ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΥΝΑΞΙΣ ΙΒ΄ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ – 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2019

(Μτθ. θ΄ 36, ι΄ 1-8)

Ἑορτάσαμε πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες τὴν Πεντηκοστὴ καὶ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὴν προηγούμενη Κυριακὴ εἴδαμε τοὺς καρποὺς αὐτῆς τῆς ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι οἱ ἅγιοι Πάντες. Τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ στὴν ἱστορία γίνεται μόνο μὲ τὴν πνοὴ τοῦ Πνεύματος. Ὁ Παράκλητος εἶναι αὐτὸς ποὺ φέρνει σὲ κοινωνία τὶς δὺο διαφορετικότητες, τὸ θεῖο καὶ τὸ ἀνθρώπινο καὶ ἐγκαινιάζει μέσα στὴν ἱστορία τὸ ἀληθινὰ καινούργιο. Στὴ σημερινή μας σύναξη πρὸς τιμὴν τῶν Δώδεκα  Ἀποστόλων διακηρύσσουμε ὅτι ἡ πρωτοβουλία καὶ τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ στὴν ἱστορία εἶναι κάτι συμφυὲς μὲ αὐτὸ ποὺ λέμε ἀποστολικότητα καὶ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ χαρακτηριστικά τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Θεὸς Πατέρας ἀπέστειλε τὸ Χριστὸ στὸν κόσμο. Ὁ Χριστός, ὡς ὁ κατ΄ἐξοχὴν σταλμένος, ἀποστέλλει στὸν κόσμο τοὺς μαθητὲς καί του. Κι αὐτοὶ μὲ τὴ σειρὰ τοὺς μαθητὲς καὶ διαδόχους τους γιὰ νὰ διαδοθεῖ καὶ νὰ ἑδραιωθεῖ σ΄ὅλη τὴν κτίση καθ΄ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Κίνητρο γιὰ τὴ δράση αὐτὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη. “Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο”, διαβεβαιώνει ὁ Χριστὸς τὸν νυχτερινὸ μαθητὴ του Νικόδημο, “ὥστε παρέδωσε στὸ θάνατο τὸ μονογενῆ του Υἱό, γιὰ νὰ μὴ χαθεῖ ὅποιος πιστεύει σ΄αὐτὸν ἀλλὰ νὰ ἔχει ζωὴ αἰώνια”. Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ ἐπιβεβαιώνεται καὶ στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπῆ, ποὺ μόλις ἀκούσαμε. Ὁ Ἰησοὺς Χριστὸς μόλις εἶδε τοὺς ἀνθρώπους ὡς ὄχλο, ταλαιπωρημένους καὶ ἐγκαταλειμμένους, ὡς πρόβατα ποὺ δὲν ἔχουν ποιμένα, τοὺς εὐσπλαχνίστηκε. Ἡ θεία εὐσπλαχνία δείχνει τὴν ἀτίμητη ἀξία τοῦ ἀνθρώπου. Γιὰ τὸν κάθε  ἄνθρωπο, χωριστὰ ὁ Θεὸς “τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκε”, γιὰ νὰ μὴ χαθεῖ κανένας, ἀλλὰ γιὰ νὰ ζήσουν ὅλοι τὴ ζωὴ ποὺ δὲν γερνᾶ καὶ δὲν τελειώνει ποτέ.

Ἡ ἐκλογή, ἡ πρόσκληση καὶ ἡ ἀποστολὴ τῶν δώδεκα μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐντάσσεται μέσα στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου καὶ ἀποσκοπεῖ στὴν κατάργηση τῆς ἐξουσίας τοῦ διαβόλου καὶ στὴ θεραπεία κάθε συνέπειας τῆς κυριαρχίας τοῦ κακοῦ. Οἱ δώδεκα μαθητές, μ΄αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀποτελοῦν  προπομποὺς καὶ προδρόμους τοῦ καινούργιου κόσμου τοῦ Θεοῦ, ὅπου τὸ κακὸ δὲν θὰ ἔχει ἰσχύ.

