιπόν νά δώσει μία σαφῆ καί συγκεκριμένη ἀπάντηση; Ποιός μπορεῖ νά γαληνέψει τήν ἀνθρώπινη ψυχή ἀπό τήν ἀδημονία καί τήν ἔνταση πού βιώνει;

Ἀκόμη καί αὐτοί οἱ μεγάλοι ἐπιστήμονες, δέν μποροῦν νά ἀπαντήσουν.Ἐνῶ με τή γνώση καί τίς ἔρευνες τους ἔχουν φτάσει σέ πολύ ὑψηλά ἐπιστημονικά καί τεχνολογικά ἐπιτεύγματα,ἐνῶ συνεχῶς γίνονται ἀνακαλύψεις, τά καινούρια δεδομένα πού προκύπτουν, τούς προβληματίζουν, τούς δημιουργοῦν νέα ἐρωτήματα καί νέες ἔρευνες. Ποιός μπορεῖ λοιπόν νά μιλήσει γιά τόν κόσμο, γιά τό σύμπαν, γιά τόν ἄνθρωπο μέ μία ἀσφαλῆ καί ἀδιάψευστη ἀπάντηση; Πολλοί μέσα στήν ἀνθρώπινη ἱστορία προσπάθησαν νά μᾶς παρουσιάσουν καί νά μᾶς προσφέρουν ἀπαντήσεις γιά τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου καί γιά τήν ἐξέλιξη τοῦ κόσμου, ὅλοι ὅμως περιορίστηκαν μόνο σέ θεωρίες, χωρίς νά μποροῦν νά ἀπαντήσουν ἱκανοποιητικά.

Μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά μᾶς ἀπαντήσει, ὁ μόνος Δημιουργός τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου καί εἰδικότερα τό Πανάγιο Πνεῦμα. Αὐτό τό τρίτο πρόσωπο τῆς Παναγίας Τριάδος ἐγκαθίσταται στήν καρδιά μᾶς, ἰσάξιο καί ὁμοούσιο πρός τόν Πατέρα καί τόν Υἱό, τό ὁποῖο μετά τήν σταυρική θυσία τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τήν ἔνδοξη Ἀνάσταση καί τήν εἰς οὐρανούς Ἀνάληψη Του, ἔχει ἀναλάβει ὡς δικό Του πλέον ἔργο τόν διαφωτισμό καί τήν καθοδήγηση τοῦ ἀνθρώπου πρός “πᾶσαν τήν ἀλήθειαν”.

Τό εἶπε ἄλλωστε καί ὁ Χριστός στούς μαθητές Του κατά τήν μεγάλη βραδιά τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. “Ἔχω πολλά ἀκόμη, νά σᾶς πῶ, ἀλλά λόγῳ τῆς ἀτέλειας σας δέν μπορεῖτε τώρα νά τά κρατήσετε καί νά τά ἐννοήσετε. Ὅταν ὅμως ἔλθει τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, θά σᾶς ὁδηγήσει στή σωτηριώδη ἀλήθειαν” (Ἴω.ιστ΄12-13). Αὐτή ἡ ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου πραγματοποιήθηκε κατά τήν σημερινή μεγάλη ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Οἱ Μαθητές “ἐπλήσθησαν Πνεύματος Ἁγίου”. Ἡ διάνοια τους φωτίσθηκε λαμπρότατα. Ἡ γνώση τους πλουτίσθηκε στόν ὑπέρτατο βαθμό. Ἔγιναν θεόπνευστοι, πνευματοφόροι, ἱκανοί νά ἐξάγουν ἀπό τόν πνευματικόν θησαυρό “καινά καί παλαιά” (Ματθ. ιγ΄52).

Ἀλλά ἡ δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέν σταματᾶ ἐδῶ. Δέν εἶναι ἁπλῶς μία ἱκανοποίηση τοῦ πόθου τῆς γνώσεως, μία εὐλαβής παραδοχή καί προσωπική πεῖρα τῆς Θείας Ἀλήθειας. Εἶναι ἐπίσης μία ἱκανότητα, μία δύναμη καί εὐχέρεια πρός μετάδοση τῆς ἀλήθειας καί στούς ἄλλους.

Αὐτό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τότε καί σήμερα καί πάντοτε μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων προσφέρει σέ κάθε ψυχή διψασμένη “ τό ὕδωρ τό ζῶν” ,τίς μεγάλες ἀλήθειες τῆς πίστεως μας καί ἀναδεικνύει τόν κάθε πιστό, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν κοινωνική θέση καί τήν μόρφωση του, «πηγήν ὕδατος ζῶντος», σοφό διδάσκαλο τῶν ἄλλων, ἀληθινό πνευματικό ἡγέτη. Παρηγορεῖ στίς θλίψεις, ἀναπτερώνει τό φρόνημα, τονώνει κατά τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ καί τῆς δοκιμασίας, προφυλάσσει ἀπό τούς κινδύνους, χειραγωγεῖ τόν ἄνθρωπο στόν δρόμο τῆς ἠθικῆς τελειώσεως, στήν ἐπιτυχία τοῦ προορισμοῦ του ἀπό τό «κατ' εἰκόνα στό καθ' ὁμοίωσιν», στήν κατά Χάριν θέωση καί στόν ἁγιασμό. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