ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. η΄ 41-56)

28 Ὀκτωβρίου 2018

«Θάρσει θύγατερ» (Λουκ. η΄ 48).

Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ, ἡ σημερινὴ Κυριακή, Χριστιανοί μου, ὅπως ὀνομάζεται στὴ γλώσσα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὁ ἰατρός, μᾶς διηγεῖται δύο θαύματα τοῦ Κυρίου, σὲ δύο διαφορετικὰ πρόσωπα. Τὸ πρῶτο εἶναι τῆς αἱμορροούσας γυναίκας καὶ τὸ δεύτερο ἡ ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου.

Ἂς σταθοῦμε, ὅμως, στὸ θάρρος τῆς αἱμορροούσας γυναίκας. Ἡ γυναίκα αὐτὴ, ἂν καὶ εἶχε περάσει 12 χρόνια, βασανιζόμενη ἀπὸ τὴν ἀρρώστια, εἶχε θάρρος. Ἕνα θάρρος, ποὺ τῆς τὸ ἐνέπνεε ἡ πίστη της στὸν Χριστό. Καὶ μόνο τὸ γεγονὸς, ὅτι στὴν ἀσφυκτικὴ ἐκείνη κοσμοσυρροή, χωρὶς νὰ χάσει τὸ θάρρος της, ἀπὸ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ πλήθους, κατώρθωσε νὰ πλησιάσει τὸ Χριστό, μαρτυρεῖ τὸ θάρρος της. Εἶχε βαθιὰ πίστη μέσα της, ὅτι ἂν, ἔστω, ἄγγιζε ἁπλὰ τὸ ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ, θὰ θεραπευόταν ἡ ρύσις τοῦ αἵματος.

Ἡ πίστη αὐτὴ τῆς ἔδωσε τὸ θάρρος νὰ ἀδιαφορήσει, γιὰ τὶς ἀπωθήσεις καὶ τοὺς παραγκωνισμοὺς τῶν ἄλλων, καὶ νὰ φθάσει στὸ σκοπό της. Ἡ φυσικὴ ὅμως συστολή, ποὺ κοσμεῖ τὶς γυναῖκες, τὴν ἐμπόδισε νὰ ὁμολογήσει δημόσια τὸ θαῦμα, νὰ διακηρύξει, μὲ ὅλη τὴν δύναμη, τὴν εὐεργεσία. Ὁ Κύριος, ὅμως, γιὰ νὰ διδάξει, ὄχι μόνο τὴν γυναίκα αὐτὴ, ἀλλὰ καὶ ὅλους ἐμᾶς, ὅτι, προκειμένου γιὰ τὸ καλὸ, δὲν πρέπει νὰ μᾶς λείπει τὸ θάρρος, τῆς εἶπε: «θάρσει θύγατερ».

Τὸν σωστὸ χριστιανὸ πρέπει πάντοτε νὰ τὸν χαρακτηρίζει τὸ συνετὸ θάρρος, τὸ σύμφωνο μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ• τὸ θάρρος, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τήν θερμὴ πίστη πρὸς τὸν Χριστό. Τὸ θάρρος εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση καὶ ἀναγκαῖο ἐφόδιο, γιὰ τὸν καλὸ ἀγώνα τῆς ζωῆς. Ἀποτελεῖ δύναμη καὶ ἐγγύηση τῆς νίκης. Δὲν ὑποσχέθηκε, βέβαια, ὁ Χριστὸς ἀκύμαντη ζωή, χωρὶς δυσκολίες καὶ ἐμπόδια. Ἀντίθετα, προεῖπε στοὺς μαθητὲς, τούς διωγμοὺς καὶ κατατρεγμούς, ὕβρεις ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ συκοφαντίες, μαστιγώσεις καὶ φυλακίσεις. Οἱ ἄνθρωποι, τοὺς εἶπε: «παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς συνέδρια, καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς• καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας καὶ βασιλεῖς… Παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς. Καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου».

Κι αὐτὰ τὰ εἶπε ὁ Κύριος ὄχι γιὰ νὰ τοὺς ἀποθαρρύνει, οὔτε γιὰ νὰ τοὺς ἀπογοητεύσει, ἀλλὰ, ἀντίθετα, γιὰ νὰ τοὺς προπαρασκευάσει ψυχολογικά, γιὰ νά τοὺς ἐξοπλίσει μὲ τὸ θάρρος τῆς πίστεως, γιὰ νὰ τοὺς ἀναδείξει ἡρωικοὺς καὶ ἀκατάβλητους ἀγωνιστές. Γι’ αὐτὸ, στὴν διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, εἶπε: «θαρσεῖτε• ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον». Ὁπλισθεῖτε μὲ θάρρος καὶ ἡρωισμό. Ἀναλάβετε τὸν ἀγώνα μὲ ἀνδρεία. Καὶ θὰ νικήσετε ὅλους τούς πολεμίους μέσα στὸν κόσμο• θὰ ξεπεράσετε τὶς δυσκολίες• θὰ συντρίψετε τὰ ὅποια ἐμπόδια.

