ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Β΄ Κορ. ια΄ 31- ιβ΄ 9

Ευαγγέλιο: Λουκ. ζ΄ 11-16

7 Οκτωβρίου 2018

«Ιδού εξεκομίζετο τεθνηκώς υιός μονογενής τη μητρί αυτού»

Ο Κύριος, αγαπητοί μου αδελφοί, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή πορεύεται προς την πόλη Ναΐν. Τον συνοδεύουν στο ταξίδι αυτό πολλοί Μαθητές και πλήθη λαού. Μόλις πλησιάζει στην πύλη της πόλεως, συμβαίνει κάτι το συγκινητικό. 

Στο σημείο αυτό συναντιώνται δυο συνοδείες. Ή μια που ακολουθεί τον Κύριο της ζωής και μια άλλη που συνοδεύει ένα θύμα του θανάτου, το μονάκριβο γιο μιας χήρας μητέρας. Φαίνεται ότι όλη η πόλη έχει βυθισθεί στο πένθος για το γεγονός αυτό.

Συμπαραστέκεται με τον τρόπο αυτό, στη χήρα μητέρα, που απόμεινε πλέον απροστάτευτη και μόνη. Είχεν ήδη χάσει τον άνδρα της και συνοδεύει τώρα στον τάφο και το μονάκριβο γιό της. Γι’ αυτό και ο Κύριος, όταν βλέπει αυτή τη μητέρα να κλαίει απαρηγόρητα, την σπλαχνίζεται και λέει προς αυτή: «Μη κλαίς». Έπειτα προχωρεί, ακουμπά με το χέρι Του στη σορό και αφού στο μεταξύ αυτοί που κρατούν το φέρετρο σταματούν, λέει: «Νεαρέ σε διατάζω να σηκωθείς». Ο νεκρός αμέσως ανακάθεται κι αρχίζει να μιλά. Κι ο Κύριος τον παραδίδει στη μητέρα του, που ο θάνατος του γιού της ήταν γι’ αυτή πικρός. Και τούτο γιατί, γεγονότα και θαύματα, όπως αυτά που μας εκθέτει το σημερινό ευαγγέλιο, παρ’ όλο που μας πληγώνουν, παράλληλα μας βοηθούν ώστε να αντιμετωπίζουμε την δοκιμασία του θανάτου, υπό το φως και με την ελπίδα της ανάστασης.

Είναι αλήθεια ότι το σημερινό ιερό ευαγγέλιο μας προσγειώνει στην πραγματικότητα, που οι πολλοί, δυστυχώς, λησμονούμε. Και η πραγματικότητα αυτή είναι ότι όλοι μας, ανεξαιρέτως, βρισκόμαστε υπό αναχώρηση από τον κόσμο αυτό και ότι από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να κλείσουμε τα μάτια και να φύγουμε για την άλλη ζωή. Όσο κι αν είναι βαρύ αυτό δεν παύει να είναι μια πραγματικότητα. Γι’ αυτό και ευθύς εξ’ αρχής, θα πρέπει να τονίσουμε ότι δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε μελαγχολικές σκέψεις, με όλα όσα θα πούμε στη συνέχεια, αλλά να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε όλοι μας, πνευματικά. Και τούτο πρέπει να κατανοήσουμε όλοι μας ότι ο θάνατος είναι καθημερινό γεγονός στον κόσμο αυτό και ότι κάθε μέρα αποχαιρετούν τον κόσμο αυτό εκατομμύρια ανθρώπων.

Συνήθως, τοποθετούμε την ώρα του θανάτου στην ηλικία των γερατειών. Κι όμως η καθημερινή πραγματικότητα, αποδεικνύει ότι ο θάνατος δεν βλέπει ηλικίες. 

Μάλιστα, συχνά αφήνει τους γέροντες να ζουν και να προχωρούν σε βαθιά γερατειά και επισκέπτεται μεσήλικες, νέους σφριγηλούς, παιδιά τρυφερά και βρέφη απαλά.

Τούτο σημαίνει ότι ο θάνατος δεν κάμνει εξαιρέσεις και ότι είναι επισκέπτης αιφνίδιος και απροσδόκητος. Ο θάνατος, λοιπόν, είναι μια πραγματικότητα, που βοά και κράζει γύρω μας. Κι όμως εμείς δεν θέλουμε να τον σκεπτόμαστε και να τον ενθυμούμαστε.

Και μόνο η σκέψη του μας τρομάζει, γι’ αυτό και την απωθούμε. Κι όμως, κάθε μέρα θα έπρεπε να το λέμε στον εαυτό μας, όπως ο συνετός εκείνος βασιλιάς της αρχαιότητος, που είχε ορίσει ένα δούλο του, κάθε πρωί να του λέει: «Βασιλιά να θυμάσαι ότι είσαι θνητός». Κι’ αυτό θα πρέπει να το λέμε όχι για να μελαγχολούμε και να παραλύουν οι δυνάμεις μας, αλλά για να συνετιζόμαστε. Για να αποφεύγουμε την απάτη της αμαρτίας και για να ετοιμαζόμαστε. Με μια λέξη για να γινόμαστε άγιοι και σαν τέτοιοι να αναχωρήσουμε από τον κόσμο αυτό όταν ο Θεός το θελήσει και μας καλέσει κοντά Του. 

