ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ (ΣΠΟΡΕΩΣ) (Λκ. 8, 5-15)

Αναρτήθηκε στις 25/09/2018

Στὸ ση­με­ρι­νὸ εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα ἀκούσαμε τὴν παραβολὴ τοῦ σπορέως. Ὁ Χρι­στός, ὡς σπο­ρέ­ας, σπεί­ρει τὸν ἴ­διό του τὸν λό­γο στοὺς ἀν­θρώ­πους καὶ οἱ ἄν­θρω­ποι, ἐ­λεύ­θε­ρα, δι­α­κρί­νουν τοὺς ἑ­αυ­τούς τους σὲ τέσ­σε­ρεις κα­τη­γο­ρί­ες. Αὐ­τὲς οἱ κα­τη­γο­ρί­ες προ­κύ­πτουν ἀ­πὸ τὴ δι­α­φο­ρε­τι­κὴ δε­κτι­κό­τη­τα ὡς πρὸς τὴν ἀ­πο­δο­χὴ τοῦ λό­γου τοῦ Θε­οῦ. Συγ­κε­κρι­μέ­να, στὴν πρώ­τη κα­τη­γο­ρί­α ἀνῆκουν αὐ­τοὶ ποὺ ἔ­χουν τὴν καρ­δί­α τους τό­σο σκλη­ρή, ὅ­σο σκλη­ρὴ εἶ­ναι καὶ μί­α ὁ­δός. Ἕ­νας δρό­μος χω­μά­τι­νος ὅ­ταν πα­τεῖ­ται δι­αρ­κῶς γί­νε­ται τό­σο σκλη­ρός, ὡ­σὰν νὰ εἶ­ναι στρω­μέ­νος μὲ ἄ­σφαλ­το. Καὶ στὴν ἄ­σφαλ­το δὲν βλα­στά­νει ὁ­τι­δή­πο­τε. Οἱ σπό­ροι ποὺ ρί­χνον­ται σὲ αὐ­τὴν δὲν μπο­ροῦν νὰ βλα­στή­σουν καὶ κα­τα­στρέ­φον­ται. Ἔ­τσι αὐ­τοὶ οἱ ἄν­θρω­ποι μὲ τὴ σκλη­ρὴ καρ­δί­α δὲν ἀ­πο­δέ­χον­ται τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ καὶ μέ­νουν ἄ­καρ­ποι.

Ἡ δεύ­τε­ρη κα­τη­γο­ρί­α ἀ­φο­ρᾶ στοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ δέ­χον­ται μὲν τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ, ἑλ­κύ­ον­ται ἀ­πὸ τὶς πνευ­μα­τι­κές του δι­α­στά­σεις καὶ ἐ­πι­θυ­μοῦν νὰ ζή­σουν σύμ­φω­να μὲ αὐ­τόν. Ὅ­μως, ἡ ἀ­πο­δο­χὴ τοῦ λό­γου τοῦ Θε­οῦ δὲν γί­νε­ται μὲ τὶς σω­στὲς προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Δὲν κα­τα­νο­οῦν οἱ ἄν­θρω­ποι αὐ­τοὶ ὅ­τι ἡ ζω­ὴ τοῦ Χρι­στια­νοῦ εἶ­ναι μί­α δύσκολη πο­ρεί­α ἀ­πὸ τὰ ἐ­φή­με­ρα ἐ­πί­γει­α στὰ μό­νι­μα ἐ­που­ρά­νι­α καὶ ἀ­πὸ τὰ δυ­σχε­ρῆ καὶ λυ­πη­ρὰ στὰ εὐ­φρό­συ­να τοῦ πα­ρα­δεί­σου. Θε­ω­ροῦν ὅ­τι ὁ χρι­στι­α­νι­σμὸς εἶ­ναι κα­λο­πέ­ρα­ση, ἀδιάκοπη εὐ­τυ­χί­α, κα­τὰ κό­σμον ἐ­πι­τυ­χί­α. Στὸν πρῶ­το πει­ρα­σμό, στὴν πρώ­τη δυ­σκο­λί­α, ὅ­ταν ἡ ζω­ή τους συ­ναν­τᾶ δυ­σκο­λί­ες, ἐγ­κα­τα­λεί­πουν τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ.

Ἡ τρί­τη κα­τη­γο­ρί­α ἀν­τι­στοι­χεῖ στοὺς ἀν­θρώ­πους, ποὺ ζοῦν μὲ τρυ­φή, κα­λο­πέ­ρα­ση, μὲ μέ­ρι­μνες πολ­λές, μέ­σα στὸν πλοῦ­το καὶ τὴν ποικίλη ἡ­δο­νή. Αὐτά, ὅμως, εἶ­ναι ἀγ­κά­θια ποὺ πνί­γουν τὸν κα­λὸ σπό­ρο καὶ δὲν τοῦ ἐ­πι­τρέ­πουν νὰ ἀ­να­πτυ­χθεῖ. Καὶ ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι ὁ κα­λὸς σπό­ρος, ποὺ φτά­νει στὶς καρ­δί­ες αὐ­τῆς τῆς κα­τη­γο­ρί­ας ἀν­θρώ­πων, ἀλ­λὰ δὲν κα­τα­φέρ­νει νὰ ρι­ζώ­σει καὶ νὰ ἀ­πο­δώ­σει καρ­ποὺς πνευ­μα­τι­κούς. Οἱ ἀ­πο­λαύ­σεις τῆς ἐ­πί­γει­ας ζω­ῆς, ὅ­ταν ἀπολυτοποιηθοῦν κα­ταν­τοῦν θη­λιὰ στὸν λαι­μὸ τῶν ἀν­θρώ­πων καὶ πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο τῶν Χρι­στια­νῶν. Ἐ­κεῖ ποὺ θὰ ἔ­πρε­πε οἱ ἄν­θρω­ποι νὰ ζοῦν ὀρ­θά, πνευ­μα­τι­κά, μὲ τὸ ὄμ­μα τῆς ψυ­χῆς στραμ­μέ­νο στὴ μό­νι­μή τους πα­τρί­δα, τὴ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ, πα­ρα­σύ­ρον­ται ἀ­πὸ τὶς εὔ­κο­λες ἐ­πί­γει­ες ἡ­δο­νὲς καὶ ξε­χνοῦν τὸν Θε­ό. Ὅ­ταν, ὅ­μως, οἱ ἄν­θρω­ποι ξε­χά­σουν τὸν Θε­ὸ καὶ κλεί­σουν τὴν καρ­δί­α τους στὸν λό­γο του τό­τε μέ­νουν ἄ­καρ­ποι, δί­χως τὴ ζω­ὴ τοῦ Χρι­στοῦ μέ­σα τους. Αὐ­τό, ὅ­μως, εἶ­ναι ἐ­πι­κίν­δυ­νο καὶ τρα­γι­κὸ γιὰ τοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ εἶ­ναι Χρι­στια­νοί, καὶ οἱ ὁ­ποῖ­οι τρά­φη­καν μὲ τὸ σῶ­μα καὶ τὸ αἷ­μα τοῦ Κυ­ρί­ου.

Ἡ τέ­ταρ­τη κα­τη­γο­ρί­α ἀ­φο­ρᾶ στοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ δι­α­τη­ροῦν ἀ­νοι­κτὴ τὴν καρ­δί­α τους στὴ σπο­ρὰ τοῦ λό­γου τοῦ Θε­οῦ. Τὸ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὸ στὴν προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση εἶ­ναι ὅ­τι αὐ­τοὶ οἱ ἄν­θρω­ποι οὐ­δό­λως δι­α­φέ­ρουν ἀ­πὸ τοὺς ἀν­θρώ­πους τῶν ἄλ­λων κα­τη­γο­ρι­ῶν. Δι­α­φο­ρο­ποι­οῦν­ται μό­νο στὸ ὅ­τι θέ­λουν, ἐ­πι­θυ­μοῦν καὶ ἀ­γω­νί­ζον­ται στὴν τή­ρη­ση τοῦ λό­γου τοῦ Θε­οῦ. Τοῦ λό­γου τοῦ Θε­οῦ ποὺ δὲν δί­νε­ται πάν­τως μό­νο σὲ αὐ­τούς, ἀλ­λὰ σὲ ὅ­λους. Αὐ­τοί, ὅ­μως, θέ­λουν νὰ τὸν τη­ρή­σουν. Μπο­ρεῖ νὰ πέ­φτουν σὲ σφάλ­μα­τα καὶ μπο­ρεῖ νὰ ἀστοχοῦν σὲ πολλά, ὅ­πως ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι ἄλλωστε, ἀλ­λὰ ἐ­πι­δει­κνύ­ουν ἐ­πι­μο­νὴ καὶ ὑ­πο­μο­νὴ σὲ αὐ­τὸ ποὺ θέ­λουν. Δὲν βλέ­πουν τὸν χρι­στι­α­νι­σμὸ ἐ­πι­φα­νει­α­κά, ἀλ­λὰ οὐ­σι­α­στι­κά. Ἡ καρ­δί­α τους βρί­σκε­ται στραμ­μέ­νη στὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ καὶ ὄ­χι στὴν ἀπολυτοποίηση τῆς καλοπέρασης. Γι᾽ αὐ­τὸ καὶ ἐν τέ­λει, ἀ­γω­νι­ζό­με­νοι, καρ­πο­φο­ροῦν πνευ­μα­τι­κά. Τοῦ­το ἀ­κρι­βῶς ἐ­πι­ση­μαί­νει καὶ ὁ Χρι­στός «τὸ δὲ ἐν τῇ κα­λῇ γῇ, οὗ­τοί εἰ­σιν οἵ­τι­νες ἐν καρ­δί­ᾳ κα­λῇ καὶ ἀ­γα­θῇ ἀ­κού­σαν­τες τὸν λό­γον κα­τέ­χου­σι καὶ καρ­πο­φο­ροῦσιν ἐν ὑ­πο­μο­νῇ».

Συ­νε­πῶς, γιὰ νὰ μπο­ρέ­σου­με καὶ ἐ­μεῖς νὰ καρ­πο­φο­ρή­σου­με πρέ­πει νὰ ἀ­πο­κτή­σου­με δε­κτι­κό­τη­τα. Νὰ ἀ­νοί­ξου­με τὴν καρ­δί­α μας στὸ εὐ­αγ­γέ­λι­ο τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ. Καὶ ἀ­φοῦ τὴν ἀ­νοί­ξου­με καὶ δε­χθοῦ­με τὸν σπό­ρο τοῦ λό­γου τοῦ Θε­οῦ, νὰ μὴν ἐ­πι­τρέ­ψου­με σὲ πράγ­μα­τα ἐ­φή­με­ρα νὰ μᾶς ἀ­πο­σπά­σουν ἀ­πὸ τὴν τή­ρη­σή του. Δί­χως ἄλ­λο ἡ τή­ρη­σή του δὲν θὰ εἶ­ναι τό­σο εὔ­κο­λη, ὅ­σο ἐν­δε­χο­μέ­νως εἶ­ναι ἡ ἀ­πατηλὴ εὐδαιμονία τῆς καθημερινότητας. Ἐ­δῶ χρει­ά­ζε­ται ὑ­πο­μο­νὴ καὶ ἐ­πι­μο­νή. Ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς κά­θε πράγ­μα ποὺ ἀ­ξί­ζει. Δι­ό­τι τὸ εὔ­κο­λο ἔ­χει λί­γη καὶ μὴ στα­θε­ρὴ ἀ­ξί­α. Ὁ Χρι­στός, ὅ­μως, καὶ οἱ ἐ­παγ­γε­λί­ες του ἀ­φο­ροῦν στὴ μο­νι­μό­τη­τα τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ.

Μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ σπορέως συμπίπτει καὶ ἡ ἔναρξη τῆς νέας κατηχητικῆς χρονιᾶς.

Χρέος καὶ διακονία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι νὰ προσφέρει τὸν λόγο καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ καθῆκον δικό μας εἶναι νὰ καθαρίζουμε τὶς καρδιές μας, ὥστε νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν ὡς πολύτιμο θησαυρό. Σὲ αὐτὴ τὴν προσπάθεια, ζητᾶμε τὴ συνδρομὴ ὅλων σας: Οἱ γονεῖς, οἱ γιαγιάδες καὶ οἱ παπποῦδες συνδέστε τὰ παιδιά σας μὲ τὴν ἐνορία, μὲ τὸ νὰ ἐκκλησιάζεστε κάθε Κυριακὴ καὶ μεγάλη ἑορτὴ μαζί τους καὶ προτρέψατέ τα νὰ συμμετέχουν στὶς κατηχητικὲς συνάξεις. Οἱ δάσκαλοι, οἱ καθηγητὲς καὶ οἱ διευθυντὲς τῶν Σχολείων μας, συνεργασθεῖτε μὲ τὸν ἐπίσκοπο καὶ τοὺς ἱερεῖς καὶ ἀναπτύξατε τὸν σύνδεσμο τῶν Σχολείων μὲ τὶς ἐνορίες σας. Οἱ λαϊκοὶ κατηχητὲς καὶ οἱ κατηχήτριες, ἀγαπήσατε τὸ ἔργο ποὺ σᾶς ἀνατέθηκε καὶ θεωρήσατε τὴ διακονία σας αὐτὴ ὡς ἔργο τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, μέσα στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.  

Ἂς εὐχόμαστε, ὥστε ὁ σπόρος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ποὺ διὰ τῆς κατηχήσεως σπείρεται στὸν κόσμο, νὰ καρποφορήσει καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει ὅλους στὴ χαρὰ καὶ τὴ δόξα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καλὴ χρονιὰ καὶ εὐλογημένη!

ΠΗΓΗ