Καὶ ὅλα αὐτὰ ἔγιναν. Κάθε φύσεως ἐμπόδια καὶ δυσκολίες, διωγμοὺς καὶ φυλακίσεις, δαρμοὺς καὶ μαρτύρια συνάντησαν, κατὰ τὸ διάστημα τῆς ζωῆς τους, οἱ Ἀπόστολοι. Μὲ πολὺ ζωηρὰ λόγια τὰ περιγράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν Β΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή του• «ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν θανάτοις πολλάκις• ὑπὸ Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθημερὸν ἐν τῷ βυθῶ πεποίηκα• ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις ληστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις• ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι».Δὲν ἔχασαν ὅμως τὸ θάρρος τους. Ἀντίθετα, τὰ ἐμπόδια γιγάντωσαν τὸ θάρρος τους, χαλύβδωναν τὴν ἀνδρεία τους καὶ προχωροῦσαν ἀπὸ νίκη σὲ νίκη. Αὐτὸ τὸ θάρρος καὶ αὐτὴ τὴν θεία δύναμη διακήρυττε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἔλεγε• «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμούντί με Χριστῷ». Καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης• «αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη, ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν».

Αὐτὸ τὸ θάρρος τῆς πίστεως, αὐτὴ ἡ ἀνδρεία στὸν ἀγώνα τοῦ καλοῦ χρειάζεται καὶ σέ μᾶς. Ἐμεῖς, βέβαια, δὲν θὰ ἀντιμετωπίσουμε τρομεροὺς κινδύνους, ἀδιήγητες στερήσεις καὶ ταλαιπωρίες, ὅπως οἱ Ἀπόστολοι στὸ ἱεραποστολικό τους ἔργο. Ἀλλά, τηρουμένων πάντοτε τῶν ἀναλογιῶν, θὰ ἀντιμετωπίσουμε δυσκολίες καὶ πειρασμούς, παραμερισμοὺς καὶ διωγμοὺς στὸ δρόμο τῆς ζωῆς μας, γιὰ ἕνα καὶ μόνο λόγο. Ποιὸς εἶναι αὐτός; Ὅτι θέλουμε καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ ζήσουμε ὡς πραγματικοὶ Χριστιανοί. Πρέπει νὰ γνωρίζουμε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ ζήσει ὡς ἀληθινὸς χριστιανός, ἐξ αἰτίας, ἀκριβῶς, αὐτῆς τῆς ζωῆς του, στὰ μάτια τῶν ἀσεβῶν εἶναι «βαρὺς καὶ βλεπόμενος». Καὶ μόνο ἡ παρουσία του ἀποτελεῖ ἔλεγχο, γιὰ ὅλους αὐτούς. Γι’ αὐτὸ, τὸν βλέπουν μὲ δυσφορία. Τὸν μισοῦν, ἐνῶ αὐτὸς τοὺς ἀγαπᾶ. Τὸν καταδιώκουν ἐνῶ αὐτὸς τοὺς εὐεργετεῖ. Μέσα ἀκόμη καὶ στὸ σπίτι του τὸ ἴδιο, ἀπὸ τὰ Μέλη τῆς Οἰκογένειάς του, ἀπὸ συγγενεῖς καὶ γνωστούς, μπορεῖ νὰ συναντήσει δυσκολίες καὶ πόλεμο ὁ πιστὸς χριστιανός.

Χιλιάδες τέτοια παραδείγματα ὑπάρχουν, ἂν κοιτάξει κανεὶς προσεκτικὰ γύρω του.«Ὁ κόσμος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Καὶ εἶναι φυσικὸ νὰ μὴν ἀνέχεται τὸν ἀγαθό. Θὰ ἀκούσει εἰρωνεῖες, ὅταν προσφέρει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ὅταν ἀπολογεῖται, γιὰ τὴν πίστη του. Θὰ ἀκούσει ἐπικρίσεις ἀπὸ συναδέλφους του, γιατί εἶναι συνεπὴς στὰ καθήκοντά του• διαβολὲς, γιατί στὴν ἐργασία του εἶναι ἔντιμος• ἀχαριστία ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ ἔχει εὐεργετήσει. Ὁ πιστὸς χριστιανός, ὁ ἀγαθὸς ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, θὰ προσφέρει, μὲ ἔργα καὶ μὲ λόγια, τὸ καλό, κι ἐκεῖνοι θὰ τοῦ προσφέρουν πικρὰ ποτήρια. Πῶς, λοιπόν, θὰ ἀντέξει σ’ αὐτὴ τὴν γενικὴ καταφορά; Πῶς θὰ ἀνταπεξέλθει σὲ τόσους πειρασμούς; Μόνο μὲ τὸ θάρρος τῆς πίστεως. Μόνο μὲ τὴν πανοπλία, τὴν ὁποία, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, προσφέρει ὁ Χριστός μας. Ἡ ζωντανὴ καὶ ἐνεργὴ πίστη στὸν Χριστό, ἡ θερμὴ προσευχή, ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἡ συμμετοχὴ στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ἐπικοινωνία μὲ ἄλλους πιστούς, ἰδιαίτερα πνευματικοὺς ἀνθρώπους, θὰ εἶναι γι’ αὐτὸν πηγὲς θάρρους καὶ ἀκατανίκητης δύναμης. Θὰ αἰσθάνεται κοντὰ του τὸν Κύριο, θὰ Τὸν ἀκούει νὰ λέει «θάρσει, τέκνον». Καὶ πάνω στὰ πράγματα θὰ δεῖ, μεγάλες καὶ θαυμαστὲς νίκες, καὶ «θὰ ἐξέλθῃ νικῶν».

Ὅμως, γιά μᾶς τούς Ἕλληνες, ἡ σημερινή ἡμέρα ἔχει μεγάλη σημασία.

Τό πρωϊ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ὁ Πρεσβευτής τῆς Ἰταλίας στήν Ἑλλάδα, ἐπέδωσε στόν Πρωθυποργί τῆς Ἑλλάδας Ἰωάννη Μεταξᾶ τελεσίγραφο, μέ τό ὁποῖο ὁ Μουσολίνι, ὁ ἡγέτης τῆς Ἰταλίας, ζητοῦσε τήν κατοχή ὁρισμένων ἑλληνικῶν περιοχῶν. Ἄν ἡ Ἑλλάδα δέν δεχόταν, τότε θά τίς κατελάμβανε μέ τά ὅπλα.

Καί ἦταν ἀκριβῶς αὐτή τήν ἱστορική στιγμή, πού ὁ Ἕλληνας Πρωθυπουργός ἀπάντησε τό «ΟΧΙ», γνωρίζοντας, πώς τό μεγαλύτερο ἀγαθό ἀπό τό ἀγαθό τῆς ἐλευθερίας δέν ὑπάρχει.Τήν ἴδια ἀπάντηση ἔδωσαν στήν πράξη ὅλοι οἱ Ἕλληνες μαζί, καθώς ξεχύθηκαν στούς δρόμους καί ζητοῦσαν ὅλοι, ὁ καθένας μέ τόν τρόπο του, νά προσφέρει σ’ αὐτό τόν πόλεμο.

Βοηθός σ’αὐτόν τόν πόλεμο, γιά τούς Ἕλληνες, ἦταν ἡ ‘Υπέρμαχος Στρατηγός τοῦ Γένους μας, ἡ Παναγιά μας, καί τό ὀρεινό ἔδαφος, πού τούς ἐπέτρεπε νά ὀργανώσουν ἰσχυρές ἀμυντικές θέσεις. Ἀκόμη, καί βαρύ χειμώνας. Οἱ Ἕλληνες πολεμοῦσαν, χρησιμοποιώντας πολύ λιγώτερο στρατιωτικό ἐξοπλισμό καί μέ ἀριθμητική δύναμη πολύ λιγώτερη ἀπό αὐτήν τοῦ ἐχθροῦ. Ὅμως, ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός καί ἡ ἐθνική ἑνότητα, ἔδωσε τήν νίκη στόν ἑλληνικό στρατό.

Μετά τήν εἰσβολή τῆς Γερμανίας οἱ Ἕλληνες ἀπάντησαν καί πάλι «ΟΧΙ». Μόνοι τους ἀντιμετώπισαν δύο μεγάλες δυνάμεις καί, λίγες μέρες ἀργότερα ὑπέκυψαν, μέ ψηλό καί περήφανο μέτωπο. Ἔτσι, ἄρχισαν τά μαῦρα χρόνια τῆς γερμανοϊταλικῆς ἐποχῆς, στήν Ἑλλάδα.Γιά τέσσερα σχεδόν χρόνια οἱ Ἕλληνες ὑπέφεραν ἀπό τήν πεῖνα, τίς στερήσεις, ἀλλά καί ἀπό τά βασανιστήρια καί τίς ἐκτελέσεις. Ὅμως, πολύ σύντομα, ξαναβρῆκαν τήν δύναμη νά ἐπαναστατήσουν ἐναντίον τοῦ εἰσβολέα. Ὀργάνωσαν ἀντάρτικες ὁμάδες στά βουνά, τύπωναν παράνομες ἐφημερίδες, ἐνῶ πολλοί διέφυγαν στήν Αἴγυπτο, ὅπου δημιουργήθηκε ἕνας νέος ἑλληνικός στρατός, πού πολεμοῦσε, μαζί μέ τούς ἄλλους συμμάχους, γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδας.Τό «ΟΧΙ» εἶναι τό μέγιστο κατόρθωμα τῆς ἑνότητας καί ἀποφασιστικότητας τῶν Ἑλλήνων. Εἶναι σταθμός μέ βαθύ νόημα, γιατί θά συμβολίζει τήν πάλη τοῦ δικαίου μέ τό ἄδικο, τήν πάλη γιά τήν ἀρετή καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ἡ 28η Ὀκτωβρίου θά παραμείνει πάντα μιά ζωντανή δύναμη καί ἕνα μεγάλο κεφάλαιο στήν ἱστορία τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Εἶναι χρέος καί καθῆκον μας νά θυμόμαστε τίς θυσίες τῶν προγόνων μας. ΑΜΗΝ.

ΠΗΓΗ