Βέβαια, χάρη στην πρόοδο της ιατρικής επιστήμης, εξασφαλίστηκε μεγαλύτερη διάρκεια ζωής στον σημερινό άνθρωπο. Ο θάνατος, όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν ενικήθη και ούτε θα νικηθεί. Απόδειξη, ότι παρά την πρόοδο της επιστήμης και μάλιστα σε πείσμα αυτής, πολλές αθεράπευτες ακόμα αρρώστιες, θερίζουν καθημερινά, αμέτρητες ζωές. Κι έχουμε έπειτα και τα διάφορα ατυχήματα και δυστυχήματα, που τα περισσότερα οφείλονται σ’ αυτά τα μέσα της προόδου, που κι’ αυτά συντελούν στον πρόωρο θάνατο πάρα πολλών συνανθρώπων μας. Κι’ έχουμε, τέλος, τον αιφνίδιο θάνατο, που έρχεται απροειδοποίητα, χωρίς να τον περιμένουμε «όπως ο κλέφτης την νύκτα» (Α' Θεσ. ε΄2), όπως μας λέει ο απόστολος Παύλος. Κι έτσι έχουμε θανάτους συνανθρώπων μας που πεθαίνουν στο γραφείο, άλλοι ενώ κοιμούνται, άλλοι σαν περπατούν και άλλοι ενώ ταξιδεύουν. Και στο σημείο αυτό οφείλουμε να αναφέρουμε ότι ο θάνατος δεν φαίνεται να κάμνει διακρίσεις. Γι’ αυτό και τον βλέπουμε στην καλύβα του φτωχού, όπως και στην έπαυλη του πλουσίου. Παίρνει τον γέρο και πρεσβύτη παίρνει και τον τρυφερό νεανία, το χαριτωμένο παιδί, ακόμα και τα βρέφη.

Επισκέπτεται την οικογένεια του βιοπαλαιστή, όπως και το παλάτι του αριστοκράτη.

Κι ενώ ασχολούμαστε με μύρια άλλα αμφίβολης αξίας έργα, αλλά και με

συσσωρευμένες αμαρτίες στην ψυχή μας, για την πνευματική ετοιμασία μας, δεν

νοιαζόμαστε. Και όπως λέει ο ιερός Χρυσόστομος «ενώ ο καιρός της ζωής είναι εγγύς

και η προθεσμία του θανάτου παρέστηκε, ο καιρός της μετανοίας πουθενά». Και

συμβαίνει, δυστυχώς, τούτο. Φτάνει το τέλος μας και δεν μετανοούμε, ούτε και

αλλάζουμε ζωή. Γι’ αυτό και ο Κύριός μας, που μας αγαπά και ποθεί την σωτηρία μας,

μας καλεί να αγρυπνούμε, γιατί δεν ξέρουμε ποια μέρα θα έλθει ο Κύριός μας. Και να

ξέρουμε πάντοτε τούτο. «Αν ήξερε ο ιδιοκτήτης ενός σπιτιού, ποια ώρα θα έλθει ο

κλέφτης, θα ξαγρυπνούσε και δεν θ’ άφηνε να διαρρήξουν το σπίτι του. Γι’ αυτό κι

εσείς να είστε έτοιμοι, γιατί ο Υιός του Ανθρώπου θα έλθει την ώρα που δεν τον

περιμένετε» (Ματθ. ΚΔ,'42-44). Αυτά σημαίνουν ότι πρέπει να θυμούμαστε την ώρα του

θανάτου, την ώρα, δηλαδή, που θα έλθει για τον καθένα μας ο Κύριος και θα μας

καλέσει αυτή την φορά για να μας κρίνει.

Καλό, επομένως, στη ζωή μας είναι να θυμούμαστε πάντοτε την παραβολή των

δέκα παρθένων. Αυτή την αρετή των πέντε συνετών παρθένων καλούμαστε να

μιμούμαστε και όλοι εμείς, ώστε αυτή να γίνει ο σκοπός της ζωής μας. Και πρέπει να

ξέρουμε ότι η αρετή αυτή αποκτάται μόνο με τον καθημερινό αγώνα και μέσα στις

ευκαιρίες που μας παρουσιάζει ο Θεός, στην εργασία μας, στις δοσοληψίες μας, μέσα

στο σπίτι και παντού. Θα πρέπει, επομένως να φερόμαστε προς όλους με τιμιότητα, με

φόβο Θεού, με ειλικρίνεια και καλωσύνη. Να εξυπηρετούμε τους συνανθρώπους μας

με αγάπη, να θυσιαζόμαστε για τους άλλους, να συγχωρούμε και να συμφιλιωνόμαστε

με όλους και συγχρόνως να αγιάζουμε την ψυχή μας με τα μέσα της Θείας Χάριτος.

Αδελφοί μου! Ας μη κλαίουμε, λοιπόν, για τον θάνατο των οικείων και φίλων

μας, γιατί πρόσκαιρος είναι ο χωρισμός. Θα έλθει η ώρα της ανάστασης. Θα είμαστε

τότε ευτυχείς και αιώνια μακάριοι, αν φύγουμε από τη ζωή αυτή έτοιμοι, ενάρετοι,

άγιοι. Γιατί πρέπει να ξέρουμε όλοι μας ότι η δόξα και η ευτυχία της αιωνιότητας είναι

βραβείο της επί γης ενάρετης και αγίας ζωής.

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος

ΠΗΓΗ