Ὁ Θεὸς δὲν πραγματοποιεῖ τίποτα αὐθαίρετα ἢ αὐτόματα ἢ τυχαῖα ἀλλὰ ὅλα βασίζονται στὴ σοφία καὶ στὴν ἀγάπη του, στὸ σχέδιο τῆς θείας Οἰκονομίας, τὸ ὁποῖο πάνω ἀπὸ ὅλα σέβεται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καὶ ἡ ἀποστολὴ τῶν μαθητῶν δὲν ξεκινᾶ ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δὲν ξέρουν τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ ἢ ποὺ δὲν εἶχαν σχέση προηγουμένως μαζί Του. Οἱ θεραπεῖες ἀσθενῶν, ἡ ἐκδίωξη τῶν πονηρῶν πνευμάτων, ἡ πολυποίκιλη διανομὴ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἀπευθύνεται ἀρχικὰ στὸν ἐκλεκτό του λαό, μὲ τὸν ὁποῖο εἶχε συνάψει συμφωνία καὶ εἶχε ἀποδεχθεῖ τὸν τιμητικὸ ρόλο νὰ εἶναι αὐτός, δηλαδὴ ὁ ἰσραηλιτικὸς λαὸς τὸ ὄργανο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία ὄλου τοῦ κόσμου. Ἡ παραγγελία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς μαθητές του νὰ μὴν πᾶνε στοὺς εἰδωλολάτρες, οὔτε στοὺς αἱρετικοὺς Σαμαρεῖτες δὲν συνιστᾶ φυλετικὴ διάκριση. Ἀποτελεῖ μία ὑπερβολικὴ ἐκδήλωση ἀγάπης, τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς Ἰσραηλίτες, τὰ πρόβατα τὰ χαμένα ποὺ εἶχαν πλανηθεῖ. Δὲν τοὺς ἐγκαταλείπει, δὲν τοὺς περιφρονεῖ, ἀλλὰ πρῶτα σ΄αὐτοὺς δείχνει τὴν ἀνατολὴ τῆς καινούργιας πραγματικότητας, τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ὅπως τὴν ἀναφέρει ὁ Ματθαῖος, εἶναι ὁ τελικὸς σκοπὸς τοῦ θείου σχεδίου. Εἶναι ὁ νέος κόσμος ποὺ ἀρχίζει μὲ τὸν ἐρχομὸ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὡς εὐαγγελιστὲς καὶ κήρυκες τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἀποστέλλονται οἱ δώδεκα μαθητές. Πρόκειται γιὰ ἕναν νέο τρόπο ζωῆς, ὅπου κυριαρχεῖ ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ἀγάπη στὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸ Θεό, τὸ συνάνθρωπο, τὴ φύση. Ἡ θεραπεία ἀσθενῶν, ὁ καθαρισμὸς τῶν λεπρῶν, ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἡ ἐκδίωξη τῶν δαιμόνων ἀποτελοῦν σημεῖα τῆς ἔλευσης τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, δῶρα τῆς εὐεργετικῆς του παρουσίας. Εἶναι σημάδια καὶ παραδείγματα ποὺ δείχνουν πὼς θὰ εἶναι αὐτὸς ὁ καινούργιος κόσμος τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Μοιάζουν, δηλαδὴ μὲ παράθυρα, μέσα ἀπὸ τὰ ὁποία οἱ ἄνθρωποι θὰ μποροῦν νὰ βλέπουν εἰκόνες ἀπὸ τὴ ζωὴ αὐτῆς τῆς Βασιλείας, ὅταν μὲ τὴ χάρη καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θὰ ὁλοκληρωθεῖ στὴ Δευτέρα Παρουσία. Τότε ὁ Θεὸς θὰ κάνει τὰ πάντα καινούργια ἐξαφανίζοντας κάθε μορφὴ  κακοῦ: τὸν πόνο, τὴν ἀρρώστια, τὴν ἀπειλὴ ἀπὸ τὴ φύση, τὸ θάνατο.

Τὸ Εὐαγγέλιο ὅμως εἶναι διαχρονικό. Δὲν ἀπευθύνεται μόνο σὲ μία συγκεκριμένη ἐποχή. Δὲν ἀφορᾶ μόνο τοὺς σύγχρονους τοῦ Χριστοῦ μαθητὲς ἀλλὰ καὶ μᾶς σήμερα. Ποιὰ εἶναι, λοιπόν,  ἡ δική μας εὐθύνη, ὅλων ἠμῶν ποῦ προγευόμαστε τὴ νέα πραγματικότητα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας; Ἡ ἀπάντηση εἶναι σαφής: Νὰ γίνουμε μάρτυρες τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ συνδεθήκαμε μὲ Ἐκεῖνον μὲ τὸ Βάπτισμα καὶ τὴν Εὐχαριστία ὀφείλουμε νὰ ἀγωνιζόμαστε ἐπίμονα καὶ σταθερὰ γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν κατάργηση τῶν συνεπειῶν τῆς ἁμαρτίας. Ὁ χριστιανὸς, ὡς μαθητὴς γνήσιος τοῦ Χριστοῦ, καταπολεμᾶ τὰ πάθη, ποὺ τὸν ὑποδουλώνουν, ἀλλάζει τὶς ἄδικες κοινωνικὲς δομές, μεριμνᾶ γιὰ τὴ φύση, καὶ θυσιάζεται γιὰ τοὺς συνανθρώπους του. Γίνεται ἔτσι μάρτυρας καὶ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ζήσει ἀληθινὰ ὁλόκληρος ὁ κόσμος. Ἃμἢν.

π.Μ.Ι.Κ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