ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ – 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018

(Μρκ. η΄ 34 – θ΄ 1)

Ἐκεῖνο ποὺ κυριολεκτικὰ μαστίζει τὸν ἄνθρωπο, ἰδιαίτερα τῆς ἐποχῆς μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι τὸ αἴσθημα τῆς ἀνασφάλειας καὶ ἀβεβαιότητας ὡς συνέπεια τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἐπαναστατικῆς δηλαδή προσπάθειας τοῦ ἀνθρώπου νὰ γίνει ὁ ἴδιος κυρίαρχος τοῦ ἑαυτοῦ του βγάζοντας τὸ Θεὸ ἀπὸ τὴ θέση τοῦ δημιουργοῦ καὶ κυρίου του. Ἔτσι ὅμως δημιουργεῖται μέσα στὸν ἄνθρωπο ἕνα τεράστιο κενό, τὸ ὁποῖο, αἰσθανόμενος συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα καὶ τρομάζοντας μπροστὰ στὶς ἀβυσσαλέες διαστάσεις του, νομίζει ὅτι τὸ ἀντιμετωπίζει συλλέγοντας ὑλικὰ ἀγαθά, ὥστε νὰ ἐξασφαλίσει σιγουριὰ μέσα στὸν κόσμο καὶ νὰ ἀποφύγει τὴν ἐνοχλητικὴ σκέψη τοῦ θανάτου.

Μὲ ὅλα αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν πετυχαίνει τίποτα ἄλλο παρὰ μόνο νὰ ξεγελάσει τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Γιατί ἡ πνευματικὴ φτώχεια δὲν κρύβεται, ἀκόμη καὶ μὲ ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου. Ἡ ὕπαρξη προηγεῖται ἀξιολογικὰ τῶν διαφόρων ἀποκτημάτων της. Νὰ μία πολὺ σπουδαία ἀλήθεια ποὺ μᾶς θυμίζει τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα (ποὺ διαβάζεται καὶ τὴν Γ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν), ἰδιαίτερα μὲ τὴ φράση «τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδίση τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῆ τὴν ψυχὴ αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;».

Ἡ «ψυχή» δηλώνει, σύμφωνα μὲ τὴ βιβλικὴ ὁρολογία, τὴ ζωή, τὸ εἶναι, καὶ «ὁ κόσμος ὅλος» τὸ ἔχειν. Ὅλο τὸ ἔχειν τοῦ κόσμου δὲν ἰσοσταθμίζει τὴ ζωὴ ἑνὸς καὶ μόνο ἀνθρώπου. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου τὴ λησμονεῖ συχνὰ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας, τόν ὁποῖο οἱ τεχνικὲς δυνατότητες, ἡ ἐπιστημονικὴ ἐξέλιξη καὶ ὁ μεγάλος πλοῦτος τὸν κάνουν νὰ συγκεντρώνει τὴν προσοχή του στὴν ἀπόκτηση ἀγαθῶν, στὰ βαρύγδουπα λόγια, στὶς ἠχηρὲς καὶ κούφιες ἐκφράσεις, μὲ μία λέξη στὸ «ἔχειν», ποὺ γίνεται ζημιὰ τοῦ «εἶναι», τῆς ἀληθινῆς ὑπάρξεως.

Ἀκόμη, οἱ πράξεις βίας ποὺ ἀφθονοῦν στὶς μέρες μας σὲ ἐντυπωσιακὸ βαθμὸ εἶναι σημάδι ποὺ δείχνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ξέχασε τὸ πραγματικὸ εἶναι καὶ ἐνδιαφέρεται μόνο νὰ ἔχει, νὰ κατέχει ὅσο περισσότερα πράγματα μπορεῖ καὶ ὅσο περισσότερους ἀνθρώπους γίνεται, γιὰ νὰ τοὺς καταδυναστεύει ἢ καὶ νὰ τούς ἀφανίζει. Ὅσο ὅμως περισσότερο ἐπιθυμεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχει καὶ νὰ κατέχει, τόσο περισσότερο παύει νὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ πρέπει νὰ εἶναι, παύει νὰ εἶναι ὅπως τὸν ἔπλασε ὁ Θεὸς· ἀλλοτριώνεται δηλαδή, ἀποξενώνεται ἀπὸ τὴν ἀληθινή του φύση, ἀπὸ τὴν ἀληθινή του πορεία, γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος, ξένος πρὸς τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τὴν Ὕψωσή του γιόρτασε ἡ Ἐκκλησία μας τὴν Παρασκευή, καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ αἰσθανθεῖ τὴ φτώχειά του ποὺ δὲν τὴν σκεπάζει τὸ ἐντυπωσιακὸ ἔχειν καὶ νὰ αὐτοσυγκεντρωθεῖ στὸ εἶναι, στὴν ἀληθινή του ὕπαρξη. Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ Σταυρὸ δὲν ἔχει ἀπολύτως τίποτε, εἶναι γυμνὸς· ἀκόμη καὶ ὁ ἱματισμὸς του γίνεται ἀντικείμενο κληρώσεως τῶν ρωμαίων στρατιωτῶν. Κι ὅμως, τὴ στιγμὴ ἀκριβῶς αὐτὴ ἀποκαλύπτεται τὸ εἶναι στὴν πιὸ σημαντική του ἐκδήλωση, στὴν προσφορὰ τῆς θυσίας καὶ τῆς ἀγάπης. Γι’ αὐτό, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καὶ ὁ Σταυρὸς εἶναι ἕνα διαρκὲς προσκλητήριο ἀγάπης πρὸς τὸν κάθε ἄνθρωπο, τοῦ ὑπενθυμίζει τὴν ξεχασμένη ἀνθρωπιά του, τὴν ἀληθινή του ὕπαρξη, τὴν ἀληθινή του πορεία, ποὺ εἶναι συνύπαρξη ἀγάπης μὲ τὸν συνάνθρωπό του καὶ ὄχι προσπάθεια ἀφανισμοῦ του, βίας, καταδυναστεύσεως καὶ ἐπιβολῆς του σ’ αὐτόν. Ἀμήν.

π. Ε.Κ.Α. 

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΗΓΗ