ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 7, 11-16)

Στὸ ση­με­ρι­νὸ εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα ὁ Χριστός, ὡς ὁ κύ­ρι­ος τῆς ζω­ῆς καὶ τοῦ θα­νά­του, ἐ­πι­δει­κνύ­ον­τας σπλά­χνα οἰ­κτιρ­μῶν καὶ ἄ­φα­τη φι­λαν­θρω­πί­α, ἀ­πο­δί­δει πί­σω στὴ μη­τέ­ρα του τὸν πε­θα­μέ­νο μο­νο­γε­νῆ υἱ­ό της.

Σύμ­φω­να μὲ τὸν Εὐ­αγ­γε­λι­στὴ Λου­κᾶ, ὁ Κύ­ρι­ος, ἐ­νῷ πο­ρευ­ό­ταν πρὸς τὴν πό­λη Να­ΐν, συ­ναν­τᾶ μί­α πομ­πὴ ἀν­θρώ­πων, ποὺ ἐ­ξερ­χό­ταν τῆς πύ­λης τῆς πό­λης καὶ ὁ­δη­γοῦ­σε στὴν τε­λευ­ταί­α του κα­τοι­κί­α τὸν μο­νο­γε­νῆ υἱ­ὸ μιᾶς τα­λαί­πω­ρης χή­ρας. Ἡ γυ­ναί­κα ἦ­ταν ἀ­πελ­πι­σμέ­νη καὶ θρη­νοῦ­σε γο­ε­ρῶς, ἀ­φοῦ ὁ υἱ­ός της ἦ­ταν ὅ,­τι τῆς ἀ­πέ­μει­νε καὶ τώ­ρα ἀ­ναγ­κά­ζε­ται νὰ τὸν προ­πέμ­ψει στὸν τά­φο πρό­ω­ρα. Ὁ Κύ­ρι­ος, ὁ ἀ­γα­θός, ὁ φι­λάν­θρω­πος καὶ εὔ­σπλα­χνος Θε­ός, πλη­σί­α­σε καὶ τῆς εἶ­πε· «μὴν κλαῖς». Αὐ­τὸ ἴ­σως νὰ φά­νη­κε πα­ρά­ξε­νο στὴ χή­ρα, δε­δο­μέ­νου ὅ­τι δὲν τὸν γνώ­ρι­ζε, δὲν πί­στευ­ε σὲ αὐ­τὸν καὶ βέ­βαι­α δὲν τὸν ἐ­πι­κα­λέ­στη­κε, ὥ­στε νὰ ἀ­να­μέ­νει τὴ θε­ρα­πεί­α τοῦ πό­νου της. Ὅ­μως, ὁ σπλα­χνι­κὸς Θε­ός, ὁ πα­τὴρ τῶν ὀρ­φα­νῶν καὶ προ­στά­της τῶν χη­ρῶν, συ­νέ­δρα­με τὴ γυ­ναί­κα καὶ με­τέ­στρε­ψε τὸν πό­νο της σὲ εὐ­φρο­σύ­νη.

Ἀ­φοῦ λοι­πὸν πλη­σί­α­σε ὁ Χρι­στός, ἄγ­γι­ξε τὴ σο­ρὸ καὶ δι­έ­τα­ξε τὸν νε­κρὸ νὰ ἐ­γερ­θεῖ: «νε­α­νί­σκε, σοὶ λέ­γω, ἐ­γέρ­θη­τι». Ὁ Χρι­στὸς εἶ­ναι ὁ κύ­ρι­ος τῆς ζω­ῆς καὶ τοῦ θα­νά­του, ὁ παν­το­δύ­να­μος Θε­ός, ὁ ὁ­ποῖ­ος δι­ὰ μό­νου τοῦ λό­γου του ἀ­να­σταί­νει τοὺς νε­κρούς· ὅ­πως κα­τὰ τὴ δη­μι­ουρ­γί­α θέ­λει καὶ πλά­θει τὸν Ἀ­δάμ, ἔ­τσι καὶ τώ­ρα θέ­λει καὶ δύ­να­ται νὰ ζω­ο­ποι­ή­σει τὸν νε­κρὸ νε­α­νί­α. Καὶ πράγ­μα­τι, ὁ νε­κρὸς ἀ­κού­ει καὶ ὑ­πα­κού­ει στὸν δημιουργὸ Κύριο. Ἐ­γεί­ρε­ται ὁ νε­κρὸς νε­α­νί­ας καὶ ὁ­μι­λεῖ: «καὶ ἀ­νε­κά­θι­σεν ὁ νε­κρὸς καὶ ἤρ­ξα­το λα­λεῖν». Τὸ ὅ­τι δὲ ὁ νε­κρὸς νε­α­νί­ας, ἀ­φοῦ ἀ­να­κά­θι­σε, ἄρ­χι­σε νὰ ὁ­μι­λεῖ, ἀ­πο­τε­λεῖ, σύμ­φω­να μὲ τοὺς Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, δεῖγ­μα τῆς πραγ­μα­τι­κό­τη­τας τῆς ἀ­νά­στα­σής του. Μὲ τὸν ἴ­διο τρό­πο βε­βαι­ώ­θη­καν καὶ οἱ ὑ­πό­λοι­πες ἀ­να­στά­σεις ποὺ ἀ­να­φέ­ρον­ται στὰ Εὐ­αγ­γέλι­α, δηλαδὴ ἡ ἀ­νά­στα­ση τῆς κό­ρης τοῦ Ἰ­α­εί­ρου, αὐ­τὴ τοῦ Λα­ζά­ρου καὶ βέ­βαι­α ἡ ἀ­νά­στα­ση τοῦ ἰ­δί­ου τοῦ Κυ­ρί­ου. Οἱ ἀναστάσεις ἦταν ἀληθινές, δὲν ἦ­ταν φαν­τα­σί­α. Ἦταν ἀ­να­ζώ­ω­ση τοῦ σώ­μα­τος καὶ ἕ­νω­σή του μὲ τὴν ψυ­χή, ὁ δὲ ἀ­να­στη­θεὶς δὲν ἦ­ταν φάν­τα­σμα, ἀλ­λὰ ὁ ἴ­διος, ὁ μό­λις πρὶν νε­κρός. Ἔ­τσι γνω­ρί­ζε­ται καὶ πι­στεύ­ε­ται ἡ ἀ­νά­στα­ση ὡς πραγ­μα­τι­κὴ καὶ δὲν θεωρεῖται ὡς φαν­τα­σί­α, καὶ ταυ­τό­χρο­να πι­στο­ποι­εῖ­ται καὶ ἡ δι­κή μας κοι­νὴ ἀ­νά­στα­ση. Δὲν ἔ­χου­με δη­λα­δὴ μό­νο τὶς προ­φη­τι­κὲς δη­λώ­σεις γιὰ τὴν ἀ­νά­στα­ση τῶν νε­κρῶν, ἀλ­λὰ βλέ­που­με κι­ό­λας αὐ­τὴ τὴν ἀ­νά­στα­ση, ὡς ἁ­πτὴ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, στὰ ἔρ­γα τοῦ Κυ­ρί­ου.  

Πέ­ραν τού­του, οἱ Πα­τέ­ρες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας βλέ­πουν καὶ ἐ­πι­ση­μαί­νουν στὸ θαῦ­μα τῆς ἀ­νά­στα­σης τοῦ νε­α­νί­α καὶ κάτι ἄλλο. Ὁ Κύ­ρι­ος προ­χω­ρεῖ στὴν ἀ­νά­στα­ση τοῦ νε­α­νί­α, δι­ό­τι σπλα­χνί­ζε­ται τὴν ἀ­πελ­πι­σμέ­νη χή­ρα. Αὐ­τή, ἔ­χον­τας ἐ­πί­γνω­ση τῆς κα­τά­στα­σής της, ἔ­κλαι­ε καὶ θρη­νοῦ­σε, πρᾶγ­μα ποὺ ἕλ­κυ­σε τὴ φι­λαν­θρω­πί­α τοῦ Θε­οῦ, ὥ­στε νὰ τῆς ἀ­πο­δώ­σει πί­σω αὐ­τὸ ποὺ ἔ­χα­σε. Ἑρ­μη­νεύ­ον­τας λοι­πὸν οἱ Πα­τέ­ρες τὴν εὐ­αγ­γε­λι­κὴ δι­ή­γη­ση, τὴ θε­ω­ροῦν ἀ­νά­λο­γη μὲ τὴν ψυ­χι­κὴ κα­τά­στα­ση τοῦ ἀν­θρω­πί­νου γέ­νους. Συγ­κε­κρι­μέ­να, λέ­νε ὅ­τι ἡ ἀ­νά­στα­ση τοῦ υἱ­οῦ τῆς χή­ρας ἀν­τι­στοι­χεῖ στὴ δική μας ἀ­να­καί­νι­ση. Δι­ὰ τῆς ἁ­μαρ­τί­ας ὁ ἄν­θρω­πος στε­ρή­θη­κε τῆς κοι­νω­νί­ας τοῦ Θε­οῦ καὶ ὁ νοῦς σκο­τί­στη­κε ἀ­πὸ τὰ πά­θη. Ἔ­τσι ἡ ψυ­χὴ ἀ­πώ­λε­σε πλέ­ον τὴν ἱ­κα­νό­τη­τα καὶ δυ­να­τό­τη­τα νὰ σκέ­φτε­ται καὶ νὰ ἐ­νερ­γεῖ ὀρ­θὰ καὶ σύμ­φω­να μὲ τὸ ἀ­γα­θὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ. Ἀ­πὸ τὴν κα­τά­στα­ση αὐ­τὴ λυ­τρώ­νει μό­νο ἡ ἐ­πι­στρο­φὴ στὸν ἀ­γα­θὸ καὶ παν­το­δύ­να­μο Θε­ό. 

Ἔ­τσι λοι­πὸν τὸ ζη­τού­με­νο γιὰ ἐ­μᾶς τοὺς Χρι­στια­νοὺς εἶ­ναι κα­τὰ πρῶ­τον νὰ ἀντιληφθοῦμε τὰ σφάλματά μας, τὰ ὁ­ποῖ­α σκο­τί­ζουν τὸν νοῦ μας καὶ μᾶς κρατοῦν μα­κρυ­ὰ ἀπὸ τὴν ἐπίγνωση τοῦ Θε­οῦ. Ἀκολούθως νὰ με­τα­νο­ή­σου­με, νὰ λυπηθοῦμε γιὰ αὐ­τὴ τὴν κα­τά­στα­ση καὶ τέ­λος νὰ θε­λή­σου­με, ἀλλὰ καὶ νὰ ζη­τή­σου­με ἐν τα­πει­νώ­σει ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ τὴ θε­ρα­πεί­α μας, δηλαδὴ τὴ διόρθωσή μας. Τό­τε ὁ Κύ­ρι­ος θὰ μᾶς προ­σεγ­γί­σει καὶ θὰ μᾶς πα­ρη­γο­ρή­σει, μὲ ἀποτέλεσμα καὶ τὴ δική μας ἀναζώωση, τὴν ἀναγέννησή μας δηλαδὴ μέσα στοὺς κόλπους τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ, ὅπου μιμούμενοι τὴν ἀγάπη του ζοῦμε μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους κατὰ τρόπο φιλάνθρωπο.

ΠΗΓΗ